Coheed And Cambria

Το στοίχημα με τους Coheed And Cambria είναι πως αποτελούν ένα συγκρότημα που ήταν πάντα εκεί να επιτελούν το ρόλο των υπερβολικά καλών μουσικών που θα μπορούσαν να αναγνωριστούν ακόμη περισσότερο. Πολύ συναισθηματικοί για τους ροκάδες, πολύ τεχνικοί για τους συναισθηματικούς, αρκετοί ακροατές τους παραγνώρισαν, μόνο για να γυρίσουν μια μέρα τυχαία και να συνειδητοποιήσουν τι αγνοούσαν για τόσο καιρό. Η πολύπλευρη μουσική του Claudio Sanchez και της παρέας του συνεχίζεται απρόσκοπτα πάνω στη βασική ιδέα όλης της ύπαρξης του συγκροτήματος: η μουσική τους «ντύνει» ηχητικά τις ιστορίες του "Amory Wars", του fiction novel δηλαδή που ο Sanchez κυκλοφορεί πιστά εδώ και είκοσι χρόνια.

Στη νέα εποχή του κόσμου του Heaven’s Fence, οι δύο κεντρικοί ήρως μετενσαρκώνονται σε έναν πλανήτη φυλακή και μια ιστορία ξεκινά από την αρχή. Μια ιστορία που χτίστηκε με έρωτες, μάχες και μια κοσμογραφία που εκτείνεται από το γραπτό στο γραφιστικό κι από εκεί στο μουσικό, και την ακολουθούμε ήδη πιστά από τα "Vaxis - Act I: The Unheavenly Creatures" και "Vaxis - Act II: A Window Of The Waking Mind". Αυτή τη φορά όμως, κι ενώ τα δράματα στο φαντασιακό συνεχίζονται το " Vaxis III: The Father of Make Believe" επιτυγχάνει μια σοβαρή εξομολόγηση - ο Sanchez επιδιώκει για πρώτη φορά να μπλέξει το παιδί του στον κόσμο του φανταστικού με περισσότερο προσωπικές του εμπειρίες και σκέψεις, επιτυγχάνοντας τυχόν, ίσως τον καλύτερο από τους τρεις δίσκους που συνιστούν την ομάδα και το arc του Vaxis.

Η συνταγή των Coheed And Cambria είναι λίγο πολύ συγκεκριμένη και γνωστή. Αυτή η τόσο ιδιαίτερη και αναγνωρίσιμη σύμπραξη progressive rock με emo στοιχεία, αυτή τη φορά τείνει με ένα ελάχιστο βάρος στην δεύτερη πτυχή της, δημιουργώντας ένα άκρως νοσταλγικό πλαίσιο. Διόλου τυχαία αν με ρωτήσει κανείς, μιας που το emo rock ζει ένα συγκινητικό revival από τριαντάρηδες που κι αν τους πονάει η μέση τους, τσιρίζουν τους στίχους κάθε μεγάλου zeros άσματος - δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο ιθύνων νους του συγκροτήματος περιέγραψε το δίσκο ως ένα midlife crisis. Μεγάλα συναισθηματικά ρεφρέν με την κρυστάλλινη φωνή του Sanchez μας βρίσκουν σε κομμάτια όπως τα "Goodbye Sunshine", το ομώνυμο "The Father Of Make Believe" αλλά και το "Someone Who Can" όπου εναγκαλίζει μια πρωτοφανή εητίλα με πάρα πολλά synthwave κιθαριστικά στοιχεία, οριακά σαν να ξεπήδησε από δίσκο των The Midnight.

Η γλυκύτητα που διακατέχει τη μουσικογραφία των Coheed And Cambria είναι πρόδηλη ωστόσο κυρίως στα σημεία που υπάρχουν ξεκάθαρες προσωπικές αναφορές στη ζωή του Sanchez - βλέπε στο εισαγωγικό "Yesterday’s Lost" για τη γυναίκα του αλλά και το "Meri Of Mercy" που είναι φόρος τιμής στους γονείς του, όπως και το βάλσαμο του "Corner My Confidence". Οι εντάσεις και τα ροκ ξεσπάσματα όμως είναι τουλάχιστον το άλλο μισό αν όχι παραπάνω της εξίσωσης των Coheed And Cambria. Οι χιτάρες "Searching For Tomorrow" και "Blind Side Sonny" είναι αναμφίβολα προϊόντα της κιθαριστικής διάνοιας του Sanchez που φωτίζεται από τον μακροχρόνιο συνοδοιπόρο του Travis Stever. To "One Last Miracle" από την άλλη με ευκολία αναδεικνύεται σε έναν emo rock ύμνο της σύγχρονης εποχής με άλλο ένα ρεφρέν για παραφωνίες στη μπανιέρα και η εξίσωση του πρώτου μέρους κλείνει με το σχεδόν punk rock "Play The Poet", την πιο άγρια ενδεχομένως στιγμή του δίσκου που εγκολπώνει με μαεστρία και πλήκτρα που σου θυμίζουν και λίγο Prodigy.

Σε αυτό το σημείο μπορούμε τρόπον τινά να διακρίνουμε το πρώτο μέρος του δίσκου, εφόσον στο νοητό δεύτερο αυτού, έχουμε μια έντονη αφηγηματική ροή της ιστορίας με το τετραμερές "The Continuum" που εκδηλώνει με σαφήνεια την περισσότερο progressive ανησυχία των Coheed And Cambria. Εκκινώντας με αυτές τις κλασσικές πανέμορφες αυτοαναφορές τους, το "The Continuum I: Welcome To Forever, Mr Nobody" κάνει τις απαραίτητες συνδέσεις με τα " The Afterman: Ascension" και " The Afterman: Descension" για να παραχωρήσει τη θέση του στην ίσως πιο σημαντική μουσικά στιγμή του δίσκου, αυτή του "The Continuum II: The Flood" ένα progressive rock έπος που δίνει και την ευκαιρία στις πολυρυθμικές ικανότητες του Joss Eppard να λάμψουν. Ως φυσική συνέχεια, με τη γλυκόπικρή τους επίγευση σε μια αχανή αιωνιότητα ενός κοσμοϊστορικού συνεχούς που επιβιώνει και συνεχώς αναγεννάται εντός του πολυσχιδή εγκεφάλου του Claudio Sanchez, τα "The Continuum III: Tethered Together" και "The Continuum IV: So It Goes" δίνουν ένα επικό κλείσιμο στην ομάδα των The Continuum, στο δίσκο και πιθανόν στην τριλογία ολάκερη.

Ο τρόπος που οι Coheed And Cambria καταφέρνουν να είναι πάντα τόσο επίκαιροι χωρίς ποτέ να διαπραγματεύονται τον τόσο δικό τους κόσμο μουσικά αλλά και ψιλοκυριολεκτικά εντός του σύμπαντος των Amory Wars είναι αξιοθαύμαστος. Για τριάντα χρόνια και με τον ενδέκατό τους δίσκο, η συνέπεια τους στις καταπληκτικές κυκλοφορίες, θα κρατάει όλα εμάς τα nerds με την τρομερή τους φάση να φωνάζουμε, χρόνο με το χρόνο, κυκλοφορία με την κυκλοφορία, πόσο αξίζει να επενδύσει κανείς ώστε να βάλει στη ζωή του αυτή τη μπάντα, και τρανή απόδειξη αυτού πως δεν διστάζουν με το "Vaxis III…" να ξεπεράσουν με ευκολία τα δύο προηγούμενα.

Youtube | Spotify