Blut Aus Nord

Η γαλλική black metal σκηνή θεωρείται, δικαίως, από τις σημαντικότερες και πιο ριζοσπαστικές μουσικές «κολεκτίβες» των τελευταίων είκοσι και πλέον χρόνων, με τους Blut Aus Nord, το εκφραστικό όχημα των διεστραμμένων ανησυχιών των Vindsval και W.D. Feld, να ξεχωρίζουν ως μια από τις εξέχουσες συνισταμένες της. Έτσι, τρία περίπου χρόνια έπειτα από το τρίτο μέρος της "Memoria Vetusta" σειράς δίσκων τους (και με το "Codex Obscura Nomina" split με τους Aevangelist να μεσολαβεί), η κυκλοφορία του δωδέκατου ολοκληρωμένου τους έργου είναι γεγονός.

Αν θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να εξετάσουμε και να επεξεργαστούμε το καλλιτεχνικό πρόσωπο που μας αποκαλύπτει η μπάντα την τελευταία περίπου δεκαετία, θα καταλήγαμε (με μια μάλλον χονδροειδή προσέγγιση) πως, έπειτα από τα αμφιλεγόμενα "MoRT" και "Odinist", υπήρξε ένας, τόσο ονομαστικός, όσο και υφολογικός διαχωρισμός των κυκλοφοριών της, με τη "Memoria Vetusta" σειρά να φανερώνει ιδανικά το πρότερο, '90s παραδοσιακό black metal ύφος της και την "777" τριλογία να μετατρέπει σε ήχους τα avant-garde/industrial/black metal οράματα της.

Πλέον, με το νέο άλμπουμ να μην ακολουθεί καμία από τις προαναφερθείσες ονομαστικές μανιέρες (συνεπώς και να μην προϊδεάζει εκ των προτέρων για την ηχητική προσέγγιση που ακολουθεί), αλλά να διαδέχεται ένα δίσκο όπου ο Vindsval επέλεξε την πιο παγιωμένη black metal οπτική ως πυξίδα για τη συνθετική δημιουργία, το "Deus Salutis Meae" επαναφέρει τους Blut Aus Nord στα άκρως πειραματικά, avant-garde μονοπάτια, αλλά με έναν τρόπο που σχεδόν αποικοδομεί τη στενή έννοια της σύνθεσης.

Τα φωνητικά ακολουθούν μια σχεδόν τελετουργική νόρμα, με τις απόκοσμες κραυγές και τις επαναλαμβανόμενες φωνητικές φράσεις να φαντάζουν ως αποσπάσματα επικλήσεων σε κάποιον αρχέγονο θεό, υπόθεση που συμβαδίζει με τη γενικότερη «θρησκευτική» ατμόσφαιρα του δίσκου, λόγω της πληθώρας από ηχητικά samples, αλλά και του τίτλου του (που αποτελεί τμήμα του ψαλμού 87 της Αγίας Γραφής, βλέπε "Domine, Deus salutis meae, in die clamavi et nocte coram te").

Σε ό,τι αφορά το τελευταίο, η χρήση του συγκεκριμένου ψαλμού, ενός από τους σκοτεινότερους θεματικά, και της σημασίας του (καθώς το συγκεκριμένο μέρος μεταφράζεται ως «ο θεός της σωτηρίας μου») αποκτά μια ξεκάθαρα διττή και διαστρεβλωμένη έννοια, η οποία αλληλεπιδρά με τους επιλεγμένους τίτλους των περιεχόμενων κομματιών (όλοι τους σε λατινική ή ελληνική γλώσσα και με ευρύτερα θρησκευτικές/χριστιανικές προεκτάσεις) και σχεδόν κατατάσσουν το δίσκο στην orthodox black metal συνομοταξία.

Μουσικά, τώρα, η industrial/avant-garde λογική της μέχρι τώρα πορείας των Blut Aus Nord εμφανίζεται κι εδώ, παραλλαγμένη όμως μέσα από ένα blackened doom πρίσμα και μια προοπτική που προσπαθεί να μπλέξει τη δυστοπική δυσαρμονία των Morbid Angel με το βιομηχανικό μηδενισμό των Godflesh. Η συνολική αντι-σύνθεση του άλμπουμ φαίνεται πως διέπεται από μια τελεολογική ακολουθία που περισσότερο έχει ως σκοπό την αποδοτικότερη μετάδοση του μηνύματος του δημιουργού, παρά την ανάδειξη του δίσκου ως ένα άκουσμα καθαρά μουσικής φύσεως, και τελικά αποκαλύπτεται πλήρως αν αντιμετωπιστεί με τη λογική της αφομοίωσης του όλου κι όχι μεμονωμένων στιγμών του.

Εν τέλει, το "Deus Salutis Meae" στέκεται ως ένα ακόμη κατάμαυρο καλλιτεχνικό έργο δια χειρός Blut Aus Nord, το οποίο αν και υπερβαίνει την συμβατική έννοια του μουσικού άλμπουμ και, λόγω αυτού, αποτελεί ένα δύστροπο στην αντίληψη του άκουσμα, συνεχίζει να υπηρετεί τις απαιτητικότερες πτυχές της μουσικής ως τέχνη και μέσο έκφρασης.