Black Label Society

Από την εποχή που έψαχνα το δυσεύρετο "Sonic Brew" - με το αρχικό και καταργημένο εξώφυλλο μπουκαλιού ουίσκι - ως «άγιο δισκοπότηρο» είμαι σχεδόν ορκισμένος οπαδός του Zakk Wylde και των Black Label Society. Και λέω σχεδόν, γιατί μπορεί να έχω μια αυτόματη αδυναμία στον ήχο της κιθάρας, στις χαρακτηριστικές αρμονικές και στην γαϊδουροφωνάρα του, αλλά έχει επέλθει ένας κορεσμός που δεν μπορώ να παραβλέψω.

Στην πραγματικότητα, ενώ σχεδόν κάθε νέα κυκλοφορία των Black Label Society την ακούω ευχάριστα μερικές φορές, μετά από λίγο καιρό σχεδόν την ξεχνάω, με την εξαίρεση κάνα δυο τραγουδιών τη φορά. Το τελευταίο άλμπουμ τους που ευχαριστήθηκα στο σύνολό του ήταν το "The Blessed Hellride", από το οποίο έχουν μεσολαβήσει δεκαπέντε χρόνια. Άσε που ήταν το τέταρτο στούντιο άλμπουμ και αισίως φτάσαμε στο δέκατο με το "Grimmest Hits". Και για να είμαστε ειλικρινείς δεν περιμένει κανείς να αλλάξουν δραστικά τα πράγματα πλέον.

Οι σταθερές βάσεις των Black Sabbath παραμένουν ακλόνητες, είτε μιλάμε για την riffολογία του Iommi, είτε για την προσέγγιση των φωνητικών γραμμών του Ozzy, αλλά αυτό είναι και το δίκοπο μαχαίρι της υπόθεσης. Από τη μια πλευρά του δεν χρειάζεται καθόλου χρόνος να συνδεθείς μαζί του, από την άλλη - ειδικά σε μια εποχή που οι stoner metal μπάντες ξεπετιούνται σαν μανιτάρια στον κήπο του Spice - πόσα heavy riff παρμένα από τους Sabbath να αντέξει κάποιος, ακόμα κι αν είναι γραμμένα από τον Zakk;

Λέγοντας αυτό, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί το τραγούδι που ξεχώρισα από το άλμπουμ είναι το "Disbelief" του οποίου το riff είναι μια παραλλαγή του riff του "A National Acrobat". Να είναι επειδή είναι τόσο ακαταμάχητα όμορφο ή οφείλεται σε κάποια λάθος ρύθμιση στο σύστημα; Επίσης, το "Season Of Falter" που σε κάποια φάση πάει προς Alice In Chains πολύ μου αρέσει, αλλά για κάποιο λόγο μοιάζει να μένει ημιτελής η προσπάθεια.  Ενδιάμεσα αυτών των δυο υπάρχουν συμπαθητικές συνθέσεις σαν το "A Love Unreal", το "Room Of Nightmares" ή και το "Dibelief" που ακούγονται όσο εύκολα όσο θα ξεχαστούν σε λίγο καιρό.

Πάντως, το άλμπουμ δεν είναι μονοδιάστατο, καθώς ο Zakk επιδεικνύει και την αγαπημένη ακουστική πλευρά του, με τρεις αργές, μελαγχολικές συνθέσεις που επίσης ανήκουν στο ρεπερτόριό του. Τα "The Only Worlds", "The Day That Heaven Went Away" και "Nothing Left To Say" θα μπορούσαν να είναι τραγούδια του δεύτερου "Book Of Shadows" που κυκλοφόρησε πρόπερσι (ως προσωπικό άλμπουμ) και μεταξύ μας είναι και ό,τι καλύτερο έχει βγάλει εδώ και δεκαπέντε χρόνια ο αγαπητός μούσιας. Δεν θα ήταν μεταξύ των τραγουδιών που ξεχωρίζουν, αλλά θα στεκόντουσαν όμορφα.

Εν τέλει, το "Grimmest Hits" είναι ένα άλμπουμ που με κράτησε περισσότερο σε σχέση με τις τελευταίες δουλειές των Black Label Society και έχει μια ομοιογένεια η μια ώρα που διαρκεί περνάει σχετικά ευχάριστα. Έχουν κι αυτές οι κυκλοφορίες την αξία τους, αλλά είμαι πρακτικά βέβαιος ότι σε κάνα χρόνο από τώρα αν θέλω να ακούσω κάτι από Black Label Society θα τραβήξω από τη δισκοθήκη ένα από τα τέσσερα πρώτα άλμπουμ ή ένα best of κι όχι αυτό εδώ. Όπως συμβαίνει με τόσες και τόσες μπάντες άλλωστε.