The Crown

The Crown. Τους θεωρώ ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αδικημένης μπάντας στην ιστορία του death metal. Το εν λόγω group διέλυσε άδοξα το έτος 2004 και έμεινε στην ιστορία ως απλά άλλο ένα συγκρότημα που ποτέ δεν τα κατάφερε να φτάσει στην κορυφή... αν και η κορυφή του άξιζε...

Δεν έχω σκοπό να αναλύσω την ιστορία τους και τις δουλειές που κυκλοφόρησαν όσο ήταν ενεργοί. Θα πω μόνο δυο λέξεις: "Deathrace King". Ένας δίσκος που πρέπει να υπάρχει στη συλλογή κάθε οπαδού του είδους που θέλει να σέβεται τον εαυτό του. Θα περιγράψω την οργή και τον πανικό που έχει εγκλωβιστεί σε ένα cd στις ακόλουθες παραγράφους...

Τι να πω πρώτα; Απλά σε αυτή την κυκλοφορία το συγκρότημα από τη Σουηδία έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κράμα του παλιού old-school ήχου με το στυλ της νέας, πιο μελωδικής γενιάς του death metal, μπολιάζοντας το και με αρκετές thrash επιρροές. Το "Deathrace King" είναι απλά ένα διαμάντι που προσωπικά ήδη θεωρώ κλασσικό. Η οργή που βγάζει το λαρύγγι του Johan Lindstrand σε συνδυασμό με τα απίστευτα riff που έχουν στοιχεία από τις πιο κλασσικές μπάντες του είδους μέχρι... hard rock(!) έφτιαξαν ένα κράμα που μόνο ως αριστούργημα μπορεί να χαρακτηριστεί!

Το cd αρχίζει με το hit "Deathexplosion", ένα γρήγορο κομμάτι που σε παίρνει και σε κολλά στον τοίχο! Το θεωρώ ένα από τα κορυφαία τραγούδια της μπάντας και παραμένει αγαπημένο κομμάτι μέχρι και σήμερα. Το επόμενο, "Executioner - Slayer Of The Light", δείχνει πόσο μακριά οι The Crown μπορούν να τραβήξουν το σκοινί. Ο Janne Saarenpää παραδίδει μαθήματα drums και απλά ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος ξεκινά. Στο "Back From The Grave" η μπάντα περνά έξυπνα πολύ μελωδικά σημεία εκεί όπου χρειάζονται, χωρίς να καταστρέψουν την όλη αισθητική του album. Και ξαφνικά τι γίνεται εδώ; Στο "Devil Gate Ride" πετάγεται στο μικρόφωνο ο Tomas Lindberg (At The Gates, Disfear, The Great Deceiver, Lockup, Skitsystem, κ.τ.λ... ο άνθρωπος ουσιαστικά δε χρειάζεται συστάσεις) από το πουθενά και προσθέτει μερικές πινελιές σε ένα κομμάτι δυναμίτη, γεμάτο groovy σημεία. Η εισαγωγή του "Vengeance" σε παραπέμπει σε κάτι σαν την είσοδο της κόλασης. Είναι ένα πιο αργό κομμάτι με μελωδικές και... «σάπιες» στιγμές...

...και περνάμε στο δεύτερο μέρος του δίσκου, όπου αρχίζει το πάρτυ! Το "Rebel Angel" είναι χαλαρά ένα «rock & death» κομμάτι, καθώς η φωνή και τα drums είναι death metal, αλλά τα κιθαριστικά μέρη σε αρκετά σημεία είναι hard rock! Παρ' όλα αυτά, το κομμάτι ακούγεται τόσο δεμένο, που δε σου προκαλεί καθόλου έκπληξη αυτό το γεγονός. Μπορείς άνετα να το βάλεις στο repeat να παίζει, καθώς βγάζει μια ενέργεια και ένα groovy αίσθημα που ελάχιστοι έχουν ποτέ καταφέρει να βγάλουν στο είδος. Το «rock-and-roll-άδικο» σόλο του σε ξεσηκώνει με τη μία! Ο υπόλοιπος δίσκος κυμαίνεται πάνω κάτω στο κλίμα του πρώτου μισού. "I Won't Follow" και "Blitzkrieg Witchcraft" (το δεύτερο ειδικά είναι κομματάρα και έχει ένα καθαρά συναυλιακό σημείο στα 2:30 λεπτά όπου χαλαρώνει η μουσική πριν το ξέσπασμα) είναι άλλα δύο κλασσικά δυνατά κομμάτια στο στυλ που περιέγραψα στην πρώτη παράγραφο. Το "Dead Man's Song" έχει άκρως μελωδικά σόλο (πάντα μέσα στο κλίμα της μουσικής) και οι ταχύτητες είναι πεσμένες σε σχέση με τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου. Και εκεί που λέτε «για δες πόσο μελωδικοί είναι», πάρε να 'χεις την αληθινή επίθεση με το "Total Satan" στο οποίο ο Mika Luttinen από τους Impaled Nazarene βουτά το μικρόφωνο και μαζί με τον Johan Lindstrand εξαπολύουν μια φονική λαίλαπα στα αυτιά των ακροατών. Το τελευταίο κομμάτι, "Killing Star (Superbia Luxuria XXX)", είναι το πιο παράξενο απ' όλα καθώς έχει μια επική σχεδόν εισαγωγή και τέλος και η διάρκεια του είναι οκτώμιση λεπτά. Όπως πιστεύω, επικό αίσθημα μπορεί να υπάρξει στο death metal και οι The Crown φαίνεται πως το γνωρίζουν αυτό σε κάποιο βαθμό. Γενικά πάντως κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα δίσκο που έχει ουσιαστικά πολύ λίγες μέτριες στιγμές και είναι αρκετά ποικιλόμορφος, έτσι ώστε να μη κουράζει τα αυτιά των ακροατών που δεν είναι και τόσο πιστοί στο είδος...

Σε περίπτωση που αυτή η κυκλοφορία δεν έχει πέσει στα χέρια σας έως τώρα, η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να σας δώσω αυτή τη στιγμή είναι να κάνετε τη χάρη στον εαυτό σας και να πάρετε τον εν λόγω δίσκο. Αν όλα όσα περιέγραψα ακούγονται στα αυτιά σας δελεαστικά, τότε μην κάνετε το μοιραίο λάθος να τον αγνοήσετε. Τραγούδια σαν τα "Deathexplosion", "Total Satan" και "Rebel Angel" τα θεωρώ ήδη κλασσικά για το είδος. Θεωρήστε ότι ανήκει στην κατηγορία του buy or die...

Οι The Crown δεν υφίστανται πλέον. Τα μέλη τους έκαναν άλλα group στα οποία δεν έχω δώσει την ίδια προσοχή. Τους θεωρώ παράδειγμα συγκροτήματος που διέλυσε όσο ήταν ακόμη ακμαίο. Ποιος ξέρει ποια θα ήταν η μετέπειτα πορεία τους αν δε χώριζαν οι δρόμοι των μελών τους. Βασικά κανείς. Είναι μια από τις ερωτήσεις που μόνο ο χρόνος μπορεί να απαντήσει, και για αυτούς ήταν αμείλικτος...

The Crown R.I.P. (1990 - 2004)