Allah-Las, The Underground Youth, Antonin @ Τεχνόπολη, 16/09/23

Τακτικοί επισκέπτες της Ελλάδας οι Allah-las, είχαν να μας επισκεφθούν από την εποχή πριν τον covid, που πλέον φαίνεται πιο μακρινή απ’ ό,τι πραγματικά είναι. Με αυτό το είδος καλοκαιρινής νέο-ψυχεδέλειας να έχει αρκετή πέραση στα ακούσματά μας εδώ, ο αρκετός κόσμος που τελικά μαζεύτηκε δε μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Η ατμόσφαιρα της βραδιάς ήταν ιδανική, μιας και οι πολλές ζέστες έχουν τελειώσει και το κέντρο της πόλης προσφέρεται για εξόδους τέτοιου τύπου. Άλλωστε, το billing είχε τρία ξένα ονόματα και οι The Underground Youth έχουν κι αυτοί το υπολογίσιμο κοινό τους.

Ο Antonin Bartherotte, ή ελληνιστί «Αντονάν», βγήκε με την συντροφιά της ακουστικής του κιθάρας, του Armand στην ηλεκτρική κιθάρα, και του Giacomo στο μπάσο. Ο Γάλλος τροβαδούρος μας παρουσίασε τα κομμάτια που κυκλοφόρησε πρόσφατα στον πρώτο του προσωπικό δίσκο, "En Silance" από την Elektroshock Records. Η απαλή, λυρική, και γεμάτη γαλλική αισθητική μουσική δεν άργησε να κερδίσει τα πρώτα λικνίσματα του κοινού, με κομμάτια όπως η επιτυχία του "Ça fait du bien", το χαβανέζικο "Robinson", και το μελαγχολικό "Ivre Mer".

Στο τέλος, ο Antonin, με το πλατύ του χαμόγελο και το σφιχτό παίξιμο (και οι τρεις μουσικοί ήταν βιρτουόζοι), βρήκε θερμή ανταπόκριση από το ολοένα και μεγαλύτερο πλήθος, μέχρι που στο ιταλικού αρώματος "Antonino" με τα περίεργα φωνητικά, άγγιξε το ζενίθ του κεφιού. Μία επαφή με το ελληνικό κοινό που, συνυπολογίζοντας το άγνωστο του ονόματος και την ραστώνη της μουσικής, μπορεί με ασφάλεια να θεωρηθεί επιτυχής.

Το δημοφιλές post-punk συγκρότημα των The Undeground Youth βγήκε στην σκηνή στις 20:45, με τη λιτή παρουσία να είναι μέρος της αισθητικής και καλλιτεχνικής τους πρότασης. Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία τους συναυλία σε ελληνικό έδαφος (ίσως το μεγαλύτερο διάστημα που έχει μεσολαβήσει ανάμεσα σε live τους στη χώρα μας), οι The Underground Youth κατέφτασαν με δύο νέους δίσκους, το "The Falling", και το φετινό "Nostalgia’s Glass", αν και φρόντισαν να παρουσιάσουν ένα ισορροπημένο setlist.

Με ένα ποτήρι λευκό κρασί και με την ιδιαίτερου σχήματος κιθάρα του, ο Craig Dyer έφερε λίγο ψύχος στην Τεχνόπολη, στην πιο σκοτεινή εμφάνιση της βραδιάς. Σταθερά ποιοτικοί όλο το βράδυ, με πολύ καθαρό ήχο, αλλά και χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις, οι Underground Youth άφησαν μία αίσθηση πλησιάσματος στο τέλειο, αλλά όχι και αγγίγματός του. H Olya Dryer παρέμενε εντυπωσιακή όπως στεκόταν πάνω από τα τύμπανα, όμως έδινε την εντύπωση να μην θέλει να δώσει όγκο και ορμή στα κομμάτια.

Ως αποτέλεσμα, όλα ακούγονταν προσεκτικά τοποθετημένα και αναιμικά, παραπάνω τακτοποιημένα απ’ όσο θα απαιτούσε η γοτθική τους αύρα. Αν το πάθος που συνόδευε τα τελευταία κομμάτια (με το "Fill The Void" να έχει το περισσότερο νεύρο) υπήρχε εξαρχής, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μία εξαιρετική συναυλία. Με το ρυθμό που μας επισκέπτονται, η επόμενη φορά δεν θα αργήσει, κι ελπίζουμε η όρεξή τους να ισοσκελίζει την ποιότητα του υλικού τους. [Μ.Κ.Ο.]

Από τις πρώτες νότες του ορχηστρικού "No Werewolf" και του "Tell Me (What’s On Your Mind)", φάνηκε ότι τα πνεύματα θα ήταν πιο οξυμένα και οι διαθέσεις ακριβώς το αντίθετο από υποτονικές, σε αντίθεση με το προηγούμενο set. Η τετράδα των Allah-las συνοδευόταν και από πληκτρά, ο οποίος μάλιστα αναλάμβανε και ορισμένα φωνητικά –μάλλον είναι απαραίτητη προϋπόθεση το να τραγουδάς για να παίζεις με αυτή τη μπάντα, μιας και όλοι τραγουδάνε πρώτα ή κάνουν δεύτερα.

Οι Allah-las συνέχιζαν γκαζωμένοι και καλοκαιρινοί με το "Busman’s Holiday" να στέκεται λίγο πιο πάνω από τα υπόλοιπα κομμάτια. Η μουσική τους είναι χαρούμενη, αλλά όχι αφελής, αν μου επιτρέπεται αυτός ο χαρακτηρισμός. Το εξαιρετικό ντεμπούτο τους και το πλέον πρόσφατο μέχρι σήμερα "LAHS" πήραν τη μερίδα του λέοντος, με πάνω από τα μισά τραγούδια να είναι από τους συγκεκριμένους δίσκους, με το "Sandy" να είναι αυτό στο οποίο έγινε ο πιο μεγάλος χαμός μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Η δική μου πιο καλή στιγμή στη βραδιά πάντως ήταν το ζευγαράκι "Brittany Glasz" και "Polar Onion". Τα συγκεκριμένα παίχτηκαν κολλητά και από τη στιγμή που μοιάζουν κιόλας λίγο τα riffs τους, ήταν σαν ένα μεγάλο τζαμάρισμα. Με τον νέο τους δίσκο "Zuma 85" να βγαίνει σε λίγες βδομάδες, ακούσαμε τρία κομμάτια από εκεί. Από αυτά, οι κιθάρες του τόσο στο "The Stuff" όσο και στο "Right On Time" μου έβγαλαν Grateful Dead vibes και τα κομμάτια μου έδωσαν την αίσθηση ότι έχουν τη δυναμική να ακουστούν αρκετά.

Πριν το "Sky Club" έγινε μια απόπειρα να μας πάρουν ένα request, αλλά η αναμενόμενη ασυμφωνία μας και η επακόλουθη βαβούρα οδήγησε στη μπάντα να λέει πως αν αυτό που ζητήσαμε ήταν το "Sky Club", τότε όλα καλά. Το "Catamaran" έκλεισε το κανονικό set θέτοντας νέα όρια στις επευφημίες της βραδιάς. Το encore είχε δύο κομμάτια, με το "Calm Me Down" να το τραγουδάει ο drummer Matthew Correia και το "Could Be You", το μοναδικό κομμάτι από το "Calico Review", να κλείνει και τη συναυλία και την περιοδεία.

Οι Allah-las μας τίμησαν με ένα setlist που ήταν μεγαλύτερο από αυτό που είδαμε πως παίζανε σε άλλους σταθμούς αυτής της εικοσαήμερης ευρωπαϊκής τους περιοδείας (αυτό βέβαια σημαίνει 75 λεπτά). Αν υπήρξε μια αδικία, ήταν η μικρή εκπροσώπηση του πολύ καλού "Worship The Sun". Η εμφάνισή τους ήταν «γεμάτη», ορεξάτη και απελευθερωμένη, ίσως και επειδή ήταν η τελευταία της περιοδείας. Μας διατράνωσαν την αγάπη τους για τη χώρα μας και το κοινό της και η αλήθεια είναι πως ο όγκος και ο ενθουσιασμός μας δικαιολογεί μια τέτοια αντίδραση. Αντίο καλοκαίρι! [Π.Κ.]

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής