The Callas: «Οτιδήποτε κάνουμε έχει μια εξέλιξη, δεν σταματάει ποτέ»

Λίγο μετά την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου "Half Kiss Half Pain", οι The Callas μας φιλοξενούν στο εργαστήριο τέχνης τους "Velvet Room", στο κέντρο της Αθήνας και μας ξεναγούν στον πολύπλευρο κόσμο τους, μιλώντας για τον τελευταίο τους δίσκο, τα ελληνικά πανηγύρια, τις συνεργασίες τους με τον Jim Sclavunos (Grinderman, Nick Cave & The Bad Seeds) και τον Lee Ranaldo (Sonic Youth), τον «Μεγάλο Ανατολικό» και τη νέα τους ταινία.

Με το "It’s Sunday I'm Bleeding" ξεκινάει ο νέος σας δίσκος "Half Kiss Half Pain". Ποια η σχέση σας με τις Κυριακές;

Άρης: Εγώ δεν έχω και την καλύτερη σχέση με τις Κυριακές. Νομίζω ότι η χειρότερη ώρα όλης της εβδομάδας είναι Κυριακή απόγευμα, θάνατος. Όταν έρχεται το απόγευμα της Κυριακής σκέφτεσαι τί έχεις κάνεις, τί δεν έχεις κάνει, ο ύπνος είναι πιο βαρύς, υπάρχει κάτι σαν «κατάθλιψη». Γιατί είναι σαν κάνει κύκλο ό,τι προηγήθηκε όλη την εβδομάδα, σαν να ολοκληρώθηκε και ανυπομονείς να έρθει αυτή η Δευτέρα για να ξαναξεκινήσει μια νέα φάση.

Λάκης: Θα ήταν καλό να μπορείς να την προσπερνάς. Να πέφτεις για ύπνο το Σάββατο και να ξυπνάς τη Δευτέρα. Και το τραγούδι γι’ αυτό μιλάει. Σαν να είσαι σ’ ένα βούρκο και να προσπαθείς -κάπως- να εφεύρεις κάποια τρικ, για να γίνεις λίγο καλύτερα.

Ο τίτλος του άλμπουμ μου δίνει την αίσθηση του «όλου» όπως αυτό δημιουργείται από δύο «μισά», "Half Kiss Half Pain". Κατά πόσο αυτό το «όλο» συναντάται σ’ αυτήν την δουλειά;

Άρης: Η πορεία στην μουσική έχει να κάνει -περισσότερο- με τις αναφορές που έχει ο καθένας μας, οι οποίες υπάρχουν μέσα σ' αυτήν τη δουλειά. Οπότε υπάρχουν τραγούδια που μπορεί, για παράδειγμα, σαν σύνθεση να έχουν γραφτεί πριν από είκοσι χρόνια και τραγούδι που μπορεί να γράφτηκε μια βδομάδα πριν μπούμε στο στούντιο. Άρα ναι, κι αυτό από μόνο του φτιάχνει ένα σύνολο, είναι σαν ένα παζλ πραγμάτων.

Λάκης: Ναι, είναι όπως το λες, δηλαδή υπάρχει η αίσθηση του «όλου». Και σαν κατεύθυνση, το άλμπουμ δεν είναι μόνο χαρούμενο ή μόνο σκοτεινό. Θα έλεγα ότι μοιάζει με φωτάκια που αναβοσβήνουν. Αλλού είναι κόκκινο, αλλού είναι πράσινο, υπάρχουν παύσεις με σκοτάδι, αλλού είναι χαρούμενο, αλλού πιο θλιμμένο, υπάρχουν διάφορες ψυχολογικές διαβαθμίσεις. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε λούνα παρκ, με τα φωτάκια και τα παιχνίδια, όπου μπορεί να είναι όλα γύρω σου χαρούμενα, αλλά συγχρόνως και κάπως θλιβερά. Είναι "Half Kiss Half Pain", ίσως γιατί θα ήταν βαρετά αν ήταν μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Είσαι μια μέρα καλά, την άλλη δεν είσαι. Κάτι φτιάχνεις και σου πάει καλά, μετά κάτι φτιάχνεις και είναι σκατά. Περνάς ένα βράδυ καλά, ένα άλλο όχι. Έτσι είναι το tempo της καθημερινότητάς μας.

Είχατε πει για το "Am I Vertical?" ότι ήταν τα καλύτερό σας άλμπουμ. Για το καινούργιο τί λέτε;

Λάκης: Βασικά είναι το ίδιο πράγμα σε διάφορες εκδοχές. Και αυτό συμβαίνει με ό,τι κάνουμε, είτε είναι ταινίες, είτε εικαστικά, είτε δίσκοι.

Άρης: Ναι ήταν! Ήταν εντελώς διαφορετικό με ό,τι είχαμε κάνει μέχρι τότε. Διαφορετικό κυρίως στο τμήμα της παραγωγής, και μόνο αυτό άλλαζε πολλά πράγματα. Επίσης, ήταν η πρώτη φορά που βγήκε από δισκογραφική εταιρεία, γιατί όλα τα προηγούμενα τα είχαμε βγάλει μόνοι μας. Οπότε, τόσο σε επίπεδο παραγωγής όσο και στο κομμάτι DIY, στο οποίο συνεργαστήκαμε με μία δισκογραφική εταιρεία, ήταν τελείως διαφορετικό. Ως προς τη μουσική και τις συνθέσεις δεν αλλάζουν πολλά πράγματα.

Τί εννοείς;

Άρης: Κερδίζεις εμπειρίες από το πώς μπορείς να χειριστείς το υλικό σου, αλλά το υλικό σου πάνω-κάτω είναι το ίδιο. Ο τρόπος που δουλεύεις, ουσιαστικά δεν αλλάζει, κάτι το οποίο ισχύει -νομίζω- γενικά για τους περισσότερους καλλιτέχνες. Το έργο έχει κάποιες βάσεις, είτε είναι μουσική, είτε κινηματογράφος, είτε εικαστικά. Απλά, με τις εμπειρίες που έχεις αποκτήσει, μπορείς να κάνεις καλύτερη διαχείριση αυτού του υλικού. Ας πούμε, στο πώς θα κολλήσεις τα πράγματα το ένα με το άλλο, τί θα αποφασίσεις να βγάλεις προς τα έξω και τί όχι. Δηλαδή αλλάζεις τις μικρές λεπτομέρειες, που όμως κάνουν την διαφορά. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Το "Anger", ένα τραγούδι από τον προηγούμενο δίσκο, το επέλεξαν οι Nick Cave and The Bad Seeds για τη συλλογή που κυκλοφόρησε με το περιοδικό Mojo. Αυτό το κομμάτι -σαν σύνθεση- έχει την κλασική φόρμα των Callas, πάνω στην οποία φτιάχνουμε μουσική από το 2005. Απλά, ήταν η στιγμή, που κάποιες λεπτομέρειες, στην παραγωγή και στο χειρισμό του υλικού, το έκαναν να ακούγεται έτσι.

Λάκης: Το πώς γράφουμε ένα κομμάτι, δηλαδή η μέθοδος της δουλειάς, η βασική δομή παραμένει ίδια. Για παράδειγμα στον τελευταίο δίσκο, αυτό που άλλαξε ήταν ότι η Χρυσάνθη και η Μαριλένα προσθέσανε κάποια πράγματα μέσα στα τραγούδια που δουλέψαμε μαζί τους. Γιατί μέρος του τρόπου που δουλεύουμε, σε ό,τι κάνουμε, είναι και οι άνθρωποι που έχουμε δίπλα μας και θα βάλουν τις δικές τους ιδέες σε όλο αυτό.

Ο νέος δίσκος αναδύει πολλές μουσικές αναφορές. Εν τούτοις, από τη μία ακούγεται σαν ενιαίο αποτέλεσμα, κι από την άλλη όχι σαν ενιαίο αποτέλεσμα. Είναι συμπαγής, αλλά και αυτόνομος. Δηλαδή αν τον εικονοποιήσεις, θα έλεγα, ότι μοιάζει με μακαρονάδα· έχεις τη συσκευασία, το βραστό νερό και στο τέλος τη σερβίρεις με μπόλικο τυρί.

Λάκης: Αυτό είναι από τα πιο ωραία σχόλια -για τον δίσκο- που μας έχουν κάνει. Μας αρέσουν πολύ τα μακαρόνια! Πάντως, είναι έτσι όπως το λες, δηλαδή έχει αυτήν την ποικιλία. Έχει πολλά πράγματα, αλλά πιστεύω ότι είναι συμπαγής, είναι Callas. Είναι σαν να παίρνουμε πράγματα από πολύ διαφορετικές πλευρές, να τα αλέθουμε και να κάνουμε μακαρόνια με κιμά, όπως λες, που έχουν μέσα πολλά διαφορετικά υλικά.

Χρυσάνθη: Νομίζω πως -κάπως- αυτό περιμέναμε και θέλαμε. Έχει αυτήν την ποικιλία ήχων και ακουσμάτων. Σε άλλους αρέσει αυτό, άλλοι περίμεναν να το δουν σαν ένα ακόμα πιο συμπαγές πράγμα, κι ίσως να μην τους ικανοποίησε.

Είχατε πει σε μια συνέντευξη πως ό,τι χτίστηκε -μέχρις ώρας- είναι σαν να γκρεμίστηκε, με την κρίση, απότομα και πρέπει πάλι να ξαναρχίσει από το μηδέν. Αυτό το restart τί σημαίνει για εσάς; Σας έχει επηρεάσει η κρίση στο πώς δουλεύετε;

Άρης: Αυτό το είπαμε σε γενικότερο πλαίσιο και δεν αφορούσε μόνο το άλμπουμ. Βέβαια, μέχρι το 2009-2010 είχαμε κάνει κάποια πράγματα, είχαμε κάποιο συγκεκριμένο δρόμο και με όλη αυτήν την κατάσταση, αυτός ο δρόμος σου κόβεται ξαφνικά. Οπότε ναι, πρέπει να γυρίσεις πίσω και να ξαναρχίσεις με πιο μικρά βήματα, και πιο δύσκολα βήματα, για να μπορέσεις να επιβιώσεις. Πρέπει να ξεχάσεις πολλά πράγματα που ήξερες, που έχουν να κάνουν με το πώς δούλευες, το πώς λειτουργούσες. Για παράδειγμα, η γενιά της Χρυσάνθης δεν το έχει νοιώσει αυτό, γιατί είναι η γενιά που δεν έχει μπει -ακόμα- στην αγορά εργασίας, και δεν είχε δουλέψει προ κρίσης, οπότε δεν μπορεί να «πιάσει» αυτό που λέμε.

Χρυσάνθη: Νομίζω όμως, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, ότι έχει να κάνει με το τί πίστευαν οι άνθρωποι, με το τί περίμεναν για το μέλλον. Είχαν αρχίσει να χτίζουν πράγματα, βλέπανε ότι πήγαιναν καλά και ήθελαν ένα καλύτερο μέλλον και γι’ αυτούς και για τα παιδιά τους και όλο αυτό γκρεμίστηκε απότομα.

Λάκης: Πάντως και για μας, που δεν είχαμε έτσι κι αλλιώς τρελές απαιτήσεις για τη ζωή μας, η κατάσταση πλέον έχει αλλάξει δραματικά. Δουλεύουμε χίλια πράγματα, πάνε όλα καλά κι όμως ίσα-ίσα βγαίνουν οι υποχρεώσεις. Αν δεν υπήρχε η κρίση, πάλι το ίδιο θα κάναμε, απλά ίσως να μπορούσαμε να κάνουμε άλλα τόσα πράγματα ή να ήταν πιο εύκολο να τα πάμε έξω ή να ήταν πιο μεγάλα ή να μπορούσε να ασχοληθεί περισσότερος κόσμος με αυτά, αυτό είναι το πρόβλημα. Το συνεχίζεις, το κάνεις, απλά ίσως θα μπορούσες να το κάνεις πολύ καλύτερα και πιο εύκολα.

Άρης: Αυτό που προσπαθούμε σε σχέση με το δημιουργικό κομμάτι, πάντως, είναι να συνεχίζουμε αυτό που κάνουμε. Αλλάξαμε τη ζωή μας, αλλά όχι αυτό που κάνουμε. Προσπαθούμε να μείνουμε σ’ αυτό, θυσιάζοντας βέβαια άλλα πράγματα από την καθημερινότητά μας. Δεν το παρατήσαμε προκειμένου να κρατήσουμε το επίπεδο ζωής που είχαμε. Απλά, προ κρίσης, ίσως θα μπορούσαμε να ζήσουμε από τη μουσική. Σήμερα αυτό δεν γίνεται με τίποτα.

Όλο αυτό το εργοστάσιο τέχνης που έχετε οικοδομήσει έχει κοινή αφετηρία; Τί σας δίνει έμπνευση για δημιουργία;

Λάκης: Ναι, σίγουρα έχουν όλα μεταξύ τους κοινή αφετηρία και κοινούς συνεργάτες. Αισθανόμαστε ότι όταν λες Callas, συναισθηματικά και ψυχολογικά, δεν είναι μόνο το συγκρότημα, αλλά είναι κι ένας κόσμος τριγύρω μας, πολύ καλών φίλων, καλών συνεργατών, που υποστηρίζουν αυτό που κάνουμε και που ο καθένας τους δίνει ό,τι καλύτερο μπορεί. Αυτό που μας δίνει έμπνευση είναι οι μικρές, καθημερινές τραγωδίες. Τις περισσότερες φορές μας ενδιαφέρει μια πολύ μικρή λεπτομέρεια, κάτι το πολύ συγκεκριμένο, το πολύ μικρό, ένα σπασμένο νύχι ή μια μελανιά, ας πούμε, που μπορεί να διογκωθεί και να ακουμπήσει σ’ ένα ευρύτερο πρόβλημα. Βλέπουμε ένα δάσος, θα ασχοληθούμε όμως μ’ ένα μανιταράκι που έχει φυτρώσει στη βάση του δέντρου και από αυτήν τη λεπτομέρεια θα προσπαθήσουμε να εκφράσουμε ολόκληρο το δάσος.

Στα δύο τελευταία άλμπουμ έχετε λογοτεχνικές αναφορές. Στο προηγούμενο υπήρχε η παρουσία της Sylvia Plath, ενώ στο "Half Kiss Half Pain", η παρουσία του Εμπειρίκου. Τί είναι αυτό που σας ξεσηκώνει σ’ αυτούς τους ανθρώπους;

Άρης: Ναι, από το συγκεκριμένο (τελευταίο) άλμπουμ, το τραγούδι "The Great Eastern" είναι και στο soundtrack της τελευταίας μας ταινίας. Κοίτα, για μας, στον κόσμο της λογοτεχνίας υπάρχουν πολύ ενδιαφέροντα άτομα, με τα οποία αισθανόμαστε ότι μπορούμε να ασχοληθούμε. Και δεν εννοούμε ότι μας ενδιαφέρει κάποιος που φαινομενικά μοιάζει εκκεντρικός ή τρελός. Όχι, αυτό δεν ισχύει. Ας πούμε, σιχαινόμαστε τον Νταλί γι’ αυτόν τον λόγο. Ενώ βλέπουμε -για παράδειγμα- έναν άνθρωπο, στο δρόμο, με το κουστουμάκι του και για κάποιο λόγο θεωρούμε ότι αυτός ο άνθρωπος έχει κάτι, με το οποίο μπορούμε να ασχοληθούμε, είτε φτιάχνοντας μια performance, είτε μουσική, είτε ο,τιδήποτε. Να, για παράδειγμα ασχολούμαστε πολύ με γκαρσόνια σε ταβέρνες. Και υπάρχουν φορές που πηγαίνουμε μόνο και μόνο για το συγκεκριμένο γκαρσόνι, επειδή πιστεύουμε ότι έχει αυτό το «κάτι» και είναι θεός για μας. Για παράδειγμα, πηγαίναμε κάθε Σάββατο σε μια ταβέρνα στο Παγκράτι, στον Ηλία με τα παϊδάκια, γιατί ήταν κάποιο γκαρσόνι, Έλληνας, που μας μιλούσε αγγλικά, "wine, yes, please". Μάλιστα του είχαμε βγάλει και όνομα, τον φωνάζαμε "George" και φυσικά του παραγγέλναμε στα αγγλικά. Πολλή πλάκα.

Λάκης: Μας αρέσουν οι ιδιαίτερες περιπτώσεις ή αυτές που εμάς μας φαίνονται ιδιαίτερες. Η λεπτομέρεια είναι που μετράει, το τί θα δεις σε μια συμπεριφορά. Έτσι και για την Plath και τον Εμπειρίκο, κάτι μας έκαναν σε συγκεκριμένες περιόδους. Και το παθαίνουμε αυτό με το γκαρσόνι, τον περιπτερά, ακόμα και με τον Λεωνίδα Εμπειρίκο, τον γιο του Ανδρέα Εμπειρίκου.

Άρης: Έτυχε να τον γνωρίσουμε και λόγω της ταινίας. Τον είχαμε καλέσει στο δεύτερο "Lustlands", στο κτήμα στην Αργολίδα, που γίνεται αυτή η έκθεση/festival. Μέχρι στιγμής έχουμε κάνει δύο. Αυτό που σου λέω έγινε το 2013, και ήταν αφιερωμένο στον «Μεγάλο Ανατολικό». Μάλιστα, είχε μια εκπληκτική performance, πάνω στο concept του «Μεγάλου Ανατολικού», όπου είχαμε βάλει δύο κοπέλες στην ταράτσα του σπιτιού, γυμνές που φιλιόνταν, όμως δεν φαίνονταν από τον κήπο του κτήματος. Οπότε, πήραμε όλον τον κόσμο και ανεβήκαμε στον λόφο που ήταν ψηλά. Και στη διάρκεια της διαδρομής είχαμε τοποθετήσει CD players με βογγητά και ανεβαίνοντας άκουγες τα βογγητά, χωρίς να καταλαβαίνεις ακριβώς τί γίνεται. Μόλις έφτανες επάνω στον λόφο έβλεπες από μακριά, τις κοπέλες γυμνές στην ταράτσα να φιλιούνται.

Εκτός από τα φυσικά πρόσωπα, τί άλλο σας κινεί την περιέργεια, ώστε να ασχοληθείτε μαζί του;

Λάκης: Μας αρέσει αυτή η γκρίζα ψυχοσυναισθηματική ζώνη, στην οποία ο θεατής δεν καταλαβαίνει ακριβώς τί του περιγράφεις, γιατί δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο. Μας αρέσει να δημιουργούμε κάτι που περισσότερο δημιουργεί απορίες, δημιουργεί ένα μεγάλο ερωτηματικό, που όμως μοιάζει σαν τεράστιο θαυμαστικό. Δηλαδή, μας ενδιαφέρει περισσότερο, να βάζουμε τον θεατή σε μια ψυχολογία αμφίσημη, ερωτηματική.

Χρυσάνθη: Ναι, σε μια κατάσταση που θυμίζει "Half Kiss Half Pain". Μια κατάσταση που κάποιος μπορεί να έχει βιώσει, που μπορεί να κοιμάται, αλλά και που μπορεί να είναι λίγο ξύπνιος.

Το "The Great Eastern" είναι η δεύτερη ταινία που κάνετε. Είναι έτοιμη; Τι πραγματεύεται;

Άρης: Κάποιοι άνθρωποι «εγκλωβίζονται» σ’ ένα σημείο, το οποίο είναι στο πουθενά. Ο «εγκλωβισμός» έχει να κάνει με το ότι περιμένουν να περάσει ο «Μεγάλος Ανατολικός», να τους πάρει για να ξεκινήσει το ταξίδι τους. Και ουσιαστικά η ταινία μιλάει γι’ αυτήν την αναμονή. Η ταινία έχει τελειώσει. Περιμένουμε πρώτα να γίνει η πρεμιέρα στο εξωτερικό, τον Σεπτέμβρη, και μετά θα βγει κι εδώ, όχι σε πολλές αίθουσες, σε μία-δύο επιλεγμένες.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Lee Ranaldo, για το soundtrack της ταινίας;

Άρης: Ακούγαμε Sonic Youth και παρακολουθούσαμε συγχρόνως και τα άλλα πράγματα που κάνει. Γιατί γράφει βιβλία, κάνει διάφορα performances. Και ήταν πολύ κοντά σ’ όλα αυτά που κάνουμε κι εμείς. Οπότε, βρήκαμε το mail του μέσω γνωστού και του στείλαμε. Αυτό που σου περιγράφω είναι δουλειά δύο χρόνων. Να στείλεις mail, να περιμένεις έξι μήνες μέχρι να σου απαντήσει, κι αν θα απαντήσει. Εμείς, ας πούμε, τον είχαμε ξεχάσει, λέγοντας ότι σιγά μην ασχοληθεί και ξαφνικά εκεί που δεν το περιμέναμε απάντησε και ξεκίνησε όλο αυτό.

Λάκης: Είναι λίγο μαγικό αυτό που συμβαίνει. Μπορεί να μιλάμε μια βδομάδα συνεχώς με τον Lee Ranaldo και μετά, βλέποντάς το λίγο απ’ έξω, λέμε καλά είναι δυνατόν να μιλάμε μαζί του; Είναι από αυτά τα μαγικά που προϋποθέτουν δύο - τρία χρόνια γαμήσι. Αλλά σε πoρώνει η διαδικασία κι εξακολουθείς να το προσπαθείς. Είναι τόσο ωραία να βάζεις στόχους πράγματα, με τα οποία είσαι ερωτευμένος και να λες «θέλω να το κάνω». Εννιά στις δέκα φορές δεν θα το κάνεις, αλλά την μία που θα το κάνεις, αξίζει για όλη την προσπάθεια και όλη την προηγούμενη αποτυχία. Γιατί μπορεί να φαίνεται πολύ ωραίο, αλλά από πίσω κρύβεται πολλή δουλειά, πολλή αγωνία, πολύ άγχος, και αϋπνίες, για να μπορέσει να γίνει αυτό το «ένα». Είναι μεν τυχαίο, αλλά από την άλλη, προκαλείς την τύχη, δεν είναι και εντελώς τυχαίο.

Λάκης: Και ετοιμάζουμε μια performance μαζί του. Μάλλον η πρώτη θα γίνει στη Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβρη. Θα έχει video projection, Callasettes. Είναι ένα νέο project που κάνουμε μαζί του, με καινούργια τραγούδια Callas, κάποια -για πρώτη φορά- με ελληνικό στίχο, που έχει σαν αφορμή την ταινία, αλλά πηγαίνει και παρακάτω. Στη Νέα Υόρκη θα δείξουμε ένα πρώτο κομμάτι του όλου project που δουλεύουμε.

Κάπως έτσι σχεδόν «τυχαία» έγινε και με τον Jim Sclavunos;

Άρης: Για να σου τύχει κάτι, πρέπει να κάνεις χιλιάδες πράγματα. Δεν τραβάς έναν λαχνό και σου τυχαίνει. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι τύχη ότι μας είδε ο Sclavunos σ’ ένα live στο Λονδίνο, αλλά είχαμε κάνει είκοσι live στο Λονδίνο μέχρι να πείσουμε κάποιους ανθρώπους να τον καλέσουν, και να μπορεί εκείνο το βράδυ να έρθει. Και τύχη ότι βρισκόταν στο Λονδίνο και ήρθε. Πολλοί νομίζουν ότι όλο αυτό έχει να κάνει με δημόσιες σχέσεις και άλλες τέτοιες βλακείες, που λέγονται από κομπλεξικούς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν λεπτό, όχι δεν έχουν τί να κάνουν το βράδυ, αντιθέτως έχουν σαράντα προτάσεις για το τί να κάνουν, κρύβονται για να μην πάνε. Ασχολούνται με πεντακόσια διαφορετικά πράγματα, τα οποία ούτε καν περνούν απ’ το μυαλουδάκι αυτών των ηλίθιων που γράφουν τέτοιες βλακείες, μόνο και μόνο γιατί εκείνοι ασχολούνται με τις δημόσιες σχέσεις και νομίζουν ότι έτσι γίνονται τα πράγματα σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτός είναι ένας φτασμένος άνθρωπος, έχοντας κάνει απίστευτα πράγματα, και έχοντας απίστευτη εμπειρία πάνω σ’ αυτό που κάνει, οπότε δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ρισκάρει για οποιονδήποτε λόγο να ασχοληθεί μαζί σου, αν δεν δει ότι έχεις δουλέψει γι’ αυτό. Πρέπει να είσαι επαγγελματίας ή να καταλάβει πόσο επαγγελματίας είσαι, για να ασχοληθεί μαζί σου. Δεν χωράνε ούτε γνωριμίες, ούτε φιλίες, αυτά είναι τα εδώ του χωριού. Για μας, αυτή είναι η αμοιβή, για τις θυσίες που κάνουμε, γιατί, όπως είπαμε, δεν ζούμε από αυτό. Ακόμα και τώρα, όταν πηγαίνουμε να παίξουμε στο εξωτερικό, μπορεί να κοιμόμαστε στα πατώματα, ακόμα κι αυτό είναι μια θυσία που δεν την κάνει εύκολα κάποιος, ο οποίος δεν αγαπάει πολύ αυτό που κάνει.

Έχω τη εντύπωση ότι υπάρχει έντονο το στοιχείο της «αντίθεσης» στον τρόπο που φτιάχνετε πράγματα. Από τη μία υπάρχει η αισθητική του DIY κι από την άλλη όλο αυτό φαίνεται να προσανατολίζεται με πυξίδα την τελειότητα. Πόσο υπαρκτή είναι αυτή η «αντίθεση»;

Άρης: Ναι μεν όντως είναι DIY, αλλά κάνεις και τη δουλειά σου όπως πρέπει να την κάνεις. Δεν νομίζω ότι είμαστε τελειομανείς. Οτιδήποτε κάνουμε έχει μια εξέλιξη, δεν σταματάει ποτέ, ακόμα και τα τραγούδια που υπάρχουν στα άλμπουμ έχουν εξέλιξη. Γίνεται η δουλειά όπως πρέπει να γίνει, στους χρόνους της, αλλά δεν θεωρώ ότι φτάνουμε στην τελειότητα. Ίσως σου φαίνεται αυτό στους δυο τελευταίους δίσκους, γιατί την παραγωγή έχει αναλάβει ο Sclavunos και έχει περάσει σε άλλο level. Δεν έχει ξαναγίνει με κανένα έργο μας, στο παρελθόν. Ο συνδυασμός μας με την συγκεκριμένη προσωπικότητα έχει δέσει τόσο καλά. Γιατί κι αυτός προέρχεται από έναν χώρο που είναι πολύ κοντά σ’ αυτά που κάνουμε, δηλαδή έχει σπουδάσει κινηματογράφο, έχει ασχοληθεί με πάρα πολλά πράγματα. Είναι μια περσόνα που έχει ξεκινήσει πoλύ DIY, και ταυτόχρονα είναι τέλειος στην παραγωγή και σε συνδυασμό με τον Νίκο Αγγλούπα των Fab Liquid Studios, με τον οποίο έχουμε κάνει όλους τους προηγούμενους δίσκους και είναι φοβερά επαγγελματίας, βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, δουλεύανε μαζί δεκαέξι ώρες πάνω στην κονσόλα μέχρι το πρωί, ενώ εμείς κοιμόμασταν απ’ έξω και μας ξυπνούσαν για να φύγουμε. Δεν το βρίσκεις εύκολα αυτό.

Έχοντας συνεργαστεί με αυτούς τους ανθρώπους και έχοντας βγει αρκετά από τα όρια της Ελλάδας, νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο καταργείτε την εντοπιότητα. Πόσο σημαντικό -όμως- παραμένει το γεγονός ότι μένετε στην Αθήνα, για την δημιουργική σας πορεία;

Άρης: Η Αθήνα και η Ελλάδα γενικά, παραμένουν παράδεισος  Το ιδανικό είναι να μένεις εδώ και να δουλεύεις εξωτερικό.

Λάκης: Είναι και πώς ερμηνεύεις τα ερεθίσματα γύρω σου. Βλέπεις μια πολυκατοικία, ένα πουλί, ένα φυτό, το παίρνεις προσπαθείς να το μεταφέρεις σε μια γενική γλώσσα, που δεν έχει σύνορα. Στην Αθήνα, και γενικά στην Αττική υπάρχουν όλες οι μυρωδιές με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει και πάντα υπήρχε αυτό το πολυπολιτισμικό στοιχείο ανοιχτών οριζόντων.

Χρυσάνθη: Με ό,τι κάνεις, κατά κάποιον τρόπο αντιπροσωπεύεις την πόλη σου, τη χώρα σου, γιατί εκεί βρίσκεις όλα σου τα ερεθίσματα. Από την άλλη, ένα συναίσθημα, που θες να μεταφέρεις, μπορεί να είναι διεθνές. Όμως, δεν είναι εύκολο να επιβιώσει και να ανθίσει εδώ αυτό που κάνουμε, γιατί επικρατεί περισσότερο το λαϊκό, το παραδοσιακό στοιχείο, που είναι ωραίο, απλά εμείς είμαστε λίγο έξω από αυτό.

Σας αρέσουν τα παραδοσιακά ελληνικά πανηγύρια; Θα πηγαίνατε;

Λάκης: Εννοείται! Η δομή του ελληνικού πανηγυριού, θρησκευτική γιορτή, φαγητό, ποτό, χορός, εξωτερικός χώρος, καλοκαίρι, είναι σαν συνθήκη πάρα πολύ όμορφη και μας ενδιαφέρει χρόνια. Ξέρεις, τα φώτα, οι γλόμποι, το εκστασιακό του πράγματος. Όσο μας εκνευρίζει το λαϊκίστικο του πράγματος, άλλο τόσο αγαπάμε την παράδοση. Αυτό το κοσμοπολίτικο της λίγο μεσογειακής, λίγο ανατολίτικης κουλτούρας μας ενδιαφέρει, γιατί είναι ανοιχτό σε επιρροές, τις οποίες εκφράζουμε με τον δικό μας τρόπο.

Πώς σας αντιμετωπίζει το κοινό της Ελλάδας σε σχέση με εκείνο του εξωτερικού;

Άρης: Θα σου πω ένα παράδειγμα. Στο Palais de Tokyo ήταν -νομίζω- η πιο ολοκληρωμένη εκδοχή των Callas, που έχουμε παρουσιάσει μέχρι στιγμής. Υπήρχαν performance, εικαστικά, μουσική, χορός, οι Callasettes. Και πήγε πολύ καλά. Το παρουσιάσαμε και στην Αθήνα, στο Γκάζι και δεν είχε την ανταπόκριση που είχε στο Παρίσι.

Λάκης: Στην Ελλάδα είμαστε ή του ύψους ή του βάθους. Ή είσαι ήρωας ή είσαι προδότης.

Άρης: Επίσης όλο αυτό έχει να κάνει και με το αν έχεις να προτείνεις κάτι, που να αφορά κάποιους ανθρώπους. Και δεν εννοώ την πρωτοτυπία. Μέσα από αυτό, ο άλλος βλέπει τον χαρακτήρα σου, την προσωπικότητά σου και καταλαβαίνει αν είσαι απλά μια κόπια άλλων πραγμάτων ή μέσα σ’ αυτό το κοπιάρισμα υπάρχει και κάτι δικό σου. Είναι δύσκολο. Πρέπει να έχεις το θράσος να το κάνεις. Μπορεί να σου θυμίζει χίλια πράγματα, αλλά να έχει κι ένα δικό σου στοιχείο.

Λάκης: Είναι ωραίο να δεις τη δουλειά που έχει κάνει ο Πικάσο αντιγράφοντας κλασικά έργα Γκόγια και Βελάσκες. Είναι ακριβώς το ίδιο έργο, αλλά ταυτόχρονα είναι και τελείως διαφορετικό.

Άρης: Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός δημιουργού μέσα στην ιστορία, είναι να προσπαθεί να αντιγράψει κάποιον, χωρίς να τα καταφέρνει, αλλά να επιμένει να προσπαθεί να αντιγράφει. Τότε, προσθέτει το δικό του στοιχείο. Ο Cobain ας πούμε, αντιγράφει Beatles και είναι τόσο κακή η αντιγραφή, που έχει κάνει κάτι τέλειο.

Πώς αισθάνεστε όσο δημιουργείτε είτε μουσική, είτε ταινίες, είτε εικαστικά, είτε τα festivals;

Άρης: Αυτό που ζούμε όταν φτιάχνουμε όλα αυτά, τις ταινίες και τα festivals είναι από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μας. Όχι μόνο για μας, αλλά και για τον κόσμο που συμμετέχει. Δεν υπάρχει μιζέρια, δεν υπάρχει καμιά υστερία. Και ανυπομονούμε να το ξανακάνουμε. Αυτό από μόνο του, σου δημιουργεί την τρέλα να συνεχίσεις με ό,τι μέσα έχεις και όπως μπορείς. Μπορεί μεν, να κινούμαστε σε ένα πολύ DIY πλαίσιο, αλλά από την άλλη, όλο αυτό είναι και πολύ επαγγελματικό ταυτόχρονα.

Λάκης: Και αυτό που μας ευχαριστεί απίστευτα είναι ότι μας το ζητούν και οι συνεργάτες μας. Όσο DIY κινούμαστε, τόσο απίστευτα επαγγελματικά γίνεται. Δημιουργείς τις δομές για να το πετύχεις. Για μας το  DIY απαιτεί περισσότερη επαγγελματική νοοτροπία απ' ό,τι το κανονικά επαγγελματικό. Απαιτεί πολύ περισσότερη προσπάθεια και ενέργεια. Δηλαδή, θα ξεκινήσουμε από την οργάνωση του festival, από το να βρούμε συγκροτήματα κλπ., μέχρι να ασχοληθούμε με το να πουλήσουμε μπύρες και να σφουγγαρίσουμε το βράδυ, μόλις τελειώσει.

Πάντως, με τόσα που κάνετε, σε διαφορετικά πεδία τέχνης, όταν ακούω The Callas, δεν σκέφτομαι μονάχα ένα συγκρότημα, αλλά μια «ομπρέλα» που περιλαμβάνει πολλά είδη τέχνης. Πόσο, αυτή η εικόνα, σας βοηθάει τελικά;

Άρης: Συμβαίνει το εξής, λόγω του ότι δεν αυτό-τοποθετούμαστε μόνο στην κατηγορία μουσικό συγκρότημα, πολλές φορές αυτό είναι καλό, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις είναι και αρνητικό. Αρνητικό με την άποψη, ότι συμβαίνει να μας ξέρει πολύς κόσμος, ο οποίος όμως δεν έρχεται στα live μας. Μας ξέρει από χίλια-δυο άλλα πράγματα, αλλά αυτός ο κόσμος, επειδή δεν του κάνουμε focus στη μουσική, δεν μπορεί να δεχτεί ότι δεν είμαστε μόνο μουσικοί. Μπορεί κάποιος που του αρέσει ο κινηματογράφος να έρθει στην ταινία, ή αν του αρέσουν τα εικαστικά να έρθει στις εκθέσεις, όμως αυτός ο κόσμος, τελικά, δυσκολεύεται να έρθει στο live.

Λάκης: Πάντως, αυτό προσπαθούμε να δείξουμε και στον κόσμο, ότι δηλαδή, δεν είμαστε μόνο ένα συγκρότημα που παίζει μουσική. Βαριόμαστε να είμαστε μόνο αυτό και τίποτε άλλο, όχι ότι όποιος είναι μόνο μουσικός είναι κακό. Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι ο θεατής δεν μπορεί εύκολα να μας κατηγοριοποιήσει κι αυτό ίσως δημιουργεί το πρόβλημα. Συμβαίνει ο πολύς κόσμος να θέλει να βάζει ταμπέλες σε όλα τα πράγματα και με μας ίσως να μην μπορεί να το κάνει. Όμως, μας ενδιαφέρει περισσότερο το κοινό να είναι λίγο ενεργητικό και να μπαίνει σε διαδικασία σκέψης γι’ αυτό που του παρουσιάζουμε, από το να μας κατηγοριοποιεί κάτω από μια μονοδιάστατη ταμπέλα. Δεν μας ταιριάζει.

Το Velvet Room είναι μια προσπάθεια παρουσίασης μουσικής και εικαστικών. Τί γίνεται αλήθεια στα Velvet Rooms που έχετε καθιερώσει και πότε θα γίνει το επόμενο;

Λάκης: Γίνονται live με εκθέσεις. Και είναι τεράστια η ικανοποίηση για μας, όταν τα συγκροτήματα που παίζουν, μας λένε ότι περνάνε ωραία.

Άρης: Ναι, όταν κόσμος αισθάνεται έτσι είναι φανταστικό. Ξέρεις, το ότι μπαίνει σ’ ένα περιβάλλον, όπου ο άλλος τον σέβεται, τον προσέχει, είναι πολύ φιλικός μαζί του, φιλόξενος και τον κάνει να αισθάνεται άνετα και οικεία είναι πολύ σημαντικό. Κι όταν παίζει, είναι σ’ έναν χώρο πολύ ζεστό, γεμάτο κόσμο, που έχει vibes δυνατά, περνάει μια πολύ δημιουργικά ευχάριστη βραδιά. Θα κάνουμε άλλο ένα στις 14 Μαΐου, αλλά θα είναι κάπως ξεχωριστό. Θα φωνάξουμε όσες περισσότερες μπάντες μπορούμε, που έχουν παίξει κατά τη διάρκεια όλης της σεζόν και τα χρήματα από το "donation box" θα πάνε για τους πρόσφυγες. Θα κάνουμε διάλειμμα το καλοκαίρι και θα ξεκινήσει πάλι από τον Σεπτέμβρη.

Και τι γίνεται τις Τετάρτες στο "Boiler";

Άρης: Ψάχναμε να βρούμε κάτι εκτός αυτού του χώρου, κάτι διαφορετικό, γιατί γουστάραμε που μαζευόμασταν, όπως καλή ώρα εδώ, με κόσμο και πίναμε από το μεσημέρι, χωρίς να χρειάζεται να περιμένουμε το βράδυ ή να ξενυχτάμε. Οπότε σκεφτήκαμε, γιατί να μην ξεκινάει η διασκέδαση από το μεσημέρι ή το απόγευμα και να τελειώνει νωρίς το βράδυ. Ουσιαστικά, έρχεσαι, πίνεις, διασκεδάζεις, όπως όταν βγαίνεις έξω το βράδυ και φεύγεις μια ώρα νωρίτερα ή συνεχίζεις. Παίζουμε dj set εγώ με τον Λάκη και υπάρχει κι ένας guest dj κάθε φορά. Γίνεται τις Τετάρτες από τις 16:00 μέχρι τις 21:30.

Οι The Callas θα εμφανιστούν:
Παρασκευή, 20/5/2016, Λονδίνο
Σάββατο, 21/5/2016, Brighton
Σάββατο, 05/6/2016, Rockwave Festival, Μαλακάσα

thecallas.com
facebook.com/thecallasofficial