Sepultura

Μια από τις ανακαλύψεις της σύγχρονης «ανοιχτής αγοράς» είναι και το brandname, τουτέστιν η κατοχύρωση για εμπορική εκμετάλλευση του ονόματος κάποιου. Η ουσία του brandname έγκειται στο να ξέρει ο καταναλωτής ότι ένα προϊόν ή μια οικογένεια προϊόντων έχουν την εγγυημένη ποιότητα που τους εξασφαλίζει ένα όνομα που εμπιστεύονται. Έτσι από μια άποψη θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι καλό ως έμπνευση και χρήσιμο ως εφαρμογή...

Οι Sepultura φέτος κλείσανε 20 χρόνια στη μουσική σκηνή και έτσι το γιορτάσανε με δύο συναυλίες στη χώρα τους και πιο συγκεκριμένα στο Sao Paolo. Δύο βραδιές οι οποίες βιντεοσκοπήθηκαν και κυκλοφόρησαν πλέον σε μορφή διπλού dvd, αλλά συνεπτυγμένες σε μια μέρα. Τι εννοώ; Θα καταλάβετε παρακάτω. Χαρακτηριστικό επίσης αυτών των εορταστικών συναυλιών είναι τόσο οι επί σκηνής συνεργασίες με κάποιους μουσικούς / φίλους του συγκροτήματος, όσο και η καταγραφή του τι μπορεί να κάνει η μπάντα ζωντανά με τον νέο της τραγουδιστή, ονόματι Derrick Green, ο οποίος κλήθηκε για να αναπληρώσει το κενό ενός τύπου με rasta μαλλιά, του οποίου το όνομα αναφέρεται μόλις μια (1) φορά στο διπλό dvd. Το δεύτερο dvd περιέχει ένα documentary από τον κ. Green που εξετάζει την ιστορία των Sepultura από τη δική του οπτική. Αυτά είναι καλά για εισαγωγή...

Και να λοιπόν που έρχεται στα χέρια μας μια κυκλοφορία που προσβάλλει όχι μόνο την ιστορία και την αξία των Sepultura, όσο και τη νοημοσύνη αυτών που θα δώσουν τα ωραία τους χρήματα για να αγοράσουν το εν λόγω dvd. Μιλάμε για τέτοιο χάλι, που αν δεν είχε πάνω το brandname "Sepultura" αμφιβάλλω αν θα υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος που θα έδινε την συγκατάθεση του για τη μαζική κυκλοφορία του. Και γι' αυτό το αποτέλεσμα ευθύνεται τόσο η εταιρία SPV, αλλά (και λυπάμαι που το λέω) και οι ίδιοι οι Seps, γιατί όπως λέει και ο Igor: «Θέλουμε να έχουμε τον πλήρη έλεγχο στις κυκλοφορίες και στην δουλειά μας». Αν αυτός είναι «πλήρης έλεγχος» τότε ας γίνουν παρκαδόροι...

Λοιπόν, βαθιά ανάσα και ξεκινάω: το μεγαλύτερο πρόβλημα του dvd είναι ο ήχος, ο οποίος είναι καταφανέστατα πειραγμένος εκ των υστέρων στο studio και είναι τόσο ξένος ως προς την εικόνα, που κατά τη διάρκεια του dvd παρατήρησα τα εξής τραγελαφικά: α) η ένταση των οργάνων αυξομειώνεται διαρκώς, σα να είχε ο ηχολήπτης parkinson και ακουμπούσε τα χέρια του στα κουμπιά της κονσόλας κατά τη διάρκεια της μίξης. β) Το κοινό πότε ακούγεται και πότε όχι. Υπήρχαν ειδικά κάποιες λήψεις μέσα από το κοινό, στις οποίες ο ήχος ήταν καλύτερος και από studio και ο κόσμος ύποπτα σιωπηλός! γ) Σε κάποιες φάσεις εικόνα και ήχος είναι ασυγχρόνιστα (πρώτα ακούς τι θα παίξει στο solo και μετά το βλέπεις, κάτι σαν τις μεταδόσεις του ποδοσφαίρου από το εξωτερικό). Ακόμη καλύτερα: άλλα ακούς και άλλα παίζουν στην εικόνα (συγκεκριμένα ο Igor «χρησιμοποιεί» κάποια ειδικά τύμπανα, τα οποία δε φαίνονται πουθενά!).

Και συνεχίζω. Ας ήταν τουλάχιστον η εικόνα καλή, να χαμογελούσαμε και λίγο. Το live αυτό μαγνητοσκοπήθηκε σε δύο μέρες και οι ιθύνοντες πήραν τα καλύτερα σημεία και με μοντάζ έφτιαξαν το dvd. Αλλά και σε αυτό το σημείο τα έκαναν όλα λάθος: έτσι βλέπουμε το συγκρότημα να αλλάζει όργανα και ρούχα, τόσο από τραγούδι σε τραγούδι, όσο (αν είναι δυνατόν!) και κατά τη διάρκεια του ίδιου τραγουδιού (τύπου «βρες τις 10 διαφορές στο μπλουζάκι του Igor στα τελευταία 3 λεπτά και κερδίζεις ένα ραδιοκασετόφωνο και μια τοστιέρα). Από ένα σημείο και μετά με έπιασαν τα γέλια! Άσε η σκηνοθεσία. Μάτι Derrick, σβέρκος Igor (λέμε τώρα, ο Igor έχει σβέρκο γου-Rooney, δηλαδή καθόλου), χέρι Andreas και ανά τρεις επαναλήψεις βάζουμε και λίγο μαλλί Paolo και είμαστε ok. Μιλάμε για τον μινιμαλισμό της σκηνοθεσίας στο απόγειο του.

Από εδώ και πέρα ακολουθεί η κριτική στους Sepultura και οι ευαίσθητοι ας προετοιμαστούν: η απόδοση της μπάντας είναι πραγματικά πολύ καλή (αν και η έλλειψη δεύτερης κιθάρας «κόβει» κάπως τον ήχο τους), με τον Igor να ξεπατώνει τα τύμπανα του, τον Andreas να είναι πορωμένος και πορωτικός και στο κοινό να πέφτει το ξύλο της αρκούδας. Το setlist (όπως φαίνεται παρακάτω) είναι πλήρες και χορταστικό, αλλά τα μόνο 80 λεπτά διάρκεια εμένα με ξένισαν κάπως. Οι συνεργασίες δε λένε και πολλά, αλλά δε μπορώ να μη σταθώ στον rapper Joao Gordo, ο οποίος εκτός από το ότι εμφανισιακά μοιάζει με έμπειρο κόφτη / ψήστη γύρου, ντυμένο με φαρδιά βερμούδα, είμαι απολύτως σίγουρος ότι στο "Biotech..." το μόνο που τραγουδάει σε brutal φωνητικά είναι η φράση "Νιά, νιά, νιά" την οποία είχα να ακούσω από τότε που έβλεπα στρουμφάκια. Και καλά, αυτός δε ντρέπεται που εμφανίζεται. Οι Sepultura δε ντρέπονται που τον βγάζουν στην σκηνή;

Και πάμε τώρα στον Derrick Green. Πριν γράψω το κείμενο μου διάβασα τις κριτικές των συναδέλφων στο rocking και αφού δεν υπήρχε καμία αναφορά στα παρακάτω, θα το χρεώσω (ας πούμε, πράγμα που δεν πιστεύω) στον κακό ήχο. Ο Derrick είναι ο μόνος τραγουδιστής που έχω ακούσει ο οποίος έχει τη συνήθεια να κόβει όλα τα φωνήεντα, εκτός από αυτό της λήγουσας! Έτσι ακούσαμε κομμάτια όπως τα "Pr p g nda", "Inn rself", "S p ln tion", στα οποία χόρεψε, χοροπήδησε, γρύλισε, αλλά δεν τραγούδησε. Είναι πραγματικά απίστευτο! Ειδικά στα κουπλέ αμφιβάλλω αν τραγουδούσε στίχους ή αν έλεγε την προπαίδεια του επτά (που είναι και δύσκολη) στα βραζιλιάνικα! Ήταν τόσο κακός, που λες ευτυχώς που τραγούδησαν και οι άλλοι λίγο και τη βολέψαμε και σήμερα! Κρίμα για μια τόσο μεγάλη μπάντα και με τέτοιο set.

Στα λοιπά extras δεν υπάρχουν και πολλά να δείτε: ένα making of του συγκεκριμένου διημέρου και ένα documentary του Derrick, στο οποίο μιλάει ελάχιστα και εξηγεί ακόμα λιγότερα.

Αν παρόλα αυτά εξακολουθείτε να θέλετε να πάρετε το dvd, τότε ή είστε πολύ πορωμένοι ή έχετε λεφτά για πέταμα. Πολύ κρίμα και πολλή εκμετάλλευση στο brandname "Sepultura"... Ας ελπίσουμε σε μια μελλοντική κυκλοφορία, αντάξια του ονόματος και του μεγέθους των Βραζιλιάνων. Κρίμα.

Setlist:
Intro
Apes of God
Slave New World
Propaganda
Attitude
Choke
Innerself / Beneath the Remains
Escape to the Void
Mindwar
Troops of Doom
Necromancer
Sepulnation
Refuse / Resist
Territory
Black Steel in the Hour of Chaos
Bullet the Blue Sky
Reza
Biotech is Godzilla
Arise / Dead Embrionic Cells
Come Back Alive
Roots Bloody Roots