Ανασκόπηση 2013: Hard Rock / Melodic Rock / AOR

Χορταστική χρονιά το 2013. Τώρα που τελειώνει, νιώθω πως ήταν αρκετά γεμάτη, τόσο από επιστροφές μεγάλων ονομάτων, όσο κι από κυκλοφορίες από νέα σχήματα, χωρίς να λείπουν και στις δύο περιπτώσεις βέβαια οι μέτριες / αδιάφορες δουλειές. Ας δούμε λοιπόν πιο συγκεκριμένα τι παίχτηκε σε hard και μελωδικό rock.

Yesterday's News

Κάτι τους τσίμπησε φέτος. Δεν εξηγείται αλλιώς η τόση έχθρα. Ο Gene Simmons διατυμπάνισε πως δεν θέλει να έχει καμία σχέση με τους Ace Frehley και Peter Criss, οι οποίοι -εντελώς τυχαία- έπειτα από λίγες μέρες έπαιξαν μαζί κομμάτια των Kiss μετά από πολλά χρόνια. Ακόμα, καλά κρατούν τα σήριαλ των Richie Sambora και Joe Bonamassa. Ο πρώτος αποχώρησε (ή τον αποχώρισαν) απ' την τρέχουσα περιοδεία των Bon Jovi, ξεκινώντας έναν mini πόλεμο με τον Jon Bon Jovi, χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί επίσημα αν είναι ή δεν είναι πλέον στη μπάντα. Ασαφής είναι και η σχέση του Bonamassa με τους Black Country Communion και τον Glenn Hughes, καθώς αν και αρχικά έθεσε εαυτόν εκτός σχήματος, στη συνέχεια τα γύρισε και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο μελλοντικής συνεργασίας των δυο τους. Αντίθετα, στη δύση της δισκογραφικής τους καριέρας φαίνονται να είναι οι Journey, όπως και οι Motley Crue, ενώ και οι Axl and co. (aka Guns N' Roses) δεν φαίνονται να ξετρελαίνονται με την ιδέα κάποιου νέου άλμπουμ.

Αυτοί που ξετρελαίνονταν πρέπει να ήταν οι Eden's Curse, αφού σύντομα μετά την ανακοίνωση αλλαγής τραγουδιστή και keybordίστα, κυκλοφόρησαν νέο υλικό, ενώ ευχάριστη ήταν η επιστροφή του βετεράνου ντράμερ Tommy Aldridge στους Whitesnake. Στους νεαρότερους, Rival Sons και Buckcherry, μοιάζει πάντως να έπεσε περονόσπορος στους μπασίστες, μιας και απ' τους πρώτους αποχώρησε ο Robin Everhart και απ' τους δεύτερους ο Jimmy Ashurst.

Δυστυχώς τα γεγονότα δεν περιορίστηκαν στις μουσικές αποχωρήσεις, αλλά υπήρξαν και αποχωρήσεις απ' τη ζωή. Οι Lorne Black και Allen Lanier, των Great White και Blue Oyster Cult αντίστοιχα, απεβίωσαν, ενώ η επάρατη νόσος δυστυχώς κατέβαλε τους Trevor Bolder (Uriah Heep) και Neil Smith (AC/DC). Ακόμα, στοπ μπήκε στην περιοδεία των Fleetwood Mac, καθώς ο μπασίστας John McVie διαγνώστηκε με καρκίνο, όπως δυστυχώς και οι Steve Perry και Pete Way. Στοπ και για τους Nazareth, αφού η υγεία του τραγουδιστή τους, Dan McCafferty, δεν του επιτρέπει πλέον να περιοδεύει.

Nazareth - "Hair Of The Dog" (video)

Big Guns

Αυτή τη χρονιά, μία απ' τις κυκλοφορίες που αναμένονταν με αρκετό ενδιαφέρον ήταν αυτή του Tom Keifer. Αυτό, διότι θα επέστρεφε δισκογραφικά μετά από πάρα πολύ καιρό, με ένα άλμπουμ που το δούλευε όπως μας είπε εδώ και αρκετά χρόνια. Τελικά, δεν δικαιολόγησε το όποιο hype, στάθηκε όμως στο ύψος του, όπως και ο Mike Tramp, ο οποίος το γύρισε σε singer-songwriter, με το "Cobblestone Street". Οι James Christian και Fergie Frederiksen, απ' την άλλη, δεν άλλαξαν τίποτε στον γνώριμο ήχο τους, όντας ολίγον αναμενόμενοι πλην ευχάριστοι. Τέλος, όσον αφορά στις solo κυκλοφορίες, ο Steve Lukather δεν άφησε φυσικά στο "Transition" περιθώρια αμφισβήτησης της τεχνικής και μελωδικής (sic) του κατάρτισης.

Δεν μπορούν να πουν το ίδιο και οι Pink Cream 69, το comeback των οποίων -χωρίς να απογοητεύσει- δεν αναθέρμανε και ιδιαίτερα το ενδιαφέρον γύρω απ' το όνομα της μπάντας, ενώ υπό το νέο όνομά τους, οι πρώην Thin Lizzy και νυν Black Star Riders παρουσίασαν θετικά πρώτα δείγματα. Θετικότατη εντύπωση άφησε και το "Confessions" των Buckcherry, ο οποίοι δεν χρειάστηκε να αλλάξουν και πολλά, ενώ η αλλαγή δισκογραφικής εταιρίας των Answer, μάλλον δεν ήταν γουρλίδικη, αφού στο "New Horizons" παρουσιάστηκαν κάπως στάσιμοι. Τάση για εξέλιξη έδειξαν απ' την άλλη οι Airbourne, μένοντας όμως περισσότερο στην εμφάνιση (παραγωγή), παρά στην ουσία (συνθέσεις). Φιλότιμη προσπάθεια για να πάνε μπροστά έκαναν με τη σειρά τους και οι Union και ιδιαίτερα φιλότιμη ήταν επίσης η επιστροφή του Mickey Thomas, με το νοσταλγικό "Loveless Fascination" των Starship. Νοσταλγικό και το EP των Fleetwood Mac, "Extended Play", στο οποίο τους συναντούμε δισκογραφικά για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια, χωρίς όμως να δείχνουν να δικαιολογείται απόλυτα μια τέτοια κυκλοφορία. Επίσης, επιστροφή μετά από (πάρα) πολύ καιρό είχαμε και για τους Bloodgood, με το "Dangerously Close" να κινείται επικίνδυνα κοντά στη μετριότητα και για τους Καναδούς Coney Hatch, με το "Four" να θυμίζει αντίθετα τις παλιές καλές τους εποχές.

Ακόμα, μπάντες όπως οι King Kobra, οι Fair Warning, οι Quireboys και οι Krokus, μας θύμισαν γιατί θεωρούνται απ' τις αξιολογότερες στο είδος τους και ταυτόχρονα οι ανερχόμενοι Coldspell, De La Cruz, Casablanca, Reckless Love, Santa Cruz και Voodoo Highway δείχνουν να έχουν τα φόντα να εδραιωθούν. Επίσης, Fate, The Poodles, Shakra, Wolfpakk και Eden's Curse παρουσίασαν το γνώριμο τους κράμα ευρωπαϊκού μελωδικού hard rock και Last Autumn's Dream, Houston και FM έδωσαν ωραίες aor δουλειές. Ωραίες aor / melodic στιγμές παρουσίασαν στο "Rise Up" και οι W.E.T., χωρίς να φτάνουν παρ' όλα αυτά τα επίπεδα του ντεμπούτου τους, ενώ οι Harem Scarem ικανοποίησαν, τόσο με τις επανεκτελέσεις όσο και με τα νέο υλικό, στο "Mood Swings II". House Of Shakira και Vengeance τώρα, μας χάρισαν αμφότεροι δύο πολύ συμπαγή άλμπουμ, όπως συμπαγείς ήταν και οι live κυκλοφορίες από τους Night Ranger, Lita Ford, Sebastian Bach, Axel Rudi Pell και Europe.

Airbourne - "Back In The Game" (video)

Juke Box Heroes

Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε φέτος παράπονο για την ποσότητα των κυκλοφοριών που ξεχώρισαν. Μάλιστα, ιδιαίτερα θετικό είναι ό,τι μερικές εκ των ποιοτικότερων ήταν ελληνικές. Οι Danger Angel και οι Redrum έδειξαν να έχουν ανέβει επίπεδο, παρουσιάζοντας έναν επαγγελματικότερο ήχο απ' ότι στις προηγούμενές τους δουλειές και οι Wild Rose συνέχισαν τις aor ομορφιές τους, στο "Dangerous". Μιλώντας για aor, οι Ισπανοί Guru απέδειξαν πως είναι... γκουρού στο είδος, παρότι είναι νέοι ακόμα στη μουσική σκηνή, συνδυάζοντας με ζηλευτή μαεστρία το λίγο πιο σκληρό με το μελωδικό. Αντίστοιχα, οι Hardcore Superstar, μετά το "C'Mon Take On Me", δύσκολα θα χάσουν τα σκήπτρα στο ευρωπαϊκό sleaze, μπλέκοντας ξεκάθαρα το κλασικό hard rock στον ήχο τους. Εξαιρετικό και το sleaze του Michael Monroe στο "Horns And Halos", στο οποίο συνδυάζει με πολύ μεράκι και προσωπικότητα διάφορα glam, hard rock και rock & roll στοιχειά, παρουσιάζοντας συνολικά έναν άξιο διάδοχο του "Sensory Overdrive".

Κάπως έτσι και οι Crashdiet, απέδειξαν ότι δεν ξεχνάνε πώς να συνδυάζουν ιδανικά glam και hard rock, όπως και οι Stryper, με το "No More Hell To Pay" απέδειξαν ότι έχουν ακόμη βέλη στη φαρέτρα τους. Βέλη στη φαρέτρα του και μάλιστα ποιοτικότατα έχει ακόμα και ο Michael Schenker, μιας και στο "Bridge The Gap" τον βρήκαμε σε top φόρμα. Ακόμα, οι Pretty Maids και οι Seventh Key μοιάζουν να μην μπορούν να παρουσιάσουν κάτι λιγότερο από εντυπωσιακές κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια, ενώ από κοντά και οι Heaven & Earth του Stuart Smith, που με την επιστροφή τους μετά από καιρό, παρουσίασαν περισσότερο από ποτέ το πρόσωπο ενός συγκροτήματος και λιγότερο ενός προσωπικού project. Στα ίδια μονοπάτια του κλασικού rock, μονάχα κάπως πιο τραχιά, οι Gin Lady στάθηκαν στο ύψος τους με το "Mother's Ruin", μετά απ' το περσινό πολύ καλό τους ντεμπούτο. Σε πιο σύγχρονους ήχους τέλος, οι Hollywood Burnouts άφησαν πίσω τη μονόπλευρα glam πλευρά τους για να μας χαρίσουν έναν εκ των διασκεδαστικότερων δίσκων της χρονιάς και το supergroup των Winery Dogs δικαιολόγησε το «super» μπροστά απ' το «group».

Michael Monroe - "Stained Glass Heart" (video)

Face Down In The Gutter

Δύο άλλα supergroup πάντως, οι Impera και οι Snakecharmer στάθηκαν κατώτερα των προσδοκιών. Οι πρώτοι, αν και με το περσινό "Legacy Of Life" δικαιολόγησαν τη φήμη τους, στο φετινό "Pieces Of Eden" το έπαιξαν υπέρ του δέοντος safe. Οι Snakecharmer, όντας η σύμπραξη των δύο πρώην ασπρόφιδων, Neil Murray και Mick Moody, ήταν λογικό να έχουν να ανταποκριθούν σε έναν de facto υψηλό πήχη, εντέλει όμως δεν έπεισαν συνθετικά. Ψηλά είχαν θέσει τον πήχη και οι Diamond Dawn, που αν και πρωτοεμφανιζόμενοι, το promotion τους ήθελε να είναι το νέο μεγάλο όνομα στην melodic / aor σκηνή. Στην πράξη πάντως, φάνηκε να είναι μονάχα ένα σχήμα σε πρώιμο στάδιο, το οποίο πατάει αρκετά στο παρελθόν, χωρίς να παρουσιάζει επί της ουσίας τίποτα καινούργιο.

Τη δικαιολογία του πρωτοεμφανιζόμενου βέβαια δεν θα μπορούσε να έχει σε καμία περίπτωση ο Lenny Wolf, μιας και με το "Outlier" των Kingdom Come έδειξε να χρειάζεται ένα διάλειμμα. Αδιαμφισβήτητα, διάλειμμα χρειάζεται και ο Jorn Lande, αφού κρίνοντας απ' το χλιαρό "Traveller", οι συνεχείς κυκλοφορίες τον έχουν φθείρει. Αντίθετα, οι Bon Jovi μπορεί να είχαν τέσσερα χρόνια να κυκλοφορήσουν νέο άλμπουμ, το "What About Now" όμως φάνηκε πως ήταν ο χειρότερος τρόπος να γιορτάσουν τα τριάντα χρόνια απ' την ίδρυσή τους. Παρουσιάζοντας ελάχιστες ωραίες στιγμές, το σύνολο του δίσκου δύσκολα δεν θα σ' αφήσει αδιάφορο. Κάτι περισσότερο από αδιαφορία προκάλεσε πάντως το comeback των Boston, καθώς θα ήταν προτιμότερο να μην ξανακούσουμε νότα απ' τον Tom Scholz, απ' το να κυκλοφορεί τέτοιους δίσκους.

Γυρνώντας στα supergoup, οι Place Vendome μπορεί να μην παρουσίασαν κάτι άσχημο, αλλά αρκέστηκαν υπερβολικά σε ό,τι μας έχουν ήδη δείξει, μένοντας σε μέτρια επίπεδα, όπως και οι Voodoo Circle των Alex Beyrodt και David Readman. Αναμενόμενα μέτριο κι αδιάφορο το "Untitled World Rebellion: Chapter One" των Skid Row, οι οποίοι αδυνατούν πλήρως να ανταποκριθούν στη φήμη του ονόματός τους. Ειδική αναφορά αξίζει τέλος να γίνει στις κυκλοφορίες των Sammy Hagar και Bret Michaels. Και οι δύο διάσημοι τραγουδιστές κυκλοφόρησαν solo άλμπουμ με διάφορους guest, με τα αποτελέσματα να είναι αμφιλεγόμενα για τον πρώτο και ντροπιαστικά άσχημα για τον δεύτερο.

Place Vendome - "Talk To Me" (video)

Ready An' Willing

Ντροπιαστικά καλό απ' την άλλη ήταν το ντεμπούτο των Σουηδών Jono, οι οποίοι πάντρεψαν progressive και melodic rock με τόσο φυσικό τρόπο, που το "Requiem" είναι δίχως αμφιβολία τόσο ενδιαφέρον όσο και διασκεδαστικό. Ξεδιάντροπα διασκεδαστικό και το EP των Station, του οποίου τα μόλις τέσσερα κομμάτια ήταν ικανά να μας κάνουν να παρακαλάμε για περισσότερο αυθεντικό 80s πνεύμα από δαύτους. Εκπληκτικοί και οι Find Me, που είναι τεχνικά πρωτοεμφανιζόμενοι αλλά πρόκειται για έμπειρους μουσικούς, καθώς μας χάρισαν την αρτιότερη φετινή μελωδική hard rock δουλειά. Έμπειροι μουσικοί και οι The Dead Daisies, με την παρθενική τους προσπάθεια όμως να ικανοποιεί αλλά να μην εντυπωσιάζει, όπως και το "Dreamworld" των Rage Of Angels του γνωστού απ' τους Ten, Ged Rylands. Απ' την άλλη, σίγουρα επιτυγχάνει να εντυπωσιάσει πάντως το "Cold Silence" των Snowfall, με τον Lee Small στο μικρόφωνο.

Ακόμα, οι Φιλανδοί Ragged Saints ήρθαν απ' το πουθενά και αποτέλεσαν μία απ' τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς, μιας και το "The Sound Of Breaking Free" παρουσίασε μια φρέσκια οπτική στο μελωδικό hard rock. Παρομοίως, διαίτερα φρέσκος ο ήχος και η γενικότερη προσέγγιση των Heaven's Basement, οι οποίοι μετά από καιρό κατάφεραν να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο και πατώντας σε κλασικές φόρμες, πέτυχαν να περάσουν τη δικιά τους, προσωπική ταυτότητα, δείχνοντας να έχουν πολύ μέλλον. Σε κλασικές φόρμες πάτησαν και οι Carousel, οι 42 Decibel, οι Free Fall και οι Federal Charm, δίχως νεοτερισμούς, αλλά -ειδικότερα στην περίπτωση των τελευταίων- με περισσή (βγαλμένη απ' τα 70s) ποιότητα. Κάπου εκεί κινήθηκαν (αλλά με λιγότερο εντυπωσιακά αποτελέσματα) οι AC Angry με τους Carousel Vertigo και τους Burning Crows, ενώ οι Love And A .38 μοιάζουν με μια φιλότιμη, σύγχρονη εκδοχή των Guns N' Roses. Ακόμα, αξίζει να αναφέρουμε το δισκογραφικό ξεκίνημα των δικών μας Farraday, οι οποίοι κινήθηκαν σε aor απ' τα παλιά. Κλείνοντας, σε πιο σκληρά μονοπάτια, το "From Ashes To Fire" των Saffire, είχε κάτι για όλους: λίγο progressive, κάμποσο metal και γεμάτο, μοντέρνο hard rock, ενώ το διεθνές ντεμπούτο των Ιταλών Neversin, "Of Robots And Men", έμπλεξε επιτυχημένα μελωδικό hard rock με progressive.

Station - "Everything" (video)

Wild In The Streets

Η φετινή συναυλιακή χρονιά στον χώρο, είναι η αλήθεια πως στερήθηκε του μεγάλου, τρανταχτού ονόματος που θα τραβούσε τον πολύ κόσμο. Βέβαια αυτό πλην των Scorpions, οι οποίοι αποτελούν εξαίρεση μιας και είναι συχνοί επισκέπτες της χώρας μας. Φέτος την επέλεξαν μάλιστα -και συγκεκριμένα τον Λυκαβηττό- για να μαγνητοσκοπήσουν την πρώτη στην καριέρα τους συμμετοχή στο MTV Unplugged, η οποία αποτυπώθηκε και σε live CD/DVD. Οι Σκορπιοί, αν και πολλοί θα τους περίμεναν ενδεχομένως να κάνουν τα απολύτως αναμενόμενα, τίμησαν όσους βρέθηκαν τον Σεπτέμβρη στις εμφανίσεις τους, αγγίζοντας υψηλά standard απόδοσης αλλά και ποικιλίας στο setlist. Με το πνεύμα τον Scorpions να πλανάται στον αέρα, την Ελλάδα επισκέφτηκε και ο Uli Jon Roth, ικανοποιώντας φυσικά εκείνος προσωπικά, χωρίς όμως να λείπουν κάποια παράπονα περί ήχου και περί της απόδοσης του ερμηνευτή της μπάντας του.

Σημαντική στιγμή ήταν επίσης η επίσκεψη του Gary Hughes και του ιστορικού σχήματός του, Ten. Παρ' ότι ήταν η πρώτη τους συναυλία στη χώρα μας όμως, απ' τη μία δεν παραβρέθηκε τόσος κόσμος όσος θα περίμενε κανείς και απ' την άλλη όσον αφορά στη setlist, το βάρος δόθηκε στις τελευταίες δουλειές της μπάντας και όχι τις διασημότερες. Όπως και να 'χει, τα τραγούδια αποδόθηκαν με ικανοποιητικό τρόπο και η επαγγελματικότατη απόδοση όλων των μουσικών δεν θα μπορούσε να απογοητεύσει. Διόλου δεν απογοήτευσε και ο Eric Martin, μιας και στο ακουστικό σετ που έδωσε στο Bat City απέδωσε φωνητικά τίποτε λιγότερο απ' τα αναμενόμενα. Αναμενόμενο ήταν και ο Jeff Scott Soto, παρέα με τους δικούς μας Danger Angel, να μας αποδείξει, για μια ακόμη φορά, πως δεν χάνει με τίποτα τη χάρη του πάνω στη σκηνή.

Τέλος, δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί μία απ' τις ομορφότερες φετινές πρωτοβουλίες, αυτή των Rock N' Roll Children, που με αφορμή τα τρία χρόνια απ' τον θάνατο του Ronnie James Dio, έδωσαν συναυλία μαζί με πολλούς καλεσμένους, τα έσοδα τις οποίας πήγαν εξολοκλήρου στην Κιβωτό του Κόσμου.

Scorpions - "Dancing With The Moonlight" (video)

Future World

Εν ολίγοις, το 2013 φαίνεται να είχε λίγο απ' όλα. Αρκετά supergroup, solo κυκλοφορίες, σύγχρονα και retro σχήματα που έβγαλαν μάτια (ή αυτιά), πρωτοεμφανιζόμενους που έχουν σίγουρα πολλά να δώσουν και μερικές αξιομνημόνευτες συναυλιακές στιγμές. Δεν έχουμε λοιπόν παρά να ανυπομονούμε τι θα μας φέρει το 2014, με Europe, Magnum, Chickenfoot, Sebastian Bach, Axel Rudi Pell και Steel Panther να ετοιμάζουν καινούργια πράγματα.