Καμαρώτος ή ντράμερ;

Βγαίνει το συγκρότημα στη σκηνή, στρέφεις το βλέμμα και νομίζεις ότι βλέπεις μπροστά σου τη μπάντα του κρουαζιερόπλοιου.

Στη μία κιθάρα ιδρωμένος ο καμαρώτος, στην άλλη ο λογιστής, με κοστούμι και γραβάτα της δουλειάς. Στο μπάσο ο φροντιστής της πισίνας και στο τραγούδι ο γιατρός, που έχει φουντωτό μαλλί σαν τρελός επιστήμονας.

Και πίσω, στα ντραμς, ο αρχιλαντζέρης, ειδικευμένος στα κλαπατσίμπανα και στα τεντζερέδια. Μα τι σόι συγκρότημα πλήρωσα να δω;

Μετά κλείνεις τα μάτια και νιώθεις ότι ταξιδεύεις στη δεκαετία του '90. Αν βρεις τρόπο να παρακάμψεις την παρακμιακή εμφάνιση των Dubrovniks, αισθάνεσαι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Ή, σαν να ακούς τους δίσκους. Όχι ότι τους άκουγες ποτέ, αλλά να, όλο και σε κάποια κασέτα είχες το "Like Fire" εσύ ο σημερινός 45άρης, όλο και σε κάποιο μπαράκι της εποχής χόρεψες το "Audio Sonic Love Affair". Κι ας μην ήξερες σε ποιο συγκρότημα ανήκει.

«Dobro», λέει ο τραγουδιστής. «Ωραία». Να μπέρδεψε τα νότια Βαλκάνια με τα βόρεια; Να νόμισε ότι εδώ μιλάμε σερβοκροάτικα, όπως η πατρίδα του το Ντουμπρόβνικ;

Μπααα, αυτοί είχαν ανέκαθεν αδυναμία στην Ελλάδα και στη ντόλτσε βίτα της. Αφού έβαλαν και ειδικό όρο στο τουρ της ανασυγκρότησης, να περάσει οπωσδήποτε αυτή από την Αθήνα κι από τη Θεσσαλονίκη.

Εντάξει, λοιπόν, «ντόμπρο». Καλά ήταν. Αρκεί να το ζούσες με τα μάτια σφαλιστά.

Εγώ τα άνοιξα μόνο μια φορά, όταν ο τραγουδιστής μας σύστησε «τα κορίτσια από το Ντουμπρόβνικ». Τα ξανάκλεισα πανικόβλητος. Οι τρεις κοπελούδες που έκαναν φωνητικά πρέπει να ήταν οι ασχημότερες Κροάτισσες.

Αλλά δεν ήταν η ομορφιά των καλλιτεχνών το ζητούμενο, ούτε η αυθεντικότητα του διαβατηρίου. Δεν ήταν κάποια γιορτή του απόδημου κροατισμού η συναυλία της περασμένης Παρασκευής. Αν έπαιζε ρόλο η καταγωγή, θα τον φώναζαν σωστά «Σούιντοβιτς» τον μπροστινό οι υπόλοιποι, όχι αυστραλιστί «Σούντοβικ».

Οι πέντε Dubrovniks μπορεί να έμοιαζαν με τη μπάντα του Pacific Princess, αλλά το έτρεξαν ωραία το πλοίο και γέμισαν το δίωρο με ξέγνοιαστα χαμόγελα. Οι πεντακόσιοι του Κύτταρου χόρεψαν, τραγούδησαν, ίδρωσαν, νοστάλγησαν.

Μακάρι να είναι έτσι, απενοχοποιημένες, όλες οι συναυλίες. Κλείδωσα ντροπιασμένος τις ειρωνείες μου στο χρονοντούλαπο και έδωσα βαθμό «ντόμπρο», λίαν καλώς. Αν ξανάρθουν, ο καμαρώτος και ο αρχικελευστής, εγώ θα ξαναπάω.