Ανασκόπηση 2011: Thrash Metal

Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 20/12/2011 @ 14:10
Όπως μου αρέσει να λέω, το thrash είναι το παρακλάδι του heavy metal με την περισσότερη σαφήνεια από όλα τα άλλα. Γρήγορη, επιθετική και γνήσια στις προθέσεις της, η μουσική του σπανίως αφήνει θολά και αμφισβητήσιμα σημεία. Σε συνέχεια των προηγούμενων ετών και με το trend να βρίσκεται σε παρατεταμένη έξαρση δημοτικότητας, το 2011 υπήρξε μία ακόμη παραγωγική χρονιά για το thrash, όπου ορισμένες κυκλοφορίες έτυχαν καθολικής αποδοχής από τους οπαδούς, κάποιες άλλες δίχασαν την κοινή γνώμη, ενώ πολλές ήταν εκείνες που πάλεψαν να ξεχωρίσουν μέσω της διαφοροποίησής τους. Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να συγκεντρώσει περιληπτικά όσα διαδραματίστηκαν στον κόσμο του thrash, αρχειοθετώντας τα γεγονότα, τις δισκογραφικές δουλειές και τη συναυλιακή δραστηριότητα που άφησαν τα σημάδια τους σ' αυτή τη χρονιά.

The Lethargic Age

Ανησυχητική ηρεμία θα λέγαμε ότι επικράτησε στην επικαιρότητα κατά τη διάρκεια του 2011, καθώς τα σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν τη χρονιά ήταν ελάχιστα. Ανάμεσα σ' αυτά, είχαμε τις πρώτες συναυλίες των επανασυνδεδεμένων Coroner, οι οποίοι μάλιστα πέρασαν επιτυχημένα και από τη χώρα μας προ ολίγων ημερών. Δυστυχώς δεν έλειψαν οι έμψυχες απώλειες, με κυριότερη αυτή του μπασίστα των Exhorder, Frankie Sparcello, ενώ τέλος στην ίδια του τη ζωή έδωσε ο πρώην μπασίστας των Legion Of The Damned, Twan Fleuren. Πολύ κοντά στο δικό του θάνατο δήλωσε πως βρέθηκε και ο Jeff Hanneman των Slayer, μετά από μία σπάνια ασθένεια που προκλήθηκε από τσίμπημα αράχνης, που όμως αντιμετωπίστηκε επιτυχώς μέσω πολλαπλών θεραπειών και χειρουργικών επεμβάσεων στις οποίες υποβλήθηκε. Ακόμα, με όγκο στον εγκέφαλο διαγνώστηκε για δεύτερη φορά μετά το 2001 ο πρώην κιθαρίστας και νυν παραγωγός James Murphy (ex-Death, Testament), για την καταπολέμηση του οποίου απηύθυνε έκκληση για βοήθεια προς τους οπαδούς του. Ωστόσο, φαίνεται ότι δε συντρέχει κίνδυνος για εξάπλωσή του σε άλλα μέρη του σώματος, καθώς ο όγκος έχει προσδιορισθεί ως μη-καρκινικός.

Ελάχιστες ήταν και οι αποχωρήσεις μελών, με σημαντικότερη αυτή του Paul Bostaph από τις τάξεις των Testament, λόγω καλλιτεχνικών διαφορών με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Νωρίτερα, ένας σοβαρός τραυματισμός δεν επέτρεψε στον drummer να λάβει μέρος στις ηχογραφήσεις του επερχόμενου δίσκου της μπάντας, με τον «πανταχού παρόντα» Gene Hoglan να τον αντικαθιστά προσωρινά. Επίσης, τη διάλυσή τους -μέχρι νεωτέρας- γνωστοποίησαν οι Σουηδοί Carnal Forge, ύστερα από μία δισκογραφική πορεία δεκατεσσάρων χρόνων. Τέλος, το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς δεν ήταν άλλο από την κοινή ευρωπαϊκή περιοδεία, ονόματι Thrashfest, των Sepultura, Exodus, Destruction, Heathen και Mortal Sin, με όλες τις μπάντες να παρουσιάζουν υλικό αποκλειστικά από τις -κατά γενική ομολογία- καλύτερες κυκλοφορίες τους. Περιττό να πούμε ότι για μία ακόμη φορά μείναμε με την όρεξη και τελικά ζηλέψαμε όλη την Ευρώπη...

Agents Of Brutality

Θυμάστε τι είχε γίνει πέρυσι; Είδαμε σχεδόν σύσσωμη την παλιά φρουρά συγκροτημάτων να κυκλοφορεί καινούριο άλμπουμ. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, το 2011 δε θα μπορούσε να μας προσφέρει μία ανάλογη πλειάδα σημαντικών ονομάτων σε επίπεδο κυκλοφοριών. Ωστόσο, τα πρωτεία σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν στους Anthrax, ειδικά αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι η αναμονή για το "Worship Music" κράτησε περίπου τέσσερα χρόνια. Το έτερο μεγάλο όνομα που υποδεχτήκαμε μέσα στη χρονιά δεν ήταν άλλο από τους Sepultura, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το συμπαθητικό "Kairos", επιχειρώντας μία μερική επιστροφή στο thrash παρελθόν τους, στην πραγματοποίηση της οποίας συνέβαλε τα μέγιστα ο Roy Z με την παραγωγή του. Άλλα «ιερά τέρατα» που επέστρεψαν στη δισκογραφία ήταν οι εκσυγχρονισμένοι Onslaught με το "Sounds Of Violence", οι Destruction με το ανέλπιστα καλό "Day Of Reckoning", καθώς και οι Venom με το απλά αξιοπρεπές "Fallen Angels". Στη λίστα επρόκειτο αρχικά να προστεθεί και το "The Dark Roots Of Earth" των Testament, όμως ο τραυματισμός του Paul Bostaph, που τελικά οδήγησε στην αποχώρησή του από τη μπάντα, είχε ως αποτέλεσμα την αναβολή της κυκλοφορίας του άλμπουμ για την άνοιξη του 2012.



A Few Lessons In Violence

Μπορεί τα ονόματα-μεγαθήρια να έλειπαν από τη φετινή χρονιά, όμως αυτό δε μεταφράστηκε σε ύφεση παραγωγικότητας. Την κορυφή κατέκτησαν οι Vektor με το δεύτερο άλμπουμ τους, "Outer Isolation", κινούμενοι σε μία αποκλειστικά δική τους πορεία τεχνικού / sci-fi / progressive thrash, ενώ οι Havok με τον -επίσης δεύτερο- δίσκο τους "Time Is Up" παρέδωσαν μαθήματα ολόσωστου καλοπαιγμένου Bay Area thrash, κάνοντας την αναμονή για το νέο Testament να φαντάζει αισθητά μικρότερη. Με τα τρίτα τους άλμπουμ να τους εδραιώνουν για τα καλά στο χώρο συνέχισαν οι Evile ("Five Serpent's Teeth"), οι Warbringer ("Worlds Torn Asunder") και οι Revocation ("Chaos Of Forms"), αποδεικνύοντας ότι η καταξίωση είναι μία έννοια συνυφασμένη με τη συνέπεια και τη σκληρή δουλειά. Επίσης, νέους δίσκους είχαμε από τις «σταθερές αξίες» Legion Of The Damned και HateSphere, με τα "Descent Into Chaos" και "The Bludgeoning", αντίστοιχα, να τους διατηρούν στα γνωστά τους επίπεδα, ενώ εγγύηση στο μαυρομεταλλικό thrash εξακολουθούν να αποτελούν οι Skeletonwitch με το πολύ καλό "Forever Abomination". Ακόμα, άξιες αναφοράς είναι και οι φετινές κυκλοφορίες των Toxic Holocaust ("Conjure And Command"), Bywar ("Abduction"), Exmortus ("Beyond The Fall Of Time") και Lazarus A.D. ("Black Rivers Flow"), με τη λίστα να μακραίνει, αλλά την ποιοτική στάθμη να διατηρείται σε επίπεδα άνω του μέσου όρου.



Κι επειδή δεν είναι καλό να ξεχνάμε το παρελθόν και τους ήρωές του, ειδική μνεία θεωρώ πως αξίζει να γίνει στους παλιοκαραβανάδες του χώρου, οι οποίοι έδειξαν με τις επιστροφές τους ότι μόνο καλλιτεχνικά νεκροί δεν πρέπει να θεωρούνται. Συγκεκριμένα, Destruction και Mortal Sin δικαιούνται πρώτοι και καλύτεροι τα εύσημα για τα άλμπουμ τους "Day Of Reckoning" και "Psychology Of Death", αφού μέσω αυτών εμφανίστηκαν προσαρμοσμένοι στο σύγχρονο ήχο αλλά και αναζωογονημένοι σε σχέση με το παρελθόν τους. Ακόμη, οι Artillery φαίνεται να επιστρέφουν (έστω και εν μέρει) στον παλιό καλό τους εαυτό με το "My Blood", οι Criminal συνεχίζουν ακάθεκτοι το βρωμερό deathrash τους με το "Akelarre", ενώ Onslaught, Assassin και Accu§er παραδίδουν τα ικανοποιητικά "Sounds Of Violence", "Breaking The Silence" και "Dependent Domination", αντίστοιχα.



Beneath The Remains

Το 2011 ευτυχώς δε μας φόρτωσε με πολλές απογοητεύσεις. Ωστόσο, οι Anthrax από μία άποψη πλησιάζουν αρκετά σ' αυτή την κατηγορία. Ενώ δεν πρόκειται επ' ουδενί για κακό άλμπουμ, το "Worship Music" δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των περισσοτέρων οπαδών της μπάντας και -κυρίως- στον εξαιρετικά μεγάλο χρόνο αναμονής του. Επιπλέον, ο Joey Belladonna μοιάζει εκτός κλίματος μετά από την επανένταξή του, ενώ είναι εμφανές ότι πολλά κομμάτια θα λειτουργούσαν καλύτερα με φωνητικά πιο κοντά στο στυλ του Bush. Ο δίσκος είναι μεν αξιοπρεπής, παρά τη μερική ανισότητα και την έλλειψη ομοιομορφίας του, όμως το ζήτημα είναι ότι ως σύνολο δε στάθηκε στο ύψος του ονόματος των Anthrax και δεν αποζημίωσε σε ικανοποιητικό βαθμό τις μεγάλες προσδοκίες των οπαδών τους, προκαλώντας εν τέλει ανάμεικτες αντιδράσεις. Από εκεί και πέρα, καθαρά απογοητευτικές ήταν οι φετινές δουλειές των Meliah Rage ("Dead To The World") και των SpeedKill/Hate ("Out For Blood"), όπως και το "Messages To The Dead" των Bëehler, της μπάντας του αυθεντικού τραγουδιστή των Exciter, Dan Beehler.



We Have Arrived

Τα πρώτα βήματα συγκροτημάτων που τράβηξαν την προσοχή μας δεν ήταν πολλά για τη χρονιά που πέρασε. Ανάμεσά τους ξεχώρισε το "Generation Why?" των Diamond Plate, με τα παιδιά-θαύματα από το Σικάγο να δικαιολογούν το θόρυβο που είχε δημιουργηθεί γύρω απ' το όνομά τους στο underground τα τελευταία χρόνια. Ακόμα, άξια αναφοράς ήταν τα παρθενικά άλμπουμ των Degradation, Excruciator, Tyranex και Tornado, ενώ δε μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το "Red, White And Blood" των Generation Kill, του νέου project των Rob Dukes (Exodus) και Rob Moschetti (ex-M.O.D., Pro-Pain). Εντός συνόρων, το "Chaos Elecdead" αποτέλεσε ένα άκρως υποσχόμενο ντεμπούτο για τους InsIDeaD, κι ενώ η μπάντα ετοιμάζεται να ηχογραφήσει το διάδοχό του.



Into The Pit

Όσον αφορά στα φετινά συναυλιακά δρώμενα της χώρας μας, η συγκομιδή δεν ήταν καθόλου άσχημη για το είδος. Η αρχή έγινε με τη διπλή εμφάνιση των D.R.I. σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, την οποία ακολούθησε η αντίστοιχη των Death Angel λίγες ημέρες αργότερα. Στη συνέχεια, οι Whiplash ήταν μάλλον απογοητευτικοί για όσους τους είδαν, καθώς δεν παρουσίασαν ολόκληρο το ντεμπούτο τους, "Power And Pain", παρά το γεγονός ότι το άλμπουμ είχε δανείσει το όνομά του στον τίτλο της περιοδείας. Στον αντίποδα, η παρθενική εμφάνιση των Voivod επί ελληνικού εδάφους ήταν ικανοποιητικότατη, ενώ κάτι ανάλογο συνέβη και με την -επίσης παρθενική- συναυλία των Γερμανών παλαιμάχων Assassin. Ακόμα, η επιστροφή των Sodom μετά από ακριβώς ένα χρόνο επιβεβαίωσε το λόγο για τον οποίο δε χορταίνουμε να τους φιλοξενούμε κάθε τόσο στη χώρα μας, ενώ η αντίστοιχη των επανασυνδεδεμένων Coroner γεφύρωσε κενό 19 ολόκληρων χρόνων από την πρώτη τους στο Ρόδον, νέκρωσε κάμποσα εγκεφαλικά κύτταρα και αποτέλεσε το ιδανικό κλείσιμο της φετινής συναυλιακής σεζόν. Κοινός παρονομαστής στα περισσότερα από τα παραπάνω live ήταν η σχετικά μικρή προσέλευση του κόσμου, που, δυστυχώς, τείνει να εξελιχθεί σε κανόνα για το είδος, αν και οι καιροί δικαιολογούν κατά ένα μεγάλο ποσοστό αυτή τη συναυλιακή ισχνότητα. Βέβαια, αν μπορούσαμε να δούμε ό,τι βλέπουν και στο εξωτερικό (βλέπε Thrashfest), ίσως και η κινητοποίηση να ήταν πιο ενθαρρυντική. Τέλος, πολύ καλές ήταν οι παρουσίες των εγχώριων support συγκροτημάτων, επιδεικνύοντας σε πολλές περιπτώσεις περισσότερο ζήλο και καλώς εννοούμενο επαγγελματισμό κι από τους πνευματικούς πατέρες τους.

Take No Prisoners

Μπορεί η φετινή χρονιά να μη μπορεί να συγκριθεί στα ίσα με την αντίστοιχη περσινή και την παρέλαση σημαντικών ονομάτων που έφερε στον κόσμο του thrash, όμως και πάλι δε βγήκε χαμένη ούτε ως προς τον πλούτο των κυκλοφοριών, ούτε ως προς την ποιότητά τους. Η νεότερη φουρνιά συγκροτημάτων βρέθηκε στο τιμόνι των εξελίξεων, καθησυχάζοντάς μας ότι το μέλλον του ιδιώματος βρίσκεται σε πολύ καλά χέρια, ενώ κάποιες απροσδόκητα καλές επιστροφές από πάλαι ποτέ κραταιές δυνάμεις συνέβαλλαν στο θετικότατο απολογισμό. Στο ερώτημα «τι μπορούμε να περιμένουμε από το 2012;» εστιάζουμε στην αναπόφευκτη σταδιακή εξασθένιση του λεγόμενου «κινήματος αναβίωσης», ελπίζοντας σε ένα ξεσκαρτάρισμα του είδους που θα αναδείξει μόνο όσους το αξίζουν πραγματικά. Όπως και να 'χει, είναι γεγονός ότι το thrash παραμένει ένας καθόλα έμβιος οργανισμός, που, μέσα σε όλα τα άλλα, χρωστάει πολλά και στις τονωτικές ενέσεις που δέχεται από τις νέες γενιές.

Βαγγέλης Ευαγγελάτος
  • SHARE
  • TWEET