Temic: «Είμαστε ένας φιλικός Frankestein!»

Όταν έμαθα για πρώτη φορά για τα νέα της σύστασης ενός συγκροτήματος που θα περιλαμβάνει στις τάξεις του τον Eric Gillette (The Neal Morse Band) στις κιθάρες, τον Diego Tejeida (ex-Haken) στα πλήκτρα, τον Fredrik Klemp (Maraton) στα φωνητικά και τον Simen Sandnes (SHINING, Arkentype) στα τύμπανα, κατευθείαν είχα ένα καλό προαίσθημα για το αποτέλεσμα αυτής της σύμπραξης. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι εκτιμώ τις δουλειές όλων των επιμέρους μουσικών με τα σχήματα στα οποία έχουν συμμετάσχει ως τώρα, αλλά με βάση τον μουσικό χαρακτήρα που έχουν επιδείξει κάτι μου έλεγε ότι ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους. Εν τέλει, οι Temic δεν με διέψευσαν, με το ντεμπούτο άλμπουμ τους "Terror Management Theory" να τους κατατάσσει άμεσα ως το πιο hot νεοεισερχόμενο όνομα στην progressive metal σκηνή και να αποδεικνύεται ένα ιδανικό ξεκίνημα για αυτό το νέο group.

Λίγες ημέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με τον Diego και τον Fredrik και να τους ρωτήσω όλα όσα ήθελα να μάθω για αυτή τη νέα προσπάθεια. Ξεκινήσαμε από τη δημιουργία της μπάντας, περάσαμε μέσα από τη μακρά διαδικασία δημιουργίας του άλμπουμ, και φτάσαμε μέχρι τους στίχους των τραγουδιών και τον σχεδιασμό των πρώτων ζωντανών εμφανίσεών τους, καθώς και το είδος του prog που πραγματικά πρεσβεύουν. Οι δύο αυτοί εξαιρετικοί τύποι ήταν εξαιρετικότατοι ως συνομιλητές και προσφέρουν στις παρακάτω (κάμποσες) γραμμές όλα όσα χρειάζεται κάποιος για να βουτήξει ακόμα βαθύτερα στην καλοδεχούμενη, νέα μουσική πρόταση των Temic.

Γεια σας φίλοι μου! Είμαι πραγματικά χαρούμενος που σας έχω μαζί μου απόψε και που έχω την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σας, καθώς ακολουθώ στενά τη μουσική πορεία του καθενός σας ξεχωριστά τα τελευταία χρόνια. Και τώρα έχετε δημιουργήσει από κοινού μια εξαιρετική νέα μπάντα και κυκλοφορείτε ένα υπέροχο νέο άλμπουμ. Πώς νιώθετε καθώς πλησιάζουμε κοντά στην ημερομηνία κυκλοφορίας του ντεμπούτου άλμπουμ σας με τους Temic;

Diego: Είναι σίγουρα ένα ορόσημο για μένα προσωπικά. Ήταν ένας μακρύς δρόμος. Παρόλο που για τον κόσμο εκεί έξω οι Temic είναι σχετικά νέο όνομα, έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε πάνω σε αυτό το σχήμα από το 2020. Όπως καταλαβαίνεις, ήταν μια μακρά διαδικασία και υπάρχει σίγουρα μια αίσθηση επίτευξης και ολοκλήρωσης της δουλειάς που ρίξαμε τα τελευταία τρία, σχεδόν τέσσερα, χρόνια.

Βασικά, είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Εννοείται πως είμαι πολύ ενθουσιασμένος, φυσικά.... αλλά, υπάρχει κι αυτό το άγχος που έχεις όταν βγαίνεις για πρώτο ραντεβού... (γέλια). Το οποίο κι αυτό είναι κάπως ωραίο... Είναι κάτι που συζητάμε με τα παιδιά και νομίζω ότι όλοι μοιραζόμαστε αυτό το συναίσθημα. Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι και όλοι είμαστε πολύ περήφανοι για αυτό που έχουμε δημιουργήσει. Και δεν μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τι θέλουμε να κάνουμε όταν θα παίζουμε ζωντανά και σχεδιάζουμε πραγματικά πράγματα για τις επερχόμενες συναυλίες. Αυτά είναι μάλλον τα αναπόφευκτα πρώτα βήματα πριν παίξουμε τα πρώτα μας live και πριν κυκλοφορήσει το πρώτο μας άλμπουμ. Εσύ πώς νιώθεις, Fredrik;

Fredrik: Νιώθω ακριβώς το ίδιο! Είμαι πολύ ενθουσιασμένος. Είναι κάτι που το περίμενα με αγωνία τόσο καιρό, από τότε που γνώρισα τον Diego διαδικτυακά το 2020 κι από τότε που άκουσα την πρώτη μελωδία... Δεν μπορώ να περιμένω. Έξι μέρες ακόμα; Πέντε μέρες ακόμα; Τέσσερις μέρες ακόμα; Πλησιάζει...

Diego: Είναι τέσσερις μέρες ακόμα! Πλησιάζει!

Fredrik: Ναι, είμαι τόσο ενθουσιασμένος!

Ξέραμε ότι δεν θέλαμε μια τυπική, οπερατική, power metal φωνή

Νομίζω ότι όλα θα πάνε υπέροχα, γιατί το ίδιο το άλμπουμ είναι υπέροχο, οπότε απλά να περιμένετε την εισροή θετικών σχολίων. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Θα αναφέρω κάποια γεγονότα και θα με διορθώσετε αν κάνω λάθος. Αυτό το project ξεκίνησε μεταξύ του Eric και του Diego και στη συνέχεια ο Simen ανέλαβε τα drums, ο οποίος Simen πρότεινε τον Fredrik για τη θέση του τραγουδιστή… Είναι όλα αυτά σωστά;

Diego: Ναι, απολύτως! Ο Eric και εγώ, συναντηθήκαμε για πρώτη φορά πριν πολύ καιρό, αλλά η πρώτη φορά που μοιραστήκαμε ένα tour bus και περιοδεύσαμε μαζί ήταν με τους The Shattered Fortress το 2017. Κι ο Simen ήταν επίσης μέλος του πληρώματος, καθώς δούλευε σε αυτή την περιοδεία. Νομίζω στο ευρωπαϊκό σκέλος της. Δεν θυμάμαι να ήρθε μαζί μας στην Αυστραλία, αλλά ήταν σίγουρα στην Ευρώπη. Οπότε ναι, αυτή ήταν η αρχή. Ξέραμε ότι κάναμε γκελ, τόσο προσωπικά όσο και μουσικά και σκεφτήκαμε πως "πρέπει να κάνουμε μια μπάντα μαζί κάποια στιγμή ή έστω να γράψουμε μουσική μαζί, κάποια στιγμή".

Και φτάσαμε στο 2020, όπου χτύπησε η πανδημία και ταυτόχρονα ήρθε η ώρα να ξεκινήσω κάτι νέο σε προσωπικό επίπεδο. Οπότε μίλησα με τον Eric. Το πρώτο άτομο που ήρθε στο μυαλό μας ήταν ο Simen επειδή είναι ένας καταπληκτικός ντράμερ. Αλλά εκτός από καταπληκτικός ντράμερ, είναι επίσης γκουρού σε ό,τι έχει να κάνει με social media και με βίντεο. Είναι αυτός που έκανε – στο μεγαλύτερο βαθμό - την παραγωγή των μουσικών μας βίντεο. Είναι ένας πολύ ταλαντούχος τύπος και είναι αυτός που συνέστησε τον Fredrik. Περισσότερο από σύσταση, «απαιτούσε» να συμβεί. Ήταν σε φάση «Παιδιά αυτόν πρέπει να πάρουμε, πρέπει να πάρουμε τον Fredrik». Θυμάμαι, λοιπόν να ακούμε με τον Eric τον Fredrik και να λέμε "Wow, είναι πραγματικά πολύ καλός".

Με τον Eric είχαμε εξαρχής μια συζήτηση για το τι είδους φωνή φανταζόμασταν για το συγκρότημα, και ξέραμε ότι δεν θέλαμε το τυπικό στυλ της σούπερ-οπερατικής, power metal φωνής. Δεν θέλαμε κάτι τέτοιο. Θεωρούσαμε πως θα μας ταίριαζε κάτι λίγο πιο μοντέρνο, με κάποιου είδους καλό falsetto, ή και με μια pop βάση. Κι όταν ακούσαμε τον Fredrik, είπα «Αυτό είναι ακριβώς που ψάχνουμε, είναι τέλειο!». Οπότε ήταν εξαιρετική η σύσταση από τον Simen, και εν συνεχεία συναντήσαμε τον Fredrik κι αυτή ήταν η αρχή...

Fredrik: Ο Simen μου είπε το ίδιο πράγμα κι εμένα. Ήρθε και μου είπε «Ξέρεις ότι έχεις ένα νέο συγκρότημα, σωστά;». Ήμουν σε φάση "Τι; Τι εννοείς ότι πήρα ένα νέο συγκρότημα;". «Ναι, πρέπει να έρθεις στο προβάδικό μου. Έχεις ένα νέο συγκρότημα! Δεν σου λέω τίποτα περισσότερο. Μόλις απέκτησες ένα νέο συγκρότημα». Ήμουν απλά σε φάση «Οκ, αλλά πες μου περισσότερα». «Όχι, όχι. Απλά έλα στην πρόβα μου». Πήγα, έκανα ένα demo εκεί και μετά σκεφτόμουν «Ναι, όντως έχω ένα νέο συγκρότημα. Αυτό είναι φοβερό.» Η μουσική ήταν σπουδαία, οι τύποι ήταν σπουδαίοι, οπότε δεν χρειάστηκε καν να το σκεφτώ…

Όταν άκουσα για το lineup - ήξερα ήδη τον Eric από τους The Neal Morse Band, γνώριζα ήδη τους Maraton, και φυσικά ήξερα τον Diego από τους Haken - μου έβγαζε μια λογική, παρόλο που δεν είχα ιδέα πώς θα ακούγεστε όλοι μαζί. Είναι κάτι που το νιώσατε κι εσείς;

Diego: Ναι. Είμαστε κάπως σαν τον Frankenstein αν το σκεφτείς… υπό την έννοια ότι ο Fredrik και ο Simen είναι στη Νορβηγία, ο Eric είναι στις ΗΠΑ και εγώ είμαι στο Μεξικό. Αλλά, ναι, μεταξύ μας, όχι μόνο μουσικά, αλλά και προσωπικά, τα πάμε πολύ καλά. Οπότε ναι, έχει λογική. Μπορεί να είναι ένας Frankenstein, αλλά είναι ένας φιλικός Frankenstein! (γέλια). Αυτός ο Frankenstein είναι καλός και δεν προσπαθεί να σκοτώσει ανθρώπους. Είναι cool!

Πίσω στη δεκαετία του '70 το prog ήταν το επόμενο βήμα για τη μουσική. Ήταν άνθρωποι που έσπρωχναν τα όρια

Τώρα ας μιλήσουμε για τη μουσική προσέγγιση και το στυλ των Temic. Παρόλο που ο όρος «progressive» σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους στις μέρες μας - είναι περισσότερο μια πλατφόρμα παρά ένα είδος ίσως - νιώθω σιγουριά να χαρακτηρίσω τους Temic ως prog μπάντα. Θα συμφωνούσαμε μαζί μου ότι είστε ένα progressive metal συγκρότημα, ή θα λέγατε ότι αυτός ο όρος σας περιορίζει κάπως;

Diego: Όπως είπες, το prog έχει πολύ διαφορετικές προσεγγίσεις. Μπορείς το δεις από την οπτική γωνία του prog, ως μια διαδικασία προόδου... Αν το σκεφτείς, πίσω στη δεκαετία του '70, ο όρος prog ήταν κάτι που προχωρούσε. Ήταν το επόμενο βήμα για τη μουσική. Όπως ήταν η εισαγωγή των συνθεσάιζερ για παράδειγμα. Ξέρεις, τα συνθεσάιζερ για πολλά χρόνια θεωρούνταν ότι θεωρούνταν μουσικό όργανο. Έλεγαν «Α, είναι αυτό το μηχάνημα που απλά πατάτε ένα κουμπί και βγάζει ήχους. Αυτό δεν είναι μουσική!». Κάτι τέτοια έλεγαν οι ακαδημαϊκοί του χώρου. Και μετά είχες ανθρώπους σαν τον Wendy Carlos ή κάτι τύπους σαν τον Rick Wright που ήρθαν και άρχισαν να πειραματίζονται με αυτά τα μηχανήματα και ξαφνικά δημιουργούσαν μουσική. Έτσι, εκείνο τον καιρό, αυτή η μουσική ήταν απλώς άνθρωποι που έσπρωχναν τα όρια.

Νομίζω ότι σήμερα υπάρχει μια μικρή ομάδα ανθρώπων που πιστεύουν ότι το prog είναι κάπως θεσμοθετημένο, ότι πρόκειται για μια αναφορά σε εκείνη την εποχή της μουσικής. Όχι απαραίτητα συνεχίζοντας την επέκταση των ορίων ή συνεχίζοντας την επέκταση του ήχου και του τι είναι η μουσική σήμερα. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, είναι απελευθερωτικό να αποκαλείς τον εαυτό σου prog και ταυτόχρονα είναι περιοριστικό. Διότι, υπάρχουν κάποιες προσδοκίες αν αποκαλείς τον εαυτό σου prog. Θα υπάρξουν ακαδημαϊκοί της μουσικής που θα περιμένουν από εσένα να shredάρεις ή να έχεις τρελά time signatures και να κάνεις επίδειξη τεχνικής κατάρτισης και γνώσεων για να δείξεις πόσα μπορείς να κάνεις μουσικά.

Από την άλλη, έχετε τις νέες μπάντες της σύγχρονης προοδευτικής μουσικής που δεν επικεντρώνονται τόσο πολύ σε αυτή την πτυχή. Επικεντρώνονται περισσότερο στην εξερεύνηση της μουσικής και στην εξερεύνηση του ήχου και είναι λίγο πιο ελεύθεροι να δοκιμάσουν μια διαφορετική ενορχήστρωση από τα συνηθισμένα ή μια διαφορετική δομή από τις τυποποιημένες ή διαφορετικά time signatures από τα τυποποιημένα. Χωρίς να προσπαθώ να δηλώσω κάτι, νομίζω ότι ναι, είμαστε prog υπό αυτή την έννοια. Σίγουρα δεν είμαστε prog rock με την έννοια του ότι προσπαθούμε να κάνουμε επίδειξη των πόσων μπορούμε να παίξουμε.

Ο στόχος δεν είναι να δείξουμε πόσα time signatures μπορούμε να παίξουμε, αλλά να γράψουμε καλή μουσική

Αυτό είναι κάτι που ο Eric και εγώ συζητήσαμε από την αρχή. Αν υπάρχει ανάγκη να παίξουμε κάτι περίπλοκο, μπορούμε να το κάνουμε. Το έχουμε κάνει άλλωστε στο παρελθόν. Αλλά δεν είναι αυτός ο στόχος. Ο στόχος δεν είναι να δείξουμε πόσο έξυπνοι μπορούμε να είμαστε και πόσα διαφορετικά time signatures μπορούμε να παίξουμε. Η ιδέα είναι να γράψουμε καλή μουσική και για αυτό το λόγο το άλμπουμ βασίζεται πολύ στις φωνητικές μελωδίες. Η μουσική είναι χτισμένη γύρω από αυτές, όχι το αντίστροφο. Ξέρεις, αυτό είναι κάτι που συμβαίνει πολύ στο prog. Οι φωνητικές μελωδίες χτίζονται γύρω από το λίγο χώρο που έχει απομείνει, αφού όλοι οι οργανοπαίκτες έχουν βάλει ο καθένας το δικό του μέρος. Αυτό νομίζω είναι μια διαφοροποίηση που θέλουμε να κάνουμε. Αλλά ναι, σίγουρα είμαστε prog. Εκτός αν ο Fredrik πει όχι!

Fredrik: (γέλια) Αυτό είναι που μου αρέσει στην προσέγγιση της σύνθεσης των τραγουδιών αυτής της μπάντας… Δεν είναι ένα project, είναι ένα συγκρότημα. Και, φυσικά, έχει prog στοιχεία, αλλά όλα έχουν να κάνουν με το πως θα αναπτυχθεί κάθε τραγούδι για αυτό που κάθε τραγούδι είναι. Και το νόημα αυτού που είπε ο Diego, δεν θέλουμε να βάζουμε τα πάντα και να φορτώνουμε με πάρα πολλές πληροφορίες ένα τραγούδι. Διότι, μερικές φορές απλά δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό, το ίδιο τραγούδι δεν το χρειάζεται.

Γι' αυτό νομίζω ότι ο Diego και ο Eric είναι τόσο ιδιοφυείς σε αυτό που κάνουν, και γι' αυτό τα τραγούδια τους μου μιλούν τόσο πολύ. Πραγματικά, νιώθω ότι αυτό που κάνουμε είναι κάτι που θα μπορούσα να το υποστηρίξω 100% και να το κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Η μουσική μας έχει να κάνει με τα ίδια τα τραγούδια, όχι με το να δείξουμε «Κοιτάχτε τι κάνω. Κοιτάξτε τις δεξιότητές μου». Οι οποίες δεξιότητες είναι εκεί σίγουρα. Τόσο ο Diego όσο και ο Eric, αλλά και ο Simen είναι τρομεροί μουσικοί και είναι προνόμιο να παίζω μαζί τους. Αλλά και πάλι, αυτό το άλμπουμ στηρίζεται στην έξυπνή σύνθεση των τραγουδιών και είμαι τόσο περήφανος που αποτελώ μέρος του.

Το πιο σημαντικό στοιχείο ενός τραγουδιού είναι πάντα αυτό που έχεις να πεις

Οπότε, θα λέγατε ότι η διαφορά που κάνετε ως μπάντα είναι ότι προσπαθείτε να ισορροπήσετε ανάμεσα στα καλά γραμμένα τραγούδια και στα prog στοιχεία, υπό την έννοια των τεχνικών παιξιμάτων; Νομίζω ότι θα συμφωνούσα με αυτή την περιγραφή...

Ντιέγκο: Ναι... Από την εμπειρία μου και από αυτό που έχω δει στον prog κόσμο είναι πως πολλές φορές, οι ιδέες που είναι απλές τις περισσότερες φορές χαραμίζονται, επειδή είναι απλές και δεν είναι… αρκετά prog. Μερικές φορές, πολλοί prog μουσικοί έχουν μια απλή ιδέα και επειδή δεν περιλαμβάνει κάποιο τρελό μέτρο, καταλήγουν να την επεξεργάζονται και να προσπαθούν να την κάνουν υπερβολικά περίπλοκη, μόνο και μόνη για να είναι περίπλοκη. Έχω την αίσθηση ότι αυτό είναι κάτι που συμβαίνει πολύ στον prog κόσμο... Προσπαθούν να αποδείξουν οι μουσικοί το πόσο καλοί είναι. Στην δική μας περίπτωση δεν ισχύει αυτό. Για μας σημασία έχει τα τραγούδια που γράφουμε να προκύπτουν οργανικά και να χαρακτηρίζονται από ειλικρίνεια. Αν κάποια στιγμή χρειαστεί να προσθέσουμε κάτι περίπλοκο, θα το προσθέσουμε, αλλά με φυσικό τρόπο.

Για να μην πάμε πολύ μακριά, είχαμε μαζευτεί όλοι μαζί τον Ιούλιο, γράφαμε νέο υλικό και τζαμάραμε κυριολεκτικά από το μηδέν πάνω σε μια μελωδία που είχε κάποια τρελά στοιχεία. Αλλά, αυτά τα στοιχεία ήταν ειλικρινή στοιχεία. Δεν είναι ειλικρινές όταν παίρνεις αυτό που γράφεις στο σπίτι και προσπαθείς να σκεφτείς "Πώς θα με κάνει να φαίνομαι πιο έξυπνος;". Είναι ειλικρινές αν έτσι προέκυψε ή αν αυτό είναι που χρειάζεται το τραγούδι. Κι αυτό είναι. Για αυτό και το κρατήσαμε. Δεν ξέρω αν αυτό που λέω βγάζει νόημα, αλλά προσπαθούμε να το κρατήσουμε ειλικρινές. Και να έχεις κατά νου ότι το πιο σημαντικό στοιχείο ενός τραγουδιού είναι αυτό που έχεις να πεις... Οι στίχοι, το μήνυμα που μεταφέρεις μέσα από αυτό. Εκεί βρίσκεται το νόημα.

Ενσωμάτωσα στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής που για πολλά χρόνια απέφευγα να χρησιμοποιήσω, γιατί συχνά η ηλεκτρονική μουσική θεωρείται μια «βρώμικη» λέξη

Ναι, σκοπεύω να ρωτήσω και για τους στίχους αργότερα. Τώρα, με όλο το σεβασμό στα άλλα παιδιά που είναι πραγματικά σπουδαίοι μουσικοί, νομίζω ότι εσείς οι δύο είστε τα κύρια σημεία διαφοροποίησης σε αυτό το συγκρότημα. Πρώτον, ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώνεις το υπόβαθρο της ηλεκτρονικής μουσικής που έχεις στο παίξιμο των πλήκτρων σου, και ταυτόχρονα η pop ευαισθησία στη φωνή του Fredrik το ότι δεν δεν μοιάζει με τους συνηθισμένους τραγουδιστές - όχι μόνο στο prog, αλλά γενικότερα - είναι τα δύο που κάνουν την Temic μουσική να ξεχωρίζει περισσότερο. Συμφωνείτε με αυτό;

Fredrik: Diego, μπορείς να απαντήσεις σε αυτό... Εγώ συμφωνώ απόλυτα, σίγουρα! Έχω αυτή την pop επιρροή, καθώς όταν ξεκίνησα να τραγουδάω, άκουγα σχεδόν μόνο γυναίκες τραγουδίστριες και άρχισα να μαθαίνω πώς να τραγουδάω σαν γυναίκα με ανδρική φωνή, στο φάσμα της φωνής μου. Στη συνέχεια άρχισε να μου αρέσει το metal και τέτοια πράγματα, οπότε απλά συνδύαζα αυτούς τους δύο κόσμους. Και πάντα ένιωθα ότι είμαι απλά ο εαυτός μου. Ποτέ δεν προσπάθησα να κάνω κάτι διαφορετικό. Και για αυτό το λόγο χαίρομαι που ο Diego κι ο Eric και τα υπόλοιπα παιδιά ένιωσαν ότι αυτό που κάνω θα ταίριαζε καλά με τους Temic. Μου αρέσει να τραγουδάω διαφορετικά πράγματα και διαφορετικά στυλ και είδη, αλλά εδώ νιώθω σαν στο σπίτι μου. Κι όσο τα άλλα παιδιά μου επιτρέπουν να νιώθω σαν στο σπίτι μου, με κάνουν να δίνω το 100%.

Ντιέγκο: Γέλασα στην αρχή γιατί ήταν σαν να λες «Συμφωνώ. Είμαι φοβερός». Κάπως έτσι ακούστηκε... (γέλια).

Ο Fredrik ήταν σίγουρα - όπως ανέφερα - κάτι που οραματιστήκαμε από την αρχή.

Παράλληλα, όταν μίλαγα με τον Eric, του έλεγα: «Κοίτα, σκέφτομαι να ενσωματώσω αυτά τα ηλεκτρονικά στοιχεία», τα οποία για πολλά χρόνια απέφευγα να χρησιμοποιήσω, γιατί μερικές φορές η ηλεκτρονική μουσική είναι - και πάλι - μια «βρώμικη» λέξη. Και πάλι, είναι κάποιοι μουσικοί που έχουν αυτή την ιδέα ότι πατάς ένα κουμπί και το τραγούδι γίνεται από μόνο του και το συγκρίνουν με τους «πραγματικούς μουσικούς» στο Instagram ή όποιον άλλον παίζει μουσική…

Έχω μια μακρά ιστορία με την ηλεκτρονική μουσική και αποτελεί μέρος του πιο παραδοσιακού μουσικού μου υπόβαθρου. Ξεκίνησα με κλασική μουσική, μετά πήγα στην τζαζ και μετά πήγα σε πιο μοντέρνα στυλ. Αλλά, πάντα μου άρεσε πολύ η ηλεκτρονική μουσική και μέχρι σήμερα αυτό είναι ίσως το μουσικό είδος που ακούω περισσότερο από κάθε άλλο. Και η ιδέα σε αυτό το είδος μουσικής είναι ότι τα φωνητικά είναι συνήθως πολύ αέρινα, έχουν πολλή απαλότητα σε αυτό και είναι πολύ συναισθηματικά, αλλά ο τρόπος που μεταφέρουν τα συναισθήματα είναι διαφορετικός από ότι πχ στο σενάριο μιας οπερετικής φωνή, όπως ανέφερα προηγουμένως. Οπότε, όλα αυτά τα στοιχεία ήταν σίγουρα στο μυαλό μου όταν έγραφα το υλικό.

Και, φυσικά, όπως ανέφερα, είχαμε τον Fredrik να μας στέλνει το demo του και να μας αφήνει απλά έκπληκτους επειδή έχει ακριβώς αυτό το στοιχείο. Δούλεψα πολύ στενά και στην παραγωγή του άλμπουμ και ήμουν στην αίθουσα ηχογράφησης όταν ο Fredrik έκανε τα δικά του, κι ήταν μια τόσο μαγική εμπειρία να τον ακούω να τραγουδάει και να ενσωματώνει τα συναισθήματα της μουσικής μέσα από τις ερμηνείες του. Ήταν ένα τόσο υπέροχο συναίσθημα. Χαίρομαι που αυτό το στοιχείο περνάει στον ακροατή και ο ακροατής μπορεί να το αναγνωρίσει μέσα στη μουσική μας. Γιατί είναι κάτι για το οποίο είμαστε πολύ περήφανοι, σίγουρα.

Ο Rich Mouser ήθελε να ακουγόμαστε σαν ζωντανή μπάντα στο άλμπουμ

Ναι! Και σας κάνει - δεν ξέρω αν είναι σωστή λέξη - κάπως σύγχρονους ή ίσως επίκαιρους... Γιατί, κάποιες νέες μεγάλες μπάντες που κάνουν θόρυβο με την καλή έννοια, έχουν μοναδικές και διαφορετικές φωνές. Σκέφτομαι τον Dan από τους Tesseract ή τον Einar από τους Leprous ή ακόμα και τον Vessel από τους Sleep Token. Αυτοί είναι τύποι που φέρνουν μαζί τους κάτι νέο και φρέσκο και νομίζω ότι ο Fredrik εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Επειδή κινείται προς αυτή την ίδια κατεύθυνση, όχι επειδή είναι κοντά σε κάποιον από αυτούς τους τύπους. Αυτό σας δίνει μια σύγχρονη πλευρά. Την ίδια στιγμή έχεις τους ηλεκτρονικούς σου ήχους και ο Eric παίζει σαν τον John Petrucci - και το εννοώ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, γιατί κανείς δεν έχει ακουστεί ποτέ σαν τον John Petrucci. Οπότε, προκύπτει ένα ωραίο μείγμα, το οποίο εγώ λαμβάνω από το άλμπουμ.

Diego: Ναι, σίγουρα, υπάρχει μεγάλη αντίθεση! Και νομίζω ότι αυτό είναι καλό, με την έννοια ότι ο ήχος μου πηγαίνει περισσότερο προς το συνθεσάιζερ. Ως σχεδιαστής ήχου, ο ήχος μου - τουλάχιστον τώρα, σε αυτό το σημείο της ζωής μου - έχει αυτό το είδος αναλογικού EDM, ηλεκτρονικού, πειραματικού ήχου ηλεκτρονικής μουσικής. Ενώ ο ήχος του Eric, ακόμη και ο τόνος της κιθάρας του, δεν ακούγεται απαραίτητα σαν τις σύγχρονες κιθάρες djenty που είναι πολύ φωτεινές. Έχει τον δικό του ήχο. Και νομίζω ότι αυτός ο συνδυασμός είναι εξαιρετικά καλός.

Το ίδιο συνέβη και όταν δουλεύαμε με τον Rich Mouser... ο τρόπος που λειτουργεί ο Rich Mouser, είναι ένας πολύ οργανικός, οι μίξεις του είναι πολύ κρυστάλλινες, ακούς τα πάντα. Έβαλε κι αυτός το λιθαράκι του μέσα από την φρέσκια οπτική γωνία που προσέφερε στα τραγούδια. Ανέδειξε πράγματα που αρχικά στις rough μίξεις δεν είχαν τονιστεί σε σημείο που με έκανε να πως "Ω, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον". Έλεγε "ναι, αυτό ακούγεται καταπληκτικό, οπότε πρέπει να το αναδείξουμε". Επίσης, έχει έναν τρόπο δουλειάς που είναι πολύ οργανικός και δεν βγάζει απαραίτητα τον τυποποιημένο ήχο που βγάζουν οι σύγχρονοι παραγωγοί, δηλαδή με μεγάλες κιθάρες, με δυνατά τύμπανα και με έναν τόνο από samples που κάνει το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται σαν όλα τα άλλα. Έχουμε, όντως, αυτή την αντίθεση των σύγχρονων ηχητικών στοιχείων και των κάπως πιο κλασσικών ηχητικών στοιχείων, οπότε θα έλεγα ότι είναι καλό που έχουμε αυτή την αντίθεση, σίγουρα.

Fredrik: Ναι! Ο Rich ήθελε να ακουγόμαστε σαν μια ζωντανή μπάντα, παρά μια ηχητικά συμπιεσμένη μπάντα στο άλμπουμ. Και κατάφερε να το κάνει να ακούγεται σαν να παίζουμε πραγματικά ζωντανά, όχι σαν να είναι προγραμματισμένο. Ο Rich, είναι ένας Jedi του ήχου... (γέλια)

Θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας τρόπο και η Season Of Mist ήταν εξαιρετικά υποστηρικτική σε αυτό

Είμαι μεγάλος οπαδός της δουλειάς του Rich Mouser! Είναι απλά υπέροχος! Τώρα, κάτι που ήθελα να σας ρωτήσω είναι πώς καταλήξατε να υπογράψετε με το Season Of Mist; Επειδή είναι μια εταιρεία που σχετίζεται περισσότερο με ακραίες metal μπάντες. Είναι μεγάλο label, αλλά για να είμαι ειλικρινής περίμενα να υπογράψετε στο Inside Out ή σε κάποια παρόμοια εταιρεία. Πώς καταλήξατε λοιπόν στη Season Of Mist; Και πώς έχει λειτουργήσει η εν λόγω συνεργασία μέχρι στιγμής;

Diego: Λοιπόν, αυτό έχει να κάνει κυρίως με το management μας. Όταν ο Rob, ο manager μας, σκέφτηκε την επιλογή, ανησύχησα λίγο εξαιτίας αυτού ακριβώς του γεγονότος, καθώς σκεφτόμουν ότι κατά βάση ασχολούνται με το black metal. Ο Rob όμως επέμενε: «Όχι, όχι! Ο Michael Berberian, το αφεντικό της δισκογραφικής ασχολείται πραγματικά με το prog». Έχει κάποιες prog μπάντες τώρα, όπως οι Voyager από την Αυστραλία. Έχει τους Cynic που είναι μια πολύ πειραματική prog μπάντα, ενώ έχουν και νέες μπάντες. Πριν από μερικές εβδομάδες υπέγραψαν ένα νέο όνομα, δεν το θυμάμαι (σ.σ.: μάλλον αναφέρεται στους Ιταλούς Kingcrow)... Είναι τόσο μεγάλη εταιρεία που είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθείς τα πάντα…

Και επίσης, θέλουμε να κάνουμε τα πράγματα με τον δικό μας τρόπο και ήταν εξαιρετικά υποστηρικτικοί σε αυτό. Διότι η αλήθεια είναι πως αναρωτιόμασταν: «Είναι σωστή αυτή η επιλογή; Γιατί, ως επί το πλείστον έχουν σαν super heavy metal μπάντες». Αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο. Φαίνεται ότι το prog είναι η νέα κατεύθυνση που παίρνουν…

Είναι πολύ καλοί μαζί μας. Υποστηρίζουν πολύ τη μουσική μας, κάτι που είναι πολύ ωραίο να ακούς, σωστά; Δεν είναι πάντα δεδομένο αυτό... Δεν λαμβάνεις πάντα ένα e-mail από το αφεντικό της εταιρείας που σου λέει «Λατρεύω το άλμπουμ σας. Ακούγεται πολύ καλό. Ας το σπρώξουμε. Ας το δοκιμάσουμε». Επομένως, ναι, μέχρι στιγμής, δεν έχουμε απολύτως καμία αμφιβολία σχετικά με αυτή την επιλογή.

Fredrik: Συμφωνώ απόλυτα. Είναι εκπληκτικοί στη δουλειά τους.

Η ιδέα του άλμπουμ είναι να υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι όλοι θα φύγουμε κάποια στιγμή από αυτό τον κόσμο. Και υπενθυμίζοντας στον εαυτό μας αυτό, αντί να το αποφεύγουμε σαν σκέψη, μπορούμε πραγματικά να ζήσουμε πλήρως

Τώρα, γιατί το άλμπουμ ονομάζεται "Terror Management Theory"; Υπάρχει κάποια βασική ιδέα ή ένα κοινό θέμα που διατρέχει τους στίχους; Και ποιος είναι υπεύθυνος για τους στίχους και τα θέματα για τα οποία μιλάτε; Θα ήθελα να μάθω περισσότερα γύρω από αυτό.

Diego: Θέλεις να εσύ Fredrik;

Fredrik: Ήταν ένας συνδυασμός πραγμάτων. Όταν ξεκινήσαμε - επειδή ήταν μια μακρά διαδικασία από το 2020 όλη η δημιουργία του άλμπουμ - εγώ και ο Diego ανταλλάσσαμε ιδέες. Ο Diego τραγούδαγε πολύ για μένα, μου έστελνε demos, έγραφε μελωδίες… Είναι ένας καταπληκτικός τραγουδοποιός, τόσο ως σχεδιαστής ήχου και πληκτράς, αλλά και στιχουργικά. Έτσι, ανταλλάσσαμε μπρος-πίσω ιδέες και κυρίως εγώ δούλευα στα πιο μεγάλα hooks για τα ρεφρέν. Κι απλά στέλναμε ιδέες έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας τι ήταν καλύτερο για το τραγούδι.

Στιχουργικά, το γράψιμο για το άλμπουμ προέρχεται κυρίως ο από τον Diego, τον Eric και την σύζυγο του Diego, την Katie. Έχω γράψει κι εγώ κάποια κομμάτια κυρίως κατά την διαδικασία ανταλλαγής ιδεών. Αν θες μπορείς να πεις εσύ περισσότερα γύρω από το θέμα Diego...

Diego: Ναι. Λοιπόν, ρώτησες για τον τίτλο του άλμπουμ... Ο τίτλος του άλμπουμ "Terror Management Theory", αφορά σε μια πραγματική θεωρία κοινωνικής ψυχολογίας, η οποία περιγράφει και καταπιάνεται με το πώς εμείς ως άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τον τρόμο, ο οποίος προκαλεί σκέψεις γύρω από τη δική μας θνησιμότητα. Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ασχολούνται με αυτήν και τους αρέσει να διαβάζουν γύρω από αυτή. Βασικά, καταπιάνεται με τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους εμείς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε το εν λόγω θέμα. Υπό κανονικές συνθήκες, ο προεπιλεγμένος τρόπος λειτουργίας μας είναι να μην το σκεφτόμαστε. Επειδή αυτό φέρνει στο μυαλό κατευθείαν την εικόνα ενός τρομοκράτη... Γι' αυτό κι ονομάζεται διαχείριση τρομοκρατίας. Πως, λοιπόν, διαχειριζόμαστε αυτόν τον τρόμο που μας παρουσιάζεται;

Πάντως, δεν έγινε κάτι σκόπιμα. Όπως είπε ο Fredrik, κάναμε το μεγαλύτερο κομμάτι της στιχουργικής γραφής παρέα. Και δεν ήταν απαραίτητα κάτι στο οποίο σκοπεύαμε εξ αρχής. Θέλω να πω, ο τρόπος που γράφω στίχους κανονικά είναι σχεδόν σαν μια ελεύθερη αλληλουχία. Και πάλι, επιστρέφοντας σε όρους ψυχολογίας... Συνήθως ξεκινάω με μια μελωδία και η μελωδία έχει αποκτά μια φωνή στο κεφάλι μου. Σαν να φαντάζομαι πως θα ακούγεται και σκέφτομαι "Εντάξει, ακούγεται καλό". Εν συνεχεία, αρχίζω να γράφω πράγματα που νομίζω ότι βγάζουν νόημα μέχρι που ξαφνικά συνειδητοποιώ «Ω, γράφω γι’ αυτό». Δεν το συνειδητοποιείς μέχρι να το γράψεις και μετά να αρχίσεις να το διαμορφώνεις. Είναι το που τραγούδι αποκαλύπτεται.

Φυσικά, αυτό το άλμπουμ γράφτηκε στην αρχή της πανδημίας όταν υπήρχε πολύ άγχος κι υπήρχε πολύς φόβος τριγύρω. Είχα ανθρώπους που ήταν κοντά μου και στην ηλικία μου, οι οποίοι πέθαναν λόγω του COVID. Αυτή τη στιγμή, όλα είναι σχετικά υπό έλεγχο, αλλά τότε ήταν αρκετά τρομακτική η κατάσταση. Για να μην αναφέρουμε ότι δεν ξέρουμε πόσο καιρό θα κρατήσει όλο αυτό... Έτσι, είχαμε να αντιμετωπίσουμε κι όλη αυτή την κατάσταση, κάτι που σίγουρα μας επηρέασε...

Πολλά από τα τραγούδια είναι γραμμένα από μια υπαρξιακή οπτική γωνία, αλλά με θετικό τρόπο. Οι στίχοι - ή καλύτερα η ιδέα - του άλμπουμ είναι μια υπενθύμιση προς τον εαυτό μας ότι όλα θα τελειώσουν. Ότι όλοι θα χαθούμε κάποια στιγμή. Και υπενθυμίζοντας στον εαυτό μας ότι αντί να το μπλοκάρουμε, μπορούμε πραγματικά να ζήσουμε πλήρως. Μπορούμε πραγματικά να εκτιμήσουμε κάθε δευτερόλεπτο και να δούμε ότι κάθε στιγμή είναι πολύτιμη. Και μπορούμε πραγματικά να πάμε παρακάτω. Ένα τραγούδι όπως το "Mothallah" προσπαθεί να μας ενώσει ως είδος συνολικά και ως ανθρώπους μεταξύ μας. Όλοι περνάμε από προκλήσεις και στο τέλος της ημέρας όλοι πρέπει να πάμε παρακάτω, γιατί αυτό είναι που κάνουμε. Αν είσαι ζωντανός, πρέπει να πας παρακάτω. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, παρόλο που τελικά κάποια στιγμή δεν θα συνεχίσεις να ζεις.

Τη θεωρία αυτή την έφερε η γυναίκα μου. Είναι συντάκτρια και μου είπε κάποια στιγμή: «Έχεις ακούσει για αυτή τη θεωρία; Νομίζω ότι αυτό συμπυκνώνει πολύ καλά τους στίχους του άλμπουμ!». Και ήμουν σε φάση «Ω, ναι, αυτό είναι πραγματικά τέλειο». Έτσι, βοήθησε με τον τρόπο της, όπως ανέφερε και ο Fredrik. Βοήθησε και με τους στίχους ενός τραγουδιού. Και έκανε και τις διορθώσεις στους στίχους των τραγουδιών. Η συγγραφή των στίχων ήταν μια πολύ μακρά διαδικασία, καθώς προσπαθούσα να συγκεντρώσω τα πάντα σε ένα μέρος. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, συνειδητοποιήσαμε ότι προέκυπτε ένα υποκείμενο θέμα που ένωνε τα τραγούδια χωρίς απαραίτητα αρχικά να σκοπεύουμε να κάνουμε κάτι τέτοιο. Είναι απλά κάτι που συνέβη. Ήταν, απλά το κερασάκι στην τούρτα.

Γνωρίζαμε ότι το "Falling Away" θα ήταν single από την αρχή

Ας πάμε λίγο στα τραγούδια του άλμπουμ. Πρώτα απ' όλα, είναι ένα άλμπουμ με πολύ καλή συνοχή από την αρχή μέχρι το τέλος, οπότε θα το έβρισκα πολύ δύσκολο να επιλέξω ποια τραγούδια θα ήταν κατάλληλα για singles. Πώς λειτούργησε λοιπόν για εσάς η επιλογή των "Count Your Losses", "Falling Away" και "Mothallah" ως τα τρία singles για να προηγηθούν της κυκλοφορίας του άλμπουμ; Ποια διαφορετική πλευρά του Temic αντιπροσωπεύει κάθε τραγούδι;

Diego: Για να είμαι πολύ ειλικρινής, δεν νομίζω ότι το "Count Your Losses" αρχικά το υπολογίζαμε για single. Νομίζω ότι ήταν επιλογή της εταιρείας και του management. Πίεζαν πραγματικά για αυτό το τραγούδι, λέγοντας ότι «είναι ένα πολύ καλό τραγούδι, δείχνει σαν μια διαφορετική πλευρά και έχει κάποια πολύ καλά στοιχεία». Είναι αστείο γιατί ως δημιουργός έχεις μια αρχική ιδέα γύρω από το ποια πράγματα θεωρείς αγαπημένα και ποια η θέση του καθενός. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς διαβάζοντας κριτικές ότι στους ανθρώπους αρέσει περισσότερο αυτό που για το οποίο σκέφτηκες ότι είναι απλά καλό. Έχει πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό. Ο καθένας έχει μια διαφορετική εμπειρία.

Γνωρίζαμε, πάντως, από την αρχή ότι το "Falling Away" θα ήταν single... Από όταν ο Fredrik και εγώ αρχίσαμε να δουλεύουμε στο demos για αυτό το τραγούδι κι ο Fredrik σκέφτηκε αυτή τη μελωδία του ρεφρέν και είπα «Ναι! Αυτό χρειαζόμαστε. Αυτό είναι εκπληκτικό. Αυτό είναι υπέροχο». Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος με αυτή τη μελωδία.

Για το "Mothallah" η ιδέα να είναι single προέκυψε μόλις το τελειώσαμε. Όταν ολοκληρώσαμε τη μελωδία του ρεφραίν είπαμε «αυτή η μελωδία είναι πολύ καλή, πρέπει να γίνει single". Απλά, για να είμαστε ειλικρινείς, όπως είπα, αρχικά είχαμε άλλες ιδέες για το ποια τραγούδια πρέπει να κυκλοφορήσουν ως singles, αλλά στην πορεία όταν συνειδητοποιείς ότι κάποιο τραγούδι ίσως είναι πιο δυνατό και καλύτερο για single... Σε κάθε περίπτωση, το "Count Your Losses" ήταν μια πρόταση από το management μας και την εταιρεία.

Fredrik: Θεωρώ ότι τα singles καλύπτουν όλες τις της μπάντας. Ακριβώς όπως ανέφερε ο Diego, ήταν πραγματικά μια μακρά διαδικασία και όταν τελειώσαμε το άλμπουμ, όλοι είχαμε τις απόψεις μας για το ποια singles να επιλέξουμε, αλλά στο τέλος είμαι πολύ ευχαριστημένος με τις επιλογές που έγιναν. Το "Count Your Losses" είναι ένα υπέροχο τραγούδι και δείχνει κάπως περισσότερο τη βαριά πλευρά μας, το "Falling Away" έχει ως δυνατό σημείο το ρεφρέν του και το "Mothallah"... είναι ένα επικό τραγούδι (σ.σ. mammoth song)…Είναι εκπληκτικό! Οπότε, είμαι πραγματικά ευχαριστημένος με αυτές τις επιλογές...

Αν έπρεπε να επιλέξω τα δικά μου αγαπημένα θα ήταν τα "Mothallah", "Skeletons" και "Acts Of Violence", παρόλο που δεν υπάρχει αδύναμο τραγούδι στο άλμπουμ, όπως είπα πριν. Οπότε, θα ήθελα να εστιάσουμε σε αυτά τα δύο τραγούδια και να μάθω πως προέκυψαν και τι σημαίνουν για εσάς...

Diego: Στην πραγματικότητα, το "Skeletons" ήταν η δεύτερη μελωδία, το δεύτερο demo πάνω στο οποίο άρχισα να δουλεύω. Για τη διαδικασία συγγραφής είχα ένα αρχικό demo το οποίο έστειλα στον Eric. Αυτό νομίζω συνέβη πριν καν εμπλακεί ο Fredrik στο συγκρότημα. Ο Eric έκανε τα δικά του και το έστειλε πίσω αφού το επεξεργάστηκε. Αυτή ήταν η δεύτερη μελωδία, καθώς η αρχική μελωδία προοριζόταν να έχει κάποιου είδος synthwave vibes. Για όσου βρίσκονται έξω από τον κόσμο των συνθεσάιζερ, το synthwave είναι ένα νέο μουσικό κίνημα που χαρακτηρίζεται από αυτό το πολύ ισχυρό neon vibe της δεκαετίας του '80… Αυτή ήταν η αρχική ιδέα.

Αυτό που βρίσκω αρκετά αστείο είναι που σε κάποιο σημείο ανέφερα στα παιδιά «Αν χρειαστεί να βάλουμε ένα τραγούδι στην άκρη ίσως μπορούμε να αφήσουμε το "Skeletons" για την επόμενη κυκλοφορία;» Και η απάντηση ήταν «Όχι! Τι είναι αυτά που λες; Πρέπει να είναι στο άλμπουμ». Και είναι αστείο γιατί αυτή είναι μια από αυτές τις καταστάσεις για τις οποίες μόλις έλεγα σχετικά με το πόσο διαφορετικά σκέφτονται διαφορετικοί άνθρωποι... Αυτό το τραγούδι φαίνεται να έχει ιδιαίτερη πέραση στους prog οπαδούς πάντως, κι αυτό είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον...

[Σηκώνω το χέρι μου ως prog οπαδός]

Diego: ... Ακριβώς! (γέλια)

Επίσης, ρώτησες για το “Acts Of Violence”. Λατρεύω απόλυτα αυτή τη μελωδία! Και έχει μια πολύ αστεία ιστορία, γιατί αυτή η μελωδία, ο ρυθμός για ολόκληρη τη μελωδία - για όλους τους σπασίκλες - νομίζω ότι είναι σε 15/16 ή 15/18 ... δεν θυμάμαι.... κάτι σε 15... Τέλος πάντων, ολόκληρη η μελωδία είναι σε ένα μόνο time signature, κάτι που είναι κάπως ασυνήθιστο.

Ξεκίνησα να γράφω αυτό το τραγούδι πριν καν την πανδημία. Ήταν απλά ένα τζαμάρισμα με το drum machine μου και με ένα συνθεσάιζερ, και σκεφτόμουν ότι έχει πολύ ενδιαφέρον groove. Δεν είχα ως σκοπό να γράψω κάτι σε 15αρι, αλλά έτσι προέκυψε από μόνο του. Και πάλι, προσπάθησα να το παίξω έξυπνος. Έπειτα το άφησα να υπάρχει στον σκληρό μου δίσκο. Στη συνέχεια όταν άρχισα να δουλεύω τον αυτόν τον δίσκο σκέφτηκα πως ίσως μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό που είχα γράψε. Αρχικά, το demo που έστειλα στον Fredrik, είχε μεν φωνητικές μελωδίες, αλλά οι φωνητικές μελωδίες δεν είχαν στίχους. Σε εκείνο το σημείο, δεν είχα γράψει ακόμα στίχους, οπότε ήμουν απλά εγώ που έλεγα "Doo Doo Doo". [σ.σ.σ: Ο Ντιέγκο τραγουδά τη μελωδία με doo-doo]. Όλο το τραγούδι πήγαινε έτσι. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο τίτλος που είχε όσο το δουλεύαμε ήταν "The Magic Doodoo"… (γέλια)

Είναι ένα πολύ αστείο όνομα, αλλά πλησίαζε η προθεσμία για να μπούμε στο στούντιο και έπρεπε να τελειώσω τους στίχους γιατί, είχαμε περίπου δύο εβδομάδες.... σόρρυ λάθος... δυο μήνες πριν πετάξω για τη Νορβηγία και μετά να πάμε στη Σουηδία για να ηχογραφήσουμε φωνητικά. Τότε η γυναίκα μου είπε: «Αυτό το τραγούδι με ενέπνευσε, οπότε άρχισα να γράφω μερικούς στίχους, αν σας αρέσουν». Ήμουν σε φάση «Ναι, αυτό είναι τέλειο». Έτσι, μου έδειξε τους στίχους και έμεινα έκπληκτος, γιατί ταίριαζαν απόλυτα στο θέμα. Κάναμε βέβαια μπρος-πίσω λίγο, αλλά αυτοί οι στίχοι γράφτηκαν κυρίως από την Katie, τη γυναίκα μου. Μου αρέσει πολύ που την έχω στο άλμπουμ...

Fredrik: Είναι τόσο ταλαντούχα...

Diego: Αυτή ήταν η ιστορία. Η αστεία ιστορία του "The Magic Doodoo"…

Θα ήθελα επίσης να σας ρωτήσω για το "Friendly Fire". Ως παλιός prog οπαδός ξεχωρίζω αυτό το τραγούδι, παρόλο που είναι ορχηστρικό και δεν έχει τον Fredrik...

Fredrik: Λοιπόν, κι εμένα μου αρέσει πάρα πολύ...

Τουλάχιστον, θα σου δίνει τη δυνατότητα να παίρνεις μια ανάσα στις συναυλίες

Fredrik: Σίγουρα! Το λατρεύω! Αγαπώ αυτό το τραγούδι τόσο πολύ! Όταν οδηγώ πηγαίνοντας στη δουλειά το πρωί, το "Friendly Fire" μου δίνει την ενέργεια που χρειάζομαι...

Πρέπει να παραδεχτώ ότι τον τελευταίο καιρό δεν με συγκινούν εύκολα τα ορχηστρικά κομμάτια. Πρέπει να είναι πολύ καλό για να με κερδίσει. Αυτό, όμως τα κατάφερε, και νομίζω ότι είναι ένα από τα αγαπημένα μου στο άλμπουμ. Σκέφτομαι βέβαια πως αυτό τη μία δεν θέλετε να είστε αυτού του είδους το prog συγκρότημα, αλλά την ίδια στιγμή έχετε ένα Instrumental κομμάτι όπως αυτό… Πως συνδυάζονται αυτά;

Ντιέγκο: Ναι και όχι. Κι αυτό είναι κάτι για το οποίο είχαμε συζητήσει εξαρχής με τον Eric. Είχαμε πει: «Ξέρεις κάτι; Θα ήταν ωραίο να έχουμε κι ένα τελείως prog τραγούδι. Ένα instrumental τραγούδι ίσως. Ένα α prog instrumental τραγούδι!». Κι εδώ, πάντως, η κεντρική ιδέα δεν είναι να κάνουμε κάποια επίδειξη του στυλ «Μπορώ να παίξω όλα αυτά τα time signatures!"» Αν το ακούσεις προσεκτικά θα καταλάβεις ότι έχει μια μελωδία ως κεντρικό σημείο αναφοράς. Όπως στα υπόλοιπα τραγούδια οι μελωδίες έχουν επικεντρωθεί στη φωνή και το επίκεντρο είναι οι φωνητικές μελωδίες, εδώ και πάλι επικεντρώνεται στην μελωδία, είτε πρόκειται για τα synths που παίζουν τη μελωδία είτε για την κιθάρα. Στην πραγματικότητα, η σύνθεση έχει ως επίκεντρο ένα συγκεκριμένο θέμα, σχεδόν όπως γίνεται στην τζαζ, σωστά; Σαν να ακούς μια τζαζ μελωδία που παίζεις, την αναγνωρίζεις, αυτοσχεδιάζεις πάνω σε ορισμένα στοιχεία και επιστρέφεις αυτή. Ως ακροατής, μπορείς με βάση τη κεντρική μελωδία να αναγνωρίσεις πχ το "Autumn Leaves” ή το "In Rome"". Είσαι σε θέση να το αναγνωρίσεις, διότι όλη η σύνθεση είναι χτισμένη γύρω από μια μελωδία. Έτσι, όταν γράφεις ένα instrumental τραγούδι είναι σαν roller coaster ένα πράγμα…

Διότι, έχεις τη βασική μελωδία ως σημείο αναφοράς σας ως ακροατής, αλλά ως μουσικός σκέφτεσαι "Εντάξει λοιπόν, πού θέλω να πάει η ενέργεια;"; Οπότε το τραγούδι, στο μέσο του γίνεται πολύ έντονο, έχοντας αυτές τις headbanging στιγμές στον πυρήνα του. Και μετά επιστρέφει πίσω, καταλήγοντας σε μια πολύ μελωδική νότα. Και πάλι, όμως, τα πάντα είχαν να κάνουν με τη μελωδική πτυχή του τραγουδιού. Φυσικά, ως instrumental θα αφήσεις να φανούν λίγο περισσότερο τα παιξίματα σου, και θα αφήσεις λίγο παραπάνω χώρο να αναπτυχθούν, γιατί πρέπει να κρατήσεις το ενδιαφέρον του αυτιού ενεργό, τόσο ως μουσικός όσο και ως ακροατής. Είναι ωραίο να ακούς όλα αυτά τα επιμέρους στοιχεία και να ακούς όλα όσα συμβαίνουν, αλλά υπάρχει σίγουρα μια βάση. Έτσι, η αρχή που διέπει το υπόλοιπο άλμπουμ δεν χαλάει με αυτό το τραγούδι. Πρόκειται για ένα instrumental τραγούδι και το περιμένεις ότι θα έχει κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, αλλά αν το ακούσεις προσεκτικά, θα αντιληφθείς ότι διαθέτει μια κεντρική μελωδία σε αντίθεση με το να συνδυάζεις απλά εντυπωσιακά σημεία για να δείξεις πόσα μπορείς να παίξεις…

Η επόμενη ερώτηση αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις σας. Από όσο έχω δει έχετε ανακοινώσει μόνο ένα φεστιβάλ ως τώρα, αν δεν κάνω λάθος... Θα υπάρξει και ολόκληρη περιοδεία για να υποστηρίξετε το άλμπουμ; Έχετε σχέδια για να παίξετε ζωντανά;

Fredrik: Είναι σίγουρα στα σκαριά. Μιλάμε με το management αυτή την περίοδο. Ναι, είναι σίγουρα στα σκαριά το να υποστηρίξουμε αυτό το άλμπουμ εκτεταμένα με ζωντανές εμφανίσεις. Δεν μπορούμε να πούμε πάρα πολλά αυτή τη στιγμή, αλλά εργαζόμαστε πάνω σε αυτό…

Δεδομένου ότι είστε prog συγκρότημα, τι ιδιαίτερο σχεδιάζετε για τις ζωντανές εμφανίσεις σας;

Diego: Ποια ιδιαίτερα πράγματα σχεδιάζουμε για τις ζωντανές μας εμφανίσεις;

Το να προσφέρεις στο κοινό κάτι νέο κάθε βράδυ είναι κάτι που ο κόσμος θυμάται όταν θα πάει σπίτι του

Ναι, αν σχεδιάζετε κάτι ιδιαίτερο...

Ντιέγκο: Ναι, σίγουρα... Θέλω να πω, πρώτα απ' όλα είναι το πνεύμα (σ.σ.: ethos) αυτού που θέλουμε να κάνουμε. Ένα από τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα του να παίζεις με ανθρώπους όπως ο Eric ή ο Simen - από την πλευρά του μουσικού - είναι ότι αυτοί οι τύποι δεν φοβούνται να πάρουν ρίσκα επί σκηνής. Υπάρχουν δύο τύποι μουσικών: οι μουσικοί που πρέπει να πάρουν τα πάντα στο σπίτι του και κάνουν εξάσκηση μέχρι να αισθανθούν άνετα και να πουν «μπορώ να το κάνω τώρα», ο οποίοι όμως όταν τους ζητάς να κάνουν κάτι επί τόπου, φρικάρουν. Διότι, δεν έχουν το χρόνο να το μελετήσουν στο σπίτι τους, να το επεξεργαστούν και στη συνέχεια να το κάνουν να φαίνεται σαν να το έπαιζαν πάντα με αυτόν τον τρόπο. Την ίδια στιγμή, τύποι όπως ο Simen και ο Fredrik, τους ζητάς να παίξουν οτιδήποτε επιτόπου και σου λένε «Εντάξει!». Αυτό είναι κάτι που θέλουμε να εκμεταλλευτούμε σίγουρα...

Διότι, δεν το έχουν πολλές μπάντες αυτό. Υπάρχουν πολλοί μουσικοί της θεωρίας που προβάρουν τα πάντα και όλα είναι κάπως χορογραφημένα κατά τη διάρκεια του σόου. Έχει προφανώς τα προνόμιά του το να το κάνεις με αυτόν τον τρόπο, αλλά νιώθω ότι το να προσφέρεις στο κοινό κάτι νέο κάθε βράδυ είναι κάτι που θα θυμάται όταν γυρίσει σπίτι του. Αυτό είναι κάτι που έμαθα παίζοντας με τον Devin Townsend. Στις περιοδείες που έκανα μαζί του, κάθε βράδυ ήταν διαφορετικό. Υπήρχαν μέρη του σετ που ήταν εντελώς αυτοσχεδιαστικά. Ο Morgan να παίζει ντραμς, ο Devin έπαιζε κάτι από πάνω κι εγώ επί τόπου δημιουργούσα ήχους και ηχητικά εφέ και όλα τα σχετικά. Το οποίο ως μουσικό σε κρατά σε εγρήγορση, αλλά και το κοινό, αυτό που βλέπει είναι εντελώς μοναδικό. Αυτό που βλέπουν συνέβη μόνο εκείνο το βράδυ κι αυτό ήταν. Κι υπάρχει μια μαγεία σε αυτό. Αλλά δεν μπορούν όλοι οι μουσικοί να το υποστηρίξουν. Οπότε αυτό είναι κάτι που σίγουρα θέλουμε να εκμεταλλευτούμε.

Ένα live show έχει να κάνει με το να δημιουργείς στιγμές μαζί με το κοινό

Ελάχιστοι το κάνουν αυτό πια. Όλοι θέλουν να είναι προκαθορισμένα και στη θέση τους. Αυτό είναι οκ, είναι μέρος της παράστασης, αλλά κι εμένα προσωπικά μου αρέσει περισσότερο ο αυτοσχεδιασμός και το να μην ξέρω τι να περιμένω από μια συναυλία. Αυτό είναι το ιδιαίτερο για το οποίο ρώτησα, γνωρίζοντας τι είδους prog μουσικοί είστε. Αλήθεια, θα το σκεφτόσασταν για να γεμίσετε το σετ να παίξετε διασκευές ίσως ή τραγούδια από τρέχουσες ή προηγούμενες μπάντες στις οποίες έχετε συμμετάσχει, αναμιγνύοντας κάπως τα πράγματα;

Diego: Πρέπει ήδη να κόψουμε κάποια τραγούδια από το άλμπουμ… Αλλά αυτό οφείλεται πιθανώς στα επιπλέον πράγματα που θέλουμε να προσθέσουμε... Αλλά δεν θέλουμε να χαλάσουμε την έκπληξη. Ως οπαδός αλλά και ως μέλος του κοινού μιας συναυλίας, δεν θέλω να γνωρίζω το setlist. Θέλω απλώς να πάω και να το βιώσω και να πω "Ω, παίζουν αυτό το τραγούδι". Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό έτσι...

Fredrik: Είναι τόσο αλήθεια αυτό που λες... κάτι επιπλέον που αγαπώ στον Diego και τον Simen και τον Eric επίσης, είναι η ενέργεια που έχουν επί σκηνής. Γιατί έχω πάει σε τόσες πολλές συναυλίες, σε τόσες πολλές metal συναυλίες και δεν υπάρχει καθόλου ενέργεια, δεν υπάρχει καμία επικοινωνία μεταξύ της μπάντας και του κοινού. Ένα πράγμα με το οποίο ένιωσα αμέσως μια σύνδεση με τον Diego είναι ότι όταν παίζει ζωντανά έχει αυτή την ενέργεια. Κι ο Simen έχει αυτή την ενέργεια. Υπάρχει επικοινωνία με το κοινό. Σαν να λένε «Είσαι εδώ για να απολαύσεις την παράσταση μαζί μας», όχι σαν να παίζουν για να πουν «Κοίτα με πόσο καλός είμαι!». Όταν παίζουμε θέλουμε να επικοινωνήσουμε κάτι, κι αυτή η ενέργεια είναι τόσο σημαντική για μένα, ειδικά ως τραγουδιστής. Και νιώθω ότι ο Diego μοιράζεται τον ίδιο τύπο ενέργειας, ο Simen και ο Eric επίσης. Έχει να κάνει με το να δημιουργείς μια στιγμή μαζί με το κοινό, κι όχι απαραίτητα μόνο για το κοινό. Σαν να λέμε «Ας δημιουργήσουμε τη μαγεία μαζί, εδώ». Αυτό είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για μένα.

Έχω δει ότι έχεις αυτού του είδους την ενέργεια στην οποία αναφέρεσαι γιατί σε έχω δει να παίζεις ζωντανά με τον Maraton και αυτό είναι το είδος του ερμηνευτή που είσαι στη σκηνή. Τώρα λίγο πριν κλείσουμε, είναι αυτή η εποχή του χρόνου, οπότε θα ρωτήσω μόνο για τα αγαπημένα σας άλμπουμ του 2023...

Diego: Είναι δύσκολο για μένα. Θα μπορούσα απλά να αναφέρω κάποια που μου έρχονται στο μυαλό... Αλλά, δεν ακούω πραγματικά νέα μουσική, γιατί είμαι τόσο απασχολημένος αυτή τη στιγμή με το να δουλεύω στο στούντιο μου όλη μέρα, που όταν τελειώσω μάλλον χρειάζομαι λίγη σιωπή, λόγω της κόπωσης των αυτιών μου.

Παρόλα αυτά, ένα άλμπουμ που άκουσα πολύ πρόσφατα είναι από ένα συγκρότημα που ονομάζεται Hammock και το όνομα του άλμπουμ είναι "Love In The Void». Το άλμπουμ βγήκε τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους, αλλά άρχισα να το ακούω πριν από ένα ή δύο μήνες και είναι υπέροχο. Φυσικά, δεν είναι metal, δεν είναι prog. Για τους ανθρώπους που δεν είναι εξοικειωμένοι με την μπάντα, παίζουν ένα είδος post-rock, δημιουργώντας όμορφα ηχοτοπία. Είναι υπέροχο. Όταν τελειώσω τη δουλειά μου στο στούντιο και ίσως στείλω κάποια email, βάζω αυτό το άλμπουμ για να ολοκληρώσω την μέρα και να χαλαρώσω το μυαλό μου με την ηρεμία που προσφέρουν. Αυτό το άλμπουμ για μένα ήταν εξαιρετικά ζωτικής σημασίας. Πέρα από αυτό, δεν μπορώ να πω κάποιο άλλο, αλλά το "Love In The Void" των Hammock, σίγουρα το αγαπώ αυτό το άλμπουμ.

Fredrik: Εγώ είμαι μεγάλος οπαδός των Tesseract και το "War Of Being" είναι ένα τόσο καλό άλμπουμ! Βρίσκομαι, βέβαια, σε παρόμοια θέση με τον Diego. Είμαι πολυάσχολος σε τέτοιο βαθμό αυτόν τον καιρό, που όταν τελειώσω με την ημέρα μου δεν ακούω μουσική στην πραγματικότητα. Κυρίως, ακούω μουσική όταν είμαι στο αυτοκίνητό. Για φέτος θα πρέπει να πάω με το Tesseract και επίσης με το Sleep Token. Τος αγαπώ και αυτούς τους τύπους. Νομίζω ότι είναι καταπληκτικοί. Οπότε, θα πάω με αυτά τα δύο άλμπουμ, σίγουρα. Ναι, με αυτά τα δύο...

Οκ! Εγώ πάντως θα έχω και το "Terror Management Theory" στη λίστα μου...

Diego: Αυτό είναι τέλειο! Χαίρομαι πολύ που το ακούω! Σε ευχαριστούμε!