Faith No More, Bliss @ Θέατρο Βράχων, 10/08/09

Η φετινή συναυλιακή χρονιά για μένα, και πιστεύω για πολλούς άλλους, ήταν αυτό που θα ονομάζαμε «χρονιά συναυλιών-απωθημένων»: πρώτα οι AC/DC, ακολούθησαν οι Nine Inch Nails και πλέον είχε έρθει η ώρα για τους Faith No More. Ειδικά οι τελευταίοι είναι από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που είχα πείσει τον εαυτό μου ότι απλά δεν πρόκειται να δω ποτέ live, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Τελικά όμως αποδείχτηκε ότι τα απίστευτα και απροσδόκητα είναι και τα καλύτερα.



Στο Θέατρο Βράχων φτάσαμε σχετικά νωρίς (μη χάσουμε και τη θέση μπροστά στο σίδερο! Ντροπή). Η προσέλευση ήταν πάνω-κάτω η ίδια με αυτή των Nine Inch Nails. Όμως όσο πέρναγε η ώρα, ο κόσμος συνέχεια αυξανόταν και τελικά το θέατρο γέμισε. Σαφώς πολλοί αναρωτήθηκαν αυτό που τελικά «εξωτερίκευσε» ο ίδιος ο Patton: «Μα καλά, δεν πήγε κανείς διακοπές φέτος;». Συναυλικό απωθημένο είναι αυτό. Δε χάνεται έτσι εύκολα!



Κι ενώ αναρωτιόμασταν όλα αυτά, στη σκηνή εμφανίστηκαν οι Bliss. Γκρουπ εγχώριας «παραγωγής», με μια κιθάρα, ένα μπάσο και πολύ καλό drummer. Δε χρειαζόταν να είσαι ειδήμονας για να καταλάβεις ότι οι Bliss είναι βαθιά επηρεασμένοι από τους Tool. Το κύριο χαρακτηριστικό τους ήταν τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, με πολλές εναλλαγές και αρκετά μελωδικά περάσματα. Σίγουρα άξιζαν την προσοχή όλων, αλλά η ανυπομονησία να έρθει στη σκηνή ο κύριος Patton και η παρέα του ήταν αρκετά μεγάλη.



Η ώρα περνούσε, τα sound check είχαν γίνει ξανά και ξανά, ο χρόνος που είχε περάσει μετά το support ήταν πάνω από 45 λεπτά και όλοι φανταστήκαμε ότι ίσως κάτι να είχε συμβεί. Τα φώτα έσβησαν και η στιγμή μας είχε έρθει! Αλλά για μισό λεπτό... Οι κύριοι με τα κοστουμάκια σε «Midlife Crisis» είναι οι άνθρωποί μας; Ο κύριος με το κατακόκκινο κοστούμι; Και ναι, ήταν όντως οι Faith No More επί σκηνής.



Η αρχή έγινε με το "Reunited", μία διασκευή των Peaches & Herb, και κάποια προβλήματα στον ήχο. Τα φωνητικά κάλυπταν σχεδόν τα πάντα, ακόμα και το χαρακτηριστικό, δυνατό και ξερό ήχο του μπάσου του Billy Gould. Ευτυχώς λίγα λεπτά μετά όλα διορθώθηκαν. Το ξεκίνημα, αδιαμφισβήτητα πολύ παράξενο, η συνέχεια όμως ήταν αρκετή για να πάρει το θέατρο φωτιά. "From Out Of Nowhere" και, πιστέψτε με, μπροστά ήταν λίγοι αυτοί που μπορούσαν να πάρουν ανάσα. Το set list ήταν πολύ επιμελημένο και σχεδόν έφτανε στα όρια του "Best Of". Τα δυναμικά κομμάτια εναλλάσσονταν με πιο χαλαρά και ίσως έτσι να επιβιώσαμε εκεί μπροστά.



Ο Mike Patton ήταν σε μεγάλα κέφια και γνώριζε ότι βρισκόταν μπροστά σε ένα κοινό που ήθελε να περάσει καλά. Αυτό ήταν πασιφανές, από την αμεσότητα που είχε με τον κόσμο και την πλάκα που έσπαγε, τόσο μαζί του, όσο και με τα υπόλοιπα μέλη του group. Φιλοξένησε επί σκηνής δύο τυχερούς οπαδούς και τους κέρασε από ένα σφηνάκι, τιμής ένεκεν. Από ότι φαίνεται ο δεύτερος το άξιζε, επειδή εξέπληξε τον Patton, αναγνωρίζοντας το theme της βρετανικής σαπουνόπερας "Eastenders", που τρύπωσε στο "Midlife Crisis". Ο πρώτος «λούστηκε» επιπλέον μια απολαυστικά αθυρόστομη λεκτική επίθεση, επειδή ο Patton θεώρησε ότι επρόκειτο περί σφετεριστή της δόξας του δευτέρου, και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω ποιός από τους δύο κρατά την πολυτιμότερη ανάμνηση.



«Έλληνες, τραγουδήστε για τον Vangelis», φώναξε ο Patton και, όσο ο Roddy Bottum χάριζε την εισαγωγή του "Stripsearch" στο "Chariots Of Fire" του Βαγγέλη Παπαθανασίου, ο ίδιος έτρεχε κωμικά σε slow motion και όριζε το ρυθμό ως... ανθρώπινο beat box. Όσος καιρός και να περάσει, αυτό το αστείο που κάνει με τα μικρόφωνα και βγάζει απίστευτους ήχους ποτέ δεν παλιώνει.

Και ίσως τώρα να είναι η στιγμή που θα πρέπει να σας ενημερώσουμε ότι η φωνή του Mike Patton παραμένει αψεγάδιαστη μέχρι σήμερα. Έχει μεγάλο εύρος, τόσο στις ψηλές, όσο και στις χαμηλές, γεγονός που κάνει στον ακροατή δύσκολο το να πιστέψει ότι όλα αυτά «βγαίνουν» από τον ίδιο άνθρωπο. Άλλοτε άκουγες τενόρο και άλλοτε screaming thrash φωνητικά. Ό,τι πρέπει δηλαδή, για να πει κάποιος ότι όχι μόνο έχει «φόντα» frontman - showman, αλλά είναι και πολύ καλός τραγουδιστής και σίγουρα αυτός είναι και ο λόγος που μπορεί και εναλλάσσεται σε πολλά μουσικά είδη. Τα εύσημα όμως πρέπει να αποδώσουμε και στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και κυρίως στον Billy Gould, που πραγματικά έκανε το μπάσο του ό,τι ήθελε.

Ύστερα από δύο encore (το πρώτο εκ των οποίων περιελάμβανε το αγαπημένο "Digging The Grave") ήρθε ο αποχαιρετισμός με το "Midnight Cowboy" και κάπως έτσι τελείωσε ένα από τα κορυφαία live του φετινού καλοκαιριού. Ενός καλοκαιριού που θα μας μείνει αξέχαστο. Πραγματικά θα μπορούσε να είναι λόγος ακύρωσης ή έστω μικρής αναβολής των καλοκαιρινών μας διακοπών. Ευχαριστούμε κύριε Patton που μας έκανες να ξαναζήσουμε τα εφηβικά μας χρόνια.

Setlist:
01. Reunited (Peaches & Herb cover)
02. From Out Of Nowhere
03. Land Of Sunshine
04. Caffeine
05. Evidence
06. Ashes To Ashes
07. Last Cup Of Sorrow
08. Cuckoo For Caca
09. Surprise! You're Dead!
10. Midlife Crisis
11. I Started A Joke (Bee Gees cover)
12. Easy (Commodores cover)
13. The Gentle Art of Making Enemies
14. Epic
15. Be Aggressive
16. Just a Man
--------------------------------
17. Chariots Of Fire / Stripsearch
18. Digging the Grave
--------------------------------
19. Midnight Cowboy (John Barry cover)