Generation Kill

Το "Generation Kill" είναι ένα βιβλίο του δημοσιογράφου / πολεμικού ανταποκριτή Evan Wright. Ασχολείται με την εισβολή των Η.Π.Α. στο Ιράκ, κατά την οποία ο Wright ήταν πρακτικά μέλος του 1ου Τάγματος Αναγνώρισης του Σώματος Πεζοναυτών. Μάλιστα, η μεγάλη επιτυχία που σημείωσε το βιβλίο οδήγησε στη δημιουργία μιας μίνι σειράς, η οποία προβλήθηκε το 2008 από το κανάλι HBO. Αυτή υπήρξε και η έμπνευση για το όνομα του νέου project των Rob Dukes (φωνητικά, Exodus) και Rob Moschetti (μπάσο, πρώην M.O.D., Pro-Pain), δίνοντάς τους το κατάλληλο πάτημα για να εκφράσουν τη λατρεία τους για τον πόλεμο.

Σε αντίθεση με τα περισσότερα ρεύματα της εποχής, οι Generation Kill επιλέγουν τον όρο crossover για να περιγράψουν τη μουσική τους, κάτι που εξακριβώνεται γρήγορα, με το ύφος τους να πλησιάζει τους D.R.I., Suicidal Tendencies, Sick Of It All, Pro-Pain και Pantera, χωρίς να απουσιάζουν και αρκετές αναφορές στο thrash των Overkill, Exodus και Slayer. Σημαντική συμβολή σ' αυτό έχουν τα φωνητικά του Dukes, καθώς ο τραγουδιστής αποδεικνύεται αντάξιος αυτού του μουσικού ανακατώματος. Ως δυνατός κρίκος συνυπολογίζεται και ο drummer Sam Inzerra (με προϋπηρεσία στους Mortician), στηρίζοντας σωστά τη δυναμική του εκάστοτε κομματιού με το ανάλογο παίξιμο, ενώ στον αντίποδα οι δύο κιθαρίστες, Jason Trenczer και Louie Lehman, έχουν έναν πιο υποστηρικτικό και απρόσωπο ρόλο.

Το grooveάτο thrash των "Feast For The Wolves" και "Depraved Indifference" κερδίζει την πρώτη μάχη, ενώ η συνύπαρξή του με το hardcore στα "Red, White And Blood" και "Hate" έχει ήδη πυροδοτήσει το κλίμα. Το θέμα είναι ότι, στην απέλπιδα προσπάθειά της να διαφοροποιηθεί, η μπάντα μπλέκει πολλά διαφορετικά πράγματα, με το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται αλλοπρόσαλλο και αποπροσανατολιστικό. Όσο κι αν τα προαναφερθέντα είναι ολόσωστα δείγματα crossover, πετάγονται απ' το πουθενά κάτι (υπερ)μελωδικά break και τα χαλάνε όλα. Το βασανιστικά αργόσυρτο "Dark Days" εντάσσεται σ' αυτή την κατηγορία, το "Self Medicating" αποδυναμώνει αρκετά τη δυναμική της ροής του άλμπουμ, ενώ το "Slow Burn" -που μοιάζει σαν ξεχασμένο leftover από το "Reinventing The Steel" των Pantera- απλά δεν κολλάει στην όλη υπόθεση.

Επίσης, κάτι που αρχικά με είχε κάνει να στραβώσω με το άλμπουμ ήταν οι εμετικά πολεμόκαυλοι στίχοι του (τύπου «My cock is hard as the bodies burn» ή «I kill for my country and nothing more»), ενώ και το ελεεινό εξώφυλλο δε βοηθάει καθόλου... Ωστόσο, ο Dukes δηλώνει ιδεολογικά αντίθετος με την πολιτική των κυβερνήσεων της χώρας του, εξηγώντας ότι ο ήρωας του concept είναι «ένας βετεράνος του πολέμου που μετατρέπεται σε serial killer λόγω των τραυματικών εμπειριών του από το μέτωπο». Όπως και να 'χει, η εντύπωση που δίνει σε κάποιον που δε θα το ψάξει παραπέρα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη, και προσωπικά αντιλαμβάνομαι την τακτική της συγκεκριμένης θεματολογίας ως καλυμένο υπερπατριωτισμό και τίποτα παραπάνω.

Χώρια από αυτό το τελευταίο, το "Red, White And Blood" περιέχει ουκ ολίγες αξιόλογες στιγμές, χωρίς όμως να αντέχει για πάνω από δυο-τρεις υποτυπώδεις ακροάσεις. Για μια πρώτη γεύση, δοκιμάστε το ομότιτλο τραγούδι ή ένα κατατοπιστικό preview με δείγματα από όλα τα κομμάτια του δίσκου, συμπεριλαμβανομένης της διασκευής στο "Wish" των Nine Inch Nails.