Remade

Οι Χαλκιδαίοι Remade αποτελούνται από τον Νίκο Παπαγεωργόπουλο στις κιθάρες, και τον Γιάννη Παπαθεοδώρου στα φωνητικά, πλαισιωμένοι από τους Μιχάλη Καπηλίδη και Βασίλη Νησσόπουλο. Το 2013 κυκλοφόρησαν τον πρώτο δίσκο τους, "The Spark", και μερικά χρόνια αργότερα, το 2017, το "David". Υπηρετούν έναν ραδιοφωνικό και μελωδικό alt rock ήχο, ο οποίος με το "It Was Us" γίνεται ακόμη πιο ανάλαφρος, μιας και οι ηλεκτρικές κιθάρες και τα χτυπητά ντραμς αντικαθίστανται από ακουστικές και πιο ήπιες φόρμες. Εκείνο που παραμένει σταθερό, ωστόσο, είναι τα ευκολομνημόνευτα κομμάτια, το γεμάτο σώμα της παραγωγής, και η εξαιρετικές φωνητικές γραμμές.

Στο "It Was Us" έχουμε δέκα συνθέσεις διαφόρων διαθέσεων. Παρ’ όλο που το μπάσιμο κάνουν το ανάλαφρο (σχεδόν κάντρι) "A Thousand Lives" με το νοσταλγικό του τόνο, και την κελαριστή κιθάρα, και το "Alone" που με παραπέμπει σε James Blunt εποχής "Back to Bedlam", δεν αργεί να έρθει το πιο αργόσυρτο και κατσούφικο "The Net of the Night". Η ακρόαση μας περνάει μέσα από διάφορα ηχοτοπία, με το κάθε κομμάτι να ξεχωρίζει μέσα από προσεκτικά τοποθετημένες λεπτομέρειες. Το φαλτσέτο του "Now (Habits of a Newborn Mind)", για παράδειγμα, μένει εύκολα στο μυαλό, ενώ το γύρισμα του ρεφρέν θυμίζει κάτι από REM. Πρόκειται εύκολα για ένα από τα highlights του δίσκου, με μία αφηγηματική διαδοχή των μελωδιών που κάνει το κομμάτι ταυτόχρονα πολύ προσιτό αλλά και σύνθετο.

Αντίστοιχα ταξιδιάρικα και τα "Old Habits" και "The Days of Fire and Love", που ακούγονται όπως οι Blackfield αν δεν ήταν μέσα στην κατάθλιψη, ενώ μετά ακολουθεί το "Get On Your Knees", το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου. Με ένα ρυθμικό μοτίβο στα πρότυπα του boogie rock, και με την γκάιντα να δίνει το δικό της φολκ τόνο (οι ίδιοι το χαρακτηρίζουν ιρλανδικό), οι Remade παραδίδουν το απόλυτο road-song. Ακόμη και τα σφυρίγματα, το cowbell, και τα παλαμάκια συνδράμουν ώστε, μέσα από κάποιον παράδοξο συνειρμό spaghetti-western, σκόνης, και μεγάλων δρόμων στις ερήμους της Αμερικής, να γίνεται ακόμη πιο έντονη η εικόνα της αντανάκλασης του ήλιου στις ασημένιες ρόδες ενός σκουριασμένου αυτοκινήτου, ενώ τα πόδια του συνοδηγού κρέμονται από το παράθυρο. Το δε μπάσο εδώ τραβά τα φώτα πάνω του, και συνειδητοποιείς ότι θα το ήθελες παραπάνω και στα υπόλοιπα κομμάτια. Το άλμπουμ κλείνουν τα εξαιρετικά "The Rope", με τις prog πινελιές αλλά και τρία διαφορετικά και εξίσου κολλητικά φωνητικά μοτίβα, το ατμοσφαιρικό και λίγο σκοτεινό "Loss as Gods Become", και το Placebo-ικό "Another Day" με ένα από τα πιο όμορφα ρεφρέν μέσα σε ένα δίσκο που σφύζει από τέτοια.

Η καλοπέραση που προσφέρει το "It Was Us" ήταν απροσδόκητη, και το ψάξιμο των προηγούμενων κυκλοφοριών σε ανταμείβει, μιας και φαίνεται πως έχουν έφεση στα ραδιοφωνικά χιτς. Είναι σπάνιο ένας δίσκος να μένει τόσο εύκολα μέσα σου, όχι απλώς ως αναγνώριση της μελωδίας, αλλά ως ήχοι και μουσικές φράσεις που ξεπηδούν στο μυαλό σου σε ανύποπτο χρόνο. Μπορώ να φανταστώ επαναλαμβανόμενες ακροάσεις όσο οι μέρες μεγαλώνουν και κερδίζουν τη νύχτα, και σε μία πιθανή ζωντανή εμφάνιση το κοινό δεν θα μείνει ασυγκίνητο, ακόμη και αν δεν γνωρίζει από πριν τους Remade και τη μουσική τους. Λείπει η ορμή που θα έφερνε η ηλεκτρική ενορχήστρωση; Ναι, όμως μέχρι έναν βαθμό. Από ‘κει και πέρα έχουμε ένα πολύ καλό δίσκο, που ο άτιμος θα μπαίνει στα ηχεία χωρίς να το καταλάβεις.

Bandcamp