God Is An Astronaut @ Gagarin 205, 29/09/23

Η αλήθεια είναι ότι την προηγούμενη φορά είχαμε παρακολουθήσει την εμφάνιση των God Is An Astronaut ελαφρώς μαγκωμένοι, μετά τα όσα είχαν διαδραματιστεί με το support σχήμα. Η περιέργεια για το πώς θα αντιμετωπιστούν πέντε χρόνια μετά από εκείνο το σκηνικό, απαντήθηκε σχεδόν με την είσοδό μας στο Gagarin. Ο χώρος τελικά γέμισε και κάτω και πάνω και οι God Is An Astronaut αποδείχτηκε ότι παραμένουν ένα σημαντικό όνομα του post rock στη χώρα μας. Ακόμα κι αν η επιλογή να μην ανοίξει κανείς την τωρινή τους συναυλία έγινε για να αποφευχθούν άβολα έως και θλιβερά σκηνικά όπως το παραπάνω, τελικά δε μας πείραξε καθόλου.

Λίγα λεπτά πριν από την ανακοινωμένη ώρα έναρξης, οι Ιρλανδοί ελίχθηκαν ανάμεσα στις παραφορτωμένες πεταλιέρες που είχαν αραδιάσει στο πάτωμα και έλαβαν τις θέσεις τους. Πλέον τα αδέρφια Torsten και Niels Kinsella συνοδεύονται μόνο από τον επί εικοσαετία drummer τους, Lloyd Hanney, έχοντας επιστρέψει στο φορμάτ του τρίο που είχαν και κατά την πρώτη (και πιο δημιουργική) τους περίοδο. Μετά το εισαγωγικό "Lateral Noise", οι υψηλές εντάσεις του "Adrift" από το πλέον πρόσφατο "Ghost Tapes #10" βγήκαν με εντυπωσιακές καθαρές. Στο "Séance Room" ήταν τα εφέ του μπάσου που μου κέντρισαν την προσοχή.

Περίπου στη μέση του set, οι God Is An Astronaut παίξανε κολλητά τα "Snowfall" και "Echoes" από τον ομότιτλο δίσκο τους, κερδίζοντας θερμό χειροκρότημα από το πρώτο κιόλας riff του "Snowfall". Αμέσως μετά ακολούθησε μια μικρή σουΐτα με τρία κομμάτια από το εμβληματικό "All Is Violent, All Is Bright" και ο ενθουσιασμός, δικαιολογημένα, ανέβηκε ακόμα περισσότερο. Τα "Fragile" και "Suicide By Star" ήταν ίσως οι κορυφαίες στιγμές μιας βραδιάς που εξελισσόταν πολύ όμορφα και για μια ακόμη φορά, βιώναμε μια δυνατή συναυλία από τους Ιρλανδούς.

Αυτό που κάθε φορά είναι αδιαπραγμάτευτο για τους God Is An Astronaut, είναι ο πάρα πολύ καλός ήχος στις συναυλίες τους. Φαίνεται ότι στον συγκεκριμένο τομέα είναι εξαιρετικά επιμελείς, με αποτέλεσμα οι νότες που πλημμύρισαν το Gagarin να ηχούν εξ’ αρχής φοβερά. Όταν βλέπεις μαρσάλια κεφάλια και πορτοκαλί σώματα, περιμένεις μερακλίδικα πράγματα και πολύ δύσκολα μπορεί κάτι να πάει στραβά. Ακριβώς αυτά συνέβησαν στο Gagarin και σε συνδυασμό με τα εδώ και λίγο καιρό αναβαθμισμένα του φώτα, η συνολική εμπειρία ήταν αρτιότατη.

Πλησιάζοντας προς το τέλος, το ενδιαφέρον μας παρέμεινε αμείωτα στραμμένο στη σκηνή. Ολιγομίλητοι και απολύτως συγκεντρωμένοι σε αυτό που έκαναν σχεδόν σε σημείο παρεξήγησης, τα αδέρφια Kinsella συνέχισαν να εναλλάσσουν ήχους και εφέ από κομμάτι σε κομμάτι, ενώ ο Lloyd Hanney παρέμενε μετρονόμος. Στο encore είχαμε το προνόμιο να παίξουν δύο κομμάτια αντί για ένα που έπαιζαν στις υπόλοιπες στάσεις αυτής της περιοδείας. Το "Point Pleasant" ήταν μια ευχάριστη έκπληξη από τα πολύ παλιά και το "Radau" ένα κατάλληλο κλείσιμο που συνόψισε τους God Is An Astronaut τόσο με ατμοσφαιρικά όσο και με τα πιο σκληρά του μέρη.

Τα χαμόγελα ικανοποίησης ήταν διάσπαρτα γύρω-γύρω μετά το τέλος της συναυλίας. Δεδομένης της θετικής ανταπόκρισης και της αποδοχής που είχε και αυτή τους η εμφάνιση, οι God Is An Astronaut βλέπω πολύ πιθανό να τηρήσουν την υπόσχεσή τους και να μας επισκεφτούν πάλι σε μία διετία, όπως μας ανακοίνωσαν ότι σκοπεύουν να κάνουν. Ελπίζουμε με τον ίδιο ήχο και την ίδια διάθεση από την πλευρά τους και με λιγότερο τσιγάρο από τη δικιά μας.

Φωτογραφίες: Νίκος Καταπίδης