Black Country Communion

Οι Black Country Communion επιστρέφουν και όπως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις δεν κινήθηκε φύλλο εκτός των πολύ συγκεκριμένων μέσων που καλύπτουν το παραδοσιακής φόρμας rock.

Και πώς να γίνει και αλλιώς όταν παίζεις μουσική στο στυλ των 70s ενώ λειτουργείς  με κανόνες marketing των '60s.

Για το μουσικό κομμάτι τα πράγματα για τη σύμπραξη Glenn Hughes - Joe Bonamassa/Kevin Shirley είναι πολύ γνωστά. To project "Led Zeppelin for the '10s" ακολουθεί το όνειρο του σημαντικού προαναφερθέντα παραγωγού για την δημιουργία ενός συγκροτήματος αστέρων που θα υπηρετεί το κλασικό σκληρό rock όπως αυτό όρισαν οι Plant/Page/Bonham/Jones. 
Και στο ... "IV" λοιπόν οι Black Country Communion συνεχίζουν στο μοτίβο αυτό. Δεν ντρέπονται μάλιστα να τοποθετήσουν το δικό τους "Black Dog" στην αρχή του άλμπουμ.

Με το "Collide" λοιπόν (video link) να προσπαθεί να εκμοντερνίσει τον παλιό ήχο με ένα Audioslave φίλτρο - όχι και τόσο πετυχημένα- και με μερικές ακόμα χαρακτηριστικές στιγμές  που πατούν πάνω στα χιλιοαντιγραμμένα στυλ των Zeps (σαν και αυτό που όρισαν στα "Houses Of The Holy" και "Physical Graffitti") η μανιέρα είναι και πάλι εδώ. Ή η «αποστολή» αν είστε πιο ρομαντικοί.

Κατά τη ...μανιέρα λοιπόν πρέπει να υπάρχει το «επικό τραγούδι που θα ξεκινήσει λίγο folk και θα απογειωθεί με ένα αργό και βαρύ κιθαριστικό riff» το οποίο θα τραγουδά ο Bonamassa  αντί του Hughes. Όπως είθισται, ξεκάρφωτο ανάμεσα στις υπόλοιπες συνθέσεις παλιού καλού βρετανικού rock, το "The Last Song For My Resting Place" είναι και το ομορφότερο τραγούδι του άλμπουμ, καταδεικνύοντας την εξέλιξη του Bonamassa ως τραγουδιστή και συνθέτη. Γραμμένο για τον μαέστρο του Τιτανικού ο οποίος κράτησε την μπάντα μέχρι το τέλος στο κατάστρωμα κατά το ιστορικό ναυάγιο, προσφέρει όμορφα σόλο και ένα από τα καλύτερα σκληρά riff που έχει γεννήσει ο αμερικάνος bluesman.

Στα υπόλοιπα ο Hughes συνεχίζει να κρατά τα ηνία, παράγοντας αξιόλογα αλλά όχι αξιομνημόνευτα τραγούδια, το αιώνιο του πρόβλημα δηλαδή αν θέλουμε να γίνουμε αυστηροί.

Τρανταχτά παραδείγματα το "The Crow" και το "Over My Head" συνθέσεις σαν και αυτές που συναντάς σχεδόν σε ό,τι έχει υπογράψει στο παρελθόν. Funk rock δηλαδή, από αυτό που σιχαινόταν ο Blackmore όταν ήταν μαζί στους Deep Purple κατηγορώντας τον Hughes ότι την «είχε δει» Stevie Wonder. Ποιοτικό και πάνω από το μέσο όρο αλλά όχι αυτό που θα σου «χαράξει» το μυαλό.

Κάπως έτσι το μουσικό μέρος καταλήγει βαρετό μετά από τέσσερις δίσκους στους οποίους το καλούπι είναι εντελώς όμοιο ενώ βαρίδια αποτελούν για το άλμπουμ τα πολλά αργά και μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια για τα οποία νοιώθεις πως «πρέπει»  να υπάρχουν για να γεμίσουν το άλμπουμ.

Στα του marketing το συγκρότημα συνεχίζει να κινείται με παραδοσιακούς και ξεπερασμένους δυστυχώς τρόπους προώθησης. Planet Rock & Team Rock στην Αγγλία και μηδενική προώθηση στον υπόλοιπο κόσμο - για ΗΠΑ ούτε λόγος. Δεν βοηθά και η προσωπική καριέρα του Joe Bonamassa η οποία αποτελεί πάντα προτεραιότητα.

Με ελάχιστες ζωντανές εμφανίσεις, πολύ συγκεκριμένα καλούπια στο μουσικό μέρος και χωρίς το συγκλονιστικό hit που θα μπορούσε να αλλάξει το παιχνίδι οι Black Country Communion θα συνεχίζουν να απασχολούν τους φίλους που αγαπούν την  φόρμα (και όχι την φιλοσοφία) της μουσικής που σχηματίστηκε  και προσέφερε αριστουργήματα μεταξύ του 1969 & του 1979 και κανέναν άλλο.

Κάποια στιγμή όλοι οι λάτρεις πρέπει να «διαβάσουν» τους Zeppelin και όχι απλά να τους ακούν. Ή τουλάχιστον αν είναι να αντιγράφουν, ας προσπαθούν να αντιγράψουν διαφορετικά τραγούδια κάθε φορά.