Hellfest (days 2-3) @ Clisson, Γαλλία, 22-23/06/19

Ανταπόκριση από το καλύτερο ευρωπαϊκό φεστιβάλ, pt.2

Από τον Γιάννη Βόλκα, 16/07/2019 @ 12:08

Hellfest Day 2 - 22/06/19

Όπως και κάθε μέρα, έτσι και η δεύτερη μέρα του Hellfest είχε πολλά και ενδιαφέροντα συγκροτήματα να γεμίζουν τα έξι stages από τις 10:30. Επειδή όμως δεν είχαμε σκοπό να αφήσουμε τα κόκκαλά μας στο Clisson επιλέξαμε να κρατήσουμε δυνάμεις για την τελευταία μέρα και να «κάψουμε» μερικές, κατά τα άλλα πολύ αξιόλογες μπάντες. Μας ενόχλησε πάντως που χάσαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τους αγαπημένους μας FM, τους reggae/nu metal Skindred και τους The Creepshow.

Φτάσαμε έτσι αρκετά αργά αλλά ξεκούραστοι για τους Deadland Ritual. Στα φωνητικά ο Franky Perez τον οποίο γνωρίζουμε κυρίως από τους Apocalyptica, στην κιθάρα ο Steve Stevens (Billy Idol, Michael Jackson), στα ντραμς ο Matt Sorum (The Cult, Guns N' Roses) και στο μπάσο ο τεράστιος Geezer Butler (Black Sabbath). Τα λιγοστά κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει δεν είναι και κάτι εξαιρετικό αλλά οι πολλές διασκευές ("Symptom Of The Universe", "Neon Knights", "Slither", "Rebel Yell" και "War Pigs" γέμισαν ευχάριστα τον χρόνο τους. Εξαιρετικοί μουσικοί όλοι τους μεν... αλλά. Supergroup ή tribute band πολυτελείας;

Deadland Ritual

Στα main stages, στα οποία θα παραμέναμε ολόκληρη τη δεύτερη μέρα, ακολούθησαν οι Eagles Of Death Metal. Επειδή όμως τους προτιμούσαμε τα παλιά χρόνια, πριν το Bataclan τους μετατρέψει σε ορκισμένους οπαδούς της οπλοκατοχής, μεταφερθήκαμε προσωρινα στο Valley για τη μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τους Cave In. Νωπές οι μνήμες του χαμού του Caleb Scofield αλλά και δισκογραφική επιστροφή μετά από οχτώ χρόνια δημιουργούν ανάμεικτα συναισθήματα για το μέλλον της μπάντας. Η εμφάνισή τους πάντως ήταν εξαιρετική αν και προσωπικά ζητούσα κάτι από το αγαπημένο "Antenna".

Επιστροφή στο κεντρικό stage για τους Whitesnake οι οποίοι θα άνοιγαν την παρέλαση των γερόλυκων. Λίγο πριν τα εβδομήντα ο David Coverdale αλλά δεν διστάζει να περιοδεύει ασταμάτητα. Greatest hits show με τα δυναμικά ("Bad Boys", "Give Me All Your Love") και τα πιο μπαλαντοειδή ("Love Ain't No Stranger", "Is This Love") να μοιράζονται το set. Δυο κομμάτια από τον, πολύ αξιόλογο, καινούργιο δίσκο, solo σε κιθάρα και ντραμς για τις απαραίτητες ανάσες του Coverdale ο οποίος μπορεί να δυσκολεύεται αλλά προσαρμόζει τα τραγούδια ανάλογα με τις, τωρινές, δυνατότητες του. "Still Of The Night" φυσικά για κλείσιμο και εμείς διαπιστώνουμε ότι με hard rock περνάς καλά. Ψέματα;

Whitesnake

Συνέχεια με τους Within Temptation οι οποίοι εδώ και χρόνια έχουν μεταφερθεί σε πιο mainstream ήχους με αποτέλεσμα σε πολλές χώρες να εμφανίζονται ακόμα και ως headliners. Αυτό γίνεται φανερό από το εντυπωσιακό stage show αλλά και από την άνεση της γλυκύτατης Sharon Den Adel επί σκηνής. Με το φετινό "Resist" να λαμβάνει τη μερίδα του λέοντος του setlist και τα "Mother Earth" και "Stand My Ground" να αντιπροσωπεύουν το παρελθόν, εμείς προσπαθούμε ακόμα να συνειδητοποιήσουμε ότι το "Enter" ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε πριν 22 χρόνια. Τρομακτική σκέψη αλλά τουλάχιστον και οι Ολλανδοί και εμείς, βρισκόμαστε ακόμα εδώ, στα χωράφια, στις αρένες και τα φεστιβάλ.

Within Temptation

Δεν το κουνάμε ρούπι από τα main stages διότι ακολουθούν οι Def Leppard. Ένα συγκρότημα το οποίο έχει γεμίσει όλα τα στάδια του πλανήτη και έχει συνηθίσει να είναι headliner, στο «τιγκαρισμένο» Hellfest του 2019 εμφανίζεται στις 21:00. Οι Βρετανοί όμως δεν δίνουν καμία απολύτως σημασία. Αντίθετα δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό με ένα απολαυστικό setlist, τον Joe Elliott να κερδίζει κατα κράτος τη μάχη των τριών hard rock φωνών και τον Rick Allen πίσω από τα ντραμς να αποθεώνεται με κάθε ευκαιρία.

Def Leppard

Η εμφάνισή τους, πέρα από το φως του ηλίου, ελάχιστες διαφορές είχε από ενα headline show με όλες τις επιτυχίες τους παρούσες ενώ οι μπόλικες μπαλάντες ξεκούρασαν με τον πιο ευχάριστο τρόπο το πλήθος λίγο πριν το σούρουπο. Ιδανική μετάβαση από την power ballad "Bringin' On The Heartbreak" στο heavy metal "Switch 625" και αυτή ήταν μονάχα μια στιγμή από μια εμφάνιση που δεν περιείχε μελανό σημείο.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ότι ακόμα και στα δυο main stages οι μπάντες καθ' όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ εναλλάσσονταν με διαφορά πέντε λεπτών. Έτσι πέντε λεπτά μετά την εντυπωσιακή εμφάνιση των Def Leppard (όπου άλλα φεστιβάλ ίσως και να τελείωναν), εμείς είχαμε την ευκαιρία και την τιμή να γιορτάσουμε μαζί με τους ZZ Top τα πενήντα χρόνια καριέρας τους (και πέντε λεπτά μετά τη λήξη του δικού τους set, την τελευταία ίσως περιοδεία των Kiss).

ZZ Top

Οι Τεξανοί ανέβηκαν στο stage με την απλότητα που τους χαρακτηρίζει εδώ και μισό αιώνα. Μια κιθάρα, ένα μπάσο, ένα ντραμ-κιτ και όλα τα άλλα είναι περιττά. Οι κλασικές minimal χορευτικές φιγούρες τους έφερναν χαμόγελο ικανοποίησης στο κοινό το οποίο παρακολουθούσε με ευχαρίστηση και δείχνοντας ότι γνωρίζει πολύ καλά τη μουσική βαρύτητα του συγκεκριμένου σχήματος. Απόλυτος σεβασμός και τίποτα λιγότερο. Τα πιο γνωστά κομμάτια τους διαδέχονταν το ένα το άλλο με μοναδικό μειονέκτημα τον ακατανόητο χαμηλό ήχο, παράπονο το οποίο δεν είχαμε σχεδόν σε κανένα άλλο συγκρότημα του τετραημέρου. Κύριοι δεν πειράζει όμως, ευχόμαστε ολόψυχα να τα εκατοστήσετε!

You wanted the best, you got the best.The hottest band in the world. Kiss!

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα γίνεται ξεκάθαρο γιατί η μπάντα αυτή είναι οι headliners, πάνω από τόσα σημαντικά και καταξιωμένα ονόματα. Το "Detroit Rock City" αποτελεί το απόλυτο rock party anthem, και οι Kiss έχουν άπειρα από δαύτα. Τόνοι από βεγγαλικά, φωτιές από παντού και το Hellfest υποκλίνεται σε αυτό που για χρόνια ήταν το μεγαλύτερο show του πλανήτη (και ακόμα και σήμερα είναι ανάμεσα στα μεγαλύτερα).

Kiss

Το "Lick It Up" διανθίστηκε από το "Won't Get Fooled Again" των Who, ο Eric Singer απέδειξε ότι εκτός από απολαυστικά solos στα ντραμς, κατά πάσα πιθανότητα είναι πλέον καλύτερος τραγουδιστής από τον φανερά αδύναμο πλέον Paul Stanley ενώ o Tommy Thayer τα καταφέρνει άριστα στον ρόλο του αλλά φυσικά δεν θα γίνει ποτέ ο πραγματικός spaceman

Ο Gene Simmons κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι και η πιο συμπαθής φυσιογνωμία στη rock κοινότητα αλλά όταν βρίσκεται επί σκηνής με τους Kiss ζει και αναπνέει για αυτό και αυτό γίνεται ολοφάνερο. Το "God Of Thunder" τον ανέβασε στο ψηλότερο σημείο του stage, πολλά μέτρα πάνω από το έδαφος με τις ανάλογες αντιδράσεις λατρείας από το κοινό. Εντυπωσιακή και η μεταφορά του Paul Stanley σε ειδική εξέδρα ανάμεσα στον κόσμο για το "Love Gun" αφού πρώτα αιωρήθηκε πάνω από τα κεφάλια μας. Στο ίδιο σημείο παρέμεινε για το "Ι Was Made For Lovin' You" μέσα σε έξαλλους πανηγυρισμούς.

Το κλείσιμο του εντυπωσιακού show ήρθε φυσικά με το "Rock And Roll All Nite", πυροτεχνήματα, βροχή από κομφετί και το χειροκρότημα επιβράβευσης του κοινού απέναντι σε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που πάτησαν ποτέ το πόδι τους σε αυτόν τον πλανήτη.

Δεν είχαμε τελειώσει ακόμα όμως. Μας έμεινε μια ολόκληρη μέρα, γεμάτη και σημαντική και έτσι αποχωρήσαμε αφήνοντας πίσω μας τους Sisters Of Mercy. Θα έχουμε την ευκαιρία να τους δούμε σύντομα στην Ελλάδα έτσι και αλλιώς.

Hellfest Day 3 - 23/06/19

Ημέρα τρίτη του Hellfest και τέταρτη των φεστιβαλικών διακοπών μας. Έχουμε μαζέψει δυνάμεις για την πιο δυνατή μέρα του φεστιβάλ και γνωρίζοντας ότι το όνειρο τελειώνει είμαστε έτοιμοι να φορτσάρουμε.Έτσι φτάσαμε σχετικά νωρίς αλλά ακόμα στις στη 1:00 το μεσημέρι έχουμε χάσει τις Nova Twins, το δυναμικό θηλυκό ντουέτο που θα παρακολουθήσουμε στο Street Mode αλλά και τους αναβιωτές του thrash Municipal Waste. Από thrash θα χορτάσουμε τη συγκεκριμένη μέρα η οποία θα μας βρει κατά μεγαλύτερο ποσοστό στα δυο main stages. Πολλά τα ονόματα χωρίς πολλά περιθώρια για ξεκούραση.

Πρώτη μπάντα της ημέρας για μας λοιπόν οι Tesla οι οποίοι αντικατέστησαν τους viking metal Einherjer και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μας χάλασε καθόλου. Σοβαρό hard rock με τον Jeff Keith στα εξήντα του να στέκεται φωνητικά καλύτερα από όλους τους εκπροσώπους του είδους μέσα στο τριήμερο. Και δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν είχε σοβαρό ανταγωνισμό. Ξεκίνημα με δυο κομμάτια από το ντεμπούτο τους "Mechanical Resonance" από το μακρινό 1986, τα "Cumin' Atcha Live" και "Modern Day Cowboy", δύο διασκευές στα "Little Susie's On The Up" των Ph.D. και "Signs" των Five Man Electric Band και φυσικά το πανέμορφο "Love Song". Θα θέλαμε και το "Paradise" αλλά τί ζητάς τέτοια ώρα;

Tesla

Ακόμα και από μακριά οι Death Angel έδειχναν ξεκάθαρα ότι είναι μια από τις πιο αξιόλογες μπάντες αλλά εμείς κρατηθήκαμε για να επιστρέψουμε στους Blackberry Smoke. H καλύτερη πρόταση των τελευταίων ετών για τους λάτρεις του southern rock και οι fans των Lynyrd Skynyrd ανεμίζουν σημαίες του νότου από νωρίς. Το "Sleeping Dogs" έδεσε με το "Come Together" των Beatles και το "Ain't Much Left Of Me" με το "When The Levee Breaks" των Zeppelin. Παράπονο ότι το αγαπημένο "Holding All The Roses" εκπροσωπήθηκε μονάχα με ένα κομμάτι αλλά, όπως προαναφέραμε, δεν μπορούμε να έχουμε και πολλές απαιτήσεις σε ένα τόσο γεμάτο πρόγραμμα.

Αφήσαμε τον καυτό ήλιο και τους Trivium και κρυφτήκαμε προσωρινά στο Temple για να δροσιστούμε με λίγο αθηναϊκό black metal. Οι Lucifer's Child ήταν οι φετινοί εκπρόσωποι της χώρας μας στο Hellfest και εμείς, αλλά και αρκετος κόσμος βρέθηκε εκεί για να παρακολουθήσει το πενηντάλεπτο set τους. H πολύ δυναμική σκηνική παρουσία τους και η αμιγώς black metal αισθητική κάθε άλλο παρά αδιάφορους άφησε τους παρευρισκόμενους.

Γρήγορα στο κεντρικό stage και έξισου γρήγορα εξελίσσεται το set των αγαπημένων Clutch. Γνωρίζοντας ότι δεν έχει πολύ χρόνο, ο Neil Fallon δεν χάνει τον καιρό και εξαπολύει τα κομμάτια με ασταμάτητο ρυθμό κάνοντας ταυτόχρονα τα γνωστά παιχνίδια του με τον κόσμο. "The Mob Goes Wild" και το κοινό το ίδιο, παρόμοιος και αναμενόμενος ο πανικός στο "Electric Worry" και ευχάριστη έκπληξη το αγαπημένο "The Face". Κατά τα άλλα μεγαλύτερη έμφαση στα δυο τελευταία άλμπουμ και ξεκάθαρο ότι οι Clutch μπορούν να ανταποκριθούν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες αλλά δικαιούνταν μια καλύτερη θέση μέσα στη μέρα.

Clutch

Ιδανικό τρόπο για να γιορτάσει τα γενέθλιά του βρήκε ο Chuck Billy. Οι μεγάλοι Testament μοίρασαν το set τους δίκαια ανάμεσα στα παλιότερα και πιο πρόσφατα κομμάτια αλλά η απόδοσή τους ήταν τόσο δυναμική που μικρή σημασία είχε. Φυσικά κομμάτια όπως τα "Into The Pit" ή "Disciples Of The Watch" έχουν άλλη αίγλη. Οι Testament είναι ίσως η πιο αδικημένη μπάντα του thrash αφού στέκει άνετα δίπλα τους «μεγάλους». Παραμένει όμως το συγκρότημα dream team του metal και αυτό το γνωρίζουμε όλοι.

Συνέχεια με τους Stone Temple Pilots από τους οποίους, όσο και αν μας αρέσουν, δεν περιμέναμε πολλά πράγματα. Έτσι και έγινε. Ο Jeff Gutt αποδεικνύεται πολύ λίγος για να γεμίσει τη θέση του Scott Weiland και τα "Plush" και "Interstate Love Song" δεν ήταν ικανά να αλλάξουν το κλίμα. Πέντε κομμάτια από το εξαιρετικό "Core" αλλά κατά την άποψή μας, το μόνο θετικό που έμεινε από την εμφάνιση των Stone Temple Pilots ήταν το '90s setlist.

Αντίθετα οι Anthrax δεν έκαναν τίποτα λάθος και μας πρόσφεραν μια εξαιρετική και απολαυστική εμφάνιση. Με άνοιγμα (και κλείσιμο) το "Cowboys From Hell" των Pantera και βάση στα '80s έσπειραν τον πανικό στο Hellfest. "Caught In A Mosh", "Got The Time", "Efilnifukesin (NFL)", "I Am The Law" και το mosh pit δεν έχει σταματημό. Για κάποιον λόγο απέφυγαν να αναφέρουν ότι το αγαπημένο "Antisocial" είναι διασκευή των Γάλλων Trust αλλά ο Joey Belladonna είναι τοσο αυθεντική και ευγενική φιγούρα που είναι αδύνατο να του κρατήσεις μούτρα. Κλείσιμο με το "Indians" και οι Anthrax κατάφεραν από νωρίς να γίνουν μια από τις καλύτερες μπάντες του τριημέρου.

Anthrax

Σειρά είχαν οι γερόλυκοι Lynyrd Skynyrd οι οποίοι επίσης σε ένα ένα φυσιολογικό φεστιβάλ θα είχαν θέση headliner. Στο Hellfest όμως εμφανίζονται λίγο πριν τις 20:00 γεγονός που δεν έδειξε να τους ενοχλεί καθόλου. Με τόνους εμπειρίας επί σκηνής και τον Johnny Van Zant να τραγουδά με χαρακτηριστική άνεση τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, οι Lynyrd Skynyd κέρδισαν τον σεβασμό ένος ετερόκλητου κοινού με εξηντάρηδες bikers να βρίσκονται δίπλα δίπλα με πιτσιρίκια με t-shirts Slipknot. Greatest Hits setlist με τις δυο μπαλάντες, τα "Simple Man" και "Freebird" να συγκαταλέγονται στις καλύτερες και πιο συγκινητικές στιγμές του φεστιβάλ. Μια από τις λίγες μπάντες, εκτός των headliners, που πραγματοποίησε encore και ίσως η μοναδική που επαιξε δέκα λεπτά παραπάνω από το προγραμματισμένο. Γεγονότα που δεν ενόχλησαν κανέναν.

Έτσι και αλλιώς η μπάντα που θα συνέχιζε δεν ήταν άλλοι από τους επίσης Αμερικάνους Lamb Of God οι οποίοι γνωρίζουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν. Με τον Randy Blyther σε εξαιρετική φόρμα να δίνει το έναυσμα για άπειρο ξύλο, να χαιρετά τους Slayer αλλά και τους Gojira και με ένα σφιχτοδεμένο setlist να παρασύρει τους πάντες. Ιδανικό κλείσιμο με "Laid To Rest" και "Redneck" και ο χορός των εξαιρετικών εμφανίσεων καλά κρατεί.

Επόμενος ο Slash μαζί με τον Myles Kennedy και ο κόσμος να ανυπομονεί. Προσωπικά αν και μου αρέσουν τα φωνητικά τoυ Kennedy και με κάθε σεβασμό στον Slash, δεν μπορώ να πω ότι εκτιμώ όλες τις συνθέσεις του εξίσου. Κατά τα άλλα όμως πολύ δυνατό το "Back From Cali", απολαυστικό το "Doctor Alibi" με τον μπασίστα Todd Kerns να παίρνει τη θέση του Lemmy στα φωνητικά, κορυφαίο το "Anastasia" και «ψυχή του party» το "Nightrain" των Guns N' Roses. Αυτά όμως ήταν και τα μοναδικά σημεία που ξεχωρίσαμε από το set του Slash με την πλειοψηφία του κοινού να διαφωνεί ξεκάθαρα μαζί μας όμως.

Ενώ βαδίζαμε επικίνδυνα προς το τέλος του φεστιβάλ, σειρά είχαν οι Slayer στην τελευταία τους συναυλία επί γαλλικού εδάφους. Το τέλος των Slayer αποτελεί ίσως το σημαντικότερο γεγονός για οποιοδήποτε οπαδό ακραίας μουσικής ενώ το ίδιο το συγκρότημα με την εμφάνισή του έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν υπάρχει κανένα σημάδι φυσικής κόπωσης. Ακόμα και χωρίς τους Lombardo και Hanneman αυτό που παρακολουθήσαμε, και αυτό που παρακολούθησε οποιοσδήποτε σε μια στάση της συγκεκριμένης αποχαιρετιστηρίας περιοδείας ήταν 100% Slayer και κατά συνέπεια ένα από τα καλύτερα metal live που μπορείς να παρακολουθήσεις. Ολη η μπάντα σε εξαιρετική κατάσταση αλλά ειδικά η απόδοση του Araya βρίσκεται σε εξωφρενικά επίπεδα. Ο ίδιος παρέμεινε τελευταίος πάνω στο stage και με τη λιτή ατάκα «Θα μου λείψετε» άφησε δεκάδες χιλιάδες κόσμου με δάκρυα στα μάτια. Ευχαριστούμε τους Slayer γιατί χωρίς αυτούς ο κόσμος της μουσικής θα ήταν πολύ διαφορετικός.

Τελευταία μπάντα του φεστιβάλ, και η μεγαλύτερη επιστροφή της χρονιάς, μετά από περίπου εξακόσια χρόνια. Οι Tool στη σκηνή του Hellfest με τον Maynard να ξεκίνα με το ιδιαίτερο χιούμορ του πριν ξεκινήσει μια πραγματικά αψεγάδιαστη εμφάνιση. Εξωγήινος ήχος, εκωφαντικά δυνατός και πεντακάθαρος, ένα setlist ονειρεμένο είτε τους έχεις δει στο παρελθόν είτε όχι, ένα lightshow που ακροβατεί ανάμεσα σε διαστημόπλοιο και σε show των Pink Floyd και ο Maynard Keenan σαν να μην έλειψε ούτε μια μέρα. Οι δυο καινούργιες συνθέσεις έδεσαν απόλυτα με τα παλιότερα και εκ πρώτης όψεως παραπέμπουν κυρίως στην εποχή του "10000 Days".

H εμφάνιση των Τοοl μας έκανε να ανυπομονούμε για την κυκλοφορία του νέου δίσκου αλλά και για μια επικείμενη εμφάνισή τους στη χώρα μας. Επίσης αποτέλεσε το ιδανικό κλείσιμο ενός φεστιβάλ που μέσα σε τέσσερις μέρες είχε να προσφέρει τόση πολύ μουσική και τόσες εμπειρίες οι οποίες για να τις μαζέψει κανείς θα χρειαζόταν μια ολόκληρη ζωή. Αυτός ο λόγος είναι αρκετός ώστε να προτείνουμε ανεπιφύλακτα να επισκεφτείτε το Hellfest, το καλύτερο φεστιβάλ της Ευρώπης.

Διαβάστε το πρώτο μέρος της ανταπόκρισης από το Knotfest & Hellfest (day 1) εδώ.

Σύνταξη κειμένου: Γιάννης Βόλκας, Φράνκα Δεληγιαννίδου

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας

  • SHARE
  • TWEET