Paradise Lost: H ιστορία τους

Από τον Παναγιώτη Λουκά, 03/10/2003 @ 17:18
Πολλά μουσικά περιοδικά στα αφιερώματα που κάνανε για την δεκαετία του 90 στο χώρο του Heavy Metal αναφέρουν τους Dream Theater, Pantera, Paradise Lost ως τα συγκροτήματα που σημάδεψαν μουσικά αυτή την δεκαετία. Πρέπει να αναφερθεί ότι οι Pantera υπήρχαν στην δισκογραφία από τα μέσα του 80 με albums τελείως διαφορετικά σε μουσικό ύφος από το σημερινό τους ενώ οι Dream Theater κάνανε το ντεμπούτο τους album (“When Dream and Day Unite”) το 1989. Εν αναμονή της επανεμφάνισης των Paradise Lost στην Ελλάδα ας θυμηθούμε τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας τους.

1988: Οι Paradise Lost δημιουργήθηκαν στο Halifax της Αγγλίας και το αρχικό line up αποτελούνταν από:
Nick Holmes - Vocals
Gregor Mackintosh – Guitar
Aaron Aedy - Guitar
Stephen Edmonson – Bass
Matt Archer – Drums

Το group ηχογράφησε demo “Drown in Darkness, Frozen Illusion” πριν υπογράψει συμβόλαιο στην Peaceville Records .

1990: To ντεμπούτο “Lost Paradise” κυκλοφόρησε από την Peaceville Records. To album ήταν ένας πρώιμος συνδυασμός Doom/Death Metal με το οποίο προσέλκυσαν τους πρώτους οπαδούς. Τίποτα όμως δεν προμήνυε τη συνέχεια. (Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Paradise Lost το album το έχουν «αποκηρύξει». Μόνο στο Rock Of Gods, επειδή τους είχαν τοποθετήσει την δεύτερη μέρα του Festival, ο Ηοlmes εκνευρισμένος δήλωνε ότι θα παίξουν μόνο το Lost Paradise και τίποτα άλλο, πράγμα που ευτυχώς δεν έκανε).

1991: Το “Gothic” κυκλοφόρησε από την Peaceville Records. Ήταν το πρώτο «σοκ» που έπαθαν οι οπαδοί τους λόγω της διαφοράς στο μουσικό τους ύφος (στην συνέχεια θα ακολουθήσουν και άλλα...). Ο συνδυασμός brutal φωνητικών μαζί με τα καθαρά φωνητικά της Sarah Marrion, η χρήση keyboards , ο πιο καθαρός ήχος της κιθάρας (σε σχέση με το ντεμπούτο τους) παράλληλα με τους στίχους του Holmes/ Mackintosh συνετέλεσαν στην πρώτη τους εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία. Η πρώτη τους Ευρωπαϊκή περιοδεία τους βοήθησε να γίνουν πιο γνωστοί στο μεταλλικό κοινό και να αυξήσουν τους οπαδούς τους.

1992: To “Shades Of God” κυκλοφόρησε από την Music For Nations. Ο Mackintosh άρχισε να εντάσσει στο group ακόμα πιο καθαρές μελωδίες ενώ ο Holmes έκανε τις πρώτες απόπειρες να «τραγουδήσει» αντί να «γρυλίσει». Το album περιέχει και την πρώτη τους μεγάλη επιτυχία “As I Die” (κατά πολλούς το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει, και σίγουρα το πιο αναγνωρίσιμο). Η περιοδεία που ακολούθησε σημείωσε μεγάλη επιτυχία και τους έφερε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώ και ο μεταλλικός τύπος άρχισε να τους δίνει μεγάλη δημοσιότητα.

1993: Το “Icon” κυκλοφόρησε από την Music For Nations. Το album προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στους οπαδούς τους επειδή, όπως ισχυρίζονταν, το group είχε αρχίσει να «ξεπουλιέται» μιας και τα φωνητικά του Ηοlmes άρχισαν να θυμίζουν σε κάποιο βαθμό τα φωνητικά του Hetfield, οι κιθάρες έγιναν πιο καθαρές, ενώ η χρήση synthesizer, piano and lead female vocals είχε ως αποτέλεσμα στο να πουλήσει το album εκτεταμένα (σε πολλές περιπτώσεις συναγωνίζονταν σε πωλήσεις το “Black Album”). O Matt Archer έφυγε από το group και αντικαταστάθηκε από τον Lee Moris. Ακολουθεί εκτεταμένη περιοδεία (και πάλι περάσανε από την Ελλάδα), ενώ κάνουν και τις πρώτες τους συναυλίες στις ΗΠΑ.

1995: To “Draconian Times” κυκλοφόρησε από την Music For Nations. Δίσκος της χρονιάς στα περισσότερα μεταλλικά περιοδικά. Στο τραγούδι “Forever Failure” ακούγεται σαν intro η φωνή του Charles Manson. To album κυκλοφόρησε και σε limited Edition μετά από λίγο χρονικό διάστημα, που περιείχε live, unreleased tracks & b-sides. Eκείνη την περίοδο οι Paradise Lost ήταν το μεγαλύτερο όνομα στο μεταλλικό στερέωμα συνδυάζοντας Gothic με κλασσικό heavy metal. Ακολούθησε εκτεταμένη περιοδεία (ξανά στην Ελλάδα), ενώ ήταν και headliners σε πολλά metal festivals.

1997: Το “One Second” κυκλοφόρησε από την Music For Nations. Μια επιπλέον αλλαγή στο μουσικό ύφος των Paradise Lost. Πεντακάθαρα φωνητικά από τον Holmes, ενώ τα πλήκτρα-samples παίζουν ισάξιο ρόλο με τις κιθάρες. Το album ήταν για άλλη μια φορά το καλύτερο της χρονιάς σε πολλά μουσικά περιοδικά, ενώ και πάλι προκάλεσε πολλές αντιδράσεις μεταξύ των οπαδών τους. Η εμπορική τους επιτυχία τους προσφέρει συμβόλαιο με την ΕΜΙ ενώ εμφανίζονται ξανά στην Ελλάδα.

1998: Η συλλογή “Reflections” κυκλοφόρησε από την Music For Nations.

1999: Νέα εταιρία, μεγαλύτερο budget, πολλές προσδοκίες. Με τον παραγωγό των Depeche Mode, John Fryer, κυκλοφορούν το “Host”. Ένα album τελείως μακριά από το heavy metal, κυμαίνεται ανάμεσα στο pop/electro. Σε δηλώσεις τους οι Paradise Lost το ονόμασαν dark rock. Την ίδια περίοδο είχαν κυκλοφορήσει οι Megadeth το Risk και οι metalheads είχαν υποστεί 2 απανωτά σοκ. Το “Ηost” σαν album θεωρείται αρκετά καλό. Εάν κυκλοφορούσε από άλλο συγκρότημα (eg Μesh), θα είχε δημιουργήσει μεγάλη επιτυχία. Το μεταλλικό κοινό τους απέρριψε ενώ ούτε το εναλλακτικό κοινό τους δέχτηκε. Σίγουρα μαζί με το “Load” (Metallica) / “Roots” (Sepultura) / “Risk” (Megadeth) το “Host” είναι από τα albums που δίχασαν περισσότερο το μεταλλικό κοινό την δεκαετία του 90. Στα live το album ακουγόταν πιο heavy αλλά για πρώτη φορά η περιοδεία τους δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία.

2001: Το “Believe In Nothing” κυκλοφόρησε από την ΕΜΙ. Το album ακούγεται λίγο μπερδεμένο με τα samples και τις κιθάρες να εξισορροπούν. Κατά πολλούς θεωρείται το χειρότερο album τους.

2002/2003: Οι χαμηλές πωλήσεις των 2 τελευταίων album τους αναγκάζουν να φύγουν από την ΕΜΙ και να υπογράψουν στην Gun Records κυκλοφορώντας το “Symbol of Life”. Αρκετά καλό album που είναι συνδυασμός παλαιοτέρων album (“Draconian Times”, “One Second”) το οποίο κερδίζει εκ νέου μια σημαντική μερίδα του μεταλλικού κοινού που τους είχε εγκαταλείψει. Εκτεταμένη περιοδεία περνώντας από την Ελλάδα για 2 sold outs εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Αυτή την περίοδο οι Paradise Lost βρίσκονται στο τέλος της περιοδείας τους (που διήρκησε περίπου 1 χρόνο) και σύμφωνα με το official web-page ολοκληρώνεται στην Αθήνα / Θεσσαλονίκη στις 21-23 Νοεμβρίου.

Εάν θέλει κανείς να κατατάξει το εν λόγω group σε ένα είδος μουσικής θα δυσκολευτεί πολύ. Έχουν παίξει Doom, Goth, Death, Heavy Metal πειραματίστηκαν με trip/hop, dark rock, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έμειναν στάσιμοι. Πάντα ήθελαν να ικανοποιήσουν τους εαυτούς τους κατά κύριο λόγο και όχι τόσο τους οπαδούς τους (θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν γράψει το ICON 2 or Draconian Times 2 και να είχαν πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα αλλά προτιμούσαν να πειραματιστούν και να δημιουργήσουν albums τα οποία ήταν «οδηγοί» για πολλά άλλα συγκροτήματα). Τα εξαιρετικά εξώφυλλα τους, οι προσωπικοί στίχοι του Holmes, οι προσεγμένες παραγωγές των album, τα κιθαριστικά τους riff του Mackintosh/Aedy, κάνουν την ακρόαση των album τους βίωμα για τους οπαδούς τους . Οι PL παρόλο που δεν είναι εξαιρετικοί μουσικοί (ποτέ κανένα μέλος τους δεν έχει «θέση» σε εξειδικευμένα περιοδικά (Guitar world),ούτε ο Mackintosh/Aedy ή ο Εdmonson θα μνημονεύονται σαν guitar/bass heroes πάντα έγραφαν κομμάτια τα οποία μείνανε στην συνείδηση του κοινού. Το γεγονός ότι υπόγραψαν με πολυεθνική εταιρία (ΕΜΙ) και ηχογράφησαν το “Host” ξέροντας εκ των προτέρων τις αντιδράσεις του κοινού, φανερώνει ότι το group τολμάει και ποτέ δεν ακολουθεί τις εκάστοτε μουσικές τάσεις.

Είναι δύσκολο να προδικάσει κανείς το μουσικό ύφος που θα έχει το επόμενο album τους. Αυτό εξαρτάται κυρίως από τα βιώματα του Holmes που τα μετατρέπει σε πεσιμιστικούς στίχους (επηρεάζοντας έτσι πολύ το κοινό) καθώς και από τα μουσικά ακούσματα του Mackintosh. Πάντως ο,τι και να είναι οι οπαδοί τους θα το περιμένουν...



Ps: Για το αφιέρωμα έγινε αναδρομή σε τεύχη του ελληνικού Metal Hammer καθώς και στις ιστοσελίδες www.paradiselost.co.uk και www.allmusic.com.

Παναγιώτης Λουκάς

  • SHARE
  • TWEET