Lorde

Δεν χρειάζονται πολλαπλές ακροάσεις ή αναλύσεις επί αναλύσεων για να συνειδητοποιήσει ακόμα και κάποιος λιγότερο μυημένος τη θέση που στέκεται η τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά της Lorde στη μεγάλη εικόνα της πορείας της. Ένα πέρασμα στα τραγούδια που προλόγισαν το δίσκο θα ήταν υπέρ-αρκετό, ιδανικά μαζί με μία ματιά στα συνοδευτικά βίντεο. Το φως και η ζεστασιά που είχαν εμφανιστεί περίπου από το πουθενά στο "Solar Power", κόβονται μαχαίρι. Η οργανική προσέγγιση δίνει τη θέση της πίσω στα ηλεκτρονικά. Οι απόλυτα προσωπικές ερμηνείες και το σήμα κατατεθέν attitude κυριαρχούν, όπως πάντα.

Τίποτα το παράλογο, τίποτα το αναπάντεχο, πραγματικά. Όσο νόημα έβγαζε από υφολογική ή/και εμπορική σκοπιά η μετάβαση από το ντεμπούτο στο "Melodrama", τόσο φιλόδοξη ήταν η στροφή που ακολούθησε. Προς τέρψιν των απανταχού γερογκρινιάρηδων, μάλιστα, μόνο ελάχιστο ποσοστό από το όλο στράβωμα μπορεί να αποδοθεί στη βιομηχανία· πολύ απλά, έτσι γυρίζει ο κόσμος κι έτσι λειτουργεί το mainstream. Τα πρώτα στίγματα είχαν ήδη δοθεί από τα μεγάλα φεστιβάλ δύο καλοκαίρια πίσω, με το ανανεωμένο στήσιμο και τις πειραγμένες ενορχηστρώσεις. Έσκασε μετά το ντουέτο με την Charli XCX και το λουκέτο κλείδωσε.

Η χροιά της Νεοζηλανδής παραμένει αναγνωρίσιμη όσο ελάχιστες στο σύγχρονο μουσικό στερέωμα. Ο τρόπος που γράφει είναι τελείως δικός της. Παρά την επαναφορά μιας περισσότερο ψηφιακής αισθητικής, με τα synth και τις σκοτεινές αποχρώσεις να γεμίζουν το χώρο, το σύνολο απέχει πολύ από τον χαρακτηρισμό του φθηνού throwback. Η δημιουργός του έχει μεγαλώσει, έχει δει τα μεγάλα σαλόνια από την καλή και την ανάποδη, έχει μάθει από τα παθήματά της, κι εν τέλει έχει αλλάξει. Όποιες σχετικές απορίες μπορεί να υπάρχουν, λύνονται πανεύκολα τοποθετώντας την εμφάνιση-έκπληξη στο Glastonbury δίπλα σε ό,τι παλιότερο.

Είναι το ίδιο άτομο που άφηνε την ψυχή στο μικρόφωνο τραγουδώντας το "Buzzcut Season" και χόρευε σα να μην υπήρχε αύριο στο "Green Light", μόνο που κουβαλάει εμπειρίες συν-πλην μιας δεκαετίας. Η επίδραση που είχε και έχει ακόμα στα πλαίσια της pop, και πέρα από αυτή, δεν χωράει αμφισβήτηση. Το ότι καταφέρνει να διατηρεί τόσα χρόνια μετά την ισορροπία ανάμεσα στη γνήσια παραξενιά και το πηγαίο coolness, είναι αξιοθαύμαστο. Η παρουσία του Justin Vernon, που άλλοι θα έδιναν τα πάντα για να τη χρησιμοποιούσαν ως κράχτη, εδώ περνάει διακριτικά στα όρια της υπερβολής. Οι παραγωγές του Jim-E Stack θαμπώνουν τόσο-όσο.

Αν ο προκάτοχός του έμοιαζε με καλοκαιρινή εξόρμηση σε μία ανεξερεύνητη χρυσή παραλία, το "Virgin" αφήνει την αίσθηση βραδινής βόλτας σε κάποια μεγαλούπολη, την ίδια εποχή, που για λίγο καταφέρνει να κρύψει τη βουή και το τσιμέντο. Τα όποια παράπονα σχετικά με την απότομη επιστροφή από την περιπέτεια στη ζώνη ασφαλείας γειώνονται αυτόματα από το χαμόγελο της ίδιας της Lorde όταν μιλάει για το άλμπουμ και τις διάσπαρτες πινελιές εγχόρδων. Τα πλασαρίσματα σε charts ανά τον κόσμο λογίζονται μόνο ως αριθμοί. Η κορύφωση στο ρίξιμο της αυλαίας λέει τα πάντα. Pure heroine mistaken for featherweight, indeed.