Goblin @ Κύτταρο, 12/06/17
Από αυτές τις συναυλίες που πιθανότατα δεν περίμενες ότι θα ζήσεις
Σε χρονιές που τα ονόματα από τα '70s όλο και λιγότερο συχνά επισκέπτονται την Ελλάδα, το ότι καταφέραμε να δούμε τους Goblin θα ήταν από μόνο του ένα μικρό θαύμα. Αν όμως ήμασταν προετοιμασμένοι να ικανοποιηθούμε από αυτό το γεγονός και μόνο, υπολογίζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί οι Ιταλοί βετεράνοι δεν ήρθαν εδώ ούτε για να κολλήσουν ένσημα, ούτε για να βάλουν νερό στο Barolo τους.
Έτσι κι αλλιώς το ότι οι Goblin παίζουν prog θα μπορούσε να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις, αφού η αλήθεια είναι ότι ήχο σαν αυτόν των Goblin μάλλον δεν έχουμε ξανακούσει και δεν θα ξανακούσουμε στην Ελλάδα. Τα δύο σύνθια, παρατεταγμένα το ένα απέναντι στο άλλο, που κυριαρχούν ηχητικά, φυσικά και οδηγούν σε new age ηλεκτρονικές καταστάσεις, ουχί διαστημικές όμως. Και οι ρυθμικοί τιτάνες σε μπάσο και ντραμς δεν είχαν κανένα πρόβλημα να πάνε τη μουσική και προς την jazz fusion όποτε τους γούσταρε. Και οι μελωδίες, οι συνθέσεις με τα μέρη που τις αποτελούν δεν είναι ταυτόχρονα προκλητικές και πολύπλοκες αλλά και εύκολες να τις παρακολουθήσεις. Όμως η πινελιά που κάνει τη διαφορά, σίγουρα αυτό που έχει ξεχωρίσει το συγκρότημα και έχει κερδίσει πολλούς φίλους είναι η κινηματογραφική πλευρά της μουσικής τους. Μία πλευρά που δεν είναι μίνιμαλ, «ατμοσφαιρική» ή αφηρημένη, σαν αυτές που συνήθως ονομάζουμε «κατάλληλες για soundtrack». Αντίθετα έχει αυτό που πανέξυπνα ο Dario Argento (αλλά και ο George Romero) εντόπισαν σε αυτούς, έναν ήχο που σε κρατάει στις μύτες των ποδιών σου, που σου σηκώνει την τρίχα, που οξύνει όλες τις αισθήσεις σου. Αυτό ενδόμυχα θέλαμε να ακούσουμε τη Δευτέρα.
Και αυτό ακούσαμε. Χωρίς καβάντζα καμιά, που λέει και ο ποιητής, με μουσικούς που έδειξαν την ποιότητά τους αλλά και το φοβερό τους δέσιμο. Με έναν ήχο που (όπως συνήθως στο Κύτταρο) σέβεται και τους μουσικούς και τους ακροατές. Με ένα κοινό σεβαστό σε πλήθος που σαφέστατα ήξερε τι ήρθε να ακούσει και που στο τέλος αποθέωσε το συγκρότημα λες και έβλεπε μπροστά του κάποιο όνομα με πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος από αυτό που (ομολογουμένως) έχουν οι Goblin. Αυτό, όμως, είναι απ' ό,τι φαίνεται το αποτέλεσμα τομής δύο κόσμων, της μουσικής και του κινηματογράφου, όταν τέμνονται σε αυτό το επίπεδο. Τιμηθήκαμε με ένα setlist που όχι μόνο σεβάστηκε και την ιστορία του συγκροτήματος και το κοινό αλλά και αποδόθηκε άψογα, παραπάνω από άψογα, εκπληκτικά, με τα «χιτάκια» ναι, υπάρχουν και τέτοια να μένουν προς το τέλος για την ορθή κλιμάκωση της συναυλίας. Ίσως το πιο παράδοξο στη βραδιά ήταν ότι αντί η μουσική τους να ντύνει εικόνες, είχαμε αντιθέτως κάποιες προβολές να συμμετέχουν επικουρικά στη μουσική τους. Και φυσικά, παρότι η ηλικία θα μπορούσε να είναι εμπόδιο, «μόλις» κάτι λιγότερο από δύο ώρες στη σκηνή για τους Goblin.
Για όσους την παρακολούθησαν, σίγουρα αυτή θα μείνει ως μία σπάνια βραδιά, μία εμπειρία που κατά πάσα πιθανότητα δεν περίμενε κανείς να ζήσει, ούτε καν όταν ανακοινώθηκε η συναυλία. Θα ήταν υπερβολή να εκτιμήσω ότι, κρίνοντας από τα πρόσωπα και των μουσικών, αυτό ισχύει και για τους ίδιους τους Goblin;
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
Magic Thriller
Mad Puppet
Dr. Frankenstein
Roller
E Suono Rock
Aquaman
Non Ho Sanno / Death Farm
Goblin
Dawn Of The Dead ( L'Alba Dei Morti Viventi ) / Zombi
Tenebre
Suspiria
Profondo Rosso
Encore:
Zaratozom