Vektor

Outer Isolation

Heavy Artillery (2011)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 16/12/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πριν αρχίσω το παραλήρημα, θα ήθελα να ζητήσω δημοσίως συγγνώμη (από τον εαυτό μου) που δεν είχα ασχοληθεί με τους Vektor νωρίτερα. Το "Black Future" του 2009 είχε ένα συνδυασμό ποιότητας και αυθεντικότητας που σπάνια συναντάται σε ντεμπούτο και επομένως θα μπορούσε να έχει κερδίσει μία από τις πρώτες θέσεις στη λίστα μου με τις καλύτερες κυκλοφορίες της εν λόγω χρονιάς. Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα, με λίγα λόγια. Από την άλλη, βέβαια, κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Μπορεί σ' αυτή την πραγματικότητα η μπάντα να κατάγεται από τα Τέμπη της Αριζόνα, ωστόσο το υπερτεχνικό / προοδευτικό thrash της μοιάζει να έχει έρθει από μια άλλη διάσταση, με την sci-fi θεματολογία να υπερτονίζει αυτή τη «διαστημική» υπόστασή της. Για τους Vektor, αυτές οι ιδιαιτερότητες είχαν λάμψει εξαρχής μέσω της ανεπίσημης αφετηρίας τους, του demo -με προδιαγραφές ολοκληρωμένου άλμπουμ- "Demolition", που κυκλοφόρησαν οι ίδιοι το 2006. Από εκεί προερχόμενα, τα "Oblivion" και "Destroying The Cosmos" συνέδραμαν και στο "Black Future", όντας πλέον πληρέστερα ως προς την ανάπτυξή τους, ενώ κάτι ανάλογο συμβαίνει και φέτος με τρία ακόμη κομμάτια.

Μία διαστρική μείξη παλιών Coroner, Destruction, Sadus και Watchtower στέλνει την πλειονότητα των νεο-thrash συγκροτημάτων για βρούβες, ενώ η απότιση φόρου τιμής στις πρώτες μέρες των Voivod δεν τελειώνει στη σχεδίαση του λογοτύπου και στα θέματα των εξωφύλλων. Το ασυνήθιστο πάντρεμα των παραπάνω επιρροών με ισχυρές δόσεις prog / jazz / fusionίλας συνθέτει ένα ονειρικό αποτέλεσμα, ανόμοιο με οτιδήποτε άλλο υπάρχει στο σημερινό ακραίο ήχο, με την εικόνα να συμπληρώνεται από μία μαυρομεταλλική αισθητική που σκεπάζει όλες τις συνθέσεις.

Η ύπαρξη της τελευταίας παραμέτρου οφείλεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό στις εξωγήινες φωνητικές επιδόσεις του David DiSanto, ο οποίος μπλέκει στα ουρλιαχτά του τους Schmier, Ihsahn και Chuck Schuldiner με ένα μοναδικά απόκοσμο τρόπο. Όπως και στο "Black Future", δίνει συνεχώς αφορμές για «love it or hate it» αντιπαραθέσεις, αφού η αλήθεια είναι ότι πολλοί μη black-ο-αναθρεμμένοι ακροατές ενδέχεται να ψάχνουν τα μηνίγγια τους από τις πρώτες κιόλας τσιρίδες του δεκάλεπτου εναρκτηρίου "Cosmic Cortex". Σπρώχνοντας τις ερμηνείες του στα άκρα, ο τραγουδιστής αποτελεί και πάλι το δυνατότερο χαρτί της μπάντας, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιποι υστερούν.

Οι κιθάρες των DiSanto / Nelson καθηλώνουν απ' το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό με την έμπνευση και την τεχνική τους, ωστόσο αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ιδιότητά τους να αναμιγνύουν συμμετρικά τόσο ετερώνυμα είδη, καταλήγοντας σε έναν καθόλα ομοιογενή και αφοπλιστικά προσωπικό ήχο. Ο Blake Anderson επεκτείνει την ολική θηριωδία με τις αφηνιασμένες επιδόσεις του στα drums, προάγοντας το στοιχείο της συνάφειας με τα υπόλοιπα όργανα σε γελοιωδώς υψηλά επίπεδα, τη στιγμή που το μπάσο του Frank Chin είναι απλώς ένα από τα αρτιότερα που υπάρχουν στην πιάτσα.

Πάντα πίστευα πως σε έναν πραγματικά σπουδαίο δίσκο δύσκολα ξεχωρίζουν επιμέρους κομμάτια του έναντι άλλων, ή, εναλλακτικά, ο κάθε ακροατής αποκτά τα δικά του αγαπημένα. Για όσους γνώρισαν τους Vektor στο πρώτο τους βήμα, τα "Tetrastructural Minds", "Venus Project" και "Fast Paced Society" θα ξυπνήσουν μνήμες, ενώ παράλληλα θα επιβεβαιώσουν την τεράστια ηχητική εξέλιξη της μπάντας. Όσοι προσκύνησαν το ανείπωτο μεγαλείο του "Black Future" θα είναι πρακτικά αδύνατον να μείνουν ασυγκίνητοι από τις γαμημένα επικές διαστάσεις που παίρνουν τα μεγαλύτερα σε διάρκεια "Cosmic Cortex" και "Outer Isolation". Πολλοί ίσως ελκυσθούν από την νεοαφιχθείσα αμεσότητα των "Dying World" και "Dark Creations, Dead Creators", ενώ αρκετοί πιθανότατα δε θα αντέξουν τη στρυφνότητα των φωνητικών, με αποτέλεσμα να χάσουν μία από τις καλύτερες προτάσεις του ακραίου ήχου για το 2011.

Ανεξάρτητα από το αυστηρά υποκειμενικό ζήτημα για το αν υστερεί ή όχι του αριστουργηματικού προκατόχου του, το "Outer Isolation" καταφέρνει να σταθεί πανάξια πλάι του, κι αυτό είναι από μόνο του ένα διόλου αμελητέο επίτευγμα. Δικαιωματικά, πλέον, οι Vektor εδραιώνονται στο ανώτατο επίπεδο του σύγχρονου thrash οικοδομήματος με το δεύτερο δίσκο τους, διατηρώντας τις προσδοκίες όλων στα ίδια δυσθεώρητα ύψη. Άλλωστε, ο καλύτερος τρόπος να προβλέψεις το μέλλον είναι να το εφεύρεις μόνος σου.
  • SHARE
  • TWEET