Marduk

Είναι κάποια πράγματα που όπως και να ΄χει οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στους Marduk. Το βασικότερο ίσως, εντοπίζεται στο ότι κοντά είκοσι χρόνια τώρα,  συνεχώς και αδιαλείπτως παράγουν έργο το οποίο έχει πάντα κάποια στάνταρ ποιότητας. Για να το πούμε και διαφορετικά, «πατάτα»  album δεν έχει κυκλοφορήσει αυτή η μπάντα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν τους Marduk ένα μέτριο black metal συγκρότημα με ακραίο στιχουργικό περιεχόμενο  η οποία χαρακτηρίζεται από στατικότητα και άκαμπτη δημιουργικότητα.

Σε αυτό που όλοι θα συμφωνήσουν όμως, είναι πως ανάμεσα στα μέλη του συγκροτήματος υπήρχε και υπάρχει ένας φυσικός αρχηγός, ένας άνθρωπος που πήρε τη μπάντα από το μηδέν και την έκανε ένα από τα πιο διαχρονικά και δημοφιλή trademark του black metal, o Morgan με ιδιαίτερα γνωρίσματά του το  χαρακτηριστικά γρήγορο παίξιμο, την συνθετική του δεινότητα και όπως πρόσφατα αποδείχθηκε, τις αξιοθαύμαστες ικανότητες manager, με την μεταγραφή του Mortuus στα φωνητικά να πιστοποιεί αυτό το τελευταίο. Μια μεταγραφή που αποδείχθηκε σωτήρια καθώς η διαφαινόμενη καθίζηση των Marduk όχι μόνο δεν έλαβε χώρα ποτέ, αλλά αντίθετα σηματοδότησε μια αναγέννηση, μια τόνωση που οι ίδιοι την είχαν ανάγκη.

Αυτά το 2004 όμως. Το 2009 τι γίνεται; Ακούγοντας ένα album σαν το "Wormwood" αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς είναι ότι το γλυκό έχει δέσει για τα καλά πλέον. Γιατί πρόκειται περί ενός πολύ καλού black metal δίσκου που περιλαμβάνει κάποιες κλασσικές Marduk φόρμες σε πλήρη εναρμόνιση με την πληθωρική και παράλληλα διαστροφική προσωπικότητα του Mortuus. Αυτή τη φορά οι Σουηδοί πέρα από τις υψηλές ταχύτητες και το καταιγιστικό riffing, επενδύουν και σε άλλα πράγματα, θέτοντας σαν στόχο  την επίτευξη μιας μαύρης ατμόσφαιρας. Βεβαίως κάτι παρόμοιο έκαναν και στα τελευταία τους album, αλλά εδώ φαίνεται ότι λειτουργεί καλύτερα, πιο αυθεντικά. Η προσφορά του Mortuus, πέρα από το «σαπισμένο» του λαρύγγι, είναι πλέον εμφανής και στον συνθετικό τομέα και επαναπροσδιορίζει τον τρόπο με τον οποίο οι Marduk αντιλαμβάνονται την ούτως ή άλλως ακραία και βλάσφημη μουσική τους.

Τραγούδια με προσωπικότητα, μπολιασμένα με πολλά, καλοβαλμένα και ποιοτικά riff άλλοτε σπριντάρουν ακατάπαυστα και άλλοτε χτίζουν ατμοσφαιρικές και άκρως διαπεραστικές μελωδίες, καταδεικνύοντας έτσι ίσως την πιο ώριμη στιγμή των Marduk. Τα "This Freshly Void", "Into Utter Madness", "Phosphorous Redeemer" και "Whorecrown", μάλλον ξεχωρίζουν χωρίς ωστόσο τα υπόλοιπα να χάνουν σε κάτι.

Το να εξελίσσεται ένα συγκρότημα χωρίς να χάνεται η ταυτότητά του, είναι πάντα το ζητούμενο και αυτό αποτελεί πρόκληση για τους μουσικούς που το απαρτίζουν. Στην περίπτωση των Marduk κάτι τέτοιο συνεχίζει να λειτουργεί λυτρωτικά τόσο για εκείνους, όσο και για εμάς που το απολαμβάνουμε.