Συνέντευξη Crobot (Brandon Yeagley)

Οι Crobot συστήνονται στο διεθνές στερέωμα με το "Something Supernatural" και πολύς κόσμος θα εκπλαγεί ευχάριστα με το δυναμικό stoner / heavy rock τους. Για αυτό το λόγο κρίναμε σκόπιμο να μιλήσουμε με τον τραγουδιστή της μπάντας, Brandon Yeagley, που αφού πρώτα μας είχε εντυπωσιάσει με τη φωνή του, τώρα μας εντυπωσιάζει με τις απαντήσεις που μας έδωσε. Είναι από τις συνεντεύξεις που εκτιμάς τους μουσικούς ακόμα περισσότερο και αξίζει να διαβάσεις ακούγοντας το άλμπουμ.

Χαιρετώ από την Ελλάδα και το Rocking.gr. Πώς εξελίσσονται τα πράγματα στο στρατόπεδο των Crobot;
Όπως και στο σύμπαν το ίδιο, οι Crobot διαρκώς μεγαλώνουν και πάντα εξελίσσονται. Είμαστε υπέρ-ενθουσιασμένοι με τη νέα μας κυκλοφορία "Something Supernatural" που βγαίνει στις 27 Οκτωβρίου από την Nuclear Blast στην Ευρώπη και οι την συνεχή συνεργασία μας με αυτούς τους θρυλικούς τύπους! Σίγουρα, αυτό θα βοηθήσει στο να ερχόμαστε στην απέναντι πλευρά (σ.σ.: στην Ευρώπη) πολύ πιο συχνά.

Πραγματοποιείτε μια φοβερά δυναμική είσοδο στην hard rock σκηνή με το ντεμπούτο άλμπουμ σας, αλλά καθώς αποτελείτε νέο όνομα για τους περισσότερους οπαδούς, θα ήταν ωραίο να μας πεις την ιστορία του συγκροτήματος από το ξεκίνημα μέχρι την κυκλοφορία του πρώτου σας full length άλμπουμ.
Οι Crobot δημιουργήθηκαν το 2011, όταν ο Bishop κι εγώ μαζεύαμε τα κομμάτια μας, αφού κατέρρευσε μια μπάντα στην οποία παίζαμε. Δεν θέλαμε να έχουμε στην πραγματικότητα έναν συγκεκριμένο ήχο στον οποίο να στοχεύσουμε. Απλά, θέλαμε να δημιουργήσουμε την μπάντα της οποίας πάντα θέλαμε να είμαστε μέλη, μια πραγματική προέκταση των ψυχών μας. Με το μοντέρνο rock να έχει βρωμίσει από το πόσο έχει μπαγιατέψει, τουλάχιστον εδώ στις Η.Π.Α., εμείς αναζητήσαμε το ακριβώς αντίθετο του ραδιοφωνικού rock, ή «rock του κώλου» όπως εμείς το αποκαλούμε.

Οι πρόβες κράταγαν από 6 ως 8 ώρες την ημέρα και σύντομα αντιληφθήκαμε πως είχαμε γεμίσει από riffs, τα οποία έβγαζαν περίπου είκοσι πέντε τραγούδια μέσα στους πρώτους μήνες που τζαμάραμε. Από εκεί και περά, απλά συνεχίσαμε να κάνουμε όσες περισσότερες εμφανίσεις μπορούσαμε, όπου μπορούσαμε, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζαμε να γράφουμε. Τότε, μπήκαμε στο στούντιο και κυκλοφορήσαμε μόνοι μας το ντεμπούτο μας το 2012.

Παίζοντας διαρκώς σε τοπικό επίπεδο για να υποστηρίξουμε την αυτοχρηματοδοτούμενη προσπάθειά μας, γνωρίσαμε κάποιους καταπληκτικούς μουσικούς και φίλους στην πορεία, συμπεριλαμβανομένου των Thick Leather Brick, ένα riff-rock τρίο, στο οποίο έπαιζαν τα αδέρφια Figueroa. Μετά από πολλές εμφανίσει και μερικές αναποδιές στην πορεία, αμφότερες οι δυο μπάντες αποφάσισαν πως θα ήταν προς όφελός τους να συνδυάσουν τα παρεμφερή μυαλά μας και να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να προσδώσουν τα στοιχεία που έλειπαν από τον καθένα μας ώστε να είμαστε πλήρεις.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, τα πράγματα πήραν τη μορφή χιονοστιβάδας και πήγαιναν όλο και καλύτερα, οδηγώντας στο ενδιαφέρον από δισκογραφική και δη την Wind-Up Records στις Ηνωμένες Πολιτείες, που με τη σειρά του οδήγησε στο να υπογράψουμε συμβόλαιο με την Nuclear Blast για διεθνή διανομή.

Συνεχίσαμε να παίζουμε όσα περισσότερα σόου μπορούσαμε. Μια εκ των πιο σημαντικών εμφανίσεων που κάναμε ήταν στο Austin του Τέξας, στο SXSW, όπου γνωρίσαμε τον μελλοντικό παραγωγό μας, τον Machine (Clutch, Lamb Of God, White Zombie).

Από τον Νοέμβριο ως τον Δεκέμβριο του 2013, μπήκαμε στο στούντιο του Machine στο New Jersey και ηχογραφήσαμε 15 τραγούδια. Μετά από αυτό, συνεχίσαμε το πρόγραμμα της περιοδείας μας, παρέα με ονόματα όπως οι Clutch, οι The Sword, οι Kyng, οι Scorpion Child και οι Truckfighters για να αναφέρω κάποια εξ’ αυτών.

Θα συνεχίσουμε να λιώνουμε τα λάστιχα από το βανάκι πάντως!

Πώς και ονομάσατε την μπάντα Crobot; Δεν σας αναφέρουν όλοι τους Probot του Dave Grohl; Κάθε φορά που λέω το όνομά σας, αυτό μου λένε εμένα πάντως...
Μας το λένε συχνά. Αλλά σε καμία περίπτωση το όνομα δεν προήλθε από τους Probot. Κάθε μπάντα που είχε στις τάξεις της τον Dave Grohl και το Lemmy θα ήταν επικών διαστάσεων και οι Probot δεν απογοήτευσαν, αλλά δεν αποτελούν άμεση επιρροή και οι προφανείς ομοιότητες είναι απλά συμπτωματικές.

Το όνομα είναι στην πραγματικότητα ένας συνδυασμός, των -περισσότερο όταν ξεκινάγαμε- sludge τύπου riff στο στυλ των Crowbar και της χρήσης ρομποτικών κιθαριστικών εφέ από τον Bishop. Κάπως έτσι διαμορφώθηκε το όνομα Crobot.

Νομίζω πως αν υπάρχει ένα συστατικό στη μουσική σας που ξεχωρίζει, αυτό είναι το groove - τα groovy riff σας για να ακριβολογώ. Αποτελούν αυτά την κινητήρια δύναμη της μπάντας όταν συνθέτετε;
Οπωσδήποτε! Θα έλεγα πως είναι ένας άγραφος κανόνας κατά την διαδικασία της σύνθεσης των τραγουδιών και σίγουρα προέρχεται από τις επιρροές μας. Μπάντες όπως οι Clutch, οι Cry Of Love, ακόμα και οι Funkadelic επηρεάζουν τον ήχο μας συνεχώς. Φυσικά, εμπνεόμαστε παράλληλα κι από τιτάνες του κλασσικού rock όπως οι Led Zeppelin, οι Black Sabbath και οι Deep Purple, αλλά είναι ο ρυθμός (σ.σ.: funkiness) που γλιστράει μέσα και παραμένει η σταθερά, ανεξάρτητα του πόσο βαρύ είναι αυτό που παίζουμε.

Άλλο ένα στοιχείο που σας κάνει να ξεχωρίζετε από την μέση hard rock μπάντα είναι τα φωνητικά σου. Έχει μεγάλο εύρος και στο άλμπουμ δίνεις μια εξαιρετική φωνητική ερμηνεία συνολικά. Ποιούς θα επεσήμαινες ως τις βασικές σου επιρροές;
Ως παιδί, πάντα είχα για είδωλο τραγουδιστές όπως ο Ronnie James Dio, ο Robert Plan, ο Ian Gillan, ο Paul Rodgers, ο Jim Morrison και ο Ozzy Osbourne. Επίσης, οι πιο μοντέρνοι τραγουδιστές που με έχουν επηρεάσει όλα αυτά τα χρόνια είναι ο Chris Cornell, ο Myles Kennedy, ο Chris Robinson και ο Neil Fallon.

Θεωρώ τον Myles Kennedy έναν από τους καλύτερους σύγχρονους τραγουδιστές στη rock μουσική και νομίζω πως μπορώ να εντοπίσω τις επιρροές, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο τοποθετείς τις διπλές φωνητικές αρμονίες. Είσαι όντως οπαδός του Myles Kennedy; Ποιούς θεωρείς εσύ τους καλύτερους σύγχρονους τραγουδιστές στη rock μουσική;
Την πρώτη φορά που άκουσα τον Myles Kenned, σκέφτηκα «Γιατί στο διάολο δεν υπάρχουν περισσότεροι τραγουδιστές σαν αυτόν εκεί έξω;» Τότε φαινόταν πως ο δυναμικός front man ήταν κάτι που άνηκε στο παρελθόν, αλλά ο Myles ήρθε και το άλλαξε αυτό. Συνεχίζει να με εντυπωσιάζει με κάθε του κυκλοφορία και είναι σίγουρα ένας εκ των αγαπημένων μου τραγουδιστών όλων των εποχών, τόσο στιλιστικά, όσο και δυναμικά.

Ένας άλλος εκ των αγαπημένων μου είναι ο Neil Fallon των Clutch, όχι μόνο για την αρχηγική του απόδοση, αλλά επίσης για τις επικές ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, θεωριών και μυθολογίας που γράφει. Ο τύπος είναι ένας μάγος με τις λέξεις! Τραγούδια σαν το "Escape From The Prison Planet", το "Guild Of The Mute Assassins" και το "Mice & Gods" είναι κάποια από τα αγαπημένα μου παραδείγματα εκ των έντονων ιστοριών του.

Ο Chris Cornell είναι ένας ακόμα τραγουδιστής που αποτέλεσε μεγάλη πηγή έμπνευσης. Ο αμείλικτος σπαραγμός από το χαμηλότερο ως το υψηλότερο σημείο του εύρους της φωνής του, ειδικά στα "The Day I Tried To Live", "Fresh Tendrils" και "Rhinosaur" αποτελούν κομμάτια χρυσού των Soundgarden, στα οποία ο Cornell απλά δίνει ρέστα.

Για να είμαι ειλικρινής, εγώ κόλλησα με την μπάντα όταν είδα το βίντεο του "Nowhere To Hide". Αποδείχθηκε αυτό το τραγούδι ως μέσο για να αποκτήσετε μεγαλύτερο κοινό; Ρε φίλε, τι τραγουδάρα...
Σε ευχαριστώ πολύ! Αυτό το τραγούδι στην πραγματικότητα συντέθηκε πολύ γρήγορα και ήταν μια από αυτές τις «εύρηκα!» στιγμές. Από τη στιγμή που το βίντεο και το single μπήκαν στο ράδιο, έχουμε παρατηρήσει μια αύξηση στον αριθμό αυτών που μας ακολουθούν και ένα καλό momentum παντού γύρω μας.

Πρέπει να ήταν σε αυτό το τραγούδι που είδα ένα σχόλιο στο youtube, το οποίο με έκανε να γελάσω λίγο. Κάποιος ισχυριζόταν ότι έχετε χάσει αυτό το «σπέσιαλ κάτι» που είχε το EP σας. Ρε φίλε, είναι η κατάρα του rock αυτό το πράγμα ή όχι; Πώς τα αντιμετωπίζετε τέτοια σχόλια;
Την στιγμή που θα προσπαθήσεις να γράψεις μουσική για να τους ικανοποιήσεις όλους, έχεις μόλις μπει σε μια μάχη που θα χάσεις. Νομίζω πως μερικοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν το ότι δουλεύουμε με έναν μεγάλο παραγωγό και μια γαμάτη εταιρεία mastering ως απώλεια της τραχύτητας που ήταν μέρος του πρώτου άλμπουμ, κάτι που οφείλεται στο ότι απλά ήμασταν μια μπάντα με περιορισμένο budget και δεν είχαμε πολλά εφόδια για να δουλέψουμε στο στούντιο όταν πρωτοξεκινήσαμε. Φυσικά, ο ήχος μας θα συνεχίσει νε γίνεται όλο και πιο καθαρός όσο εξελισσόμαστε και αποκτάμε τα εργαλεία που μια δισκογραφική εταιρεία όπως η Wind-Up και η Nuclear Blast μας δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιούμε.

Σε καμία περίπτωση δεν αλλάξαμε τον ήχο μας, αλλά ενδυναμώσαμε τις δομές των τραγουδιών μας, δουλεύοντας με τον Machine. Ακόμα καλύπτουμε όλο το εύρος του ηχητικού πλαισίου που περιελάμβανε το αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο μας. Οπωσδήποτε, θέλουμε να ακούμε όλες τις κριτικές και τις απόψεις, αλλά τα social media είναι το βήμα για να μιλάει ο καθένας. Η άποψη του καθενός καταγράφεται, κάτι που είναι θετικό. Παρόλα αυτά, δεν αφήνουμε κάτι τέτοια σχόλια να μας επηρεάσουν και πολύ. Μιας και αναφέρθηκε αυτό, να πω πως οι οπαδοί μας, μας συμπεριφέρονται εξαιρετικά καλά και είναι τρομερά υποστηρικτικοί, αλλά δεν είμαστε αφελείς και γνωρίζουμε πως απλά δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όλους ταυτόχρονα.

Όσο εγωκεντρικό κι αν ακούγεται, γράφουμε τα τραγούδια των Crobot με σκοπό να ικανοποιήσουμε τους εαυτούς μας και τη στιγμή που θα ξεκινήσουμε να γράφουμε για να ικανοποιήσουμε τις μάζες ή στοχεύοντας σε επιτυχίες για το ράδιο ή υποχωρώντας στις οδηγίες του κάθε παραγωγού, θα έχουμε χάσει αυτό το «ξεχωριστό κάτι» που έχουμε. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τους Crobot καλύτερα από εμάς και παρόλο που έχουμε εξελιχθεί ηχητικά και έχουμε επαναπροσδιορίσει κάποια παλιά τραγούδια, ώστε να τα νιώθουμε καλύτερα, ο κόσμος θα συνεχίσει να έχει τις δικές του απόψεις, τις οποίες εμείς θα ακούμε. Όπως και να έχει, είμαστε χοντρόπετσοι και θα συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε και να εξελισσόμαστε.

Χρησιμοποιείς φυσαρμόνικα στο "The Necromancer". Νομίζω πως υπάρχουν διάσπαρτα southern στοιχεία στον ήχο σας, πιστεύεις πως μπορεί να γίνουν πιο έντονα στο μέλλον;
Ο southern ρυθμός θα είναι πάντα μέρος μας! Με ή χωρίς φυσαρμόνικα, πάντα θα έχουμε τον μάγο μας από το Tennessee, τον Chris Bishop να κατεβάζει riffs. Μπορείς να αφαιρέσεις τα riff από τον Νότο, αλλά δεν μπορείς να αφαιρέσεις τον Νότο από τα riff!

Πάντα μου αρέσει να δίνω προσοχή στους στίχους και παρατήρησα πως ασχολείστε πολύ με μυστικισμό και obscure θεματολογία στους στίχους σας. Τραγούδια για τον Νεκρομάντη, τον Εωσφόρο, Μάγους, Βασίλισσες και τα συναφή. Θα μπορούσες να μας μιλήσεις για τους στίχους του άλμπουμ και να μας πεις από πού αντλείς έμπνευση για αυτούς;
Νομίζω πως ο τίτλος του άλμπουμ "Something Supernatural" («Κάτι Υπερφυσικό») συνοψίζει, όχι μόνο τον ήχο του άλμπουμ, αλλά και τη θεματολογία που περιβάλει τους στίχους επίσης. Φυσικά, η ερμηνεία των στίχων έγκειται στον εκάστοτε ακροατή και πρόκειται μόνο για ιστορίες, τις οποίες τα τραγούδια με οδήγησαν στο να σκαρφιστώ. Δεν υπάρχει σωστή ή λάθος κατανόησή τους.

Το "Legend Of The Spaceborne Killer" είναι επηρεασμένο από πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας με τις οποίες μεγάλωσα, ειδικά έργα σαν το Godzilla και το The Blob. Το απόλυτο πανδαιμόνιο που επικρατεί σε μια εισβολή και τα ανθρώπινα συναισθήματα που δημιουργεί, μέχρι και την αντίδραση των media. Τι θα έλεγαν οι εφημερίδες αν γινόταν εισβολή από εξωγήινους;

Το "Nowhere To Hide" είναι η ιστορία ενός δραπέτη από τις φυλακές που κατάφερε να ξεφύγει από τα δεσμά του εκτελεστή του. Δυστυχώς, το κεφάλι του έχει επικηρυχτεί για ένα σεβαστό ποσό και ο βασιλιάς δεν θα ησυχάσει μέχρι να τον δει νεκρό. Μια άδεια κρεμάλα βρίσκεται στο εκτελεστικό απόσπασμα, αλλά το ποιός θα νικήσει σε αυτή τη μάχη της γάτας με το ποντίκι είναι κάτι που είναι γνωστό ακόμα...

Μια ιστορία που συνέχισα στο "Something Supernatural" είναι για έναν μυθικό χαρακτήρα ικανού να φέρνει τους νεκρούς πίσω εν ζωή, του Νεκρομάντη. Μαζεύει έναν στρατό πρώην νεκρών για να τον ακολουθήσουν στη μάχη κατά των δυνάμεων του φωτός. Άλλη μια αναφορά σε ταινία τρόμου βγαίνει στην επιφάνεια σε αυτό το τραγούδι με τον στίχο «The killed get up and kill», από το περίφημο "Dawn Of The Dead", όπου ένας παρουσιαστής ειδήσεων αποκαλύπτει στο κοινό την εισβολή των ζόμπι. Αυτή είναι μια από τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές σκηνές.

Το τέταρτο τραγούδι του άλμπουμ, το "La Mano De Lucifer", αφορά στην παμπάλαια μυθολογική ιστορία της πτώσης του Σατανά, από τους ουρανούς και της μάχης του για την δική του μοχθηρή ταυτότητα και πατρίδα. Δεν είμαστε κατά κανένα τρόπο, κατά καμία έννοια και σε καμία περίπτωση συνδεδεμένοι με οποιαδήποτε θρησκεία, ούτε ακολουθούμε οποιασδήποτε θρησκευτικά πιστεύω ως σύνολο. Είναι απλά η γοητεία του να είναι ο διάολος ο απόλυτος εχθρός.

Το "Skull Of Geronimo" ρίχνει λίγο φως στην συνομωσία που περιβάλλει την μυστική κοινότητα του πανεπιστημίου του Yale, γνωστή και ως Skull & Bones. Λέγεται πως η μυστική κοινότητα αυτή έχει δεσμούς με τον παγκόσμιο / πολυεθνικό έλεγχο του κόσμου, ως προέκταση του Bilderberg Group, μιας άλλης φημολογούμενης μυστικής κοινότητας, η οποία έχει ως σκοπό την απόλυτη κυριαρχία στον κόσμο. Φημολογείται πως για να μπορέσει κάποιος να ενταχθεί στην Skull & Bones, πρέπει πρώτα να φιλήσει το κρανίου του Geronimo.

Στο "Cloud Spiller" εξιστορείται η ιστορία ενός άνδρα, που ενόσω τον κυνηγάνε, βρίσκει μια λίμνη στην οποία σταματάει να ξεκουραστεί και να πιει νερό. Ιδέα δεν είχε πως αυτή που έπεσε από τον ουρανό, η Cloud Spiller, ευλογεί τα εν λόγω νερά. Καθώς καταπίνει το νερό, νιώθει την παρουσία της και οι δυο ψυχές ενώνονται σε μια ύπαρξη. Δυστυχώς αυτή τη φορά, τον ήρωας μας εξακολουθούν να τον κυνηγάνε. Αλλά, ευτυχώς για αυτόν, αυτό το υπερφυσικό πνεύμα μπορεί να του παρέχει ένα ασφαλές κρησφύγετο, αν όχι σε αυτόν τον κόσμο, τότε σε έναν άλλο. Πρόκειται για ένα συνδυασμό της μυθολογίας των ιθαγενών Αμερικάνων και της αρθουριανής ιστορίας της Κυράς της Λίμνης.

Το "Fly On The Wall" είναι ένα ακόμα τραγούδι επηρεασμένο από την πνευματικότητα που περιβάλλει τις πρακτικές των Σαμάνων, τις κουλτούρες των Ιθαγενών Αμερικάνων και των οπτικών εμπειριών που προσφέρουν τα ψυχεδελικά χάπια. Έχει να κάνει με έναν Σαμάνο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο πολύ διαφορετικά, βλέποντας το σύμπαν μέσα από ένα παράλληλο σύμπαν. Επίσης, έχει να κάνει με τις δικές μου υποθέσεις σχετικά με το πως είναι να βρίσκεσαι υπό το οπτικό πέπλο που παράγει το DTM (σ.σ.: κοινή ονομασία για παραισθησιογόνο ναρκωτικό). Μου το έχουν περιγράψει σαν «χρώματα που δεν έχεις ξαναδεί πιο πριν» και σαν να σου γαργαλάει το «Θεϊκό» τμήμα του εγκεφάλου σου. Αυτά είναι τα λόγια ενός Σαμάνου, υπό την επήρεια του Ayahuasca (σ.σ.: άλλο παραισθησιογόνο από εκεί).

Θέματα που έχουν να κάνουν με τον αποκρυφισμό και το μυστικισμό σίγουρα επανέρχονται στους περισσότερους στίχους μου και το "Night Of The Sacrifice" δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι λίγο περιπαικτική ιστορία, απεικονίζοντας μια θυσία στους Θεούς και πως είναι λογικό να είσαι κάπως φοβισμένος από τα όσα πρόκειται να συμβούν μπροστά στα μάτια σουτ. Αλλά παραμένεις ήρεμος. Στο κάτω-κάτω «τι χρησιμότητα έχει μια ψυχή έτσι κι αλλιώς»;

Το Chupacabra πάντα ήταν ένα από εκείνα τα μυθολογικά όντα που με γοήτευαν. Η φυσική παρουσία του έχει περιγραφεί με τόσους τρόπους και αλλαγές από κουλτούρα σε κουλτούρα. Οι ιστορίες, εντούτοις, φαίνεται πως έχουν όλες ένα κοινό σημείο, το ον αυτό ρουφάει το αίμα των θυμάτων του.

Όταν έγραφα τους στίχους για το "Wizards", οραματίστηκα μια ιστορία δυο μάγων, όπου ο ένας εκπροσωπεί το ακριβώς αντίθετο του άλλου. Ο ένας κατέχει την δύναμη της σύγχρονης τεχνολογίας και ο άλλος χρησιμοποιεί δυνάμεις του φυσικού κόσμου, ερμηνεύοντας τους νόμους της φύσης όπως τον εξυπηρετεί. Όταν οι δυο τους συναντιούνται προκύπτει μια μάχη επικών προδιαγραφών...

Πάντα κάνω έρευνα όταν γράφω στίχους, όχι μόνο για να πάρω ιδέες, αλλά επίσης για διασφαλίσω πως δεν θα χρησιμοποιήσω λάθος οποιεσδήποτε ιστορικές ή πολιτισμικές αναφορές θα χρησιμοποιηθούν. Όταν έκανα την έρευνά μου για το "Wizards", έπεσα πάνω σε μια σύνοψη σε μια φράση, ενός αμερικάνικου καρτούν του 1977 με το ίδιο όνομα, το οποίο επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τις ιδέες. Η φράση ήταν η εξής «Το "Wizards" είναι μια μετά-αποκαλυπτική ταινία επιστημονικής φαντασίας γύρω από την μάχη δυο μάγων, όπου ο ένας αντιπροσωπεύει τις δυνάμεις της μαγείας και ο άλλος τις δυνάμεις της βιομηχανικής τεχνολογίας». Αυτή και μόνο η πρόταση με καθήλωσε. Οι ομοιότητες ανάμεσα στην ιστορία του τραγουδιού και του έργου παραήταν συμπτωματικές για να τις παραβλέψω, και ο συγχρονισμός κάποιον πραγμάτων έχει τον τρόπο του να σε χτυπάει σαν κεραυνός. Οπότε, υιοθέτησα αυτή τη μια γραμμή και την ανέπτυξα στους στίχους του τραγουδιού.

Η "Queen Of Light" είναι η σύντροφος του Εωσφόρου. Ως το παιχνίδι του διαβόλου, έχει τον κάτω κόσμο υπό τις διαταγές της, αλλά τολμάει να αποδράσει. Η Πριγκίπισσα του Σκότους, θέλει να ξεφύγει από το κακό και επιθυμεί το ένα πράγμα που δεν μπορεί να έχει, μια ζωή στο φως.

Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, την παραγωγή ανέλαβε ο Machine (Clutch, Lamb Of God). Πώς καταλήξατε να δουλέψετε μαζί του; Είχατε στον νου σας κάποια συγκεκριμένη δουλειά που είχε κάνει στο παρελθόν και θέλατε να έχετε κάτι αντίστοιχο στο δικό σας άλμπουμ; Τι προσέφερε εν τέλει στη διαμόρφωση του τελικού προϊόντος;
Πριν πάμε στο Austin του Τέξας για το SXSW τον Μάρτιο, κάναμε μια λίστα με τους παραγωγούς των ονείρων μας και ο Machine ήταν στην πρώτη θέση αυτής της λίστας. Προσθέτοντας το γεγονός πως κατά λάθος βρέθηκε εκεί ως ξεκίνημα, είναι εμφανής ο συγχρονισμός που λειτούργησε ως μαγνήτης για να δουλέψει μαζί μας.

Μετά την εμφάνισή μας, μας προσέγγισε και είπε κάτι του στυλ «δεν ξέρω ποιοι είστε, αλλά ξετρελάθηκα με αυτό που είδα. Δεν με νοιάζει αν δεν έχετε συμβόλαιο. Θα ήθελα να δουλέψω μαζί σας». Με το που είπε αυτά τα λόγια, πέσαμε στα γόνατα κι αρχίσαμε να προσκυνάμε.

Συνεχίσαμε να έχουμε επαφή μαζί του και αναπτύξαμε μια σχέση σε προσωπικό επίπεδο, πριν καν μπούμε στο στούντιο και αυτό διευκόλυνε τα πράγματα για εμάς όταν μας ζητήθηκε να κάτσουμε κάτω και να απορρίψουμε κάποια από τα ηχητικά παιδιά μας, κατά την φάση της προ-παραγωγής. Μπήκαμε στο στούντιο με περίπου δεκαπέντε τραγούδια τα οποία έγινα εικοσιπέντε και μετά πάλι δεκαπέντε.

Χοροπήδαγε γύρω-γύρω στο χώρο και ούρλιαζε όσο πιο δυνατά μπορούσε όταν κάναμε κάτι που του άρεσε πολύ ή κάτι που δεν ενέκρινε, γεγονός που καθιστούσε εύκολο το να καταλαβαίνουμε τι θέλει να μας πει. Επίσης, ακολούθησε κάποιες μάλλον αντισυμβατικές τεχνικές ηχογράφησης. Το να ηχογραφήσω στο δωμάτιο για τα φωνητικά μαζί του ειδικά ήταν κάτι ξεχωριστό.

Ως τραγουδιστής, η διαδικασία που ακολουθείς για να ηχογραφήσεις μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον ως απομονωμένη, καθώς βρίσκεσαι σε μια γυάλα, κοιτάζοντας έξω και παρατηρώντας τις αντιδράσεις όλων των υπολοίπων, μόλις έχεις ηχογραφήσει τα μέρη σου. Την περισσότερη ώρα δεν μπορείς καν να ακούσει τι λέγεται, εκτός κι αν ο μηχανικός ήχου πατήσει το περίφημο talk-back κουμπί. Αυτό σε κουράζει γρήγορα. Όμως, ο τρόπος με τον οποίο ο Machine προσέγγισε την ηχογράφηση των φωνητικών τα έλυσε όλα αυτά. Κάθεται σε ένα δωμάτιο μαζί σου, ακριβώς δίπλα σου και σου δίνει στοιχεία για κάθε βήμα που θα ακολουθήσει. Αναλύει κάθε λέξη, κάθε μελωδία, κάθε κλίση. Αυτό με εντυπωσίασε προσωπικά.

Εξελιχθήκαμε τόσο πολύ σε εκείνο το στούντιο του New Jersey και δεν είναι μόνο πως κατάφερε να αποτυπώσει όλη την ζωντανή μας ενέργεια στο δίσκο, αλλά μας έμεινε μια γνώση που αποκτήσαμε ηχογραφώντας αυτό το δίσκο την οποία θα χρησιμοποιήσουμε κατά τη σύνθεση, κάτι που έχουμε δει ήδη με τα νέα τραγούδια πάνω στα οποία δουλεύουμε. Ανυπομονούμε να βρεθούμε ξανά εκεί και να συνεργαστούμε εκ νέου με τον Machine.

Τα groovy riff και οι δομές των τραγουδιών σας θα μπορούσαν να σας χαρακτηρίσουν ως stoner rock μπάντα. Θα ήσασταν εντάξει με αυτό τον χαρακτηρισμό; Πώς θα χαρακτήριζες εσύ τη μουσική σας;
Φυσικά και είμαστε εντάξει με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Εμείς γενικά μας αποκαλούμε dirty groove rock, αλλά για οποιονδήποτε ασχολείται με το ιδίωμα του stoner rock είναι πολύ εύκολο να δει πόσο έχει επηρεάσει αυτός ο ήχος τον δικό μας. Με τόση σπουδαία μουσική σε όλο τον, ειδικά στο βασίλειο του stoner rock, καλοδεχόμαστε τέτοιες κατηγοριοποιήσεις. Σίγουρα μπορείς να ευχαριστηθείς ένα μπάφο με τα τραγούδια μας.

Προσωπικά θεωρώ πως κρατάτε κάποια retro rock στοιχεία, αλλά τα παρουσιάζεται σε πιο σύγχρονη και βαρύτερη εκδοχή. Ισχύει πιστεύεις; Πόσο δύσκολο είναι να ισορροπήσεις αυτά τα στοιχεία στη μουσική;
Δεν έχουν υπάρξει ποτέ κάποιου είδους συζητήσεις σχετικά με το είδος του ήχο στο οποίο θέλουμε οπωσδήποτε να πάμε. Απλά, αφήνουμε τραγούδια να πάνε μόνα τους εκεί που είναι να πάνε. Όλοι έχουμε παρεμφερείς ρίζες, αλλά τα κλαδιά μας απλώνονται προς διαφορετικούς μουσικούς ουρανούς. Αυτό κρατάει τους Crobot φρέσκους. Συνεχώς ακούμε νέα μουσική, άλλες φορές κάποια καταπληκτική Ευρωπαϊκή μπάντα στο ίδιο ύφος με εμάς κι άλλες μια obscure μπάντα από τα '70s που επανεμφανίζεται μέσω του remaster κάποιας παλιότερης δουλειάς της. Μας είναι εύκολο να μπούμε σε ένα δωμάτιο και να τζαμάρουμε ιδέες και να καταλήξουμε στις δομές. Αν καταλήξει να είναι δύσκολο, αφήνουμε αυτές τις ιδέες στην άκρη και τις κρατάμε για να τις αναπτύξουμε, επιστρέφοντας σε αυτές κάποια στιγμή πιο μετά.

Αλήθεια, πώς και υπογράψατε με τη Nuclear Blast; Τη θεωρώ ηγετική εταιρεία πλέον και για το στυλ που παίζετε, έχοντας συγκροτήματα όπως οι Graveyard, οι Witchcraft, οι Scorpion Child ακόμα και οι Blues Pills στο ενεργητικό της. Τις γνωρίζεις αυτές τις μπάντες; Αν ναι, ποιές είναι οι αγαπημένες σου; Επίσης, πώς βλέπεις τα πράγματα με τη Nuclear Blast ως τώρα;
Η πρώτη εμπειρία σχετικά με την ομάδα της Nuclear Blast ήταν μερικούς μήνες πριν όταν γνωρίζαμε τον θρυλικό Monte Conner στην Νέα Υόρκη, καθώς περιοδεύαμε με τους πλέον φίλους από την ίδια εταιρεία Anti-Mortem και τους Kyng. Ήταν η πρώτη φορά που μας είδε να παίζουμε ζωντανά και του αρέσαμε πραγματικά. Κάναμε κάποιες πολύ καλές συζητήσεις με τον Monte κατά τη διάρκεια και μετά την εμφάνισή μας. Έχοντας μεγαλώσει ακούγοντας μπάντες από το ρόστερ της Nuclear Blast είναι τιμή το να βρισκόμαστε ανάμεσα στο σπουδαίο πακέτο καλλιτεχνών που διανέμει αυτή τη στιγμή. Με μπάντες όπως οι Witchcraft, οι Blues Pills, οι Kadavar και το θρυλικό supergroup των Black Star Riders, είμαστε στα καλύτερα χέρια που θα μπορούσαμε να είμαστε. Γνωρίσαμε τα παιδιά από το γραφείο του Λονδίνου πριν μερικές μέρες και είναι εκ των πιο ωραίων ανθρώπων που έχουμε γνωρίσει σε αυτή τη βιομηχανία.

Τι πλάνα υπάρχουν για ευρωπαϊκή περιοδεία;
Μόλις ξεκινήσαμε την πρώτη μας περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο αυτή την εβδομάδα και ανυπομονούμε να παίξουμε στις σκηνές από τα καλύτερα rock club της Ευρώπης. Οι φήμες λένε πως θα επιστρέψουμε σε λίγους μήνες, με το καινούργιο έτος, οπότε έχε τον νου σου!

Αν περιοδεύσετε όντως στην Ευρώπη, θα πρέπει να σκεφτείτε σοβαρά να έρθετε στην Ελλάδα. Υπάρχει σημαντική τοπική stoner / heavy rock σκηνή και έχω την αίσθηση ότι θα αρέσετε πολύ εδώ...
Ελπίζουμε να έρθουμε ει δυνατόν συντομότερα. Με μπαντάρες όπως οι Nightstalker και οι Planet Of Zeus, για να αναφέρω κάποιες, θα θέλαμε να δούμε τι άλλες ωραίες μπάντες βγαίνουν εκεί.

Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου Brandon. Εύχομαι τα καλύτερα για τους Crobot.
Τα λέμε όποτε θες Χρήστο. Ευχαριστούμε για την υποστήριξη και καλά μούσια!