Satyricon

Οι Satyricon είναι μια δύσκολη περίπτωση για κριτική ή παρουσίαση δίσκου τους μιας και υπάρχει έντονος διχασμός για τη μουσική τους ειδικά μετά το "Volcano". Αρκετοί θεωρούν τη μετέπειτα πορεία τους υπερβολικά απλή, εύπεπτη και φτηνή. Για να είμαστε ειλικρινείς προβληματισμός υπήρχε και στο "Rebel Extravaganza" οπού χρεωθήκαν την άνοδο στο τότε άρμα του ‘μοντέρνου΄ ή μοδάτου black metal, όπως επίσης πολλά zine είχαν κριτικάρει αρνητικά το "Nemesis Divina" σαν πιο εμπορική προσέγγιση σε αντιδιαστολή με τα δύο πρώτα άλμπουμ. Είναι αντιληπτό ότι οι Νορβηγοί είτε ποντάρουν στο να φτιάχνουν πράγματα απλά για να δημιουργούν ντόρο έστω αρνητικό ή ακολουθούν αδιαφορώντας για τις περιρρέουσες σειρήνες το δικό τους μονοπάτι με ότι συνεπάγεται.

Πιθανότατα η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο. Δίσκοι σαν τα "Now, Diabolical" ή το "The Age Of Nero", μέσα στην απλότητά τους είχαν κάποιες εξαιρετικές στιγμές αλλά σαν σύνολο υπέφεραν από αρκετά αδιάφορα έως βαρετά σημεία. Το δε ομότιτλο, προηγούμενο δισκάκι μάλλον ήταν το ναδίρ της έως τώρα πορείας τους μιας και ακουγόταν πολύ επίπεδο. Το "Deep Calleth Upon Deep" συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά αυτών των τελευταίων δίσκων αλλά απέχει παρασάγγας και ποιοτικά και από έμπνευση κάνοντας το αρκετά ενδιαφέρων. Σίγουρα δύσκολα θα συγκινήσει όσους ένιωθαν βαρεμάρα με τους νέους Satyricon αλλά αδιαμφισβήτητα τα οχτώ τραγούδια εδώ είναι από τις καλύτερες στιγμές τους εδώ και αρκετά χρόνια.

Αφήνοντας σκεπτικά για το αν είναι πλέον black metal η μουσική τους ή για το αν στοχεύουν σε ευρύ κοινό (είναι pop δηλαδή) και εστιάζοντας στο αποτέλεσμα που μας παρέχεται από το νέο δίσκο δύσκολα θα μείνουμε ασυγκίνητοι.  Οι πρώτες επαφές ίσως κουράσουν, μπορεί να δείχνουν τα τραγούδια flatκαι βαρετά λόγω απλοϊκότητας. Η αλήθεια είναι όμως ότι πίσω από τη φαινομενική αυτή μονοδιάστατη προοπτική κρύβεται αρκετή δουλειά σε όλους τους τομείς. Μικρές αλλαγές των riff, των ρυθμών στα τύμπανα και γενικώς στη δομή και σκελετό των συνθέσεων κάνουν το αποτέλεσμα πολύ βαθύ και ουσιαστικό. Ο Satyr μοιάζει να απογυμνώνει τις ιδέες του, να στοχεύει σε ένα βασικό πυρήνα αδιαφορώντας για το περιτύλιγμα. Σαν μια μαγική σφραγίδα παλαιών μυστικιστών, όπου έπαιρναν προτάσεις και έκοβαν μέχρι να φτάσουν σε μια εικόνα που τα έδινε όλα κατευθείαν.

Μουσικά η όλη ιδέα είναι στη δυναμική του τραγουδιού. Όχι τόσο τα κιθαριστικά θέματα καθεαυτά αλλά στη συνολική εντύπωση, πχ στο "The Ghost Of Rome" όπου μόνο οι λέξεις στο refrain σε μαγνητίζουν. Συνεισφέρουν βέβαια και τα backing vocals όπου σαν θρήνος δημιουργούν μια μαύρη ατμόσφαιρα. Γενικώς μικρές λεπτομέρειες σαν τα βιολιά, κλαρινέτα ή το δυσαρμονικό σαξόφωνο στο "Dissonant" δίνουν χρώμα στο "Deep Calleth Upon Deep". Ταυτόχρονα το παίξιμο του Frost μετουσιώνει τις συνθέσεις, ίσως τα καλύτερα τύμπανα που έχει παίξει σε δίσκο Satyricon. Δεν είναι υπερβολικός, παρόλα τα πολλά γυρίσματα, σίγουρα πιο συγκρατημένος από άλλες φορές, χωρίς το μικρόβιο του εντυπωσιασμού να θολώνει τα τραγούδια.

Οι στίχοι είναι αρκετά προσωπικοί, συνήθως σε πρώτο πρόσωπο και με τη ματιά του στο γύρω περιβάλλον. Βγάζουν μια μαυρίλα, άλλες φορές θλίψη αλλά πνέουν και μια δύναμη και αποφασιστικότητα. Αυτό το βγάζει και το "Deep Calleth Upon Deep" σαν μουσική. Αξιοσημείωτο επίσης ότι τα οχτώ το σύνολο τραγούδια είναι διαφορετικά μεταξύ τους, έχουν μια αυτονομία. Άλλο είναι πιο γρήγορο, άλλο πιο μελαγχολικό, άλλο πιο ανυψωτικό  ενώ στο αρκετά ιδιαίτερο από ρυθμούς "Blood Cracks The Ground" έχουμε και λίγο folklore. Αν εξαιρέσουμε πάντως το συγκεκριμένο που ακούγεται λίγο μπερδεμένο (δίχως να είναι κακό πάντως) και το "To Your Breathen In The Dark" το οποίο είναι super σύνθεση αλλά ένα solo στη μέση θα το έφτανε στα ύψη, δύσκολα βρίσκεις μειονεκτήματα στο δίσκο. Ανέλπιστα ή όχι οι Satyricon μας βουτούν σε βάθη σκοτεινά και σε αυτό το δίσκο το κάνουν καλά. Α, και ένα riff στο "Black Wings And Withering Gloom" είναι πραγματικά απίστευτο.