LP, Monophonics, Lola Marsh, Angelika Dusk @ Τεχνόπολις, 12/07/17

Φέτος το Gazarte κλείνει μία δεκαετία παρουσίας στο αθηναϊκό καλλιτεχνικό γίγνεσθαι και το γιόρτασε με ένα μίνι φεστιβάλ στην αγαπημένη του Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Έχοντας προσκαλέσει τα ονόματα των πιο επιτυχημένων ίσως εμφανίσεων της σαιζόν που μας πέρασε, αλλά και με ένα όνομα-πρόταση σε επίσημη πρώτη στην χώρα μας, ο πολυχώρος ανανέωσε εορταστικά το ραντεβού με το κοινό της πόλης για τα χρόνια που έρχονται. Να τα εκατοστίσει!

Angelika Dusk

Λίγο μετά τις 19:00, την έναρξη της εορταστικής βραδιάς σήμανε με το set της η δική μας Angelika Dusk και της πολύ δεμένης μπάντα της. Το setlist κατάφερε να συμπεριλάβει τα πιο αγαπημένα και γνωστά της τραγούδια, ένα νέο κομμάτι το οποίο πέρασε επιτυχώς το τεστ του κοινού και θα συμπεριληφθεί στον νέο της δίσκο, μια straight εκτέλεση του "Sugar" των Editors, αλλά και ένα downtempo "Crazy In Love" κοντά στο αιθέριο "You Make Me Feel" των Archive και το δυναμικό "What Kind Of Man" των Florence And The Machine.

Απ' όλα, λοιπόν, είχε ο μπαξές. Και πολύ καθαρό και δυνατό -σχεδόν κλαμπίστικο στα μπάσα του- ήχο και υποβόσκουσες χαρντροκιές σε κάποια περάσματα και (πολύ καλά) δεύτερα γυναικεία φωνητικά πάνω στα πρώτα, καλή κιθάρα και μια αισθητική μιγάδα ανάμεσα στο rock και την pop. Ο κόσμος, που είχε μαζευτεί από νωρίς, συμμετείχε και έδειξε να το διασκεδάζει. Περισσότερο απ' όσο συνηθίζεται πλέον στα πρώτα ονόματα που παίζουν με τον ήλιο ντάλα.

Το φινάλε μιας πολύ καλής παρουσίας ήρθε δέκα λεπτά πριν τις 20:00 με το racy single "Catfight" (δείτε το φρέσκο video εδώ).

Lola Marsh

Πρόκειται για μια σχετικά καινούρια indie - folk μπάντα από το Τελ Αβίβ που έχει αποκτήσει ρεύμα στο εξωτερικό με τον Lana-friendly ήχο του και έκανε την παρθενική της εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους. Με μια ξυπόλητη και αεικίνητη frontwoman φτυστή η Πενέλοπε Κρουθ (τα βλέπετε και μόνοι σας στις φωτο...) και μια χαρά ταπεραμέντο, το dream pop 40λεπτο των Lola Marsh κύλησε ευχάριστα και ταξιδιάρικα. Δεν θα είναι λίγοι αυτοί που θα ψάξουν στα ράφια ηλεκτρονικών και μη δισκοπωλείων για το νέο δισκογραφικό πόνημα των Ισραηλινών, το οποίο δεόντως διαφήμισε η συμπαθής αλλά κάπως υπερβολική Yael Shoshana Cohen.

Μάλλον πρόκειται για τίμια μουσική παραγωγή και οι μελωδίες ήταν άξιες λόγου, οπότε θα συνεχίσουμε να ακούμε (γι') αυτούς στο μέλλον. Γενικά, μια εύστοχη και hot επιλογή για μικρά καλοκαιρινά φεστιβάλ, δυστυχώς όμως το κοινό δεν είχε τριβή με το υλικό τους και αυτό «φάνηκε» κατά τη διάρκεια του set, ιδίως μετά την έντονη διάδραση που είχε ο κόσμος με την ανεβαστική Dusk, η οποία τελικά μάλλον θα έπρεπε να εμφανιστεί δεύτερη για να μην κάνει την μικρή κοιλιά το πρόγραμμα.

Monophonics

Ένα τέταρτο μετά τις 21:00 και εν μέσω ηχηρού μπιζαρίσματος, στη σκηνή βγήκαν τρομπέτες, μαράκες, πλήκτρα, ένας μινιμαλιστής Ian McDonald με τις κιθάρες του και, γενικά, οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού Monophonics και η ψυχεδελική soul τους.

Στα εβδομήντα πέντε λεπτά που ακολούθησαν, το groove και η διάθεση για πάρτι χτύπησαν κόκκινο, κάνοντας ίσως τους καθήμενους της εξέδρας να αισθάνονται για πρώτη κάπως «άβολα» φορά που δεν βρίσκονταν στην παλλόμενη - και γεμάτη πλέον- πλατεία. Ο Kelly Finnigan, καθισμένος πίσω από το αρμόνιό του, μας έδωσε εξαρχής να καταλάβουμε ποιος κάνει κουμάντο και με την ιδιαίτερη φωνή του μας χαιρέτησε εγκάρδια, μας είπε πόσο του είχαμε λείψει και δεν σταμάτησε να μας ξεσηκώνει.

Το προσεγμένο set των εκπληκτικών Καλιφορνέζων έκρυβε αναμενόμενα τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους και την mega-hit διασκευή στο giga-hit "Bang Bang" της Cher, αλλά μας εξέπληξε με ολίγη από Pink Floyd, ένα αυθόρμητο πέρασμα από το "Seven Nation Army" και μια εκτέλεση του "You Keep Me Hangin' On" στην Vanilla Fudge εκδοχή του που αξίζει να έχεις ακούσει ζωντανά. Όπως άξιζε να τραβήξει ο συμπαθέστατος κιθαρίστας σε βίντεο το clap-along του κοινού στο "Foolish Love". Και όποιος νόμισε ότι από τα αυτιά του πέρασαν κάποια στιγμή και οι Peppers με το "Can't Stop", ίσως να μην είχε άδικο, αλλά ας ακούσει κι εδώ...

Αν και έπαιξαν σε μια ένταση πιο χαμηλή από αυτήν που επιθυμούσα ή περίμενα, ο ήχος «μπούκωσε» και χρειάστηκε ρύθμιση ουκ ολίγες φορές, γι' αυτό και δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αντάξιος της παρουσίας του συγκροτήματος. Οι έξι μουσικοί όμως δεν έδειξαν να πτοούνται και η διάθεση ήταν καλή από την αρχή μέχρι το τέλος του set.

Οι Monophonics μας έκαναν να ξεχάσουμε για λίγο ποιος ήταν ο πραγματικός headliner της βραδιάς. Ευτυχώς, η LP κατάφερε να μας το υπενθυμίσει...

LP

Το «αηδόνι της Νέας Υόρκης». Ο χαρακτηρισμός μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς υπερβολή, και όποιος έχει ακούσει ζωντανά την LP μπορεί να το επιβεβαιώσει. Αν και η ίδια ζει πλέον μόνιμα στην Πόλη των Αγγέλων από το 2010...

Στις 23:00 ακριβώς, οι εντός συνόρων αυτήκοες μάρτυρες της ιδιαίτερης φωνής και των εξαιρετικών δυνατοτήτων αυτής πολλαπλασιάστηκαν, μιας και το κοινό είχε σαφώς διαφορετική σύνθεση από την πρώτη βραδιά στην Τεχνόπολη της μικροκαμωμένης αλλά θαυματουργής pop Αμερικανίδας με το ιταλικό αίμα, στις αρχές του περασμένου φθινόπωρου.

Εμφανώς πιο προσγειωμένη και ίσως λίγο κουρασμένη αλλά πάντα κεφάτη, η LP γέμισε τη σκηνή για πάνω από μια ώρα και τραγούδησε, σφύριξε, έπαιξε γιουκαλίλι, ΔΕΝ έπαιξε φυσαρμόνικα αφού δεν κατάφερε να τη βρει μέχρι το τέλος, χόρεψε και αφέθηκε στα χέρια του κόσμου, που την ενθάρρυνε συστηματικά και παρακολούθησε τις folk-pop ιστορίες της μέχρι αργά τα μεσάνυχτα. Δεχτήκαμε και τις ευχαριστίες της «που έχουμε υπάρξει η μήτρα τόσων πραγμάτων που εκτιμά ιδιαίτερα», αναφορά η οποία αποδεικνύει τις ευρωπαϊκές ρίζες της.

Με βασικό κορμό του setlist τον επιτυχημένο τελευταίο δίσκο της "Lost On You" (2016), έναν πεντακάθαρο ήχο στα ντραμς που έκανε τη διαφορά (τον ματιάσαμε και θάμπωσε λίγο κάποια στιγμή, αλλά επανήλθε γρήγορα), σταθερά πρωταθλητικές φωνητικές επιδόσεις και πολλή διάθεση για κουβέντα, μιας και δεν δίστασε να μοιραστεί με τον κόσμο και τον πολύ φρέσκο αρραβώνα με την σύντροφό της, η Laura Pergolizzi κέρδισε και δεύτερη φορά το εγκάρδιο χειροκρότημα του κόσμου της Αθήνας και έθεσε έτσι σοβαρή υποψηφιότητα για την περίφημη λίστα με τους καλλιτέχνες-φετίχ του ελληνικού κοινού. Προβλέπεται «γάμος»!

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά