Green Carnation

Συμφωνώντας απόλυτα με την προ πενταετίας αποτίμηση του Νικόλα Ρώσση πως το "Leaves Of Yesteryear" δεν ήταν ένα πραγματικό άλμπουμ αλλά ένα μεγάλο EP, είμαστε πλέον στην ευχάριστη θέση να μπορούμε να γευτούμε την πραγματική επιστροφή των Green Carnation, και μάλιστα όχι με ένα απλό άλμπουμ αλλά με μια τριλογία που ξεκινάει με το "The Shores Of Melancholia" και θα ολοκληρωθεί μέσα στο 2026. Γι αυτό το φιλόδοξο εγχείρημα, οι Νορβηγοί εμπνέονται από το ποίημα Ophelia του Arthur Rimbaud που αναδεικνύει περισσότερο την μελαγχολία του ομώνυμου χαρακτήρα, έναντι της τραγικότητας της αυθεντικής σεξπηρικής Ophelia.

Είτε προκρίνονας το δράμα είτε την μελαγχολία, οι Green Carnation έφτιαξαν τις μεγαλύτερες τους στιγμές πίσω στην δεκαετία των 00s - και ειδικά εκείνο τα αξεπέραστο "Light Of Day, Day Of Darkness" - πίσω από πολύ βαριά και τραγικά θέματα. Στο σήμερα όμως η μπάντα λούζει με αρκετό φως την μουσική της, μια μουσική που έχει μια καλή παλέτα χρωμάτων και δεν αρκείται στο παραδοσιακό ψυχοπλάκωμα. Βρισκόμαστε ηχητικά αρκετά κοντά στο θαυμάσιο "Blessing In Disguise" του 2003, με πιο ζεστό ήχο και με την μπάντα να ακούγεται λίγο πιο εξωστρεφής κι αρκετά σίγουρη για τα όσα κάνει.

Τα δύο πρώτα τραγούδια του άλμπουμ, τα "As Silence Took You" και "In Your Paradise" φέρνουν αμέσως στο προσκήνιο το πόσο καλοί σύνθετες είναι ο Tchort και η ομάδα του: συνθέσεις επτάλεπτες με απλά αλλά χαρισματικά riffs, όμορφες φωνητικές γραμμές από τον Kjetil Nordhus, κλασικές verse-chorus δομές με λειτουργικές αλλαγές και συνολικά μια εξαιρετικά ομαλή και φυσική ροή. Σε αυτά τα πράγματα οι Green Carnation ήταν και παραμένουν μάστορες. Σε αυτά τα δύο τραγούδια, θα βρεις όσα αγαπάς σε αυτό το γκρουπ.

Παρά το γεγονός πως εξακολουθώ να τους θεωρώ νορβηγικό ατμοσφαιρικό metal και κάπου διαφωνώ όταν αναφέρονται ως καθαρό progressive metal, αναγνωρίζω πως το εξαιρετικό "Me My Enemy" - ίσως η καλύτερη στιγμή του άλμπουμ - διαθέτει μπόλικα prog στοιχεία, από το παράξενο μέτρο του βασικού riff του μπάσου (13/4 αν το μετράω σωστά) μέχρι τις jazzy πινελιές στην αρμονία. Το συγκεκριμένο τραγούδι πάει πραγματικά βαθιά, μουσικά και στιχουργικά. Από την άλλη, έχω μάλλον ανάμικτα συναισθήματα για το tremolo picking riff και το καθαρά black metal κουπλέ του "The Slave That You Are" (με την συμμετοχή του Grutle Kjellson των Enslaved) αλλά στο τέλος το πρόσημο μένει θετικό.

Τα εναπομείναντα "The Shores Of Melancholia" - με το υπέροχο βασικό riff να θυμίζει λίγο κλασικούς Amorphis - και το δεκάλεπτο "Too Close To The Flame" κλείνουν το άλμπουμ χωρίς εκπλήξεις, ίσως λίγο διεκπεραιωτικά αλλά και χωρίς σημαντικές ποιοτικές εκπτώσεις. Γενικώς η μπάντα ακούγεται πολύ άνετη και στιβαρή. Όλα είναι έχουν δουλευτεί και αποδοθεί σωστά, με το άλμπουμ συνολικά να στέκεται ως ένα καλό δείγμα ενός λίγο παλιομοδίτικου αλλά πάντα γενναιόδωρου μελωδικού, ατμοσφαιρικού βόρειου metal. Αν σας αρέσουν τα πρόσφατα άλμπουμ των (συγγενών) In The Woods, οι Green Carnation στέκονται πολύ κοντά - ίσως ακόμα καλύτεροι. Χρειάζεται, λείπει από το σύγχρονο metal αυτό το ηχόχρωμα; Ίσως όχι, όμως όλοι οι καλοί χωράνε.

Η μπάντα δηλώνει πως η τριλογία αυτή θα αποτελέσει το αριστούργημα τους. Προσωπικά αφήνω ακριβώς μηδέν πιθανότητες να ξεπεραστεί το "Light Of Day, Day Of Darkness" - ένα άλμπουμ μεταφυσικά μεγαλύτερο από την ίδια την μπάντα - όμως το πρώτο μέρος της δείχνει πως οι Green Carnation ίσως βρίσκονται και στην κορυφή του παιχνιδιού τους. Η τριλογία θα αποτιμηθεί καλύτερα μετά την ολοκλήρωση της όμως, πέραν κάθε αμφιβολίας, επέστρεψαν.

Bandcamp