My Chemical Romance @ O2 Arena (Λονδίνο), 15/11/07

Με δύο από τα βασικά τους μέλη να απουσιάζουν για διαφορετικούς λόγους (βλ. τραυματισμός για τον έναν, οικογενειακά προβλήματα για τον άλλο), θα περίμενε κανείς να αποδώσουν ένα τυπικό και διαδικαστικό set. Από ό,τι φαίνεται όμως οι My Chemical Romance είναι αρκετά καλοί στη... χημεία και έστω και με δύο παίκτες ερχόμενους από τον «πάγκο» κατάφεραν να εντυπωσιάσουν κάθε έναν από τους 20.000 θεατές της εντυπωσιακής O2 Arena του Λονδίνου... ακόμα και αυτούς που δεν τοποθετούν τον εαυτό τους στην κατηγορία «MCR οπαδός» (και ένας από αυτούς είμαι κι εγώ οπότε η αντικειμενικότητα είναι δεδομένη στα ακόλουθα!).

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Η O2 Arena, στην οποία θα λάβει χώρα και η εμφάνιση των Led Zeppelin (όπου φυσικά και θα είμαστε παρόντες... ok, πλάκα κάνω, που τέτοια τύχη;), είναι το πιο εντυπωσιακό κλειστό στάδιο που έχω δει. Τεράστια, σύγχρονη, με ατελείωτα μαγαζιά στο εσωτερικό της και αμέτρητο προσωπικό για την εξυπηρέτηση του κοινού, η συγκεκριμένη αρένα είναι σύμφωνα με τα στατιστικά η πιο πολυσύχναστη για το 2007, ξεπερνώντας μάλιστα σε έσοδα το Madison Square Garden της Νέας Υόρκης! Ονόματα όπως οι Rolling Stones και οι Bon Jovi έχουν ήδη περάσει από αυτή, ενώ στις 15 Νοεμβρίου ήταν η σειρά των συνεχώς ανερχόμενων τα τελευταία δύο χρόνια emo / alternative / punk heroes My Chemical Romance να πατήσουν το πόδι τους στο συγκεκριμένο μέρος.

Με τις ορδές των emo kids (για τα οποία σας παραπέμπω στο -ως συνήθως- εκπληκτικό κείμενο του Λουκιανού σε ένα από τα τελευταία Backstage Pass του: www.rocking.gr/article3811.php) να κατακλύζουν σιγά-σιγά την O2, στη σκηνή ανέβηκαν πρώτοι οι Αμερικάνοι industrial punk / electronica (κι όμως!) rockers Mindless Self Indulgence. Το χιούμορ του τραγουδιστή τους έσπαγε κόκαλα, αλλά το σχετικά σπάνιο μείγμα μουσικών ειδών που παρουσίασαν ήταν τόσο ανιαρό, που, σε συνδυασμό με την πείνα μας, οδήγησε στα Burger King που βρίσκονταν δίπλα στην είσοδο της θύρας στην οποία καθόμασταν.

Τα 3/5 των αυθεντικών My Chemical Romance, με τη βοήθεια ενός άγνωστου drummer και του τεχνικού Matt Cortez (για τους λόγους που αναφέρθηκαν στην αρχή), έκαναν την εμφάνισή τους γύρω στις 21:00. Υπό τις εκκωφαντικές επευφημίες του πολυπληθούς κοινού ξεκίνησαν τη συναυλία με ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι ("Stay") και την επιβεβαίωση στην πεποίθηση μου πως οι Άγγλοι κάνουν την καλή μουσική, αλλά οι Αμερικανοί έχουν τη σκηνική παρουσία. Λίγο αργότερα ήρθε η σειρά του "This Is How I Disappear" από το "The Black Parade" (το οποίο έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο) και εκεί ήταν που άρχισαν τα ωραία: Τεράστιες φλόγες στο βάθος της σκηνής, σπίθες στο μπροστινό της μέρος και από κάτω... πραγματική κόλαση, παροξυσμός, διονυσιακές καταστάσεις κτλ! Ε, και με ένα τρελαμένο κοινό πώς να μην τρελαθεί και η μπάντα;

Ο frontman της μπάντας Gerard Way άρχισε να τρέχει αριστερά και δεξιά κατά μήκος της σκηνής, ο drummer να «βαράει» κάνοντάς σε να απορείς για το αν ήταν όντως λύση της τελευταίας στιγμής, ενώ οι υπόλοιποι τρεις ξεκίνησαν να επιδίδονται σε ατελείωτο head-banging (ω, ναι!). Και όλα αυτά μέχρι την τελευταία νότα: Εκρηκτικό παίξιμο από τη μπάντα, σεληνιασμός και ατελείωτο τραγούδι από κάτω και, συχνά-πυκνά, φλόγες, πυροτεχνήματα και τα σχετικά. Όπως δηλαδή πρέπει να είναι κάθε rock συναυλία: πωρωτική! Χμ, τώρα που το σκέφτομαι, το όλο σκηνικό δεν είναι και τόσο "emo"...

Μοναδικό ψεγάδι ο κάπως απότομος χαιρετισμός στο τέλος. Αμέσως μετά το πέρας του encore ακούστηκε ένα στεγνό "Goodnight London" και η μπάντα χάθηκε σύσσωμη πολύ γρήγορα στα παρασκήνια. Τι να πεις, παραξενιές... που όμως ελάχιστα αφαιρούν από το αποτέλεσμα!

Άντε και από τα μέρη μας...

Setlist: Stay / This Is How I Disappear / Dead! / I'm Not Okay (I promise) / Give 'Em Hell Kid / The Sharpest Lives / Mama / Cemetery Drive / Welcome To The Black Parade / I Don't Love You / Honey, This Mirror Isn't Big Enough For The Two Of Us / Helena / Headfirst For Halos / House Of Wolves / You Know What They Do To Guys Like Us In Prison / Teenagers / Sleep
Encore: Cancer / Desert Song / Famous Last Words