Μετά τη διάλυση των At The Gates, τα αδέρφια Björler, μαζί με τον drummer Adrian Erlandsson, με την απόφαση τους να συμπορευτούν, έδωσαν και το δικαίωμα σε όσους τους γνώρισαν στην πρώτη τους φάση να τους χαρακτηρίσουν ως το sequel της θρυλικής πλέον αρμάδας από το Gothenburg. Η κυκλοφορία όμως του ντεμπούτο των The Haunted φανέρωσε ότι η νέα αυτή πεντάδα επιζητούσε μια αλλαγή πλεύσης, κάτι αρκετά διαφορετικό για την τότε εποχή, φροντίζοντας παράλληλα για την υστεροφημία των At The Gates, δημιουργώντας ένα νέο σχήμα.
Από το black/death των πρώτων καιρών και μετέπειτα το melodic death που έφερε στο προσκήνιο τη σκηνή του Gothenburg, μεταπήδησαν σε πιο thrash φόρμες, με έκδηλες τις αναφορές στους πατέρες του είδους, Slayer.
Καθιέρωσαν τα κοφτά riffs, σήμα κατατεθέν τους από το "Slaughter Of The Soul", χρησιμοποιώντας κατά κόρον αρμονικές μινόρε κλίμακες πάνω στα βομβαρδιστικά τύμπανα του Erlandsson και, βάζοντας όση οργή τους περίσσευε και λίγη ακόμα, έφτιαξαν δώδεκα κομμάτια, η πλειοψηφία των οποίων ακόμα και σήμερα παίρνει κεφάλια. Θα το διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι όσοι παρευρεθείτε στη συναυλία τους στο Fuzz.
Με το καλημέρα έρχεται το "Hate Song", ένας πραγματικός ύμνος στα πιο σκοτεινά συναισθήματα του ανθρώπινου είδους. Μικρής διάρκειας, εξαιρετικής ταχύτητας και ωμότητας κομμάτια θα βρει κανείς ακούγοντας στο σύνολο του το "The Haunted". Χωρίς να διακρίνονται από ιδιαίτερη μελωδικότητα, εξαιρουμένων κομματιών όπως το "In Vain", η αλληλουχία και η διαδοχικότητα των riffs αφήνουν μια ψευδαίσθηση γλυκόπικρη. Ο ένας από τους δύο νέους της μπάντας, ο τραγουδιστής Peter Dolving, οργισμένος και παθιασμένος, έτοιμος να καταπιεί το μικρόφωνο, διαχέει μέσω της φωνής του το δηλητήριο στους ακροατές.
Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι με αυτό το δίσκο οι The Haunted έδειξαν στον κόσμο ότι υπάρχει και ζωή μετά τους At The Gates. Βαδίζοντας σε διαφορετικά μονοπάτια, κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα νέο κύμα, όπως είχαν κάνει και παλιότερα. Τα επόμενα χρόνια το thrashcore ήταν το νέο melodic death. Για πολλούς, αυτός ο δίσκος είναι ο κορυφαίος των The Haunted. Λόγοι υπάρχουν πολλοί.
Καταρχάς ήταν ο τελευταίος δίσκος της τριάδας των At The Gates (Björler Bros, Erlandsson), μιας και μετά από αυτόν ο Erlandsson την «έκανε» για χατίρι των Cradle Of Filth, οπότε ήταν ό,τι πιο κοντά υπήρχε στην παρέα του Lindberg (τραγουδιστής At The Gates). Ήταν ο πιο τραχύς και thrash δίσκος τους, αφού κοιτώντας προς τα πίσω βλέπουμε ότι στη συνέχεια άρχισαν να «μαλακώνουν» ελαφρώς στην αρχή και πιο πολύ στη συνέχεια. Αποτελούσε κάτι πραγματικά πρωτότυπο για την τότε εποχή, χωρίς να ξενίζει το παιδεμένο αυτί του οπαδού του ακραίου ήχου. Προσωπικά, ως σύνολο, προτιμώ το διάδοχο του, το "Made Me Do It", αλλά δε μπορώ να παραβλέψω το μεγαλείο του ομώνυμου ντεμπούτο των Σουηδών, το οποίο αν μη τι άλλο περιέχει μερικές από τις κορυφαίες στιγμές τους, και να μην υποκλιθώ σε αυτό.
