Blue Oyster Cult

Το 1972 ο κόσμος δε μπορεί να ήταν εντελώς απροετοίμαστος. Το hard rock είχε ήδη μπει γερά στη μουσική σκηνή και μπάντες όπως οι Black Sabbath, Deep Purple, Grand Funk και λοιποί είχαν ήδη σφραγίσει από νωρίτερα ο καθένας με τον τρόπο του το είδος. Ο θρύλος όμως θέλει ένα συγκρότημα από το Long Island της Νέας Υόρκης να δίνει αυτό το κάτι παραπάνω που τελικά θα ονομαστεί heavy metal (των '70s) και με πολλές αλλαγές θα μας απασχολεί μέχρι σήμερα.

Από τον πρώτο δίσκο τους, οι Blue Oyster Cult έδειξαν τις προθέσεις τους και χωρίς πολλές αλλαγές στον ήχο τους, αυτό που πρωτοπαρουσίασαν εδώ, αυτό συνεχίζουν να κάνουν μέχρι σήμερα. Καλπόζοντα, ριφάτα τραγούδια που συνυπάρχουν με μελωδικές, ατμοσφαιρικές στιγμές. Οι δισολίες των Bloom / Roeser ξεχωρίζουν από την αρχή, ενώ τα διακριτικά πλήκτρα του Lanier και η στιβαρή ρυθμική βάση των αδερφών Bouchard είναι πολύ πιο σημαντικά από όσο συνήθως τους αναγνωρίζεται. Σημειώνεται πάντως ότι φήμες θέλουν τη συμμετοχή του Bloom στην κιθάρα να είναι περιορισμένη, με τον Roeser κυρίως αλλά και τον Lanier να αναλαμβάνουν σχεδόν αποκλειστικά τα κιθαριστικά καθήκοντα, καθώς η αρχική προσφορά προς τον Bloom ήταν για τη θέση του τραγουδιστή και μόνο. Εκεί αποδίδουν αρκετοί και τα credits που αναφέρουν στον Bloom την "stun guitar" ως όργανο, ενώ ο ίδιος υποστηρίζει πως είναι φράση προερχόμενη από το "Star Trek".

Το εξώφυλλο είναι ένα λιτό αλλά εντυπωσιακό ασπρόμαυρο σκίτσο του Bill Gawlik, στο κέντρο του οποίου δεσπόζει το αρχαίο σύμβολο του Κρόνου που με τον καιρό θα γίνει το σήμα κατατεθέν της μπάντας.

Δύο από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ βρίσκονται εδώ, το καθένα από τα οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί και προπομπός μιας ολόκληρης κατηγορίας συνθέσεων που στα επόμενα χρόνια θα καθιέρωναν τους Νεοϋορκέζους. Η αναφορά γίνεται για το "Cities On Flame With Rock And Roll", με το γιγαντιαίο Sabbath-ικό riff του, και το υποβλητικό "Then Came The Last Days Of May", όπου ο Roeser, αναλαμβάνοντας τα ηνία, συνθέτει, τραγουδά και παίζει εκπληκτική lead κιθάρα.

Ξεχωρίζουν ακόμα το εναρκτήριο "Transmaniacon MC", με ένα ακόμα εμπνευσμένο riff που έχει κάτι από ταινία τρόμου, το "I'm On The Lamb But I Ain't No Sheep", το οποίο στην ουσία αποτελεί την πρώιμη μορφή του "The Red & The Black" που θα εμφανιστεί στον επόμενο δίσκο τους, και τα "Stairway To The Stars", "Before The Kiss, A Redcap", "Workshop Of The Telescopes".

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στους στίχους τους, οι οποίοι με τη βοήθεια των μάνατζερ-συγγραφέων Sandy Pearlman και Richard Meltzer αποδεικνύονται εντυπωσιακοί, διηγούμενοι ιστορίες ή προσωπικά βιώματα και αναδεικνύοντας θέματα με τα οποία οι B.O.C. θα ασχοληθούν πολλάκις στο μέλλον, όπως το rock 'n' roll, οι μοτοσικλέτες, η αστρονομία και φυσικά ο αποκρυφισμός.

Αν και σπάνια θα είναι η πρώτη απάντηση στην ερώτηση «ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος των B.O.C.», δίσκο σαν κι αυτόν λίγα συγκροτήματα θα μπορούσαν να έχουν στη δισκογραφία τους, πόσο μάλλον στο ξεκίνημά της.