Manu Chao @ Μονή Λαζαριστών, 20/09/23

Η αγάπη των Ελλήνων για τον Manu Chao θεωρείται δεδομένη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Οι επισκέψεις του ανέκαθεν συνοδεύονταν από επιτυχημένες συναυλίες με μεγάλη προσέλευση κόσμου αλλά και άπειρο κέφι. Συμπερασματικά, το εύκολο sold out στην Μονή Λαζαριστών δεν προκάλεσε καμία έκπληξη αφού o Γαλλο-Ισπανός καλλιτέχνης στο παρελθόν έχει εμφανιστεί και σε μεγαλύτερους χώρους στην πόλη μας. Φυσικά η ακουστική μορφή του φετινού live άφηνε ορισμένες απορίες για το τι μέλλει γενέσθαι αλλά από την άλλη πλευρά...τι στο διάολο, ο Manu Chao είναι, τι θα μπορούσε να πάει λάθος;

Περίπου τρεις χιλιάδες άνθρωποι γέμισαν την Μονή Λαζαριστών όπου λίγο πριν την πολυαναμενόμενη εμφάνιση του Manu Chao ανέβηκαν στην σκηνη οι Παύσις, ένα μουσικό σχήμα δυο ατόμων για τον οποίων την εμφάνιση δεν υπήρχε μέχρι εκείνη την στιγμή κάποια ενημέρωση. Αιθέρια φωνητικά, ελληνικός στίχος, αρχαιοελληνική λύρα και γενικότερα μια καλλιτεχνική μεν, υποτονικη δε, ατμόσφαιρα. Οι Παύσις ούτως ή άλλως δεν μας απασχόλησαν πολύ και μετά από ένα πολύ σύντομο σετ αποχώρησαν αφού ευχαρίστησαν τον headliner προετοιμάζοντας κατάλληλα το έδαφος.

Μέσα σε αποθέωση ανέβηκε στην σκηνή ο Manu Chao με την συνοδεία των Lucky Salvadori και Miguel Rumbao Serrano. Αν και η αρχή της συναυλίας μας επιφύλασσε μερικά χαλαρά κομμάτια o ενθουσιασμός του κόσμου ήταν τόσο έντονος που διασκέδαζε με τα πάντα. Φυσικά το party δεν είχε ξεκινήσει ακόμα και η Μονή Λαζαριστών έμοιαζε με καζάνι που βράζει. Αυτό φάνηκε με το "La Vida Tombola", κομμάτι γραμμένο για τον Ντιέγκο Μαραντόνα, το οποίο ανέβασε κατά πολύ τους τόνους. Κατά τα άλλα, οι μεγάλες επιτυχίες δεν είχαν αρχίσει ακόμα.

Ο ρυθμός ανέβαινε κομμάτι κομμάτι και το κοινό δεν σταματούσε τις φωνές και των χορό. Ο όρος «ακουστικό» χάθηκε ως δια μαγείας δίπλα στον όρο live και σε αυτό συντέλεσαν, εκτός από το χαρισματικό performance του ίδιου του Manu, και οι δυο εξαιρετικοί μουσικοί. Ειδικά ο Lucky έδινε όγκο στον ήχο και με την μπότα του ενώ έκανε την διαφορά σε όλα τα κιθαριστικά σημεία. Με αυτές τις σκέψεις, φτάσαμε στο "Mala Vida" των θρυλικών Mano Negra όπου φυσικά έγινε ο απαιτούμενος χαμός αν και το συγκεκριμένο κομμάτι χρειαζόταν την κλασική «γκαζιάρικη» μορφή του. Ίσως το μοναδικό κομμάτι της βραδιάς που δεν λειτούργησε ιδανικά λόγω των «ακουστικών» συνθηκών.

Ανάμεσα στα κομμάτια ο Manu Chao δεν σταμάτησε να ξεσηκώνει το κοινό με τις φωνές του αλλά και με το «ένθετο» "Pinocchio", μια σύντομη σύνθεση του Fiorenzo Carpi, το οποίο δεν δίστασε να παίξει ουκ ολίγες φορές. Το συγκεκριμένο εγχείρημα ορισμένους του κούρασε, σε άλλους έφερε χαμόγελα και στους περισσότερους λειτουργούσε ως «σφύριγμα» έναρξης ξέφρενου χορού και χοροπηδητών. Το τέλος της κανονική διάρκειας ήρθε με την σούπερ τριπλέτα "Mr Bobby,King Of Bongo, Je Ne T’Aime Plus". Στο τελευταίο έκανε την εμφάνισή του αρχικά ο Mpelafon και στην συνέχεια η Κλέλια Ρένεση για το "ΤI.PO.TA".

Στα δυο encore το party συνεχίστηκε με σκαμπανεβάσματα στον ρυθμό αλλά με αμείωτο κέφι. Ένα μακροσκελές "Clandestino", το πάντα ευχάριστο "Bienvenida A Tijuana" και το ρυθμικό "King Kong Five" διαδέχτηκαν το ένα το άλλο και έλαβαν την ίδια θερμή ανταπόκριση. Το ίδιο φυσικά έγινε λίγο αργότερα με το "Desaparecido" και το κλασικό "Me Gustas Tu".

O Manu Chao με μια χορταστική εμφάνιση κατάφερε να ξεσηκώσει τους πάντες για ακόμα μια φορά. Το κέφι που προσφέρει απλόχερα, ακόμα και σε ένα «ακουστικό» live οι περισσότεροι συνάδελφοι του δεν μπορούν ούτε να το φανταστούν. Αν σε αυτό προσθέσουμε το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει περάσει πλέον τα εξήντα χρόνια ζωής τότε μπορούμε να αναλογιστούμε το μέγεθος της επιτυχίας του αγαπημένου μουσικού.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας