Deftones, Letlive, Three Trapped Tigers @ O2 Brixton Academy, Λονδίνο, 20/02/13

Χωρίς κανένα ίχνος υπερβολής θεωρώ τους Deftones από τα σημαντικότερα συγκροτήματα στον σκληρό ήχο την τελευταία εικοσαετία. Οι κακεντρεχείς (και αδαείς...) θα τους τσουβαλιάσουν άτσαλα μαζί με ένα σωρό nu metal μπάντες που ξεφύτρωναν στις αρχές της νέας χιλιετίας. Οι Deftones δεν υπήρξαν απλώς άλλο ένα nu metal συγκρότημα, αλλά η επιτομή του συγκεκριμένου ήχου (κι ακόμα παραπέρα), που πολλοί θέλησαν να μιμηθούν, λίγοι πλησίασαν, κανείς δεν κατάφερε. Αν σε αυτά προστεθεί η συνεπής ποιοτική, δισκογραφική παρουσία τους όπως επιβεβαιώθηκε και με το πρόσφατο "Koi No Yokan" και φυσικά άλμπουμ του παρελθόντος όπως το "White Pony", τότε γίνεται σαφέστατο το ανάστημα που έχει φτάσει η συγκεκριμένη μπάντα πλέον.



Η εμφάνιση των Deftones στο O2 Brixton Academy του Λονδίνου ήταν η πέμπτη σε βρετανικό έδαφος στα πλαίσια της περιοδείας για το "Koi No Yokan" κι είχε γίνει ήδη sold out μήνες πριν, ενώ το συγκρότημα έχει ανακοινώσει πως θα είναι και στο Reading/Leeds Festival τον ερχόμενο Αύγουστο. Τη βραδιά άνοιξε ένα instrumental τρίο, οι Three Trapped Tigers που αυτοπροσδιορίζονται ως noise rock μπάντα. Δεν έχω να θυμάμαι κάτι από αυτούς πέρα από το «noise» και ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Αντιθέτως, σαφώς πιο ενδιαφέροντες ήταν οι post-hardcoreάδες Letlive. Αγνό, ανόθευτο post-hardcore που κέρδισε το κοινό (και το κέρασε και τις πρώτες μελανιές της βραδιάς) με μόνο αρνητικό σημείο την τραβηγμένη performance του frontman της μπάντας που μέχρι και κάτω από ένα ...χαλί βρέθηκε κατά της διάρκεια της εμφάνισης των Letlive.



Setlist: Le Prologue / The Sick, Sick, 6.8 Billion / H. Ledger / 27 Club / Muther / Renegade 86' / Casino Columbus

Η ώρα για τους Deftones είχε φτάσει και η μπάντα ξεκίνησε το set της με το "Diamond Eyes". Η συναυλία άρχισε να παίρνει γρήγορα «φωτιά» με την εμφάνιση δύο κομματιών από το "Around The Fur", των "Be Quite And Drive (Far Away)" και "My Own Summer (Shove It)", με το δεύτερο να δημιουργεί τα πρώτα mosh-pit ανάμεσα στο κοινό. Το "Rosemary" ηρεμεί την κατάσταση προς στιγμή μέχρι να μπούν τα "Rocket Skates" και "CMND/CTRL" και επαναφέρουν τους groovy ρυθμούς.



Αν και σαραντάρηδες πλέον οι Deftones, η ενέργεια που έβγαζαν θύμιζε εκείνα τα προ δεκαετίας video που βλέπαμε από μεγάλα festival και ευχόμασταν να έρθει η στιγμή που θα τους δούμε live. Ο Moreno δεν έχανε ευκαιρία να κατεβαίνει προς το κοινό και να κάνει stage diving και η φωνή του, που στο παρελθόν αντιμετώπισε κάποια προβλήματα, ήταν σε εξαιρετική φόρμα. Μέχρι και απόσπασμα από το "Ripper" των Judas Priest τραγούδησε σε κάποια στιγμή της βραδιάς. Το rhythm section των Cunningham, Vega χτυπούσε αλύπητα ενώ παράλληλα δεν ξεχάστηκε και ο άτυχος μπασίστας Chi Cheng ο οποίος και μνημονεύθηκε από την μπάντα πριν το "Dai The Flu". Γεμάτος και επιβλητικός ήταν κι ο ήχος που έβγαζαν οι επτάχορδες κιθάρες του Stephen Carpenter ενώ την πεντάδα συμπλήρωνε με το ρόλο του στα decks ο Frank Delgado.



Το "Passenger", ακόμη και χωρίς να έχει την αρωγή του James Maynard Keenan όπως η studio εκδοχή, ήταν συγκλονιστικότατο και τα καινούρια κομμάτια από το "Koi No Yokan", όπως το "Tempest" και το εκρηκτικό "Swerve City" έτυχαν θερμότατης υποδοχής από τους παρευρισκομένους και κρίμα που έλειψε το "Leathers" από το setlist. Στο "Headup" έγινε των ...Sepultura το κάγκελο για να πέσουν οι τόνοι με τα "Change (In The House Of Flies)" και "Riviere". Ότι δεν κατάφερε να «γκρεμίσει» το main set ήρθε το σύντομο encore να αποτελειώσει... Κατευθείαν από το 1995 και το πρώτο άλμπουμ των Deftones, "Adrenaline", η ωμή, πρωτόγονη δύναμη των "Engine No. 9" και "7 Words" αποτέλεσε το καλύτερο δυνατό κλείσιμο της συγκεκριμένης συναυλίας.



Οι Deftones για τρίτη δεκαετία συνεχίζουν να έιναι από τα top ονόματα στον σκληρό ήχο και, επιστρέφοντας στα λεγόμενα της πρώτης παραγράφου, αυτό οφείλεται σαφώς στην ιδιαίτερη δισκογραφία τους. Πλέον όμως, μπορώ να πω με σιγουριά πως οφείλειται και στη συναυλιακή τους παρουσία που καταφέρνει να μεταφέρει επί σκηνής τον μουσικό τους πλούτο άφθαρτο, που κουβαλάει κι εκπέμπει ενέργεια που πολλές νεότερές τους μπάντες θα ζήλευαν και πολλές άλλες που ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία και τις ίδιες μουσικές ρίζες δεν κατόρθωσαν ποτέ να φτάσουν.

Setlist:

Diamond Eyes
Poltergeist
Be Quiet And Drive (Far Away)
My Own Summer (Shove It)
Rosemary
Rocket Skates
CMND/CTRL
Sextape
Feiticeira
Passenger
Entombed
Tempest
Swerve City
Dai The Flu
Headup
Rivière
Change (In The House Of Flies)
Bloody Cape
-----------
Engine No. 9
7 Words

Κείμενο / φωτογραφίες: Γιάννης Κοτζιάς