Obituary

Η έμφαση στο λογότυπο και εν γένει μόνο στο όνομα του συγκροτήματος για εξώφυλλο σε προϊδεάζει για κάτι σοβαρό. Φαίνεται ότι οι Obituary το πήραν πολύ θερμά τι θα βάλουν στο νέο άλμπουμ τους και σαν αποτέλεσμα δικαιώνονται. Δύσκολα κάποιος fan τους θα απογοητευτεί με τα τραγούδια εδώ μέσα και αν μη τι άλλο παίζει σοβαρά το ενδεχόμενο να το θεωρήσει και από τα πιο καλά από την επανασύνδεσή τους και μετά.

Σε αρκετούς η πορεία του group από το "World Demise" και μετά τους ψιλοξίνισε ή τους άφηνε αδιάφορους. Οι λόγοι ήταν κυρίως δύο. Η έλλειψη αυτής της θανατίλας που έβγαζαν στους τρείς πρώτους δίσκους αλλά και η σαφής ανακύκλωση ιδεών που σε έφερνε σε κορεσμό. Παρ' όλα ταύτα οι Obituary έχαιραν και χαίρουν εκτίμησης από την πλειοψηφία του μεταλλόκοσμου μιας και οι εμφανίσεις τους είναι πολύ αδρεναλινικές ενώ αυτό το τεράστιο feedback που είχαν στις αρχές της δεκαετίας του '90 μοιάζει σε κάποιο ποσοστό να τους ακολουθεί ακόμα. Το "Obituary" τα παίρνει σβάρνα όλα και φέρνει τους Αμερικάνους στο βάθρο του death για φέτος με έναν αν μη τι άλλο αδιαφιλονίκητο τρόπο.

Το "Brave" μπουκάρει χωρίς πολλά και αμέσως γίνεται αντιληπτό ότι έχεις να κάνεις με κάτι καλό. Τραγούδια πολύ απλά σε δομές, ελάχιστα θέματα μέσα τους αλλά εξαιρετικά κολλητικά. Ιδανικά για να κοπανιέσαι και να το ευχαριστιέται ο σβέρκος σου. Θες γρήγορα, θες mid tempo, όπως στο "A Lesson In Violence" τα αποτελέσματα τα ίδια. Είναι εντυπωσιακό, επίσης, ότι παρόλη την απλότητα του, το "Obituary" δεν είναι βαρετό. Κατά έναν διαολεμένο τρόπο θέλεις να το ακούς συνέχεια και δύσκολα κουράζεσαι. Σαν ξηρούς καρπούς,  αν αρχίσεις δεν σταματάς.

Χαρακτηριστική είναι και η δουλειά στα solo. Ο Kenny Andrews κερδίζει τα φώτα εδώ πέρα αφού δίνει και το κάτι διαφορετικό εν σχέσει με τα παλιά. Ειδικά σε τραγούδια σαν το "Sentence Day" ο τύπος μονοπωλεί το ενδιαφέρον και πρακτικά σηκώνει το βάρος μόνος του. Αλλού βγάζει αυτό το νεκρικό ουρλιαχτό του Allen West, αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Αυτό δεν ισχύει 100% και για τα τραγούδια αφού πλησιάζουν αρκετά στο "The End Complete" ή σε κάποιες φάσεις στο ντεμπούτο πχ στο "It Lives". Το δε κόλλημα ή αν θέλετε φόρος τιμής στους μεγάλους Celtic Frost θα ξαναγίνει φανερό στο τελευταίο από τη μέση και μετά.

Προσωπικά είχα κουραστεί πολύ με τα LP των Obituary από το 2005 και μετά και ειλικρινά δεν περίμενα να γουστάρω τόσο πολύ το νέο τους άλμπουμ. Δεν μπορεί να συγκριθεί με το χρυσό παρελθόν τους, θα ήταν άδικο κάτι τέτοιο αφού και τα φωνητικά του Tardy έχουν χάσει σε όγκο και οι σύγχρονες παραγωγές είναι αρκετά πιο πίσω από τις δουλειές που γίνονταν στο παρελθόν. Αυτό είναι φανερό ειδικά στη φωνή. Έχει γίνει φιλότιμη προσπάθεια, πχ στο «ρεφρέν» του "End It Now" βγαίνει ένας γρυλισμός από τα παλιά, αλλά δεν απλώνονται στα τραγούδια με αυτόν τον απειλητικό τρόπο που συνέβαινε στα "Slowly We Rot" ή "Cause Of Death". Πάντως τα τραγούδια και τα riff σε κάνουν να ξεχάσεις τέτοιες συγκρίσεις και σίγουρα το "Obituary" θα ακουστεί πολύ. Βουτάτε ελεύθερα.