Heaven's Basement

Filthy Empire

Red Bull (2013)
Από τον Κώστα Πολύζο, 05/04/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Οι Heaven's Basement με το ντεμπούτο άλμπουμ τους, "Filthy Empire", ανεβάζουν τον πήχη των hard rock κυκλοφοριών του 2013 (και όχι μόνο) σε επίπεδα Sergey Bubka (γνωστός και ως «τσάρος των αιθέρων»). Το κουαρτέτο από την Αγγλία τέσσερα χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου ομώνυμου EP και δυο μετά το EP "Unbreakable", πράττει τα δέοντα ώστε να αποδείξει πως η υπομονή άξιζε.

Όλο αυτό το διάστημα βέβαια η μπάντα δεν ήταν ανενεργή. Κάθε άλλο. Περιόδευσε αρκετά και με σημαντικά ονόματα όπως οι Papa Roach, Buckcherry, Black Stone Cherry και Seether, ενώ έδωσαν το παρόν και σε μεγάλα ευρωπαϊκά φεστιβάλ όπως το Download και το Sonisphere. Έχοντάς τους δει live δυο φορές, μπορώ να πω με σιγουριά πως η συναυλιακή τους δραστηριότητα τούς έχει φορτώσει με εμπειρία και αυτοπεποίθηση και βγάζουν τρομερή ενέργεια πάνω στη σκηνή.

Ο ήχος του δίσκου βγάζει κάτι από την αλητεία των Guns N' Roses της "Appetite For Destruction" εποχής, με τα βρώμικα riff, τα φοβερά γηπεδικά refrain και το σφιχτό rhythm section, αλλά συγχρόνως ακούγεται αρκετά μοντέρνος, με πάρα πολύ καλή παραγωγή και μίξη. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την συμβολή των Rob Ellershaw (μπάσο) και Chris Rivers (τύμπανα), οι κράχτες είναι ο Aaron Buchanan με το φοβερό λαρύγγι του και ο κιθαρίστας Sid Glover, ο οποίος πρέπει να κοιμόταν επί χρόνια με τη φωτογραφία του Slash στο κομοδίνο του εφηβικού του δωματίου.

Το εναρκτήριο "Welcome Home" είναι ενδεικτικό του τι θα ακολουθήσει και κερδίζει αμέσως την προσοχή του ακροατή με το sleazy riff του και την φοβερή ερμηνεία του Buchanan. Στη συνέχεια μπαίνει το single "Fire, Fire" με τα σκασίματα στο ταμπούρο, το βρώμικο riff και την μαγική και συνάμα χαοτική στιγμή στο solo, το οποίο ακολουθείται από το "Nothing Left To Lose". Πρόκειται για μια από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ και στο οποίο το groove-άτο verse με τις εναλλαγές στο μικρόφωνο μεταξύ του Buchanan και του Glover, ακολουθείται από ένα φοβερό refrain, ενώ και η ανάπτυξη του τραγουδιού είναι υποδειγματική, με το αργό μέρος και τη σταδιακή αύξηση της δυναμικής, λίγο πριν το solo, να λειτουργεί καταπληκτικά.

Στο "When The Lights Go Out In London" ο ρυθμός πέφτει και υπάρχει μια υποβόσκουσα μελαγχολική διάθεση που δημιουργούν οι στίχοι και η bluesy κιθάρα, ενώ στο refrain «πέφτουν κορμιά» με τα φοβερά γυρίσματα της φωνής από τον Buchanan. Το "I Am Electric" διαφοροποιείται σε σχέση με τις υπόλοιπες συνθέσεις του δίσκου, καθώς είναι ό,τι πιο μοντέρνο θα ακούσουμε, με καταιγιστικό ρυθμό και σαφείς punk rock αναφορές. Συνέχεια με το "The Long Goodbye" το οποίο έχει κολλητική μελωδία και καταπληκτικό σόλο, το "Heartbreaking Son Of A Bitch" που μπουκάρει και να σε παρασύρει με την ενέργειά του, ακριβώς πριν την πλέον ραδιοφωνική στιγμή του δίσκου που δεν είναι άλλη από το "Be Somebody" το οποίο δείχνει ένα πιο mainstream πρόσωπο της μπάντας.

Το "Can't Let Go" είναι από αυτά τα τραγούδια που ξεκινάς να σιγοτραγουδάς από την πρώτη ακρόαση με φοβερό refrain και την πολύ ωραία γέφυρα πριν το solo. Η πιο ήρεμη στιγμή του δίσκου είναι το ακουστικό "The Price We Pay" το οποίο βγάζει μια στεναχώρια, χωρίς όμως να είναι υπερβολικά μελό για να χαρακτηριστεί «τυροτράγουδο». Τέλος για το κλείσιμο έχουμε δυο hard rock δυναμίτες, το groovy "Jump Back" και το υμνητικό "Executioner's Day" με τις βόλτες διαρκείας των δακτύλων του Glover πάνω στην ταστιέρα και με το πόδι ταυτόχρονα κολλημένο στο wah-wah.

Το "Filthy Empire" έχει όλα εκείνα τα συστατικά για να κερδίσει κάθε οπαδό του είδους και να χτίσει γερά θεμέλια μεγάλης επιτυχίας για τους Heaven's Basement. Έχουν καταπληκτικό τραγουδιστή, με τις φωνητικές μελωδίες και ερμηνείες του στο δίσκο να αποτελλούν αδιάψεστο μάρτυρα. Έχουν κιθαρίστα ο οποίος και θέλει να παίξει, αλλά το σημαντικότερο είναι πως και μπορεί, με το μόνο που ίσως χρειάζεται είναι να αναπτύξει λίγο περισσότερο την προσωπικότητά του. Επίσης φαίνεται πως ξέρουν να συνθέτουν τραγούδια ανακατεύοντας κάποια από τα καλύτερα στοιχεία του hard rock των 80s και 90s τα οποία μοιάζουν να γράφτηκαν για να τραγουδιούνται στα μεγάλα στάδια. Οπότε, όσο είναι ακόμη νωρίς, επιβιβαστείτε στο τρένο που ακούει στο όνομα Heavens's Basement γιατι η διαδρομή προβλέπεται άγρια και περιπετειώδης.

  • SHARE
  • TWEET