Criminal

Δύο χρόνια μετά το ικανοποιητικότατο "White Hell", οι Criminal επιστρέφουν με τον έβδομο δίσκο τους που ακούει στο παράξενο όνομα "Akelarre". Μπορεί η γέννηση της μπάντας να χρονολογείται στις αρχές της δεκαετίας του '90 στην Χιλή, ωστόσο το μοναδικό μέλος που έχει παραμείνει από την αυθεντική σύνθεση είναι ο φυσικός ηγέτης της, Anton Reisenegger, μετά και από την πρόσφατη αποχώρηση του μακρόβιου συνοδοιπόρου του, Rodrigo Contreras. Έχοντας τα τελευταία χρόνια στο πλευρό του τους Βρετανούς Dan Biggin και Zac O'Neil σε μπάσο και drums, ο Reisenegger στρατολογεί τον Olmo Castellar για τη θέση του δεύτερου κιθαρίστα, μεταφέροντας ταυτόχρονα τα αρχηγεία των Criminal στην ιδιαίτερη πατρίδα του τελευταίου, τη Χώρα των Βάσκων. Εξ ου και ο βασκικός τίτλος "Akelarre", που σε ελεύθερη μετάφραση αντιστοιχεί στο αγγλικό «witches' Sabbath».

Σε αντίθεση με αυτή την πολυεθνική σύγχυση, το καθαρά μουσικό περιεχόμενο του δίσκου δε θα μπορούσε να είναι πιο σαφές. Thrash απλό και ξάστερο, που βαδίζει σταθερά πάνω στα χνάρια των Sepultura και Slayer, με κολασμένα φωνητικά που ισορροπούν μεταξύ thrash και death αισθητικής και το γκάζι μονίμως κολλημένο στο πάτωμα. Όπως και στο "White Hell", οι Criminal εξακολουθούν να συμμερίζονται την αντίληψη των At The Gates και The Crown για τον ακραίο ήχο, ωστόσο αυτή τη φορά η σχέση των δύο διαφορετικών σχολών εμφανίζεται περισσότερο εξομοιωμένη απ' ό,τι στο παρελθόν.

Αυτό το τελευταίο είναι που προσδίδει στο χαρακτήρα του "Akelarre" τη δυνατότερη πτυχή του, κάνοντάς το να ξεχωρίζει από το μεγαλύτερο μέρος της retro-thrash μάζας. Η χύμα νοοτροπία του, καθοδηγούμενη από τη βρώμα της φωνής του Reisenegger, αποτελεί το νούμερο ένα προσόν του άλμπουμ, με την παραγωγή του Dan Biggin να ευνοεί διακριτικά το αποτέλεσμα. Εξάλλου, μία αλληλουχία βαρβάτων riff, ένα απλοϊκό πλην ουσιώδες rhythm section και μία υποδειγματική δουλειά στα solo είναι τα σωστά συστατικά για κάθε thrash δίσκο. Βάλτε πάνω σ' αυτά και τους βίαια αντιδραστικούς στίχους ενός Χιλιανού που μεγάλωσε μέσα σε καθεστώς χούντας και η πώρωση φτάνει στο ζενίθ της.

Με δέκα τραγούδια και διάρκεια 40 λεπτών, τα πράγματα είναι τόσο απλά όσο θα έπρεπε να είναι για κάθε άλμπουμ αυτού του είδους. Χωρίς πολλά στολίδια, χωρίς «αναγκαία» διεύρυνση ποικιλίας σε ρυθμούς και εντάσεις και κυρίως χωρίς να προσπαθούν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν, οι Criminal αυτονομούνται παίζοντας το κτηνώδες death / thrash τους, αδιαφορώντας για μόδες και ρεύματα. Προτάσεις για επιμέρους κομμάτια δε νομίζω πως χρειάζονται, λίγο απ' όλα να ακούσεις και το 'χεις πιάσει το νόημα. Τιμιότης.