Pixies

Best Of Pixies: Wave Of Mutilation

4AD (2004)
14/05/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οφείλω να ομολογίσω πως ντρέπομαι... Ντρέπομαι γιατί τους Pixies τους ήξερα μόνο λόγω του “Where Is My Mind?” που βρισκόταν στο soundtrack του Fight Club (ταινιάρα...) και τώρα που παντού διάβαζα για αυτούς, κάτι με έσπρωξε στο να πάρω το εν λόγω album. Θες το τέλειο (στυλιστικά και σημειολογικά - δες παρακάτω) εξώφυλλο; Θες τα 20 ευρώ που βρέθηκαν τυχαία στην τσέπη μου; Θες οι επικλήσεις από μερίδα του τύπου στο συγκεκριμένο όνομα, τόσο πολύ που λίγο έλειψε να τους μετονομάσω σε “Prixies”; Τώρα, μετά από αρκετές ακροάσεις σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ερχομαι να κραυγάσω: Ντρέπομαι!

Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά... Βλέποντας την φωτογραφία τους στο εσώφυλλο του album και χωρίς να έχω ακούσει ούτε ένα 32ό από αυτούς, θα μπορούσα να εξάγω το συμπέρασμα ότι τραγουδούν a cappella white gospel διασκευές σε Simon/Garfunkel, τουτέστιν: τέτοιες φλωρόφατσες είχα καιρό να δω... Το παρόν δισκάκι περιέχει τα 23 καλύτερα κομμάτια από όλη την καριέρα των (προσφάτως επανασυνδεδεμένων) Pixies οι οποίοι έδρασαν την περίοδο ’87 -’92. Ο χρόνος δράσης του συγκροτήματος είναι χαρακτηριστικός καθώς ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχω συνειδητοποιήσει πως ένας άνθρωπος, ο Black Francis (ο οποίος έχει γράψει σχεδόν όλα τα κομμάτια του δίσκου μόνος του) έχει καταφέρει να είναι τόσο, μα τόσο επιδραστικός για όλο το rock των ‘90s. Από το grunge μέχρι το alternative έχω βρει τόσες αναφορές στην μουσική των Pixies, που αν δεν ήξερα πως προυπήρξαν της εν λόγω δεκαετίας, θα είχα τσαντιστεί από την τρελή αντιγραφή τους σε γνωστότατα συγκροτήματα... Αλλά φανταστείτε τελικά ποιός αντιγράφει ποιόν...

Τι παίζουν τελικά αυτοί οι τύποι; Ούτε οι ίδιοι ξέρουν! Τα κομμάτια τους είναι στην πλειονότητα γραμμένα πάνω στον ρυθμό του μπάσου, mid-tempo και δίνουν έντονα την αίσθηση πως έχουν ηχογραφηθεί εν μέσω τρελού jamming στο studio. Σε μια πρώτη ακρόαση δεν θυμίζουν τίποτα συγκεκριμένο. Με μια πιο προσεκτική ματιά θα βρεις «πεταμένα» μέσα στα κομμάτια τους το punk των Sex Pistols, την αισθητική του Iggy Pop, τα ρυθμικά μέρη των Zeps, την αφέλεια του rock’n’roll των ‘50s και κυρίως τους Cure της ίδιας περιόδου (μετά το ’87). Το στοιχείο που μου έκανε όμως την πιο μεγάλη εντύπωση είναι ο τρόπος που τραγουδά ο Black Francis: ειρωνικά, πωρωμένα, με ενδιάμεσες κραυγές και νιαουρίσματα. Η μουσική που άκουσα είναι τόσο πολυσυλλεκτική, που δεν κάθεται άνετα κάτω από καμία ταμπέλα. Το εξώφυλλο του δίσκου με το λιωμένο μέταλλο νομίζω πως είναι ενδεικτικό των πολλών προσμίξεων που συναντά κανείς στον ήχω των Pixies.

Οι Pixies υπήρξαν τόσο επιδραστικοί για τους μουσικούς που θα έγραφαν την rock ιστορία των ‘90s όπου το ακόλουθο σενάριο ακούγοντας τον δίσκο των Pixies φαντάζει πάρα πολύ ρεαλιστικό: ο Black Francis σκάει μύτη στο αμφιθέατρο για να γράψει έκθεση με τίτλο: «Τι μουσική θα έγραφα αν είχα συγκρότημα». Στην πίσω σειρά στριμώχνονται (μην σας φανούν πολλοί. Έχω ξεχάσει πολύ κόσμο και αυτό γιατί μπούκωσε το κεφάλι μου από τις τόσες επιρροές) οι: Green Day, Calexico, Bloodhound Gang, Placebo, N.O.F.X., Nirvana, Red Hot Chili Peppers, Dandy Warhols και Τρύπες, οι οποίο προσπαθούν όλοι να κοιτάξουν την κόλλα του προαναφερθέντος τυπάκου... Επειδή όμως αυτός τελειώνει γρήγορα, ο καθένας αρπάζει ότι προλάβει. Έτσι όταν οι Pixies το διαλύουν, η μουσική τους ξεφεύγει από τα χέρια τους και πάει και τρυπώνει σε δίσκους άλλων μουσικών που τους αγάπησαν και έτσι παραμένει ζωντανή. Έτσι δεν συμβαίνει όμως με την πραγματική τέχνη; Διατηρείται ζωντανή στην αιωνιότητα...

Για να τους δείτε στο Rockwave και να τους ευχαριστηθείτε και για να βρείτε και άλλα συγκροτήματα που επηρεάστηκαν, ακούστε αυτό το album. Νομίζω πως αξίζει...

  • SHARE
  • TWEET