Συνέντευξη Γιάννη Σπάθα

«Ο δίσκος που ετοιμάζαμε με τους Socrates είναι στα συρτάρια μου, αλλά ποιός να τον τραγουδήσει;»

Από τον Χρήστο Κισατζεκιάν, 30/01/2015 @ 11:56
Πέρασαν μπόλικα χρόνια που κυνηγώ μια πρόσωπο με πρόσωπο κουβέντα εφ' όλης της ύλης με τον άνθρωπο που, επειδή γεννήθηκε στην χώρα που πνίγει τα παιδιά της, δεν στέκει επάξια δίπλα σε ένα Clapton ως μοναδικός!

Και δεν περίμενε εμένα φυσικά να το δηλώσω ο Γιάννης Σπάθας. Τον έχουν ξεχωρίσει / συγχαρεί / εκθειάσει πολλάκις επώνυμοι συνάδελφοί του στο εξωτερικό, μεταξύ των οποίων οι βετεράνοι UFO δημοσίως μα και ο μπάρμπα-Lemmy κατ' ιδίαν! Ποιός; Αυτός που για να πει καλή κουβέντα πρέπει να μην ανατείλει ο Ήλιος... Τι να λέμε τώρα ρε σεις. Ο Γιάννης παραμένει ο σημαντικότερος παλαιάς γενιάς ηλεκτρικός κιθαρίστας της Ψωροκώσταινας στον σκληρό ήχο και οι δυο προηγούμενες τηλεφωνικές μας συνεντεύξεις δεν μου αρκούσαν.

Αφορμή λοιπόν για τούτη την τρίωρη συνάντηση (εμπειρία ζωής!) στο σπιτικό του στάθηκε η πολύτιμη συμμετοχή του στην επερχόμενη συναυλία την Παρασκευή 6 Φλεβάρη στο «Κύτταρο» με τον αδελφό του κολλητού του φίλου, τον επίσης κιθαρισταρά Άκη Τουρκογιώργη και τους Blue Airways στους οποίους φυσικά βρίσκουμε πίσω από τα τύμπανα τον για δέκα χρόνια αντάξιο τυμπανιστή των θρυλικών Socrates, Μάκη Γιούλη.

Ελάτε στη θέση μου. Καφεδάκι ελληνικό, σοκολατάκια χειροποίητα από τα χέρια της συντρόφου του, Ιστορίες και θύμισες ανέκδοτες και μη, και για κερασάκι στην τούρτα, μια κατ’ ιδίαν μινι συναυλία από τα έμπειρα χέρια του για μένα, με το μάστορα να μου παίζει στην ηλεκτρική (καρφί-καρφί σε ένα practice ενισχυτή) "The Wind Cries Mary" και το ανέκδοτο "Κρητικό" από το άλμπουμ των Socrates που δεν κυκλοφόρησε ποτέ λόγω της αποσβολωτικής περιπέτειας στην υγεία του ετέρου Τουρκογιώργη, του Αντώνη... Ξέρω, ξέρω, πολλοί από εσάς θα θέλατε να με διακτινίσετε a la «Star Trek» και να μπείτε στη θέση μου.

Κι εγώ το ίδιο θα' θελα στη θέση σας, οπότε πάμε να δούμε τον πλούτο των πληροφοριών που μου χάρισε... Μείνετε συντονισμένοι, θα υπάρξει και δεύτερο μέρος!

Γιάννης Σπάθας

Να ξεκινήσω με κάτι που απασχολεί όλη τη ροκ κοινότητα της χώρας μας Γιάννη μου, αφού η αναπάντεχη περιπέτεια υγείας του Αντώνη μας ήθελε όλους με το στόμα ανοικτό το 2010... Πώς είναι αυτή την εποχή ο παιδικός σου φίλος;
Κοίτα, ήμουν τον περισσότερο καιρό στους Παξούς, αλλά πέντε χρόνια μετά πλέον έχει αποκτήσει πλήρως την επαφή του με το περιβάλλον, μιλά και συνεννοείται κανονικότατα, δόξα τω Θεώ! Τραγουδήσανε με τη Μαρκέλα λέμε, τόσο καλά.

Εύγε! Όσον αφορά τώρα τα τελευταία σου έργα, τι έχεις κάνει πρόσφατα είτε ως μουσικοσυνθέτης, είτε ως ενορχηστρωτής και κιθαρίστας;
Δικό μου δημιούργημα πέρα ως πέρα έχω πολύ καιρό να κάνω. Απλώς έπαιξα σε ένα τραγούδι των Χάρη & Πάνου Κατσιμίχα. Με προσκάλεσαν τα παιδιά πριν δυο χρόνια να παίξω στο "Ουρλιαχτό" επειδή ήταν εντελώς blues το ύφος (σ.σ.: από το άλμπουμ "Beat Poetry"). Όπως επίσης λίγο νωρίτερα έπαιξα και στη συνεργασία του Μίλτου Πασχαλίδη με τον Ψαραντώνη για το τραγούδι "Όσο Βαρούν Τα Σίδερα". Τέλος, έπαιξα τον Ιούνιο που μας πέρασε στο Ηρώδειο επί σκηνής το "Mountains" δίπλα στον σαξοφωνίστα Charles Lloyd  (σ.σ.: βετεράνος jazz / fusion μουσικοσυνθέτης) και την Μαρία Φαραντούρη. Έβρεξε κιόλας, άστα, παραλίγο να μας τα χαλάσει όλα. Ευτυχώς, έβρεξε γερά μόνο στο διάλλειμα, οπότε μετά ξανακάθισε ο κόσμος επάνω και μπορέσαμε να συνεχίσουμε κι εμείς επί σκηνής... Όμορφη εμπειρία! Είχε έναν πιανίστα απίστευτο (σ.σ.: Jason Moran) και έναν στο κοντραμπάσο καταπληκτικό (σ.σ.: Reuben Rogers), αλλά έπαιξαν πανέμορφα και οι δικοί μας, ο Τάκης ο Φαραζής στο πιάνο και ο Σωκράτης Σινόπουλος στην κρητική λύρα.

Μάλιστα. Και αν επιτρέπεται, τι έχουμε να περιμένουμε στο άμεσο μέλλον από σένα;
Κοντινά πράγματα δεν έχω στα σκαριά. Βλέπεις, τα τελευταία χρόνια αφιερώθηκα στα δωμάτια που έφτιαξα στο Γάη, στους Παξούς. Μουσικά το βασικότερο μου μέλημα είναι να δημιουργήσω μια μικρή μπαντούλα να παίζουμε και να γουστάρουμε, όχι πολλά άτομα, να πλακωνόμαστε να παίζουμε, ούτε κυριλίκια, ούτε τίποτε! (σ.σ.: ΘΕΟΣ!) Βγάζω κάποια τραγούδια από άλλους, διασκευές, και κάποια δικά μου, μα και ήδη υπάρχοντα των Socrates. Έχω και κάποια ακόμη στο μυαλό μου, ελεύθερα πράγματα, δίχως περιορισμούς του στυλ «να ’ναι διάρκειας τριών λεπτών» και κουραφέξαλα. Από ενός λεπτού εισαγωγές έως και δέκα λεπτά τραγούδι! Απλά πρώτα θα τα καταγράψω και στη συνέχεια θα βρω τους ανθρώπους δίπλα μου.

Έτσι! Άντε, μακάρι! Άλλωστε έχεις δίπλα σου μουσικάρες σαν το Μάκη το Γιούλη... Με το ακυκλοφόρητο άλμπουμ των Socrates όμως τι θα γίνει Γιάννη μου; Ξέρεις πόσοι είμαστε που το ονειρευόμαστε; Κρίμα από τον Θεό που συνέβησαν όλα αυτά...
Ξέρω, αλλά αν δεν υπάρχει κάποιος να το τραγουδήσει. Πώς; Πρέπει να είναι στον ίδιο τόνο...

Έχεις πει για τη Μαρκέλα που θα βοηθήσει ξανά στο «Κύτταρο» πως είναι η μοναδική που μπορεί και λέει τα του Αντώνη. Οπότε μήπως αυτή;
Ναι, όμως δεν πάει, η Μαρκέλα είναι κάργα soul φωνή ενώ το ακυκλοφόρητο άλμπουμ μας είναι τελείως rock. Να σου πω κάτι; Όπως έχουν τα πράγματα, περισσότερο με ενδιαφέρουν τα live. Το να «κουρδίσουμε» τον δίσκο σε άλλο τόνο δεν υπάρχει... Είχαμε κλείσει συμφωνία να τον δώσουμε αποκλειστικά στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία τότε, το 2010, αλλά μόλις έγινε αυτό με τον Αντώνη, όλα χάθηκαν... Μα πλέον όπως έχει γίνει η δισκογραφία, μονάχα τέτοιες ευκαιρίες απέμειναν για τις μπάντες...

Μα όχι μόνο για σας, εδώ οι Scorpions έχουν δώσει τα δικαιώματα σε ελληνικές κυριακάτικες εφημερίδες για αποκλειστική κυκλοφορία νέων τους άλμπουμ!
Σοβαρά; Δεν το ήξερα. Άστα λέμε, τα πράγματα πλέον στη δισκογραφία είναι χάλια μαύρα...Όλα έχουν γίνει έτσι. Κι εγώ, για πάρτη μου πλέον παίζω ρε συ. Το ’60 που είχαμε τα rockabilly ο κόσμος παγκοσμίως αγόραζε σωρηδόν, μιλιούνια πωλήσεων για κάθε δίσκο γνωστού ονόματος μιλάμε, τα ξέρεις. Μετά το ’72 εμείς με τον Αντώνη παίζαμε διαρκώς ως Socrates. Δουλεύαμε κάθε μέρα εκτός από Δευτέρα που είχαμε ρεπό. Κι όμως. Φαντάσου τι δουλειά ρίχναμε τότε που ο Αντώνης την πάτησε τελικά... Μικρά παιδιά. Εγώ ήμουν 22 χρονών κι εκείνος 20. Παίζαμε στο «Κύτταρο» Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο δύο παραστάσεις και Κυριακή τρεις!

Το πρωί στις 10:00 είχαμε τα σχολεία. Ψόφιοι από το ξενύχτι του Σαββάτου! Λίγη ξεκούραση το μεσημεράκι ίσα-ίσα και μετά πάλι μια παράσταση απόγευμα και μια βράδυ στο «Κύτταρο». Το κορυφαίο είναι δε ότι καμιά φορά, στο μικρό διάλειμμα ανάμεσα σε μας και στον Εξαδάκτυλο του Πούλικα, πεταγόμασταν για μια ακόμη παράσταση στο Hilton όταν ζητούσανε rock! Μια μέρα λοιπόν πάει να σηκωθεί από το κρεβάτι ο Αντωνάκης, τίποτε, ξερός! Φωνάζουμε τον γιατρό, υπερκόπωση βαρβάτη του λέει. Καταλαβαίνεις;

Αν καταλαβαίνω... Το άκρως αντίθετο της σημερινής πραγματικότητας.
Έτσι. Όταν ξεκινήσαμε στην Τρίτη Γυμνασίου το '66 με τον Αντώνη στον Πειραιά, το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να πάμε να παίξουμε! Ούτε επιτυχίες σκεφτόμασταν, ούτε καριέρα, τίποτε! Φεύγαμε τελευταίες ώρες από το σχολείο και πηγαίναμε στο προβάδικο ενός πολύ μεγαλύτερου σε ηλικία ντράμερ, αφού τον Μπουκουβάλα δεν τον άφηνε η μητέρα του να ξεπορτίσει, ήταν μικρός. Εγώ μελετούσα τότε Hendrix και Cream, όπως βέβαια και το πολύ μεγάλο άλμπουμ της εποχής...

...(τον διακόπτω) Το "John Mayall's Bluesbreakers"!
Αυτό! Αυτό ακριβώς. Όλοι από εκεί ξεκινήσαμε. Μα ένα θα σου πω μονάχα κι ας αλλάξω θέμα: Παίζουμε στο Cardiff της Ουαλίας με τους UFO που περιοδεύαμε το 1981 και είχαμε πάει να πιούμε μια μπυρίτσα να χαλαρώσουμε σε μια μεγάλη pub που είχε και σκηνή.

Άκης Τουρκογιώργης - Μάκης Γιούλης - Γιάννης Σπάθας

Μα θα σε ρωτούσα κι εγώ για αυτή την περιοδεία! Πόσες εμφανίσεις κάνατε; Αν δεν κάνω λάθος, δεν την ολοκληρώσατε, έτσι δεν είναι;
...Κι όμως, ήταν 23 νύχτες και τις κάναμε όλες! Στο Cardiff λοιπόν μας παρουσιάζει ένας τύπος του μαγαζιού «ακούστε λιγάκι αυτούς τους Έλληνες» και τι να κάνουμε, ανεβαίνουμε. Είχε στημένο έτοιμο και έναν διπλό Mesa Boogie, ενισχυτάρα. Ήμασταν τρίο τότε, εγώ, ο Αντώνης και ο Αντύπας. Και επειδή εμείς κάναμε καθημερινά εκεί πρόβα, ήμασταν τούμπανο μιλάμε, πανέτοιμοι, δεμένοι σαν γροθιά! Παίζουμε λοιπόν το “Hot Town” και όταν ήρθε η ώρα του solo, απογειώθηκα μιλάμε, ξέρεις, πόσο βοηθά ο καλός ήχος...σε κάνει και πετάς, απελευθερώνεσαι! Έως κάποια στιγμή ο κόσμος έμεινε ξερός, ούτε χειροκροτούσε, ούτε τίποτε, είχε παγώσει και μας άκουγε. Το γυρνάω σε funk και ο άτιμος ο Αντύπας τα έσπασε όλα. Ο Αντύπας είναι τρένο, έχει τεχνική και παίζει για το τραγούδι! Ο Τρανταλίδης όμως...άλλο πράγμα, ο άνθρωπος είναι «αράπης», πάει το χέρι σου μόνο του όταν τον ακούς. Σε πάει μπρος-πίσω κατ’ άτι, σου δημιουργεί ένα αίσθημα ελευθεριότητας ενώ ο Αντύπας, καταπληκτικός και αυτός, είναι ελβετικό ρολόι!

Ξέρω. Εγώ προσωπικά ενώ υποκλίνομαι στον Τρανταλίδη, ανατριχιάζω με τον Αντύπα, αλλά γνωρίζω τι εννοείς.
Μην παρεξηγηθώ. Και οι δυο τους είναι μοναδικοί, έτσι;

Έτσι!
Τι γίνεται λοιπόν; Ανάμεσα στο κοινό και κοντά στη σκηνή καθισμένοι ήταν οι δυο κιθαρίστες των UFO. Όχι ο Schenker...

Ναι, ήταν η εποχή που έπαιζαν οι Paul Chapman & Neil Carter...
Μπράβο! Νεκρική σιγή λοιπόν ανάμεσα στα τραγούδια. Ώσπου σε κάποια φάση, και οι δυο μαζί σηκώνονται από τα σκαμπό τους και αρχίζουν και χειροκροτούν προς το κοινό παρακινώντας το να κάνει το ίδιο. Αυτό ήταν. Έγινε χαμός! Το ίδιο βράδυ έρχονται στα παρασκήνια και με ρωτούν «καλά, πού έμαθες εσύ να παίζεις έτσι στην Αθήνα;». Τους απαντώ λοιπόν εγώ πως ξεκίνησα το '65 μαθαίνοντας κιθάρα πάνω από το "Bluesbreakers". Και τότε ο ένας τους γυρνά και κλείνει το μάτι στον άλλον λέγοντας του «είδες, στο είπα εγώ!» και βάζουν τα γέλια αγκαλιάζοντάς με...

Μα τι να λέμε Γιάννη μου, τούτο το άλμπουμ υπάρχει στο εξώφυλλο του "Still Got The Blues" του αείμνηστου Gary Moore ως μια από τις μεγαλύτερες επιρροές του. Δεν υπάρχει επώνυμος κιθαρίστας των '70s-'80s που να μην τον αναφέρει ως μνημειώδη κιθαριστικά (και όχι μόνο!)...
Μα και στο «Κύτταρο» την Παρασκευή θα ξεκινήσουμε τη συναυλία με το "Hideaway" το δικό μου μέρος. Πρώτα θα βγει ο Άκης με τους Blue Airways να παίξουν τα δικά τους και κάποιες διασκευές, και μετά θα ανέβω παρέα τους για να παίξουμε όλοι μαζί Socrates και Hendrix.

Εύγε! Πάμε τώρα σε μια άλλη θρυλική ιστορία για σας στην Αγγλία που αφορά τον Lemmy των Motorhead και τα συγχαρητήρια που σας έδωσε... Για πες.
Βέβαια! Η πλάκα ποιά είναι; Ήρθε πίσω στα παρασκήνια να μας βρει. Οι δυο τελευταίες βραδιές ήταν κλεισμένες στο θρυλικό Hammersmith Odeon το '81. Μόλις τελειώσαμε λοιπόν την πρώτη μέρα, έρχεται σε μένα και μου λέει «αν πάτε στην Αμερική και βρείτε έναν Αμερικάνο τραγουδιστή, θα 'στε η καλύτερη γαμημένη μπάντα του κόσμου!». Ήταν καραβίσια τα Αγγλικά μου τότε, λοστρόμος, όμως καταλάβαινα σχεδόν τα πάντα και χάρηκα πολύ!

Μα τότε μας είχαν βρει από τη Warner Brothers των Η.Π.Α. και μας προσέφεραν ένα απίστευτο για την εποχή δισκογραφικό συμβόλαιο των 50.000 λιρών Αγγλίας. Παραγωγός μας ήδη για το "Plaza" ήταν ο Vic Coppersmtih που είχε αναδείξει τότε τους Jam!

Το ξέρω, και μάλιστα σε κάποια από τις παλαιές τηλεφωνικές συνεντεύξεις μας είχα ρωτήσει και σένα και τον Αντώνη τι ήταν αυτό που έκοψε την διεθνή πορεία σας. Ο Αντώνης έριχνε το φταίξιμο κυρίως πάνω σου επειδή ήθελες να γυρίσεις Ελλάδα, ενώ εκείνος ήθελε...
Μα έχει δίκιο! Έτσι είναι. Τώρα καμιά φορά όταν το σκέφτομαι, λέω κρίμα, 33 χρονών ήμουν ακόμη, θα μπορούσα να το είχα ρισκάρει...

...Αλλά όπως μου είχες πει, είχες τόσο καλά στρωμένη τη δουλειά σου στη χώρα μας ως session μουσικός που έβγαζες πεντακόσια χιλιάρικα τον μήνα όταν ο βασικός μισθός ήταν γύρω στα εξήντα, οπότε δεν είναι παράλογο να το σκεφτεί κανείς δυο φορές...
Ακριβώς! Άκου λοιπόν την ιστορία πίσω από αυτό. Όταν φτάσαμε στην Αγγλία ήρθε ο Vic και μας πήγε σε ένα τεράστιο κτήριο που είχε πάρα πολλά μεγάλα δωμάτια όπου έπαιζαν οι μπάντες για να τις ακούνε οι υπεύθυνοι των δισκογραφικών εταιριών να παίζουμε...

Οντισιόν δηλαδή...
Σωστά. Ο άνθρωπος μας είχε πάρει υπό την προστασία του, πάρα πολύ καλός! «Σηκωθείτε ρε, ξυπνάτε, πάμε γιατί σήμερα θα έρθουν άνθρωποι από την Virgin, την Harvest, την Vertigo», μας λέει. Πάμε, παίζουμε, και η Virgin μας προσφέρει δεκαπέντε χιλιάδες λύρες για το συμβόλαιο ενώ η Vertigo δέκα! Παρότι πιο «μοντέρνα» και «προοδευτική», την επιλέξαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ Χρήστο μου την εικόνα που αντικρίσαμε με το που μπήκαμε την επομένη στο γραφείο του ιδιοκτήτη που έχει και την αεροπορική εταιρία... Ένα γραφείο με ένα βουνό από κασέτες ήχου στο μπροστινό μέρος. Λέμε θα είναι ντεκόρ. Του λέμε λοιπόν «ωραίο ντεκόρ David». Χαμογελώντας, γυρνά και μας λέει «τι ντεκόρ ρε σεις, συγκροτήματα σαν κι εσάς είναι από όλο τον κόσμο που μου στέλνουν να ακούσω μπας και τους υπογράψουμε!». Μείναμε ξεροί. «Μα καλά, αυτός ο κακομοίρης εδώ κάτω-κάτω τι τύχη μπορεί να έχει ο φουκαράς ρε συ;», και μου απαντά, «τι να κάνουμε Γιάννη μου, έτσι είναι η ζωή. Πάντως εσείς μας αρέσετε πάρα πολύ. Και το βασικότερο; Παίζετε οι ίδιοι τα όργανά σας μια χαρά, και όχι sessionάδες! Πού το πας αυτό;». Να η πρώτη σφαλιάρα που με έκανε να γυρίσω πίσω στην Ελλαδίτσα μας.

Ο Vic βέβαια στη συνέχεια μας άλλαξε το όνομα σε Plaza αφού εκείνη την εποχή το κλασικό rock είχε αρχίσει να πέφτει σε δημοτικότητα και αυτά που ανθίζανε ήταν το new wave από τη μια και η disco από την άλλη. Μας θέλανε να είμαστε μέσα στο κόλπο! Οπότε ενδώσαμε κι εμείς.

Και ηχογραφήσατε το "Plaza".
Ναι, σε τέσσερα διαφορετικά στούντιο στην Αγγλία και ένα στην Ελλάδα! Ξεκινήσαμε από εδώ, αφού γράψαμε τα τύμπανα στο Sierra. Στη συνέχεια πήγαμε στα Town House, Jam, PRT στην πρωτεύουσα και μετά στο Chipping Norton που βρισκόταν εκτός Λονδίνου όπου κοιμόμασταν εκεί, παρεούλα. Και μάλιστα ήταν τόσο μικρός ο χώρος που ο καθένας έμπαινε μόνος του να γράψει το όργανό του και οι υπόλοιποι περίμεναν έξω ώστε να μην γίνεται χάβρα, να βγαίνει δουλειά! Σε κάποια φάση λοιπόν μου λέει ο Vic για το "Stray Dogs", «Γιάννη, θέλω να το παίξεις πιο ανοιχτό, ελεύθερο».

Και ξέρεις, ό,τι πει ο παραγωγός έξω είναι νόμος! Παρότι υπήρχε πάντα ο κίνδυνος να μην είμαι πάνω στον μετρονόμο... Όμως αν το τραβήξεις ελάχιστα πίσω τελικά, όπως κάποιοι χαρισματικοί τραγουδιστές, έχει πράγματι άλλη χάρη. Μετά μου είπε να το παίξω εντελώς funk, γκρουβάτο, πάνω στο ρυθμό. Ε, δεν ήξερε ποιο από τα δυο να διαλέξει... (γελά). Οπότε κρατήσαμε μέρη και από τα δυο κανάλια.

Όμως δεν θα ξεχάσω που στο τέλος με φωνάζει και με ρωτά: «Να σε ρωτήσω ρε Γιάννη. Αν καθόσουν δηλαδή στην Ελλάδα, πόσα λεφτά θα έβγαζες τον μήνα;». Του λέω το νούμερο που μου είπες και μένει κόκαλο. «Και τι ήρθες να κάνεις εδώ τότε;», μου απαντά. Να και η δεύτερη σφαλιάρα που με προσγείωσε. Μου μπήκε το σαράκι.

Το άλλο συμβάν συνέβη λίγες μέρες αργότερα σε ένα μπαράκι που τα πίναμε με τον Vic. Έρχεται και τον χαιρετά ο Johnny Warman, ένας Ιρλανδός / Άγγλος τραγουδιστής που τότε ακριβώς είχε κάνει μια επιτυχία και μας ζητά να παίξουμε μαζί του για μια αρπαχτή, δυο νύχτες μόνο, στη Στοκχόλμη και το Όσλο. Δεχθήκαμε. Τι είχαμε να χάσουμε; Μας ενημέρωσε δε πώς θα ήταν και ο κιθαρίστας των Dexys Midnight Runners στη μπάντα μαζί μας που είχαν μόλις κάνει το hit single "Come On Eileen"!

Έλα όμως που μόλις φεύγει λέω στον Vic «μα καλά, τι ανάγκη έχεις αυτός με το νούμερο ένα και έρχεται για αρπαχτές;», και μου απαντά, «κι όμως Γιάννη μου, αν δεν καταφέρεις να κάνεις επιτυχία στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, λεφτά δεν βγάζεις, τελείωσε! Άλλο Ευρώπη και άλλο Η.Π.Α.»... Πάρε και μια τρίτη σφαλιάρα να 'χεις! Κατάλαβες;

Γιάννης Σπάθας

Κατάλαβα...
Η πλάκα είναι πως παρόλα αυτά, έστειλε τέσσερα μονάχα τραγούδια στη Warner Αμερικής για ακρόαση. Μια βδομάδα μετά, τον παίρνουν τηλέφωνο και του λένε «η μπάντα γαμάει, θα τα στείλουμε στη μαμά εταιρία στο San Francisco και ξαναμιλάμε!».

Θυμάσαι ποιά τέσσερα έστειλε να μας πεις;
Ναι, Ήταν σίγουρα το ορχηστρικό μας, το "F.f.f.f.fashion" που μάλιστα είχε πάει νούμερο δύο στα charts της Ιταλίας τότε κάτω από το χιτάκι του Herbie Hancock (σ.σ.: μάλλον αναφέρεται στο "Rockit"), το "Baby I'm Leaving", "Living In A Hot Town" και άλλο ένα. Να σου θυμίσω επίσης πως τότε τα τραγούδια τα γράφαμε οι δυο μας, εγώ κι ο Αντώνης, Στους στίχους βοήθησε πολύ και ο Gary Osborne που δούλευε και με τον Elton John τότε. Έναν περίπου μήνα αργότερα λοιπόν, έντεκα η ώρα πρωί Κυριακής, λαμβάνουμε ένα τέλεξ που έλεγε τα εξής: «θέλουμε το συγκρότημα στο San Francisco μονίμως, με άλλο τραγουδιστή για καλύτερη αγγλική προφορά»! Παγώσαμε...

Ο Vic μας λέει «κύριοι, σας αφήνω να το σκεφτείτε και τα λέμε το απόγευμα». Εγώ και ο Αντύπας είπαμε όχι για τους ίδιους λόγους. Το ρίσκο ήταν υπερβολικό. Θα μπορούσαν να περάσουν δύο χρόνια και να γυρίσουμε πίσω άπραγοι, με κομμένα τα φτερά...

Αντιλαμβάνομαι απόλυτα τους ενδοιασμούς σας...
Και δεν ήταν η πρώτη φορά για μένα που έκανα πίσω για μόνιμη μετανάστευση...

Δηλαδή;
Τι, δεν ξέρεις ότι και ο Βαγγέλης ο Παπαθανασίου μου είχε προτείνει να πάμε μαζί στους Yes που ζητούσαν κιθαρίστα & πληκτρά...

Τι είπες τώρα; Για τον Βαγγέλη το γνώριζα, δεν ήξερα για σένα...
Κι όμως. Αυτός ήταν κολλητός του τραγουδιστή τους, του Anderson...

Φυσικά, έχουν ηχογραφήσει αρκετά άλμπουμ παρέα!
Ε, όταν φτάσαμε Αγγλία δεν πήραμε κατευθείαν τον Βαγγέλη τηλέφωνο που ήταν ήδη εκεί, αφού θέλαμε να στηριχτούμε στα δικά μας πόδια και είχαμε ήδη δισκογραφικό συμβόλαιο και παραγωγό. Όταν τον πήρα τηλέφωνο λοιπόν, καταχάρηκε και λέει «στέλνω τώρα ένα αυτοκίνητο να σας πάρει και να σας φέρει εδώ». Πράγματι, πήγα μονάχα εγώ σπίτι του και παίξαμε ώρες πολλές. Jam. Διάφορα. Κι ενώ δεν ήξερε τίποτε για μας, μου λέει σε κάποια στιγμή «ρε μαλάκα, γιατί είσαι χαζός; Μπορείς να παίξεις και με τους Socrates και με τους Yes και με μένα, όλα τα προλαβαίνεις!». Του εξηγώ λοιπόν πως έχουμε ήδη ανοίξει τα φτερά μας, όμως και πάλι επέμενε πως θα μπορούσα να τα κάνω όλα μαζί... Πράγμα αδύνατον κατά την άποψή μου. Το μόνο που καταφέραμε όλοι μαζί να κάνουμε μια φορά, ήταν ένα ραδιοφωνικό jam μαζί του για το RTL.

Πωωωω... Απόκτημα για κάθε μουσικόφιλο θα ήταν αυτό... Υπάρχει κάπου;
Από όσο γνωρίζω όχι.

Μάλιστα. Να ρωτήσω ξανά για τον ακυκλοφόρητο δίσκο σας γιατί ήμασταν πάρα πολλοί εμείς που το περιμέναμε με λαχτάρα... Υπάρχει περίπτωση να ολοκληρωθεί με κάποιον τρόπο και να κυκλοφορήσει;
Εδώ το έχω, όλο, στα συρτάρια μου, δέκα τραγούδια, απλά δεν είναι ολοκληρωμένο. Τους οδηγούς σε ένα κανάλι φωνητικών πρόλαβε ο Αντώνης να ηχογραφήσει σε όλα τους. Μονάχα σε ένα από αυτά πρόλαβε να τα πει σωστά και ήταν στο πρώτο του κουπλέ μόνο, μιλάμε για χιτάκι, και το είχε πει πάρα πολύ καλά ο άτιμος... Πάρα πολύ καλά! Έχει πει φωνές σε όλα, αλλά όχι κανονικά γαμώτο... Ποιός να το πει έτσι τώρα; Πολύ rock, αμερικάνικο πράγμα!

Καταλαβαίνω... Υπάρχει τούτη τη φορά κάποια σύνθεση με καθαρά ελληνικό «άρωμα» όπως το συνηθίζετε άλλωστε;
Υπάρχει ένα, το λεγόμενο «Κρητικό» όπως το αποκαλούσαμε... Αυτό ήταν το τελευταίο μας κοινό ηχογράφημα και μετά την επομένη το πρωί, Δευτέρα ήταν, Απρίλιος του 2010, έγινε αυτό που ξέρεις... Είχαμε στρώσει τη δομή όλου του κομματιού με γραμμένα τα τύμπανα του Μάκη Γιούλη, είχα γράψει και τις κιθάρες μου και ο Αντώνης έναν απλό οδηγό μπάσου. Μετά θα το χτίζαμε. Είχε έρθει και η Ελευθεροτυπία να μας πάρει μια συνέντευξη στο στούντιο και ξάφνου, πάνε όλα...

Άστα... Και ποιός θα ήταν ο γενικός του τίτλος Γιάννη μου;
Ως φιλαράκια καλά που είμαστε έξι δεκαετίες τώρα, ο Αντώνης είχε συμφωνήσει να το ονομάσουμε “Νεραντού” από μια πανέμορφη παραλία των Παξών όπου κάναμε μπάνιο παρέα. Για να πας θέλει δρόμο και προσοχή, είναι γκρεμός, είναι δύσκολο να κατέβεις, αλλά είναι μαγεία.

Τι να πεις...

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET