Eloy

Ακόμα και στη χώρα τους υπήρξαν η πιο «unpopular successful band», όπως εύγλωττα σημειώνεται και σε αυτή την κυκλοφορία. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι, στην Ελλάδα, οι Eloy είναι δυασανάλογα διάσημοι, τόσο σε σχέση με τη δημοφιλία τους εκτός Γερμανίας, ακόμα και σε γνώστες του progressive rock, όσο και για τα δεδομένα του είδους. Για αυτό και πιστεύω βαθύτατα ότι αυτό το διπλό DVD, που απευθύνεται πρωτίστως στους οπαδούς του συγκροτήματος, θα βρει πολλούς αποδέκτες εδώ.

Τα δύο μέρη της κυκλοφορίας αυτής, από μιάμιση ώρα το καθένα, προσπαθούν να εξυπηρετήσουν ένα διττό σκοπό. Κατά πρώτον να φωτίσουν την ιστορία του συγκροτήματος μέσω προσώπων που την ξέρουν και την έζησαν από πρώτο χέρι και κατά δεύτερον να συγκεντρώσουν ένα οπτικοακουστικό υλικό που δεν υπάρχει διαθέσιμο οπουδήποτε αλλού.

Στο πρώτο DVD η κεντρική φιγούρα του συγκροτήματος, Frank Bornemann, καθώς και μέλη του συγκροτήματος από όλες τις περιόδους του δίνουν μία συνοπτική εξιστόρηση όλης της πορείας των Eloy μέσα στα χρόνια. Στη μεγαλύτερη διάρκεια των συνετεύξεων η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα κινούνται σε χαμηλά επίπεδα. Τόσο οι πληροφορίες, όσο και το όλο στήσιμο δεν εντυπωσιάζουν. Το υλικό χωρίζεται σε τέσσερις χρονικές περιόδους, μίας πενταετίας έκαστη, εκτός της τελευταίας που εκτείνεται μέχρι το σήμερα. Εξαιρουμένων των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του '80, όπου αρχίζουν να διαφαίνονται όλο και περισσότερο οι τριβές ανάμεσα στα μέλη και οι σχέσεις εξουσίας στα ενδότερα του συγκροτήματος, καθώς και το πόσο δύσκολος άνθρωπος περιγράφεται από τους συνεργάτες του (πάντα με σεβασμό όμως) ο Bornemann, όλες οι άλλες αφηγήσεις είναι τόσο γενικές και χαρακτηριστικές της εποχής, που θα μπορούσε να ανήκουν και σε οποιοδήποτε άλλο σύγχρονο συγκρότημα. Κανένα ουσιαστικό ανεκδοτολογικό υλικό, εκ των έσωθεν απόκρυφη πληροφορία ή οτιδήποτε θα έδινε ιστορική αξία στο DVD δεν παρουσιάζεται εδώ. Επιπλέον, είναι λίγο παρωχημένη η παρουσίαση, ή για το θέσουμε σωστότερα, λιτή, αυστηρή, γερμανική.

Δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη συρραφή που θα κάνει την αφήγηση πιο ευχάριστη, ενώ απουσιάζει παντελώς και το χιούμορ - τουλάχιστον μέχρι τους τίτλους τέλους. Επιπλέον θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός ότι δε γίνεται καν αναφορά στην πιο περίεργη από τις κυκλοφορίες των Eloy, το soundtrack "Codename Wildgeese", ή στην αναγκαιότητα (;) που οδήγησε στις επαναηχογραφημένες συλλογές "Chronicles I & II".  Αυτό δε σημαίνει βεβαίως ότι το DVD πάει για σουβέρ. Αξίζει να το δει όποιος ενδιαφέρεται να μάθει λίγα περισσότερα για την ιστορία των Eloy και κυρίως για τις προσωπικότητες των μελών τους, από τους καθ' ύλην αρμόδιους να τη διηγηθούν και μάλιστα πιο ψύχραιμα, εν έτει 2010. Ακόμα και αυτός όμως δύσκολα θα ρίξει δεύτερη ματιά.

Αντίθετα, η ουσιαστική συνεισφορά στη μουσική κληρονομιά των Eloy είναι το δεύτερο DVD, με τα αρκετά βιντεάκια του. Εξαιτίας της αδυναμίας εύρεσης παλαιότερου και αξιοπρεπούς σε ποιότητα υλικού, η παρουσίαση ξεκινά από το 1977 και επικεντρώνεται, όπως είναι σαφές, στη δεκαετία του '80. Εξαίρεση αποτελεί το "I Work It Out", που, προερχόμενο από τον πρώτο δίσκο τους, έχει και τη μεγαλύτερη αρχειακή αξία, αλλά παρουσιάζεται περιέργως ως bonus κομμάτι. Ως ένας από αυτούς που βρίσκει αξία και σε αρκετές από τις ύστερες δουλειές των Eloy, δηλώνω, έστω και έτσι, ευτυχής. Αρκετά βιντεάκια προέρχονται από τηλεοπτικές εκπομπές  ή από απόπειρες δημιουργίας πρώιμων video clip (όπου βεβαίως τα πάντα είναι προηχογραφημένα). Υπάρχουν όμως και αρκετά στιγμιότυπα από συναυλίες του συγκροτήματος ή άλλες εμφανίσεις με «ζωντανό» ήχο. Όλα έχουν τη δική τους ιστορική βαρύτητα και όλα είναι τελικά απολαυστικά στη θέασή τους, έστω και αν σκόρπια μειδιάματα σίγουρα θα προκληθούν στα περιστασιακά κιτς στοιχεία της εποχής. Ίσως τα πιο αξιόλογα ντοκουμέντα να προέρχονται από τα τρία κλιπάκια της περιοδείας για το "The Tide Returns Forever" (1994), όπου η απόδοση του συγκροτήματος είναι στα καλύτερά της και πραγματικά διαφοροποιείται από την ψυχρότητα των στουντιακών εκτελέσεων.