The Underground Youth, Social End Products @ Six D.O.G.S., 11/10/12

Δεν θα πω ψέματα, τους Underground Youth τους έμαθα λίγο πριν ανακοινωθούν οι συναυλίες τους στην Ελλάδα με το πιο-Jim-Jarmusch-πεθαίνεις video clip του "Morning Sun". Εκτός κι αν μου έχει ξεφύγει κάτι και το σχετικά νέο αυτό συγκρότημα από το Manchester είναι στην κορυφή των playlists των ραδιοφώνων, είναι εντυπωσιακό το τι μπορεί να κάνει η στόμα με στόμα (και post με post) διάδοση. Τουλάχιστον αυτό αποδεικνύουν οι παραπάνω από εκατό νοματαίοι που γέμισαν σε επίπεδα sold out το Six D.O.G.S.. Ακόμα και αν είμαι πεπεισμένος ότι οι μισοί από αυτούς που βρέθηκαν εκεί θα τους έχουν εγκαταλείψει μετά τον επόμενο δίσκο τους ως «πολύ mainstream πλέον», το γεγονός ότι ένα γνήσια underground συγκρότημα (όχι μόνο λόγω ονόματος) κατάφερε να συγκεντρώσει αυτόν τον κόσμο μεσοβδόμαδα κρίνεται απόλυτα θετικό.



Μία καθυστερημένη πτήση, ένα χαλασμένο λαμπατέρ και δυο αυγά Τουρκίας σήμαινε ότι έχασα όχι μόνο την ευκαιρία να αγοράσω δισκάκια από το merchandise των Underground Youth, αλλά και ότι απώλεσα το μεγαλύτερο μέρος από την εμφάνιση των Social End Products. Από τα λίγα τραγούδια που πρόλαβα να ακούσω, το μίγμα του πρώιμου punk με το ψυχεδελικό garage που παίζουν αποδίδεται τουλάχιστον τίμια και αρκετά ταιριαστά με το ύφος της υπόλοιπης συναυλίας.



Οι βασικοί πρωταγωνιστές της βραδιάς ανέβηκαν μάλλον αθόρυβα στη σκηνή και εξαρχής αν εντυπωσίασε κάτι ήταν το σετ ντραμς της Olya Dyer που ήταν τόσο μίνιμαλ σαν να βγάζει τη γλώσσα σε κάθε prog drummer και να αψηφά κάθε μορφή τεχνικής δεξιότητας. Κι όμως, όπως αποδείχτηκε στην πορεία, ο groovy και γεμάτος ήχος της βασισμένος στην αυξομειώσεις της δυναμικής αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για το συγκρότημα και βασικό τους συστατικό, τουλάχιστον τόσο όσο και η κιθάρα του Craig Dyer που ήταν υπεύθυνη για τους ομορφότερους θορύβους και τις σκοτεινότερες μελωδίες. Αντίθετα ο Thomas Joseph στον άχαρο ρόλο του κιθαρίστα-αντί-μπασίστα ήταν αυτός που περνούσε τις περισσότερες φορές απαρατήρητος, ίσως κακώς.



Η μουσική τους έχει δίκαια περιγραφεί ως το σημείο τομής συγκροτημάτων όπως οι Velvet Underground, οι Sonic Youth, οι Jesus & Mary Chain, οι Brian Jonestown Massacre και αυτό έδειξαν και στην αθηναϊκή τους εμφάνιση δένοντας όλα τα παραπάνω με ένα σκοτεινό και αφηρημένο νεοψυχεδελικό νήμα που υπνώτιζε και καθήλωνε τις περισσότερες φορές τους θεατές. Οι επιλογές τους αντλήθηκαν από όλο το φάσμα της σύντομης χρονικά αλλά πλούσιας σε κυκλοφορίες δισκογραφίας τους με προφανή αδιαφορία σε «χιτάκια». Ενδεικτικό ίσως το ότι επέλεξαν να κλείσουν το set τους με το (πανέμορφο) "Iggy The Eskimo" που δεν συγκαταλέγεται στα «διάσημα» τραγούδια τους (και παραπέμπει στον Syd Barrett όχι μόνο λόγω του ότι ο τίτλος αναφέρεται στη κάποτε γκόμενά του).



Αν υπάρχει ένα παράπονο από μία κατά τα άλλα απολύτως επιτυχημένη εμφάνιση, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από τη διάρκεια της συναυλίας. Με το ζόρι πέρασε τη μία ώρα, και αυτό πάλι προσθέτοντας ένα μάλλον απρογραμμάτιστο encore. Όσο και αν το γεγονός ότι αυτή τους η εμφάνιση ήταν η πρώτη εκτός Βρετανίας, όσο και αν η μελαγχολία της μουσικής τους δεν επιτρέπει πολύωρα setlist, όσο και αν το εισιτήριο ήταν πραγματικά τόσο χαμηλό ώστε να μην μπορούν να υπάρχουν οικονομικής φύσης παράπονα, τόσο το κλίμα μέσα στο χώρο όσο και το υλικό που έμεινε χωρίς παρουσίαση, επέτρεπαν σίγουρα μερικά τραγούδια ακόμα. Ας είναι όμως, πραγματικά κανένας δεν έφυγε παραπονεμένος ή με την αίσθηση του ανολοκλήρωτου από το Six D.O.G.S. αυτό το βράδυ.

Setlist:

Sadovaya
I Need You
Strangle Up My Mind
Fear & Loathing In My Own Private Memory
Delirium
Morning Sun
On The Floor
Juliette
Rules Of Attraction
Hope & Pray
Iggy The Eskimo

Φωτογραφίες: Βιβή Κεφαλωνίτη