FFS

Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν καταλαβαίνεις ποτέ που είναι τα όρια της πλάκας με τους Sparks και που τα πράγματα σοβαρεύουν. Θιασώτες του trolling πριν καν αυτό εφευρεθεί ως όρος, οι αδελφοί Mael παίρνουν τόσο σοβαρά την τέχνη τους που καθόλου πρόβλημα δεν έχουν να αστειεύονται και με αυτήν. Δεν είναι όμως αυτή τους η χαλαρότητα που τους έφερε σε συνεργασία με τους Franz Ferdinand. Πιθανότατα διέκριναν σε αυτούς την ίδια χορευτική διάθεση, τους παρόμοιους κοφτούς ρυθμούς, μια αρτίστικη προσέγγιση στον pop-rock κόσμο, ακόμα και μία κοινή βρετανική καταγωγή, κι ας είναι Αμερικάνοι οι Sparks, για μουσική μιλάμε τώρα.

Ήδη εδώ και μία δεκαετία από την κυκλοφορία του πρώτου και καλύτερου δίσκου των Franz Ferdinand, το έδαφος προλειαίνεται για μία τέτοια συνεργασία η οποία και κατέληξε σε ένα συγκρότημα με νέο όνομα και αυτό έχει σημειολογικά τη σημασία του. Προφανώς η πρόθεση των δημιουργών του θα ήταν να μην προχωρήσουν απλά στη συνένωση των μουσικών τους αλλά στη δημιουργία μίας νέας που θα ανήκει στους FFS και μόνο. Σε αυτό αποτυγχάνουν εντυπωσιακά, αφού το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ Sparks με ολίγη από Franz Ferdinand ή αλλιώς σαν οι Franz Ferdinand να είναι η backing μπάντα των Sparks.

Αυτό για τη μουσική σημαίνει από τη μία ότι κυριαρχεί ένα μισο-οπερατικό, θεατρικό και επιτηδευμένα υπερβολικό στοιχείο, με πολλή neo-disco χορευτική διάθεση. Οι Franz Ferdinand κυρίως συνεισφέρουν μερικές κοφτές κιθάρες εδώ κι εκεί για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, συνήθως σε μέρη ενός τραγουδιού, αλλά λίγες φορές και σε ένα τραγούδι εξαρχής και μέχρι τέλους. Από την άλλη οι Sparks βρίσκονται σε φόρμα κι αυτό δεν είναι κάτι που πρέπει να περάσουμε ελαφρά τη καρδία. Είναι αρκετά τα τραγούδια που το αποτέλεσμα δικαιώνει όλες τις κινήσεις που κατέληξαν στους FFS, κανένα καλύτερο όμως του single του δίσκου, "Johnny Delusional".

Σε έναν δίσκο που το χορευτικό ή έστω χαρούμενο στοιχείο είναι κυρίαρχο, η feelgood διάθεση είναι σε μεγάλο βαθμό το ζητούμενο και το ντεμπούτο αυτό το καταφέρνει. Όμως δεν μπορεί να μην σημειωθεί ότι στην υπερωριαία διάρκεια του δίσκου το σύνολο καταφέρνει το απίθανο: η ποιότητα του συνόλου να είναι κατώτερη από το άθροισμα της ποιότητας του κάθε τραγουδιού ξεχωριστά. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, ένας δίσκος με πολλά υποψήφια single ή ραδιοφωνικά τραγούδια καταλήγει να είναι κουραστικός στην ακρόασή του ως συνολικό έργο. Collaborations don't work, λοιπόν, που λένε και οι ίδιοι; Όχι βέβαια, απλά τα πράγματα δεν είναι ασπρόμαυρα, η συνεργασία δικαιώθηκε, του αποτελέσματος του λείπει κάτι ακόμα.