Jon Hopkins

Μαξιμαλισμός. Η επιζήτηση της τελειότητας, η επιδίωξη του μέγιστου δυνατού αποτελέσματος, ο ορισμός τόσο υψηλών στόχων που δεν μπορούν να επιτευχθούν. Το "Immunity" του Jon Hopkins.

Όσο και αν προσπαθώ να το αποφύγω, δεν γίνεται να αντισταθώ και να μην προχωρήσω σε ανάλυση ήχου. Αυτή η αγκαθωτή πολυμορφικότητα καταφέρνει, είτε ομαλά είτε απότομα, να συγγενεύει εξαίρετα αρκετά διαφορετικά είδη. Ο καταξιωμένος πιανίστας και παραγωγός electronica κλεισμένος για εννέα μήνες στο studio (καθ' όλη τη διάρκεια αυτή προσκάλεσε αρκετό κόσμο) επιδίωξε κάτι ασύλληπτο. Όμως δεν έχω ιδέα τι πραγματικά ήθελε να αποδείξει, διότι υπάρχουν φορές που οι συμφωνίες είναι σαν να επιχειρούν να αγγίξουν το άγνωστο.

Γενικά ο Jon Hopkins είναι συνυφασμένος με έναν ενδιαφέροντα πλουραλισμό όσον αφορά στην ποικιλία των δουλειών του. Στο βιογραφικό του μπορείς να βρεις από συνεργασίες με μεγάλα μυαλά της ηλεκτρονικής και όχι μόνο, μέχρι σύνθεση μουσικής ταινιών, αλλά ακόμα και συμβολή στην παραγωγή γνωστών επιτυχημένων δίσκων.

Ο τέταρτος solo δίσκος του, χωρισμένος σε δύο μέρη, στο σύνολο αποτελεί ένα ταξίδι μεταξύ techno και ambient το οποίο ορισμένες φορές ακολουθεί κάποιο house tempo. Στο πρώτο μισό βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα συνεχές χτίσιμο κόσμων πάνω σε έναν τραχύ γυμνό σκελετό, όμως είναι εμφανές πως με τέτοια δυναμική πρόοδο δεν γίνεται να καταλήξει πουθενά. Στο δεύτερο αφηνόμαστε αβίαστα σε ένα απόλυτο σβήσιμο περιτριγυρισμένο από διάχυτο νεφέλωμα.

Πραγματικά, είναι φοβερό το πως καταφέρνει μέσω της μεθοδικότητας και της αψεγάδιαστης δουλειάς του να παραδώσει μαθήματα ακρόασης σε κάθε υπομονετικό ηχολάγνο που θα αποφασίσει να το γευτεί.

Dub λες και ξεπήδησε από τον τρομερό περσινό δίσκο του Andy Stott, garage ρυθμοί που θα ζήλευε ολόκληρη η underground νέα φουρνιά της Αγγλίας, εξαίσια χρήση του compressor έτσι ώστε ο ήχος να θεριεύει και να απλώνεται στον χώρο κρατώντας τις συχνότητες σταθερές και βέβαια μαγευτικές μελωδίες πιάνου βασισμένες στο απαράμιλλο ταλέντο του 33-χρονου Λονδρέζου.

Νομίζω πως τη φετινή χρονιά στον χώρο της σοφιστικέ ηλεκτρονικής δεν επρόκειτο να υπάρξει μεγαλύτερο ηχητικό δημιούργημα, αλλά και γενικότερα δεν πιστεύω να βρούμε μπροστά μας άλλη παραγωγή που να μπορεί να κοιτάξει στα μάτια αυτή την γιγάντια προσπάθεια. Αν κάνω λάθος, σας παρακαλώ πληροφορήστε με.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το βαθύ και progressive "Immunity" είναι ήδη κλασικό. Το "Breathe This Air" θα μείνει στην ιστορία. Τέτοιοι δίσκοι παράγονται μόνο από μυαλά με τεράστια μουσική νοημοσύνη.