Michael Monroe

Horns And Halos

Spinefarm (2013)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 06/12/2013
Γρήγορο, to the point, punk, glam, hard και rock & roll, όσο πρέπει και -το κυριότερο- όσο θέλει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Michael Monroe αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Έχουμε συνηθίσει τους μουσικούς του σιναφιού του (sleaze / glam / punk), ο οποίοι συνήθως έχουν κάνει επιτυχία στα 80s, να αγκιστρώνονται στο παρελθόν και να μένουν στάσιμοι, όντας ίσως ανίκανοι να προσφέρουν οτιδήποτε αξιόλογο στη σημερινή μουσική σκηνή. Ο κύριος Monroe όμως, μπορεί να ανέστησε την περασμένη δεκαετία τους Hanoi Rocks, αλλά η -αρκετά σταθερή- solo καριέρα που είχε χτίσει έως τότε, έκανε το εν λόγω reunion να φαίνεται ως μια έξυπνη επιλογή κι όχι ως κίνηση απελπισίας.

Τρεις δίσκους μετά, οι Hanoi Rocks διαλύθηκαν εκ νέου και ο Monroe έκανε αυτό που έκανε και μετά την πρώτη τους διάλυση. Συνέχισε την καριέρα του. Με νέα solo μπάντα από πίσω του, κυκλοφόρησε το 2011, το "Sensory Overdrive". Η πρώτη του προσωπική δουλειά μετά από οκτώ χρόνια, η οποία έμελλε να του χαρίσει μάλιστα ευρεία αναγνώριση. Η επιτυχία του δίσκου ήταν μεγάλη, με κριτικούς και κοινό να συμφωνούν.

Δύο χρόνια πέρασαν και ο Φιλανδός επέστρεψε, με το "Horns And Halos". Η μπάντα του προηγούμενου άλμπουμ είναι εδώ, με μία όμως βασική αλλαγή. Τη θέση του mainman των Wildhearts, Ginger, στην κιθάρα, πήρε ο λιγότερο διάσημος Dregen (Backyard Babies, The Hellacopter). Ίσως σημάδι για μια ενδεχόμενη πτώση στην ποιότητα; Θα μπορούσε, αλλά σίγουρα δεν θα αρκούσε μονάχα αυτό.

Όπως και να 'χει, το καλύτερο που έχεις να κάνεις όταν ξεκινήσεις την ακρόαση του "Horns And Halos" είναι να ξεχάσεις ότι προηγήθηκε. Αυτό, διότι σίγουρα θα σου προσφέρει ένα ευχάριστο μισάωρο-και-κάτι. Είναι γρήγορο, to the point, punk, glam, hard και rock & roll, όσο πρέπει και -το κυριότερο- όσο θέλει. Κανένα σημείο του δεν μοιάζει βεβιασμένο. Ό,τι φτάνει στα αυτιά μας, φτάνει όχι για να «ισοφαριστεί» ενδεχομένως το "'78" ή το "Trick Of The Wrist", αλλά γιατί πολύ απλά είναι οργανικό κομμάτι του συνόλου του άλμπουμ. Μπορεί να μην σε αρπάζει όπως το προηγούμενο πόνημα του τραγουδιστή, φαίνεται ωστόσο να δικαιολογεί την ύπαρξή του, έχοντας πράγματα να δώσει.

Οι συνθέσεις πάνε για μια ακόμη φορά χέρι-χέρι με την παραγωγή, τονίζοντας την αναμενόμενη «βρωμιά» και δένοντας την ομαλότατα όπου χρειάζεται, με πιο pop μελωδίες ("Stained Glass Heart") και ολίγα πνευστά ("Eighteen Angels"). Αυτό είναι ένα κύριο στοιχείο που νοηματοδοτεί τον συγκεκριμένο δίσκο. Η ωραία και φυσική συνύπαρξη διαφορετικών ήχων, πάνω βέβαια πάντα στην ίδια γκλαμοπάνκ βάση. Τραγούδια όπως τα "Saturday Night Special", "Ballad Of The Lower East Side" και "Soul Surrender" αποδεικνύουν πως στο είδος του ο Monroe είναι κάτι παραπάνω από ειδικός, ενώ στιγμές όπως το "Hands Are Tied", δίνουν μια φρέσκια και ταυτόχρονα γνώριμη πνοή, ελαφρύνοντας το κλίμα με έναν αέρα από Rolling Stones.

Το να διαδεχθείς ένα επιτυχημένο άλμπουμ είναι ένα απ' τα πιο δύσκολα εγχειρήματα, όσο χρόνια και να 'σαι στο κουρμπέτι. Ο Michael Monroe μπορεί να μην ξεπερνάει την επιτυχία που γνώρισε δυο χρόνια πριν, αλλά δεν νομίζω πως αυτό ήταν κι ο αποκλειστικός του σκοπός. Σκοπός του, θαρρώ, ήταν να παρουσιάσει μια ποιοτική δουλειά. Αυτό το πετυχαίνει για μια ακόμη φορά, μιας και σε αντίθεση με πολλούς συναδέρφους του, αυτό που κάνει μοιάζει να το κάνει με πλήρη ειλικρίνεια, κάτι που καθιστά αυτόν και τη μουσική του ξεχωριστούς στο είδος τους.
  • SHARE
  • TWEET