Pretty Maids

Motherland

Frontiers (2013)
Από τον Χρυσόστομο Μπάρμπα, 22/03/2013
«Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει»
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Τριάντα χρόνια δισκογραφικής παρουσίας. Ένα επίτευγμα από μόνο του. Η σημασία αυτού του επιτεύγματος όμως, καθίσταται ακόμα πιο εμφατική όταν αυτή η δισκογραφική παρουσία τόσων χρόνων έχει κάτι να πει. Όσον αφορά τους Pretty Maids, μπορεί να μην επέλεξαν και το καλύτερο όνομα για το σχήμα τους, αλλά αυτό που μπορούμε να πούμε κοιτώντας την έως τώρα καριέρα τους, είναι πως έχουν καταφέρει κάτι το αξιοζήλευτο. Μπαίνοντας στην τέταρτη δεκαετία ως ενεργό συγκρότημα, είναι σε θέση να πουν με περηφάνια πως -χωρίς να αλλάξουν ποτέ την νοοτροπία και τις βασικές μουσικές αρχές τους- κατάφεραν να ακούγονται πάντοτε σύγχρονοι και διόλου σκουριασμένοι.

Το εξαιρετικό "Pandemonium" του 2010 ήταν το επιστέγασμα αυτής της ιδιότητας τους, με την υπογραφή του παραγωγού Jacob Hansen, ο οποίος είχε κάνει αψεγάδιαστη δουλειά. Άλμπουμ που αποτέλεσε έκπληξη για όσους δεν παρακολουθούσαν τους Δανούς, αλλά για τους οπαδούς τους ήταν απλώς η επιβεβαίωση πως αυτή η μπάντα μονάχα ανεβάζει τον πήχη κι όχι το αντίθετο. Έτσι, όπως ήταν φυσικό, η ανυπομονησία για το επόμενο της βήμα ήταν μεγάλη. Το σχήμα όμως, παρά την ένθερμη αποδοχή του παραπάνω δίσκου, δεν προέβει σε βιαστικές κινήσεις εκμετάλλευσης εκείνης της συγκυρίας. Άφησε να κυλήσουν τα πράγματα ομαλά και έτσι, τρία χρόνια μετά, ο διάδοχος του "Pandemonium" βρίσκεται στα χέρια μας.

Το "Motherland" μάς «συστήθηκε» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Εννοώ φυσικά το πρώτο single, που ανοίγει το άλμπουμ, "Mother Of All Lies". Στίχοι επίκαιροι και στα πολιτικοκοινωνικά πλαίσια που μας έχει συνηθίσει το συγκρότημα, δυναμικό ρεφρέν και αψεγάδιαστη παραγωγή. Ελκυστικότατο και αδύνατο να του αντισταθείς πακέτο είναι η αλήθεια. Θα ήταν και το υπόλοιπο υλικό στο ίδιο επίπεδο όμως;

Μετά από μερικές ακροάσεις, οι όποιες αμφιβολίες περί αυτού εξαφανίζονται. Λέω μετά από μερικές ακροάσεις, διότι το "Motherland", όπως παρατηρείται άμεσα, διαφέρει από το "Pandemonium". Το τελευταίο, σε άρπαζε απ' τα μούτρα εξ' αρχής και δεν σε άφηνε στιγμή. Εκεί όμως που σε αυτό κυριαρχούσαν οι δυναμικές κιθάρες και τα «τραχιά» μέρη, στον καινούργιο δίσκο μοιάζουν τα πάντα να βασίζονται στον γεμάτο ήχο των πλήκτρων και σε μια ατμοσφαιρική προσέγγιση. Προσοχή όμως! Αυτό δεν σημαίνει πως οι κιθάρες και το γρέζι του Ronnie Atkins δεν είναι στο προσκήνιο. Σε τέτοια περίπτωση δε θα μιλάγαμε για δουλειά των Pretty Maids. Απλώς, είναι φανερό πως η μπάντα, υπό την καθοδήγηση και πάλι του Hansen, αποφάσισε να δημιουργήσει κάτι φρέσκο και διαφορετικό, εμποτισμένο πάντα στα χαρακτηριστικά της στοιχεία.

Με αυτόν τον τρόπο, οι Pretty Maids μας προσφέρουν για μία ακόμα φορά μερικές εξαιρετικές hard rock και μελωδικές στιγμές. Το «μενού» είναι αδύνατο να αφήσει κάποιον ανικανοποίητο. Τα "I See Ghosts", "Hooligan" και "Who What Where When Why" μας υπενθυμίζουν τις πιο «σκληρές» καταβολές του συγκροτήματος, ενώ τα "Bullet For You" και "Sad To See You Suffer" αποδεικνύουν περίτρανα πως οι Δανοί γνωρίζουν πολύ καλά να γράφουν πανέμορφα και ζηλευτά ραδιοφωνικά σύγχρονα rock κομμάτια. Κύριο συστατικό του άλμπουμ όμως, είναι η επική αίσθηση η οποία πλανάται κατά μήκος όλου του υλικού. Αυτομάτως, το επίπεδο των συνθέσεων ανεβαίνει ασυνείδητα, ενώ το επικό στοιχείο έρχεται και ταιριάζει γάντι με συνθέσεις όπως τα "Motherland" και "To Fool A Nation" και οι μπαλάντες "Wasted" και "Infinity".

Έτσι, μπορώ να πω δίχως αμφιβολία πως οι Δανοί τα κατάφεραν και πάλι. Κατάφεραν τόσο να εξελίξουν τον ήχο τους και να δημιουργήσουν έναν άξιο διάδοχο για το πολύ καλό προηγούμενο άλμπουμ τους, όσο και να παραμείνουν μουσικά στο σήμερα. Μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια καριέρας λοιπόν, οι Pretty Maids μπορεί να μην έχουν την παγκόσμια αναγνώριση που τους αξίζει, αλλά συνεχίζουν να δικαιώνουν τους εδώ και χρόνια ακροατές τους και να κερδίζουν όλο και περισσότερους καινούργιους. Αν συνεχίσουν στο ίδιο επίπεδο, το μέλλον μόνο ευοίωνο μπορεί να φαντάζει.
  • SHARE
  • TWEET