Septicflesh

Codex Omega

Season Of Mist (2017)
Από τον Νίκο Καταπίδη, 22/08/2017
Βήματα μπροστά με κλεφτές ματιές στο παρελθόν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

To "Titan" το είχα εκθειάσει όταν κυκλοφόρησε, κι ακόμη θεωρώ πως είναι από τους καλύτερους δίσκους των Septicflesh. Σε ένα χώρο που είναι εύκολο να ακουστεί κανείς cheesy και κοινότοπος, είναι δύσκολο να προχωράς και να εξελίσσεσαι. Έχοντας φτάσει ίσως στο πιο σκοτεινό σημείο τον ήχο της, η μπάντα με το "Codex Omega" όχι μόνο καλείται να απαντήσει στην απορία του τί έρχεται μετά από έναν τιτάνα, αλλά και κατά πόσο η αλλαγή μέλους και η φυγή του Φώτη Benardo από το drum throne θα επηρέαζε την κατεύθυνση του άλμπουμ. Για μια μπαρουτοκαπνισμένη μπάντα όπως οι Septicflesh όμως, φαίνεται πως τίποτε δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην εξέλιξή τους.

Οι δυο λέξεις που διαρκώς επανέρχονται στο μυαλό μου σε κάθε ακρόαση, είναι ωριμότητα και ισορροπία. Εκεί που το "Titan" σε βύθιζε στο σκότος και ήταν δύστροπο και πολύ σκοτεινό, το "Codex Omega" πάει ένα βήμα παραπέρα όλες τις πτυχές του ήχου της μπάντας, λοξοκοιτάζοντας το παρελθόν κι επαναφέροντας το μελωδικό στοιχείο σε μεγαλύτερο βαθμό, μπολιασμένο όμως με την δυσοίωνη και μυστικιστική ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει τους σύγχρονους Septicflesh. Καθοριστικός παράγοντας γι ακόμη μια φορά η επιβλητική και δυναμική παρουσία της συμφωνικής ορχήστρας, που ντύνει σαν πέπλο μυστηρίου τόσο τις πομπώδεις όσο και τις πιο ήρεμες στιγμές του άλμπουμ.

Από την εισαγωγή κιόλας του "Dante's Inferno" ετοιμαζόμαστε να ταξιδέψουμε στην κόλαση του Δάντη, σε ένα soundtrack-ικό κομμάτι που δίνει το στίγμα του δίσκου, περιέχοντας κάθε στοιχείο που ξέρουμε κι αγαπάμε στους Septicflesh, κιθάρες-ξυράφια, δαιμονισμένα τύμπανα κι επιβλητική ορχήστρα που κάνει ακόμη πιο επικό το αποτέλεσμα.

Αυτό που επίσης είναι προφανές από το πρώτο κιόλας κομμάτι, είναι το πόσο βελτιωμένος είναι ο ήχος και η παραγωγή, που τολμώ να πω πως είναι πιθανότατα η καλύτερη σε άλμπουμ της μπάντας. Jens Bogren είναι αυτός, και οι ικανότητές του κάτι παραπάνω από εκπληκτικές. Τρομερή ισορροπία μεταξύ όλων των οργάνων, με τις λεπτομέρειες της ορχήστρας να ακούγονται ακόμη και στα πλέον θορυβώδη σημεία. Πέρα από την παραγωγή βέβαια βοηθά και η ενορχήστρωση, που είναι πολύ πλούσια, ενώ αξιοσημείωτη και η παρουσία της ακουστικής δωδεκάχορδης κιθάρας σε διάφορα σημεία που θα έλεγε κανείς πως δίνει ένα σχεδόν μεσαιωνικό χαρακτήρα στα κομμάτια που χρησιμοποιείται. Η εισαγωγή του "Martyr" είναι ένα καλό παράδειγμα, με μια πανέμορφη μελωδία που δεν αργεί να μετατραπεί στο απόλυτο σκότος μόλις μπεί όλη η μπάντα στο κομμάτι.

Για πολλούς όπως και για τον γράφοντα, η αλλαγή ντράμερ ήταν κάτι που δημιούργησε ερωτηματικά και προβληματισμό, αφού ο Φώτης είναι αναμφίβολα ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης, που προσέγγιζε με εκλεπτυσμένο τρόπο και δημιουργικότητα τα μέρη των τυμπάνων. Τη θέση του πήρε ο Krimh, ο οποίος είναι σίγουρα οδοστρωτήρας, ωστόσο νιώθω πως δεν δείχνει αυτό το κάτι παραπάνω πίσω από το κιτ. Η απόδοσή του και ο ήχος του είναι σε εξαιρετικά επίπεδα, ωστόσο θα ήταν ψέμα να πώ πως δεν μου έλειπε η σπιρτάδα και οι μικρές λεπτομέρειες που έβαζε στο παίξιμό του ο Φώτης. Ίσως στον επόμενο δίσκο να δούμε και τον Krimh πιο απελευθερωμένο.

Για όσους αναζητούν και τα καθαρά φωνητικά του Σωτήρη στους Septicflesh, ο δίσκος σίγουρα δε τους αφήσει παραπονεμένους. Η παρουσία του είναι αυξημένη στο "Codex Omega", ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την ισορροπία που υπάρχει μεταξύ των δυο προσώπων της μπάντας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως τα κομμάτια στα οποία τραγουδά και ο Σωτήρης, είναι μερικά από τα καλύτερα του δίσκου. "Dark Art" και "Faceless" ξεχωρίζουν με τις πανέμορφες μελωδίες τους και τις πολλαπλές εναλλαγές σε ταχύτητες κι ατμόσφαιρα.

Όπως συνηθίζεται στα τελευταία άλμπουμ των Septicflesh, το τελευταίο κομμάτι κρύβει κάτι το ιδιαίτερο. Αυτό συμβαίνει και στο "Trinity", μια πιο mid-tempo σύνθεση με έντονη παρουσία ακουστικής κιθάρας, μερικά αρρωστημένα περάσματα με blast-beats, και κάποια χαρακτηριστικά guitar leads που λειτουργούν σαν συνδετικός ιστός. Όταν αναφέρθηκα σε λοξοκοιτάγματα στο παρελθόν, το "Trinity" ήταν ένας από τους βασικούς λόγους, καθώς ιδιαίτερα στα πιο αργά σημεία φέρνει στο μυαλό κάτι από εποχές "A Fallen Temple".

Αυτές οι αναφορές στο παρελθόν όμως κάθε άλλο ως πισογύρισμα μπορούν να χαρακτηριστούν. Αντίθετα, δείχνουν μια μπάντα που δεν ξεχνάει τι είναι αυτό που την κάνει ιδιαίτερη, αλλά χρησιμοποιεί τα δυνατά της χαρτιά για να πάει τον ήχο της παραπέρα και να μην εγκλωβιστεί σε ένα προδιαγεγραμμένο μονοπάτι.

Κάτι τέτοια άλμπουμ δύσκολα σπάνε σε επιμέρους κομμάτια, και το "Codex Omega" αξίζει να ακουστεί ως σύνολο. Ένα απαιτητικό ταξίδι στο σκοτάδι και το μυστικισμό, που σίγουρα θα επιβραβεύσει τους τολμηρούς και θα ικανοποιήσει όσους ψάχνουν κάτι παραπέρα από το τυπικό συμφωνικό ακραίο metal.

  • SHARE
  • TWEET