Ανασκόπηση 2017: Death / Black / Extreme Metal

Μια ακόμη χρονιά ολοκληρώθηκε και εμείς είμαστε εδώ ξανά για να κάνουμε απολογισμούς, αξιολογήσεις και αποτιμήσεις. Στη συνέχεια παρουσιάζουμε τα σημαντικά τεκταινόμενα του ακραίου ήχου που ξεχώρισαν μέσα στο 2017.

♦ Τα σημαντικότερα γεγονότα ♦

1. Είναι αναπόφευκτη η στιγμή κατά την οποία αναγκαζόμαστε να αποχαιρετήσουμε αγαπημένους μουσικούς. Σε μερικές περιπτώσεις αυτό συμβαίνει νωρίτερα από ότι πρέπει, όπως έγινε με τον Martin Eric Ain που άφησε αυτό τον κόσμο στα 50 του. Μέλος των μεγάλων Celtic Frost και Hellhammer  και συνοδοιπόρος του Tom Warrior ήταν ένας από αυτούς που θεμελίωσαν το ακραίο metal αφήνοντας μας μια τεράστια κληρονομιά. 

2. Το όνομα Abruptum μπορεί στις εποχή μας να μην λέει και πολλά, αλλά στις αρχές των 90s αποτελούσαν την πιο ιδιόρρυθμη πρόταση στο χώρο του black metal. Το ένα εκ των δύο μελών της μπάντας με το ψευδώνυμο IT αποδήμησε στα 45 του στις αρχές του 2017.  Εκτός των άλλων, αποτέλεσε μέλος και των Σουηδών Opthalamia σε άλλα μαυρομεταλλικα μονοπάτια της εποχής. 

3. Συνέχεια με τον θάνατο του Gabriel "Negru" Mafa των Ρουμάνων Negura Bunget και την μπάντα να δηλώνει συγκλονισμένη. Όντας το μοναδικό ιδρυτικό μέλος που είχε απομείνει στο συγκρότημα, το μέλλον των Ρουμάνων δείχνει αβέβαιο, χωρίς ωστόσο να έχει υπάρξει σχετική ανακοίνωση ή οτιδήποτε διαφωτιστικό.

4. Σε μια περίεργη ιστορία βρέθηκαν μπλεγμένοι οι Πολωνοί Decapitated, κατηγορούμενοι για την απαγωγή και τον βιασμό μιας γυναίκας μετά από συναυλία τους. Αφού κρατήθηκαν στη φυλακή για ένα διάστημα και αφού πρόσφατα αποφυλακίστηκαν, οι κατηγορίες τελικά αποσύρθηκαν και τα μέλη του συγκροτήματος μπορούν να επιστρέψουν στην Πολώνια.

5. Οι συναυλίες των Mayhem και των Wolves In The Throne Room στη χώρα μπορούν να χαρακτηριστούν σημαντικές για διαφορετικούς λόγους. Οι Νορβηγοί αποφάσισαν να περιοδεύσουν και να παρουσιάσουν στην ολότητά του το "De Mysteriis Dom Sathanas" σε μια ομολογουμένως συναυλία με έντονη θεατρική  χροιά. Οι Wolves In The Throne Room επαναδραστηριoποιήθηκαν συναυλιακά μετά από χρόνια, πέρασαν και από τα μέρη μας σε μια βραδιά που αν και θα μπορούσε να είναι καλύτερη θα μας μείνει στη μνήμη.

♦ Το ποδήλατο και το metal δεν ξεχνιούνται... ♦

1. Αν υπήρχε δείκτης που να αποτυπώνει μαζί την ποιότητα και την συνέπεια μιας μπάντας σε μακροχρόνιο ορίζοντα, οι Enslaved θα βρίσκονταν πολύ ψηλά συγκρινόμενοι με συγκροτήματα από όλο το φάσμα της metal μουσικής. Το "E" δεν είναι ένας απλά εξαιρετικός δίσκος, αλλά το ξεκίνημα ενός ακόμα νέου κεφαλαίου αυτών των σπουδαίων Νορβηγών, που ό,τι πιάνουν γίνεται χρυσάφι.   

2. Ενώ όλες οι ενδείξεις των τελευταίων ετών συνηγορούσαν προς την απόλυτη πτώση των Morbid Angel στο απύθμενο πηγάδι του γήρατος και της παντελούς έλλειψης έμπνευσης, επέστρεψαν με το "Kingdoms Disdained" για να βάλλουν γυαλιά και ξυράφια μέσα σε κάθε μικροσκοπική οπή του αναπαραγωγικού μας συστήματος. Αν υπήρχε κατηγορία μεγαλύτερου comeback στον ακραίο ήχο απλά θα έχεζε στην πρώτη θέση. Οι Morbid Angel δημιουργούν ακόμα ένα πολύτιμο λίθο για το ακριβοθώρητο στέμμα του death metal, αλλά δεν τους ενδιαφέρει να ηγηθούν γιατί όπως λέει και ο δίσκος «τα βασίλεια, τα περιφρονούν»

3. Φυσικά και δεν είναι είδηση ότι για άλλη μια φορά οι Cannibal Corpse έβγαλαν καλό δίσκο. Η μετριότητα είναι άγνωστη λέξη στη δισκογραφία τους και στο "Red Before Black" η - όσο τετριμμένο κι αν ακούγετε - σφαγή συνεχίζεται αμείωτα. Μπορεί να υπάρχει ένα άτυπο debate για το ποιο από τα τελευταία τρία άλμπουμ είναι καλύτερο αλλά αδιαφιλονίκητο γεγονός είναι η ποιότητα που βγάζουν με μια ενσωμάτωση κάποιων thrash ιδεών που κάνουν την μετά 2010 περίοδο τους πολύ ενδιαφέρουσα.

4. Δεν γνωρίζουμε αν η ονομασία του τελευταίου δίσκου των ντεθάδων απ’ τη Florida, σκέτο με το λογότυπο Obituary, είχε το νόημα να δείξει το πόσο πολύ πίστευαν σε αυτό. Πάντως σίγουρα ακούσαμε κάτι που αποστόμωσε όσους τους είχαν ξεγράψει ενώ χωρίς υπερβολή ο δίσκος αυτός είναι από τις πιο καλές προσπάθειές τους εδώ και πολλά χρόνια. Φοβερά riff, κοπάνημα μέχρι να πέσουν λίτρα επί λίτρων ιδρώτα στο δάπεδο, λιτές και περιεκτικές συνθέσεις και τα ωραία solo του Kenny Andrews κάνουν το δίσκο πύραυλο. Το "Sentence Day" πείθει και τους πιο σκεπτικούς.

5. Αν και πολλοί fan θεωρούν ότι η μουσική των Satyricon απλά επηρεάζεται πλέον από την black metal αισθητική και προοδευτικά έχουν όλο και πιο ελάχιστη σχέση με αυτό το είδος, το "Deep Calleth Upon Deep" διατηρεί κατά βάθος τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά των Satyricon. Η αλήθεια είναι ότι δεν σου επιτρέπει να το αγαπήσεις εύκολα με το πρώτο άκουσμα, αλλά συχνά τα ερεθίσματα θέλουν το χρόνο τους για να σε φέρουν εκεί που πρέπει. Από τις λίγες φορές όπου η μουσική αποδόμηση θέλει περισσότερη κατανόηση και ερμηνεία εκ μέρους μας.

Check also:

Πιστοί στις αρχές και τις αξίες τους οι Suffocation και στον νέο δίσκο τους "...Of the Dark Light" το οποίο δεν καινοτομεί αλλά πορώνει. Κάτι που ισχύει και για τα μαμούθ του death metal Six Feet Under και το "Torment".

♦ Once Upon The Cross ♦

1. Απίστευτος δίσκος για άλλη μια φορά από τους Immolation. To "Atonement" μας θυμίζει τη σπουδαιότητα τους και τη μοναδική αισθητική τους. Η ικανότητά τους να γράφουν καλές συνθέσεις που ξεχωρίζουν απ’ το σωρό είναι απαράμιλλη και η τεχνική κατάρτιση τους εντυπωσιάζει πάλι. Δυστυχώς μοιάζουν να περπατούν ένα μοναχικό μονοπάτι και παρόλη την εκτίμηση που φαίνεται να λαμβάνουν απ’ όλους δύσκολα αποκτούν νέους οπαδούς. Στους Immolation θέλει λίγο χρόνο να καταλάβεις τα τραγούδια τους αλλά ανταμείβεσαι.

2. Η καφρίλα, η βιαιότητα και το ξύλο συνεχίζεται και στο όγδοο δίσκο των Dying Fetus. Συνεπείς στο grindcore/death metal τους, θα γράψουν πάλι κάποια κολλητικά mid tempo, θα σε τρελάνουν με τις αλλαγές τους και τα ξεσπάσματά τους και γενικά ό,τι ποθεί ο φίλος τους θα τα βρει πλουσιοπάροχα στο "Wrong One To Fuck With". Ο καθαρός ήχος είναι αμφιλεγόμενος αλλά τουλάχιστον δίνει διαύγεια στο τι κάνουν στο studio.

3. Ο Greg Mackintosh αντί να το ρίξει στην μπιρίμπα, στο γκολφ ή να πάρει έστω ένα ακριβό κόκκινο κάμπριο αμάξι να τιμήσει την κρίση μέση ηλικίας, βάλθηκε μέσα στο 2017 να αποδείξει ότι -παρόλο που φλερτάρει με τα 50- το λέει η περδικούλα του ακόμα. Με τους Paradise Lost να περνάνε δεύτερη εφηβεία, οι Vallenfyre στο "Fear Those Who Fear Him" τροφοδοτούν την υπερχείλιση καφρίλας που έχει μέσα του ο Greg, καθώς μας αποδεικνύει μέσα από την καθοδήγηση του «βρωμιάρη» Kurt Balou ότι το λαρύγγι του έχει άμεση σύνδεση με τον πιο λασπωμένο βόθρο.

4. Οι Βάσκοι Altarage είχαν πραγματικά εντυπωσιάσει με το ντεμπούτο άλμπουμ τους "NIHL". Ήταν μία από τις κυκλοφορίες που έδιναν έναν άλλον αέρα στο πνιγηρό και απόκοσμο death metal. Η νέα τους δουλειά, "Endinghent" ήρθε στην επιφάνεια χωρίς τυμπανοκρουσίες εκπλήσσοντας και πάλι. Δεν έχουν εκείνο το στοιχείο της έκπληξης του ντεμπούτου αλλά σοκάρουν με την κατάμαυρη ατμόσφαιρα που δημιουργούν σε έναν δίσκο που λατρεύει τους Morbid Angel και τους Portal.

5. Το "Profane Nexus" είναι το full length αριθμός έντεκα των απίστευτων Incantation. Υπάρχει κορεσμός ή κούραση; Ξεχάστε το. Δεν γνωρίζουμε τι τρέχει στα κεφάλια τους ή από πού τους έρχονται όλα αυτά τα αβυσσαλέα doom riff πάντως σε ρίχνουν για άλλη μια φορά στα Τάρταρα. Και αν είχαν πιο βρώμικο ήχο θα μέναμε για πάντα εκεί. Η φωνή του McEntee είναι κόλλημα και απόλυτος οδηγός στο λαγούμι που δημιουργείτε από συνθέσεις σαν τις "Messiah Nostrum" και "Lus Sepulcri". Οι Αμερικάνοι έχουν σίγουρα βγάλει καλύτερους δίσκους στο παρελθόν αλλά δεν απογοητεύουν ούτε κατά διάνοια τους φίλους τους.

Check also:

Οι The Lurking Fear είναι μια απίστευτη σύναξη μπαρουτοκαπνισμένων τύπων σαν τον Axelsson των Edge Of Sanity, Erlandsson και Lindberg. Το σουηδικό death metal τους με μπόλικο Lovecraft είναι όπως το περιμένουμε και το "Out Of The Voiceless Grave" έχει καλές στιγμές. Στο ίδιο κλίμα και οι συμπατριώτες τους Entrails με το "World Inferno" αν και σύννεφα επανάληψης μπορεί να ξενίσουν κάποιους. Οι Goatwhore στο νέο τους άλμπουμ "Vengeful Ascension" δεν ικανοποιούν όπως το παρελθόν αλλά είναι πάνω από το μέσο όρο, η δε φωνή των Bolt Thrower επιστρέφει σαν Memoriam και ένα πολύ καλό ντεμπούτο, το "For The Fallen". Τέλος οι Φινλανδοί Cadaveric Incubator θα θυμίζουν το καλό παλιό grind/death με τα ζόμπι και τους τάφους να περιμένουν ανοιχτοί για όσους θέλουν να συμμετάσχουν.

♦ Τράγοι, σατανάδες, χιπστερ και (αν)ορθοδοξία ♦

1. Τα αδέρφια Weaver και οι Wolves In The Throne Room άφησαν πίσω ambient δίσκους σαν το "Celestite" και επανήλθαν στο black metal τους με το εκπληκτικό "Thrice Woven" ένα αδιαμφισβήτητα highlight του ήχου για τη χρονιά που πέρασε. Εξαιρετική ατμόσφαιρα, μέσα σε δάση, μέσα στο είναι σου, μέσα στη ψυχή σου, μέσα στο τζάκι που καίει, μέσα στη φωτιά την ίδια μέσα σε δε ξέρω τι. Η εμφάνιση τους στα μέρη μας προκάλεσε εντυπώσεις ανάλογες παρά τις μεγάλες προσδοκίες. Ο δίσκος είναι ιδανικό ταξίδι, αφήνεις το δωμάτιο σου ή όπου το ακούς και πας αλλού. Κρατήστε επίσης και το όνομα Anna Von Hausswolff που συνεισφέρει σαν guest. Θα απασχολήσει πολύ στο μέλλον.

2. Οι Βέλγοι Wiegedood κατάφεραν να κυκλοφορήσουν δεύτερη δισκάρα back to back με το ντεμπούτο τους. Είναι κάπως σαν τετελεσμένο γεγονός ότι οι hardcore-άδες και όσοι ασχολούνται με μοντέρνους ακραίους ήχους, αποφασίσουν να ακολουθήσουν την πηγή των επιρροών τους θα βγάλουν διαμάντια. Ένα τέτοιο είναι και το "De Doden Hebben Het Goed II". Ατόφιο διαμάντι ευρωπαϊκού black metal που καθηλώνει.

3. Oι Nightbringer επανέρχονται σε πιο ορθόδοξα μονοπάτια με το "Terra Damnata" που αποτελεί ένα συμπαγές και ολοκληρωμένο άλμπουμ. Όντας από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του ιδιώματος την τελευταία δεκαετία, το παρουσιάζουν και σε αυτό το άλμπουμ, όσο και αν η επιφυλακτικότητα, που αντιμετωπίστηκε ο προηγούμενος τους δίσκος, τους ανάγκασε να επιστρέψουν εν μέρη στην ασφάλεια του παρελθόντος τους. 

4. Αν θέλετε black metal με ψυχή, διαβολικότητα, ακρότητα, μυστικισμό και λίγο από πορνό καλώς ήρθατε στους Hades Archer. Ο κύριος Ναβουχοδονόσορας ο τρίτος αφήνει για λίγο την κύρια μπάντα του, τους Force Of Darkness, και με το "Temple Of The Impure" βγάζει όλες τις ορδές της κολάσεως να σας κατακλύσουν. Λατινοαμερικάνικες καταστάσεις, Sarcofago, Sextrash κτλ μαζί με κάποια riff από Rotting Christ και Varathron φτιάχνουν ένα δυναμίτη για εκλεκτά γούστα. Μέχρι και Von φέρνει, τέτοια καταστροφή. Μπράβο τους και μαγκιά τους.

5. Εκ Λίβερπουλ ορμώμενοι οι αναρχικοί blacksters Dawn Ray’d έδωσαν στην ανθρωπότητα άλλον έναν φανταστικό δίσκο, μαύρο και άραχνο, ακριβώς σαν την ψυχή της εργατικής τάξης. Για την οποία οι ίδιοι λένε ότι παλεύουν. Black metal σιδηρόδρομοι με βιολί σε πρώτο πλάνο στο "The Unlawful Assembly" και ένα συγκρότημα σε σταθερά ανοδική πορεία

Check also:

Οι Voidsphere με το εξαιρετικό "To Call | To Speak" δείχνουν πώς παίζει ένα συγκρότημα με όραμα την καταστροφή του κόσμου όπως τον ξέρουμε. Για fan των Weakling. Οι Γάλλοι Blut Aus Nord συνεχίζουν ακάθεκτοι με το "Deus Salutis Meae" κινούμενοι αυτή τη φορά σε πειραματικά και βιομηχανικά μονοπάτια, ενώ οι συμπατριώτες τους Aosoth δεν διαφοροποιούνται από ό,τι μας έχουν παρουσιάσει μέχρι σήμερα στο "V: The Inside Scriptures". Οι Άγγλοι Wode στον δεύτερο τους δίσκο υπό τον τίτλο "Servants Of The Countercosmos" υπηρετούν πιστά παραδοσιακές black metal φόρμες, ενώ ο Miko Aspa με το "City Of Slaughter" δεν απομακρύνεται από τον Dark Throne - ικό κατά βάση ήχο στο ένατο άλμπουμ αυτού του project που ονομάζεται Cladestine Blaze.

♦ Τα δικά μας παιδιά... ♦

1. Οι Septicflesh αποτελούν ένα από τα ελάχιστα ελληνικά σχήματα που ξεχωρίζουν στο εξωτερικό και μπορούν ύστερα από δύο και πλέον δεκαετίες να συνεχίζουν την πορεία τους σε ένα σταθερό και αξιόλογο επίπεδο. Το "Codex Omega" είναι ένα ακόμα σπουδαίο άλμπουμ, στο οποίο συνεχίζουν το ταξίδι τους μέσα σε μια ατμόσφαιρα σκοτεινή και ικανοποιούν όλους αυτούς που τους πιστεύουν και τους ακολουθούν αυτά τα χρόνια.

2. Οι Kawir δεν αποκλίνουν από αυτό που κάνουν εδώ και πολλά χρόνια και ενώ τελευταία εμφανίζονται παραγωγικοί, δεν δείχνουν να χάνουν σε έμπνευση και φρεσκάδα. Το "Εξιλασμός" κρατάει σε απόσταση τα pagan στοιχεία του παρελθόντος, δίνοντας έμφαση σε ένα ασταμάτητο black metal όργιο με εναλλαγές σε γρήγορα και πιο αργά περάσματα. Οι χαρακτηριστικές μελωδίες του ελληνικού black metal ήχου προσδίδουν μια μαγευτική αίσθηση στο άλμπουμ.  

3. Οι Acrimonious στο "Eleven Dragons" παρουσιάζουν ένα σοβαρότατο δείγμα γραφής occult μαύρης τέχνης που μετουσιώνεται σε black/death εχθροπραξίες οι οποίες μένουν σε σταθερή πορεία ανόδου μετά και το, επίσης εξαιρετικό "Sunyata", που προηγήθηκε. Χρόνια στο κουρμπέτι με αστείρευτη έμπνευση και επιμονή.

4. Φφ  Είναι πραγματικά σπάνιο να ακούς κάτι το οποίο έχει τόσο ξεδιάντροπες αναφορές σε παρελθοντικά πράγματα και να είναι τόσο απολαυστικό. Να μην ενοχλείσαι στιγμή και αντιθέτως να βρίσκεις ένα συγκρότημα το οποίο έχει να δώσει πάρα πολλά. Αυτό είναι οι Nature's από Θεσσαλονίκη και το "Early Cvlts" μπορεί να κάνει τον Euronymous να στριφογυρνάει στον τάφο του από ευχαρίστηση.

5. Οι Aherusia κυκλοφόρησαν τον τρίτο τους δίσκο με τον τίτλο "Prometheus: Seven Principles On How To Be Invincible" και επιτυγχάνουν να συγκεράσουν το black metal με στοιχεία και χαρακτηριστικά της ελληνικής μουσικής, με την ταμπέλα του folk/pagan black metal να ταιριάζει άψογα. Η διαφορετική προσέγγιση του άλμπουμ αυτού μέσα από μια θεατρική παράσταση είναι ένα γεγονός πρωτότυπο και σίγουρα ενδιαφέρον. 

Check also:

Οι Βολιώτες Isolert εδώ και μία διετία δεν έχουν βάλει κώλο κάτω και μας δίνουν εξαιρετικές κυκλοφορίες Dissection-ικού black metal είτε στο ομώνυμο EP τους είτε στην split κυκλοφορία με τους Insanity Cult, ονόματι "Towards The Great Dissolution". Προσκυνάμε τους θεόθεους Θεσσαλονικείς Godless και τη νέα τους κυκλοφορία με τον αδιανόητα καβλωτικό τίτλο "Τίμιο Ξύλο". Επικά πράγματα και τεχνικό death metal του σκοτωμού.

♦ Tα αταμπέλωτα διαμάντια ♦

1. Για τα δεδομένα του τρελο-Γάλλου, Gautier Serre, το "Savage Sinusoid" αποτελεί εξομάλυνση των σχέσεων του με την λογική και την συνοχή, αλλά για τους περισσότερους κοινούς θνητούς παραμένει ένα δύσκολο άκουσμα, το οποίο μπορεί είτε να εκτιμηθεί ως κάποιο συμπίλημα που προκαλεί δυσφορία, είτε ως ένα βλάσφημο και  δυσαρμονικό αριστούργημα καταδικασμένο να μείνει στην αφάνεια, όπως επιτάσσει η διαρκής Ιερά Εξέταση του metal. Ακόμα και αν η συνάντηση του baroque με το black metal και την βαλκανική παράδοση δεν είναι το αγαπημένο σας μουσικό είδος, οι Igorrr έχουν κάτι για όλους στον παράφρονα αχταρμά τους.

2. Οι NeObliviscaris είχαν δείξει τις δυνατότητες τους από τον πρώτο τους δίσκο. Στο "Urn" συνεχίζουν ακάθεκτοι με ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ και μας κάνουν να υποψιαζόμαστε ότι το ταβάνι τους ίσως να είναι πιο ψηλά από αυτό που για την ώρα πιστεύουμε. Σταθερά ποιοτικοί μας προσφέρουν ένα δίσκο με ολοκληρωμένες συνθέσεις, ευφάνταστες ιδέες,  απρόσμενες αλλαγές, στιγμές υψηλής τεχνικής και αισθητικής που κάνουν τον όρο progressive black metal να φαντάζει λίγος. 

3. Η παρέα του Jason Mendoca στο "Renaissance In Extremis", αποτελεί άλλο ένα τιτάνιο comeback (μήπως έπρεπε τελικά να είχαμε τέτοια κατηγορία;), το οποίο παίζει μπάλα μονότερμα στα χωράφια του prog death metal. Πίσω από τα love-it-or-hate-it καθαρά και brutal φωνητικά και την υψηλή τεχνική, κρύβουν ένα ευθυτενή metal δίσκο, ο οποίος ταυτόχρονα δικαιώνει και ξεδιψά τους παλαιούς φίλους των Akercocke, αλλά μπορεί να στρατολογήσει μία ολόκληρη νέα γενιά στην μικρή μουσική τους αίρεση.

4. Oι τελείως διεστραμμένος εικαστικός, illustrator και designer, μεταξύ άλλων των Blut Aus Nord, Ulver, Neurosis, Deathspell Omega και Church of Ra, Dehn Sora συνεχίζει να μοιράζει ασφυξία και πόνο με το προσωπικό του μουσικό όχημα Throane. Στο ηχητικό κύμα απελπισίας και πόνου που μοιράζει το "Plus Une Main A Mordre" βάζει τόνους ambient για να καλύψει τις post/black metal ανησυχίες του.

5. Παραλίγο να μας ξεφύγει. Με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα από Emperor, Carpathian Forest, Blood Red Throne και Green Carnation, η δεύτερη προσπάθεια των The 3rd Attempt με το "Egocidal" στρέφεται ακόμα περισσότερο προς το black ‘n’ roll, ενώ παραμένει προσάναμμα για τα καζάνια της Κόλασης. Το κατάστημα διαθέτει αρκετά ξυσίματα και blast beats για να γητεύσει τους πιουρίστες, αλλά και αρκετό Jack Daniels για την ποιοτική διασκέδαση με τις κουρτίνες τραβηγμένες όμως και ελάχιστα υπερβατικές μεταβάσεις προς το thrash. 

Check also:

Δεν θα μπορούσαμε όμως να μην αναφερθούμε και σε μερικά ακόμα παραγνωρισμένα διαμαντάκια της κατηγορίας, όπως στους Venenum με το "Trance Of Death", από τον παράδεισο του λουκάνικου και της μπύρας, την Βαυαρία, οι οποίοι μας συγκίνησαν με την ελαφρώς παλιομοδίτικη death metal  προσέγγιση τους  που έχει τα κότσια να βάλει και πιάνο στην φάση. Επίσης ειδική μνεία αξίζουν οι σαφώς σεξουαλικά καταπιεσμένοι Midnight, οι οποίοι ουσιαστικά αποτελούν προσωπική υπόθεση του υπερπαραγωγικού και υπερταλαντούχου Athenar με το black και speed metal αμάλγαμα που ακούει στα όνομα "Sweet Death And Ecstasy", το οποίο με την σειρά του τιμά ακόμα και τις stoner καταβολές του δημιουργού του. Αλλά τα πιο ανταποδοτικά 15 λεπτά της χρονιάς ίσως να έρχονται από το "Red" των Scour όμως. Το "supergroup" των Scour, το οποίο αποτελείται από μέλη των Misery Index, Pig Destroyer, Cattle Decapitation και τον Phil Anselmo, μας χάρισε άλλο ένα  in-your-face EP εξαγριωμένου και ασυγχώρητα εξωφρενικού black metal που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για να ξαποστάσεις.