Cathedral

Η κληρονομιά των τιτάνων Black Sabbath υπήρξε ανέκαθεν μια εντυπωσιακή εναρκτήρια δύναμη, η οποία διαχρονικά συνέβαλε στο να δημιουργηθούν τόσα πολλά και όμορφα συγκροτήματα και κατ' επέκταση άλμπουμ, που θα χωρούσαν σε κάποιο πολύτομο συλλογικό έργο. Στα '90s, όμως, μια μπάντα πρωταγωνίστησε και κράτησε ψηλά τη γνήσια Sabbath-ική σημαία και κυκλοφόρησε ουκ ολίγα καταπληκτικά άλμπουμ, προτού αποφασίσει μετά από μια εικοσαετή πορεία να αποχαιρετήσει το κοινό της και να περάσει στην ιστορία. Οι μεγάλοι Cathedral του Lee Dorrian.

Με το "Forest Of Equilibrium" η μπάντα κατάφερε να προσφέρει ένα άκρως ενδιαφέρον ντεμπούτο, με το doom/death υβρίδιο που ξέσπασε στις αρχές της δεκαετίας του '90 να αποθεώνεται και να κάνει τους Cathedral ευρέως γνωστούς. Παρ' όλα αυτά, δύο χρόνια και μερικές ανακατατάξεις στο line-up μετά, οι άκρως υποσχόμενοι τότε Cathedral μετατράπηκαν σε παγκόσμια metal δύναμη πρώτου βεληνεκούς. Και όλα άρχισαν από την υπέροχη στροφή του "The Ethereal Mirror".

Η δεύτερη κυκλοφορία των Cathedral υπήρξε η πρώτη δυνατή δήλωση της μπάντας γύρω από το stoner rock meets doom metal χαρακτήρα που θα απογείωνε με το "Ethereal Mirror" και ακόμα περισσότερο με το "The Carnival Bizzarre". Από 'κει και πέρα, οι Cathedral που μάθαμε όλοι, με τις ψυχεδελικές τζούρες, τα πειραματικά περάσματα και τα riffs με ολίγη από blues, φωνάζουν το «παρών» και δημιουργούν ένα μοναδικό, αξιοσημείωτο κράμα, με τις γνωστές Sabbath-ικές παραπομπές φυσικά. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό, αν αναλογιστεί κανείς την εποχή που οι Cathedral έψαχναν τον ήχο τους, απομακρυνόμενοι από την ευθύτητα και τον ενθουσιασμό του "Forest Of Equilibrium". Με το δεύτερο άλμπουμ τους έθεσαν τον πήχη πολύ ψηλά και εκκίνησαν μια παραγωγή δίσκων που θα επηρέαζε τον σύγχρονο doom και όχι μόνο ήχο.  

Οι δέκα συνθέσεις του άλμπουμ κυλούν με μια μοναδική μαεστρία και κομματάρες σαν το "Ride" ή το "Midnight Mountain" έκτοτε αποτελούν στιγμές της δισκογραφίας των Cathedral που απολαμβάνουν ιδιαίτερης μεταχείρισης, είτε αφορά στην προβολή των video, είτε στις αντιδράσεις των οπαδών τους, καθώς αποτελούν ιδιαίτερα παραδείγματα της ικανότητας της μπάντας να γράφει «χιτάκια», αλλά παράλληλα να πειραματίζεται με νέους ήχους και να προσφέρει εν κατακλείδι πρωτόλειο doom/stoner. Αν ο doom ήχος έχει ανά τις δεκαετίες τους δικούς του ήρωες και πρωταγωνιστές, τότε οι Cathedral του "Ethereal Mirror" αρκούν για να περιγράψουν τα '90s. Ένα άλμπουμ το οποίο εντυπωσιάζει όχι μόνο με την παντελή έλλειψη -ή έστω και υπόνοια κάποιου- filler, αλλά και με την ισορροπία των χαρακτηριστικών groovy riff και της εκκολαπτόμενης προοδευτικής διάθεσης. Από τα αξιομνημόνευτα solo, τα πολύχρωμα εφφέ στις κιθάρες και τα χαρακτηριστικά βέβαια φωνητικά του Lee Dorrian, ο οποίος αναλαμβάνει να εξιστορήσει τις φανταστικές περιπέτειες των στίχων.

Οι Cathedral του "Ethereal Mirror" στέκονται μεταξύ των κορυφαίων παραδοσιακών doom metal συγκροτημάτων, σαν τους Candlemass ή τους Trouble, αλλά παράλληλα αναπτύσσουν πλήρως τον ήχο τους και τον επεκτείνουν, δημιουργώντας νέους ορίζοντες, ήδη από το "Statik Majik" EP που ακολούθησε λίγο μετά. Απολαυστικός δίσκος, σίγουρα μέσα στα κορυφαία άλμπουμ ενός συγκροτήματος που δε συμβιβάστηκε με τη μετριότητα, και προάγγελος του γενικά αποδεκτού και επίσης εκπληκτικού "The Carnival Bizarre", το οποίο είχε και την τύχη να φιλοξενεί και τον Tony Iommi ως guest, μετά και την αναγνωρίσιμη επιτυχία του "Ethereal Mirror".

Κλείνοντας, δε θα μπορούσαμε βέβαια να παραλείψουμε το καταπληκτικό artwork του Dave Patchett, του οποίου φυσικά οι δουλειές και τα εξώφυλλα για τους Cathedral αποτελούν κάτι εξίσου αναγνωρίσιμο με τις riff-άρες του Garry Jennings και τα φωνητικά του Lee Dorrian. Το "Ethereal Mirror" και η κληρονομιά του στο ευρωπαϊκό doom/stoner και όχι μόνο στερέωμα υπήρξαν μοναδικά, οι Cathedral μετατράπηκαν σε θρυλική μπάντα. Αυτό από μόνο του αρκεί για να ξεκινήσει κάποιος τη γνωριμία με ένα τόσο διασκεδαστικό συγκρότημα της τελευταίας εικοσαετίας στον ευρύ metal χώρο. Μια μπάντα που απευθύνεται σε όλους.