Dirty Granny Tales @ Θέατρο Badminton, 30/04/11

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 04/05/2011 @ 11:35
Μια τέτοια καλλιτεχνική πρόταση θα ήταν μοιραίο να τυραννιέται ανάμεσα στην αυστηρή μούσα της ιδιαιτερότητάς της και στον -εξίσου αυστηρό- Προκρούστη της ευρύτερης αποδοχής. Ο τελευταίος όμως μάλλον έφυγε ντροπιασμένος, αφού το πέρασμα των Dirty Granny Tales από τις «υπόγειες» μικρές σκηνές των τελευταίων ετών στα «σαλόνια» ενός θεάτρου Badminton δεν έβαλε ούτε μια σταγόνα νερό στο μαγικό κρασί τους.



Είναι αμείλικτη η γοητεία του δυσπρόσιτου κόσμου στον οποίο αποφάσισε αυτή η καλλιτεχνική ομάδα να ταξιδέψει τον θεατή. Μια μπάντα τρομακτικών θεατρίνων παίζει ονειρεμένη μουσική, με ακουστικά όργανα και στριγκλιστό πάθος. Χορευτές αλλοπαρμένοι, μπροστά σε ένοχα κινούμενα σχέδια, ντυμένοι στα ευρηματικά άμφια ενός δαιμονισμένου κουκλοθέατρου, εξιστορούν όσα δεν εξιστορούνται. Η υπερβολή και ο στόμφος εορτάζονται, για να παγιδεύσουν τα γουρλωμένα μάτια της ψυχής του θεατή απέναντι στον έξοχο καθρέφτη που είναι η τέχνη. Είναι εκθαμβωτικοί οι Dirty Granny Tales.



Εκείνοι φταίνε που δε μπορώ να τα πω απλά και σταράτα. Η σκοτείνια του ρομαντισμού, τον οποίο συνέλαβε ο ζηλευτός καλλιτέχνης που κρύβεται πίσω από τη μάσκα του Mouldbreath, έγινε για άλλη μια φορά κατανυκτικός εφιάλτης. Ιδού δε το θαύμα, βρέθηκε στην «Ελλαδίτσα» της δήθεν δημιουργικής πενίας και του ξεπαραδιασμένου πολιτισμού ένα ολόκληρο επιτελείο που κατάφερε να υπηρετήσει το όραμα με μοναδική αποτελεσματικότητα. Μακάρι να 'ταν άλλοι τόσοι, για να εκμεταλλευτούν τις δυνατότητες μιας τόσο μεγάλης σκηνής. Το ταλέντο τους την αξίζει.



Το «ακατάλληλο» παραμύθι, αυτή τη φορά, ονομαζόταν "Rejection" και ο αντιήρωάς του, ένας απορριπτέος φονιάς, βρέθηκε να χορεύει με την ψυχούλα της παιδικής αθωότητας που «έκλεψε» -ή του «εκλάπη»- στον Άδη. Ομολογουμένως, αν συγκρίνουμε την περιπλοκότητα των συμβολισμών και τη δυστροπία της αφήγησης των προηγούμενων έργων των Dirty Granny Tales με τούτο εδώ, είναι η νύχτα με την, ε, πιο μαύρη νύχτα. Εννοώ πως, παρότι εν προκειμένω η ιστοριούλα της -προφανώς παλαβής και, αν είναι τέτοια η δικιά σας, να την καταγγείλετε- «γιαγιάς» ήταν σαφέστερη, πάλι οι μισοί βγήκαν από το θέατρο με ένα τεράστιο ερωτηματικό να αιωρείται πάνω από τα ανακατωμένα από το ξύσιμο μαλλιά της κεφαλής τους.



Ο συνήθης σνομπ τύπος που είχε την ευτυχία να παρακολουθήσει όλες τις παλιότερες παραστάσεις νοστάλγησε την εγγύτητα που προσέφεραν μικρότεροι χώροι και έπαθε ίλιγγο απέναντι στη θάλασσα καθισμάτων του Badminton - πιθανότατα να σας έκανε και τα αυτιά τούμπανο κατόπιν, ως οφείλει ο «εκλεκτός» οπαδός. Ας μην διαμαρτύρεται, όμως, γιατί είχε τη χαρά να ακούσει ξανά μερικά παλιότερα τραγούδια (δηλαδή από τις άλλες παραστάσεις) που εμβόλιμα βρήκαν τη θέση τους μέσα στη ροή της νέας ιστορίας - κι ας μπέρδευαν ακόμη περισσότερο τους μπερδεμένους. Σημασία έχει πως φαίνονταν στο μισοσκόταδο τα χείλη να τραγουδούν ψιθυριστά: «you can't have the one without the presence of the other - if you have the one then you will have to have the other».

Μανώλης Γεωργακάκης

Περισσότερες φωτογραφίες:





  • SHARE
  • TWEET