Verbal Delirium: «Tο να αναπαράγεις τον 70s ήχο δεν είναι προοδευτική μουσική»

Μια συζήτηση με τον Jargon ενδεικτική του γιατί το συγκρότημα αυτό είναι ταυτόχρονα από τα πιο εγκεφαλικά και πιο συναισθηματικά

Από τον Κώστα Σακκαλή, 21/03/2018 @ 12:38

Για ένα συγκρότημα που θεωρούμε ότι έχουμε υποστηρίξει αρκετά μέσα στα χρόνια και μας δικαιώνει κάθε φορά, είναι απορίας άξιο το πόσο καθυστερήσαμε να δημοσιεύσουμε μία συνέντευξη με τον Γιάννη Κοσμίδη, την κεντρική φιγούρα πίσω από το συγκρότημα. Περισσότερο από συνέντευξη, βέβαια, έχουμε να κάνουμε με μία ανοιχτή συζήτηση τόσο γύρω από τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες στο σύνολό τους δουλειές των Verbal Delirium όσο και για τη μουσική γενικότερα είτε τη χωρίσουμε σε είδη είτε τη δούμε σαν ένα σύνολο. Με αφορμή την επερχόμενη συναυλία τους στις 31 Μαρτίου ίσως το παρακάτω κείμενο να είναι ένα καλό μέρος να αρχίσετε την επανάληψη ή την πρώτη γνωριμία με τη μουσική τους πριν προχωρήσετε να ακούσετε τους τρεις ολοκληρωμένους δίσκους τους.

Verbal Delirium

Ας ξεκινήσουμε με μια ερώτηση αναδρομικά για το τελευταίο σας άλμπουμ, "The Imprisoned Words Of Fear". Έχει συμπληρώσει ενάμιση χρόνο κυκλοφορίας, πες μας λίγο για αυτό το διάστημα. Πώς ήταν η αποδοχή, πώς το βίωσες, είσαι ευχαριστημένος από την πορεία του δίσκου μέχρι τώρα;

Σε γενικές γραμμές, ναι. Πήγε καλύτερα και σε κριτικές, αλλά και γενικότερα σε ανταπόκριση στο εξωτερικό, λιγότερο στην Ελλάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τα πήγε καλά. Αλλά η μεγαλύτερη ανταπόκριση προήλθε από το εξωτερικό. Σε γενικές γραμμές είμαστε ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα, από την πρώτη στιγμή που κάναμε τον δίσκο. Ξέρω ότι σε κάποιους δεν άρεσε, σε κάποιους άρεσε.

Θεωρείς ότι η ύπαρξη και η στήριξη μια δισκογραφικής εταιρείας, σε σύγκριση με το “From The Small Hours Of Weakness” έπαιξε σημαντικό ρόλο, κυρίως για το εξωτερικό;

Υποθέτω πως ναι, γιατί σίγουρα μια εταιρία έχει τον τρόπο να σπρώξει την μουσική σου εκεί που πρέπει. Βοήθησε αρκετά η Bad Elephant, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν έχει μεγάλη διαφορά από το να το κάνεις μόνος σου. Δεν μπορώ να πω ότι η ανταπόκριση που είχαμε ή οι πωλήσεις είχαν τεράστια διαφορά από αυτές που είχαμε με το "From The Small Hours Of Weakness". Είχανε σίγουρα πιο γρήγορη ανταπόκριση. Δηλαδή στους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του δίσκου είχε μια μαζική ανταπόκριση. Αλλά συνολικά αν το δούμε, έχει τη λογική καλύτερη ανταπόκριση που έχει ένας τρίτος δίσκος μια μπάντας η οποία έχει αρχίσει πλέον να μεγαλώνει τον κύκλο της και το κοινό της.

Η σύγκριση που έκανες προηγουμένως, ότι πήγε καλύτερα, είναι απόλυτο συγκριτικό Ελλάδας-εξωτερικού ή κάνεις και μια σύγκριση με το παρελθόν, με την έννοια ότι στο αντίστοιχο ποσοστό κατανομής εξωτερικού και Ελλάδας έχει γίνει μια μετατόπιση;

Νομίζω ότι το "From the Small Hours Of Weakness" είχε μια καλύτερη αντιμετώπιση από το ελληνικό κοινό. Αυτή την αίσθηση έχω.

Η απορία που έχω εγώ είναι, τι σε κάνει να επιστρέφεις σε ηχογραφήσεις παλιές, που υπήρχαν σε μια πρώιμη μορφή, για να τις φτιάξεις όπως εσύ θέλεις;

Ο πρώτος και ο βασικότερος λόγος είναι ότι δεν ήμουν ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα που είχε το demo ηχητικά και παιχτικά. Όπως και εσύ το ανέφερες στο review σου, δεν έχουν αλλάξει πολλά στις δομές των κομματιών, έχουν αλλάξει πράγματα στην ενορχήστρωση. Ήθελα να ξαναηχογραφηθεί όπως το είχα στο μυαλό μου και να κυκλοφορήσει επίσημα, γιατί το demo δεν ήταν επίσημη κυκλοφορία, το είχαμε απλά μοιράσει σε γνωστούς και σε αγνώστους δεξιά και αριστερά.

Αυτό όμως κρύβει μέσα του και μια εμπιστοσύνη σε αυτό το υλικό, ότι είναι αντάξιο και ότι μπορεί να σταθεί σε ένα συγκρότημα που ήδη έχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους και με τον τρίτο θέλει να αποδείξει και πράγματα.

Ήμουν και είμαι σίγουρος ότι αξίζει αυτό το υλικό και συμφώνησαν και τα άλλα παιδιά. Όλοι μας πιστέψαμε και υποστηρίξαμε αυτό το υλικό και ήταν μια κοινή μας απόφαση ότι πρέπει να ξαναγίνει. Εξακολουθώ να το πιστεύω και να θεωρώ ότι μέχρι στιγμής ο κάθε δίσκος αρέσει για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Με όσους έχουμε μιλήσει δεν υπάρχει πλειοψηφία που να υποστηρίζει κάποιον συγκεκριμένο δίσκο. Οπότε καταλήγουμε ότι ο κάθε δίσκος έχει κάτι ξεχωριστό να δώσει. Προσωπικά εγώ, θεωρώ το "The Imprisoned Words Of Fears" τον καλύτερο μας δίσκο.

Έχεις μπει στον πειρασμό, πιθανόν και για τον πρώτο δίσκο, να συνθέσεις ή να ξαναδουλέψεις κάποια πράγματα, που μπορεί να είχαν θέματα παιχτικά ή άλλα;

Αυτό είναι κάτι που οποιονδήποτε μουσικό και να ρωτήσεις στο πέρασμα των χρόνων, δεν υπάρχει ένας που θα σου πει ότι δεν θα γύριζα πίσω να κάνω ξανά την ηχογράφηση. Νομίζω πάντα ακούγοντας στην πορεία, πάντα υπάρχει κάτι που λες ότι αυτό θα το είχα κάνει αλλιώς τώρα. Αυτός ήταν και ένας λόγος που επίσης δεν έπιασα το "The Imprisoned Words Of Fear" λίγο πιο πριν. Ήθελα να έρθει η κατάλληλη στιγμή, που να νιώθω ότι ήμασταν έτοιμοι και σαν παίχτες και μουσικά ώριμοι, ώστε να το δουλέψουμε όπως έπρεπε. Πάντα υπάρχει κάτι που το ακούω και λέω, ότι αυτό θα το έκανα αλλιώς. Αυτό έχει και μια ομορφιά γιατί δείχνει πως ήσουν και λειτουργούσες εκείνη την περίοδο. Οπότε και θα γύριζα και δε θα γύριζα είναι τελικά η απάντηση.

Verbal Delirium

Ήταν μια ερώτηση-παγίδα που ήθελα μέσω αυτής να σε οδηγήσω στην επόμενη. Οι μουσικοί τη δεκαετία του '70, ειδικά σε σχήματα psychedelic και progressive, το διόρθωναν αυτό μέσα από live κυκλοφορίες. Οι εποχές των live έχουν περάσει, ίσως στην Ελλάδα δεν έπιασαν ποτέ, αλλά θα υπήρχε σαν σκέψη για μια τέτοια κυκλοφορία;

Υπάρχει αυτή η σκέψη για τον λόγο που ανέφερες. Θα προτιμούσα να κάνουμε κάποια στιγμή ένα live και εκεί να παίξουμε και να δώσουμε στον κόσμο τα κομμάτια με την μορφή που τα παίζουμε εμείς τώρα, για να έχει και ένα ενδιαφέρον ουσιαστικά το live. Γιατί το να βγεις να παίξεις ζωντανά τα κομμάτια όπως ακριβώς είναι στουντιακά, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον στην εποχή μας, είναι κάτι πολύ σύνηθες και δεν εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Προσωπικά δεν μου αρέσουν και δεν ακούω live, γιατί δεν είναι live. Ξέρουμε πολύ καλά ότι τα περισσότερα είναι γεμάτα από overdub. Αν κάναμε ένα live, θα ήταν live, ας έχει και τα λαθάκια του και να έχει το ζωντανό feeling. Νομίζω ότι δουλευόμαστε με αυτά που βλέπουμε στο youtube. Βλέπεις ένα βίντεο από άλλη λήψη και μετά βλέπεις το επίσημο και καταλαβαίνεις ότι είναι ψέμα. Προτιμώ ένα live του Peter Hammill που είναι γεμάτο λάθη και ξέρω ότι θα το αφήσει έτσι γιατί έτσι έκανε πάντα.

Παλιότερα τα συγκροτήματα δεν έβγαζαν λεφτά από τις συναυλίες και περίμεναν να βγάλουν από την πώληση των δίσκων. Σήμερα αυτό έχει αντιστραφεί, καθώς οι πωλήσεις δίσκων δεν είναι μεγάλες και τα συγκροτήματα κυκλοφορούν δίσκους για να βγουν σε περιοδεία. Εσείς πως το βιώνετε αυτό;

Αν το δούμε ρεαλιστικά θα πούμε ότι δεν υπάρχει λόγος να κυκλοφορούμε νέα μουσική και επομένως θα πρέπει μόνο να κάνουμε live, εφ’ όσον ζεις μόνο από αυτό. Από την άλλη δεν μπορείς να μην ηχογραφήσεις, καθώς η πρώτη και βασική ανάγκη ενός καλλιτέχνη είναι αυτή. Προσωπικά μου αρέσουν πάρα πολύ οι συναυλίες και σε όλους μας στην μπάντα και θέλουμε να κάνουμε, αλλά πέρα τούτου για μένα το κυριότερο και αυτό που μου αρέσει είναι να κυκλοφορώ την μουσική που γράφω, το οποίο είναι και μια κατάθεση που μένει. Μετά από 20-30 χρόνια, μπορεί κάποιος να πει ότι «ναι είχα βρεθεί σε αυτό το live και ήταν καταπληκτικά» αλλά μία κυκλοφορία θα μείνει. Όταν θα φύγεις και όταν θα φύγει και ο άνθρωπος που είδε το live, μετά από πολλά χρόνια θα υπάρχει ακόμα και θα μπορεί να την ακούσει ο οποιοσδήποτε.

Είναι το αποτύπωμα της τέχνης του καλλιτέχνη.

Είναι το πιο σημαντικό και είναι αυτό που εμένα με ικανοποιεί περισσότερο από όλα και μετά έρχονται και τα live. Γιατί στο στούντιο παρουσιάζεις πιο ολοκληρωμένα τη δουλειά σου. Όταν ακούσει κάποιος τη δουλειά σου ζωντανά παίρνει κάποια πράγματα, αλλά όταν θα δει να το παρουσιάζεις στο στούντιο έχει μια πιο συνολική και ολοκληρωμένη εικόνα.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι συνθέσεις που κυκλοφόρησαν στο "The Imprisoned Words Of Fear" είχαν υπάρξει από το 2006 ή και πιο παλιά, ενώ το προηγούμενο "From The Small Hours of Weakness" ήταν το 2013, είχαμε πέντε χρόνια ως κοινό να ακούσουμε «καινούριες» συνθέσεις. Θα ήθελα να ρωτήσω πόσο δημιουργικός ήσουν αυτό το διάστημα, τι υλικό έχει μαζευτεί και συνθετικά αν έχεις παρατηρήσει κάποια εξέλιξη ή διαφορά;

Σχετικά με το δημιουργικός, νομίζω ότι ήμουν αρκετά, καθώς έχω 2 άλμπουμ να παρουσιάσω προσεχώς. Το ένα θα είναι προσωπικό και θα είναι η επόμενη κυκλοφορία μου. Ετοιμάζω ένα άλμπουμ το οποίο δουλεύουμε εδώ και 2 μήνες και πρόσφατα ξεκινήσαμε ηχογραφήσεις. Το άλλο είναι το επόμενο Verbal Delirium άλμπουμ το οποίο επίσης έχω γράψει και έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε κάποια κομμάτια με τα παιδιά. Συνθετικά θα έλεγα ότι και τα δύο έχουν κάτι καινούριο να προσφέρουν και φυσικά πάντα υπάρχει ένα αναγνωρίσιμο στυλ. Αυτή την αίσθηση έχω και με βάση αυτό που μου λένε, δεν ξέρω αν συμφωνείς και εσύ σε αυτό...

Βεβαίως συμφωνώ.

Οπότε θα υποθέσω ότι εξακολουθεί να υπάρχει αυτό, αλλά με κάποια καινούρια στοιχεία. Ας πούμε στο προσωπικό άλμπουμ που ετοιμάζω θα υπάρχουν και κάποια στοιχεία κινηματογραφικής μουσικής, θα υπάρχουν έγχορδα. Με τους Verbal Delirium θα είναι κάπως διαφορετικό από ό,τι έχουμε κάνει μέχρι τώρα, αλλά δε θα ήθελα να πω κάτι για αυτό. Είναι αρκετά διαφορετικό.

Για να κάνω και την ερώτηση που από ότι καταλαβαίνω δεν θα την απαντήσεις (σ.σ. γέλια), πέρα από το συνθετικό που δε θες να πεις πολλά, ηχητικά εντόπισα μία αλλαγή προς τον σκληρό ήχο και αυτό ήταν που με έκανε να προτιμώ την προηγούμενη δουλειά σε σχέση με το "The Imprisoned Words Of Fear".

Μπορείς να πεις ελεύθερα ότι δεν σου άρεσε ο δίσκος (σ.σ. γέλια). Αν και εγώ δεν εξέλαβα ότι δεν σου άρεσε, απλά είχες κάποιες ενστάσεις.

Verbal Delirium

Θεώρησα ότι σκληραίνοντας κάπου χάθηκε ένας πολύ ωραίος χαρακτήρας που είχε το συγκρότημα. Στο "The Imprisoned Words Of Fear" υπήρχε μεν, αλλά δεν ήταν κυρίαρχος, ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά μέσα σε ένα μίγμα. Αυτό τώρα θα συνεχιστεί, θα είστε στο ίδιο ύφος, έχετε εδραιώσει ένα πιο σκληρό ύφος, ίσως και πιο κιθαριστικό;

Ο σκληρός ήχος ήταν αυτό που θέλαμε, αλλά όχι δεν εξακολουθεί να ισχύει αυτό. Όπως είπα είναι αρκετά διαφορετικό από ότι έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα σου αρέσει το επόμενο γιατί  ναι μεν δεν θα είναι ο ήχος του "The Imprisoned Words Of Fear", αλλά δεν θα είναι και ο ήχος που άκουσες στο προηγούμενο.

Με βάση αυτά εγώ αντιλαμβάνομαι κάτι ηλεκτρονικό να έρχεται.

Όχι. Παραμένουμε στη γενικότερη έννοια του progressive rock, όχι metal. Υπάρχουν κοινά στοιχεία και παρονομαστές με ότι έχεις ακούσει από τους Verbal Delirium, αλλά υπάρχουν και κάποια εξτρά στοιχεία. Για να σου δώσω κάτι, υπάρχει το λίγο πιο περιπετειώδες στοιχείο ας πούμε των Cardiacs ή του Frank Zappa που δεν υπήρχαν μέχρι τώρα. Ατμοσφαιρικά πράγματα υπάρχουν όπως και  λυρισμός, αλλά και πολλά νέα, όπως είναι '60s στοιχεία.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πολλές αλλαγές σε μέλη της μπάντας. Υπάρχει σταθερότητα στη σύνθεση αυτή την περίοδο;

Τώρα πια ναι, ιδιαίτερα από το 2014 και μετά ήμαστε αρκετά σταθεροί σε σχέση με αυτό που γινόταν παλιότερα. Παραμένει ο Γιώργος Κυριακίδης στην κιθάρα, έχουμε τον Γιώργο Παγίδα στο μπάσο, στα τύμπανα έχουμε τον Βασίλη Αρμάο που παίζει γύρω στον ένα χρόνο στην μπάντα αλλά είναι νέος εννοώντας ότι δεν έχει δισκογραφήσει μαζί μας και πρόσφατα, πριν από περίπου τέσσερις μήνες, αλλάξαμε πιανίστα, είναι μαζί μας ο Στράτος Μοριανός.

Ο Νίκος Νικόλόπουλος;

Ο Νίκος δεν συμμετέχει ως μόνιμο μέλος, αλλά δεν αποκλείεται να τον δεις και σε κάποια live.

Έχοντας κάνει αρκετές συναυλίες πλέον και στο εξωτερικό, θεωρείς ότι έχετε διαμορφώσει ένα πυρήνα οπαδών σε κάποια χώρα ή απλά σας βλέπει ένα prog κοινό που στηρίζει το χώρο της συναυλίας ανεξαρτήτως ονομάτων; Έρχονται να δουν εσάς ή έρχονται να δουν μια prog βραδιά;

Ισχύουν και τα δύο. Έχουμε όντως κάνει ένα πυρήνα οπαδών οι οποίοι πηγαινοέρχονται στις χώρες που παίζουμε. Πχ παίζουμε στην Ολλανδία και έρχεται ο Roune που ήταν στην Νορβηγία και ήρθε να μας δει. Κάπως έτσι. Σε όλα αυτά φεστιβάλ πηγαινοέρχεται πολύς κόσμος που είναι κοινός. Σε γενικές γραμμές έχουμε ένα πυρήνα σταθερό και είναι πολύ καλό. Αυτό έχει γίνει πιο πολύ στην Αγγλία. Γενικά πάει πολύ καλά και έχουμε μια πολύ καλή σχέση με τον κόσμο στο εξωτερικό και είναι το ωραίο ότι βλέπεις γνώριμες φάτσες και ουσιαστικά μετά το live βγαίνουμε και όλοι μαζί παρέα και τρώμε και πίνουμε.

Με αυτό απάντησες και στην επόμενη ερώτησή μου. Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ ελληνικού και ευρωπαϊκού κοινού.

Νομίζω ότι έχω να προσθέσω σε αυτό. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε ποτέ μια τέτοια σκηνή, οπότε το ελληνικό κοινό δεν είναι μαθημένο σε αυτή τη μουσική. Γίνονται κάποιες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια και πάμε πολύ καλύτερα, αλλά η διαφορά είναι ότι στο εξωτερικό στηρίζουν όλοι όσοι ακούνε αυτή τη μουσική και θα πάνε στη συναυλία και στο κάθε progressive rock φεστιβάλ που θα γίνει. Θα πάνε όλοι. Στην Ελλάδα ξέρω πολύ κοινό που ακούει progressive rock, αλλά δεν πάνε όλοι στο live. Θα πάνε στα μεγάλα ονόματα. Πχ αν έρθει ο Steven Wilson, θα πάνε όλοι, όπως έγινε στο Badminton. Ήμασταν όλοι. Όσο κόσμο ξέρεις που ακούει progressive rock ήταν εκεί, αλλά όλοι αυτοί πού είναι όταν κάνουν live οι ελληνικές progressive rock μπάντες;

Βλέπεις ένα χαρακτηριστικό που έχει να κάνει με την ηλικία; Δηλαδή ο πενηντάρης που ακούσει progressive rock δε θα πάει σε συναυλία;

Για την Ελλάδα ισχύει αυτό, γιατί στο εξωτερικό είναι το αντίθετο. Δεν έχει καμιά σχέση η ηλικία. Πάνε παντού ανεξαρτήτως ηλικίας. Και το άλλο καλό που έχουν στο εξωτερικό είναι ότι δεν έχουν το πρόβλημα που είχαμε πάντοτε εμείς. Δεν τους νοιάζει αν είσαι μεγάλο ή μικρό όνομα. Θα έρθουν και θα κάτσουν και θα σε ακούσουν.  Έχουν πληρώσει για να δουν ένα φεστιβάλ που έχει 10 μπάντες, θα τις δουν και τις 10 ακόμα και αν το φεστιβάλ ξεκινήσει από τις 2 το μεσημέρι θα είναι γεμάτος ο χώρος. Έχεις την ευκαιρία να ακουστείς. Εδώ ξέρεις ότι αν ανοίξεις ένα φεστιβάλ στις 2 το μεσημέρι δεν θα υπάρχει κανένας από κάτω.

Είπες ότι δεν υπήρχε progressive rock σκηνή μιλώντας για το κοινό, απ' ό,τι κατάλαβα. Θα ήθελα να το επεκτείνω για το αν υπήρχε ή υπάρχει prog σκηνή σε ότι έχει να κάνει με τα συγκροτήματα, με όλα αυτά που μπορεί μια σκηνή να σημαίνει για ένα μουσικό.

Όταν είπα ότι δεν υπήρχε σκηνή εννοούσα και για τα συγκροτήματα. Δεν νομίζω ότι είχαμε ποτέ, αν κάνω λάθος διόρθωσε με. Δεν είχαμε ποτέ ούτε πολύ κοινό, ούτε και πολλές μπάντες. Τα τελευταία χρόνια έχουμε πολλές μπάντες η αλήθεια είναι.

Θα ξεχώριζες κάποια και θα έλεγες ότι υπάρχει μια συγγένεια με αυτό που κάνετε εσείς, είτε στο μεγάλο κόσμο της μουσικής είτε και στο μικρόκοσμο του prog;

Θεωρώ ότι δεν μοιάζουμε και πολύ με κάποια μπάντα σε σχέση με αυτό που κάνουμε εμείς, αλλά νομίζω ότι είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος με τους Mother Turtle, τους Methexis ή τους Ciccada, αν και καμία μπάντα δεν μοιάζει η μία με την άλλη. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του progressive rock, σε αντίθεση με το progressive metal που θεωρώ ότι μοιάζουν πολύ οι μπάντες γενικότερα.

Verbal Delirium

Αυτό ήθελα να σε ρωτήσω, γιατί υπάρχει μια progressive metal σκηνή στην Ελλάδα, η οποία δείχνει να πορεύεται διαφορετικά, σαν να είναι μια ξεχωριστή σκηνή.

Θεωρώ ότι όλες αυτές τις μπάντες, πχ οι Need, Poem, Mother Of Millions είναι πιο συγγενικές μεταξύ τους και τις θεωρώ πολύ αξιόλογες στο χώρο τους και σε αυτό που κάνουν και απόδειξη είναι η πορεία τους που βλέπεις ότι είναι συνεχώς ανοδική και δικαίως. Το αξίζουν. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι δεν ανήκουμε στον ίδιο χώρο με αυτά τα συγκροτήματα.  Είναι συγγενές το progressive rock με το progressive metal, αλλά δεν είμαστε συγγενείς ηχητικά οι μπάντες.

Ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση για τον διεθνή prog χώρο. Επιμένω σε αυτόν γιατί ξέρω ότι οι καταβολές σου είναι τέτοιες, όχι γιατί σαν μουσική είναι απαραίτητο να περιοριστείτε σε αυτό.

Είναι αλήθεια ότι οι επιρροές είναι από το progressive rock, αλλά τα ακούσματα μου δεν είναι μόνο από εκεί και τα τελευταία χρόνια μπορώ να σου πω ότι ακούω ελάχιστα progressive rock ή metal πλέον.

Αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω είναι ότι πριν από 3-4 χρόνια υπήρξε μια περίοδος κατά την οποία όλοι όσοι ακούμε progressive rock νιώθαμε ότι ζούμε ξανά την χρυσή εποχή του prog, ότι ζούμε τα καινούρια '70s, μια καταπληκτική κυκλοφορία μετά την άλλη. Νομίζω αυτό έχει πλέον εκπέσει πολύ. Θα ήθελα και την δική σου άποψη.

Νομίζω από το 2010 και μετά υπήρξε μια μαζική επίθεση του progressive rock ποιοτικά, το οποίο τα τελευταία 2-3 χρόνια δεν ισχύει τόσο. Έχουν πέσει πολύ οι καλές κυκλοφορίες. Το ερώτημα σχετικά με το progressive rock είναι τι ζητάς ακριβώς στην εποχή μας. Προσωπικά μου αρέσει το progressive rock να έχει '70s καταβολές, αλλά δεν μου αρέσει να μένει εκεί. Θέλω να υπάρχει το πειραματικό στοιχείο που να το κάνει progressive με την πραγματική έννοια του όρου. Πάρε στοιχεία σύγχρονα και στοιχεία από άλλες μουσικές και κάνε κάτι καινούριο. Φέρε το progressive στην εποχή μας, στα μέτρα μας. Πάρε το '70s progressive στη βάση του και βάλε και άλλα στοιχεία για να κάνεις και εσύ προοδευτική μουσική. Αλλιώς το να αναπαράγεις τον '70s ήχο δεν είναι προοδευτική μουσική. Ξέρω ότι και εμείς σε σημεία ηχούμε παρωχημένοι. Παρόλα αυτά προσωπικά προσπαθώ ενορχηστρωτικά, γιατί το συνθετικό είναι άλλο κομμάτι, να εμπλουτίζω με οτιδήποτε καινούριο μου αρέσει την μουσική μου. Πχ στο "In Memory" αν παρατηρήσεις έβαλα ηλεκτρονικά στοιχεία από dubstep και το έκανα γιατί μου αρέσει η σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική και μου ταίριαξε στην ενορχήστρωση και ήθελα να το κάνω για να δώσω ένα νέο στοιχείο. Δεν ξέρω κατά πόσο νόημα έχει στην εποχή μας , μια μπάντα να βγει και να αναπαράγει τον '70s ήχο. Θα την ακούσω εγώ και εσύ, αλλά δεν ξέρω πόσο μπροστά μπορεί να πάει την μουσική και πόσο μπορεί να φέρει καινούριο κοινό. Το είδος της μουσικής που αγαπάμε χρειάζεται καινούριο κοινό για να το υποστηρίξει και να το συνεχίσει.

Όλοι το καταλαβαίνουμε αυτό όταν ένα εμπνεόμενο από τα '70s συγκρότημα στο δεύτερο δίσκο κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα και συνειδητοποιούμε ότι το εγχείρημα είχε κοντά ποδάρια.

Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα. Ας πούμε οι Birds And Buildings, είχαν ένα καταπληκτικό ντεμπούτο, είχα τρελαθεί όταν το άκουσα, όχι όμως με τον δεύτερο δίσκο που μου φάνηκε μια από τα ίδια. Οι Atlanter είναι μια παρόμοια περίπτωση.

Εγώ και τους Agusa θα έβαζα σε αυτήν την κατηγορία.

Συμφωνώ απόλυτα. Και υπάρχουν και άλλες μπάντες που έχουν ένα όνομα στο χώρο του neo prog και τις ακούς και παίζουν το ίδιο και το ίδιο. Αυτό το πράγμα εμένα δεν μου δίνει τίποτα. Δε θα κάτσω ως ακροατής να ασχοληθώ πλέον με αυτό. Δεν με γεμίζει και δεν με ικανοποιεί. Για αυτό το λόγο τα τελευταία χρόνια δεν ακούω τόσο σύγχρονο progressive rock και δεν το παρακολουθώ όπως την περίοδο 2010-14 και προτιμώ άλλα πράγματα, όπως είναι η ηλεκτρονική μουσική.

Κρίνοντας ότι ο δεύτερος δίσκος δεν κυκλοφόρησε από κάποια εταιρία, φαντάζομαι ότι έχετε ταλαιπωρηθεί με το θέμα των δισκογραφικών. Έχετε σκεφτεί να μπείτε στο τριπάκι του βινυλίου, που είναι μια αγορά από μόνη της;

Θα σου πω ακριβώς τι συμβαίνει με αυτή την περίπτωση. Λατρεύουμε το βινύλιο και θα θέλαμε πάρα πολύ όλες μας οι κυκλοφορίες να είχαν βγει και σε βινύλιο, γιατί και εγώ την μουσική σε βινύλιο έμαθα να την ακούω από μικρός. Παρόλα αυτά δεν μας βοηθούσαν ποτέ οι διάρκειες των δίσκων γιατί ήταν από 50 λεπτά και πάνω ενώ ο δεύτερος λόγος και κυριότερος ήταν οικονομικός γιατί οι δισκογραφικές μας δεν κυκλοφορούν βινύλια και δεν μας έδωσαν αυτή τη δυνατότητα. Μας άφησαν ελεύθερους αν θέλαμε να κυκλοφορήσουμε από μόνοι μας, κάτι που ήταν και είναι ανέφικτο από οικονομικής πλευράς γιατί το βινύλιο κοστίζει πάρα πολύ και σίγουρα περισσότερο από το να εκτυπώσεις CD. Δυστυχώς δεν το έχουμε κάνει μέχρι στιγμής. Το έχουμε στο μυαλό μας ότι κάποια στιγμή αν όχι για όλα τα άλμπουμ, για κάποια θα γίνει. Το θέλουμε πάρα πολύ.

Θεωρείς ότι είναι ακριβό σπορ, με την έννοια ότι είναι αυξημένο το κόστος του και δεν θα υπάρξει ανταπόκριση από το κοινό ή είναι καθαρά θέμα χρηματικής ροής ότι πρέπει να δώσεις ένα μεγάλο χρηματικό ποσό μπροστά και δεν ξέρεις αν και πότε θα το πάρεις πίσω;

Είναι ότι πρέπει να δώσεις ένα ποσό μπροστά, το οποίο σε βάθος χρόνου θα το πάρεις γιατί το βινύλιο πουλάει. Το θέμα είναι ότι όταν ζυγίζεις και το παραμικρό, οικονομικά σου είναι λίγο δύσκολο. Πχ λες να δώσουμε τα λεφτά μας να κάνουμε ένα βινύλιο ή να κάνουμε ένα βίντεο κλιπ. Στην εποχή που ζούμε χρειάζεσαι περισσότερο το videoclip.

Θα διαφωνούσα. Νομίζω ότι το κοινό που θέλεις να πιάσεις είναι πιθανότερο να σε δει και να σε μάθει σκονίζοντας τα δάκτυλα του στα δισκάδικα της Αθήνας, παρά βλέποντας ένα videoclip.

Το καταλαβαίνω αλλά θα διαφωνήσω γιατί είναι διαφορετικός ο σκοπός. Δεν απευθύνομαι μόνο σε αυτό το κοινό, παρόλο που παίζω αυτή τη μουσική. Θεωρώ ότι η μουσική που παίζουμε αξίζει να την ακούσει περισσότερος κόσμος και ας μην είναι κόσμος που ακούει progressive rock. Υπάρχει κόσμος που μπορεί να ακούσει την μουσική μας και τρανή απόδειξη είναι ότι υπάρχουν πολλοί που έρχονται στα live, δεν έχει επαφή με την μουσική μας και τους κερδίζουμε. Και μας λέει ότι «εγώ δεν ακούω τέτοια μουσική, αλλά μου αρέσατε πάρα πολύ». Θεωρώ, αν όχι όλα, ότι σίγουρα υπάρχουν κομμάτια μας που μπορούν να γίνουν βίντεο κλιπ, όπως και άλλα κομμάτια από άλλες progressive rock μπάντες, με τα οποία μπορείς να προσελκύσεις μεγαλύτερο κοινό. Και αφού έχεις τη δυνατότητα γιατί να μην το κάνεις; Αυτή η δυνατότητα πλέον είναι ένα βίντεο κλιπ στο youtube. Οπότε προτιμώ να το κάνω αυτό για να κερδίσω κόσμο ο οποίος δεν είναι ο κόσμος που θα ψάξει στα δισκάδικα για να με βρει.

Πες μου και δυο κουβέντες για την επερχόμενη συναυλία (31 Μαρτίου). Θα ακουστούν και καινούργια τραγούδια;

Θα παίξουμε και από τα τρία άλμπουμ υλικό και θα παίξουμε και κάτι καινούριο. Θα παίξουμε κοντά στις δύο ώρες, θα είναι ένα ολοκληρωμένο live και νομίζω ότι κανείς δεν θα μείνει παραπονεμένος. Θα έχει τα πάντα μέσα και σας περιμένουμε.

Photo credit: Rule Of Thirds Photography

  • SHARE
  • TWEET