Take Hold Of The Flame: The Queensrÿche's Legacy

Η κληρονομιά των Queensrÿche μέσα από τα έργα των συνεχιστών του ήχου τους

Από τον Σπύρο Κούκα, 03/10/2019 @ 15:53

Μια από τις σπουδαιότερες και πιο επιδραστικές μπάντες του U.S. metal ρεύματος των '80s, είναι και μια από εκείνες που επηρέασαν αμέτρητες μπάντες με τον ήχο που παρουσίασαν, δημιουργώντας μια στρατιά από αξιοπρόσεκτους «κλώνους» που έγραψαν τη δική τους, μικρή ή μεγαλύτερη ιστορία στο χώρο. Ο λόγος, φυσικά, για τους Queensrÿche, οι οποίοι με το πρώτο τους ομότιτλο EP και το μυθικό "The Warning" σε πρώτο πλάνο και τα υπόλοιπα αριστουργήματα που κυκλοφόρησαν μέσα στη δεκαετία του ‘80 δευτερευόντως, καθόρισαν την εικόνα και τον ήχο από μια πληθώρα συγκροτημάτων, κυρίως της αμερικανικής επικράτειας. Έτσι, σε ένα εκτεταμένο flashback στα έργα και τις ημέρες του πιο επηρεασμένου από τους Queensrÿche U.S. metal τμήματος, και με αφορμή την επερχόμενη επανεμφάνιση των τελευταίων στα μέρη μας, επιχειρούμε μια ανασκόπηση σε ορισμένες ξεχωριστές δουλειές που έχει να παρουσιάσει εκείνο, με αλφαβητική σειρά παρουσίασης.


Alias - "Metal To Infinity"
(Flame, 1989)

Alias - Metal To Infinity

Από τους φοβερούς και τρομερούς prog/doomsters Veni Domine στους Defyance του Lance King και από τους Haven στους Manimal και τους Angellic Rage, υπάρχουν ακόμη αναρίθμητα σχεδόν παραδείγματα σχημάτων που δεν αναφέρονται εδώ λόγω χώρου και που φέρουν περήφανα την επιρροή των Queensrÿche σε πρώτο πλάνο. Μια από αυτές που δεν μπορούσε να παραληφθεί, όμως, είναι οι εκ Florida ορμώμενοι Alias και το δεύτερο - και καλύτερο - άλμπουμ τους, "Metal To Infinity". Ως ένας ιδανικός συνδυασμός στοιχείων των Iron Maiden, Queensrÿche και Crimson Glory, το "Metal To Infinity" αποτελεί ένα δίσκο που δεν κρύβει τα σημάδια του χρόνου από πάνω του, αλλά που επιτελεί επίσης άψογα το έργο του στην υπενθύμιση των ανεπίστρεπτων U.S. metal χρόνων.


Dead Calm - "No Way Out"
(Self Released, 1991)

Dead Calm - No Way Out

Θεωρώ πως η δουλειά που γίνεται από συγκεκριμένες, μικρές, ανεξάρτητες εταιρείες στην «ανασκαφή» obscure θυσαυρών του πάλαι ποτέ, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ξαναέβλεπαν το φως της μέρας και η διάδοση τους θα περιορίζονταν στον χέρι με χέρι (ή, καλύτερα, αρχείο με αρχείο mp3) διαμοιρασμό τους, είναι υποδειγματική, οπότε οφείλω να συγχαρώ, στην προκειμένη, την Arkeyn Steel Records για την προσπάθεια της. Βλέπετε, χωρίς τη συμβολή της στην επανακυκλοφορία και την επιστροφή στο - όποιο - προσκήνιο άλμπουμ όπως το "No Way Out" των Dead Calm, θα εμπόδιζε πολλούς από εμάς να έρθουμε σε επαφή με αυτά τα πιο cult μουσικά διαμαντάκια, που μέσα στην παλιακότητα τους και τις επιβεβαιωμένες τους επιρροές, κρύβουν ένα λαμπρό μουσικό πρόσωπο που μπορεί να εκτιμηθεί δεόντως υπό συνθήκες.


Heir Apparent - "One Small Voice"
(Metal Blade, 1989)

Heir Apparent - One Small Voice

Το δεύτερο άλμπουμ των προσφάτως επανακαμψάντων Heir Apparent αποτελεί ένα από τα κορυφαία δείγματα του παρόντος αφιερώματος για το πώς μια κυρίαρχη επιρροή μπορεί να φιλτραριστεί και να αποδοθεί με φινέτσα και προσωπικό τόνο. Με το μπάσο του Derek Peace να ορίζει τη ραχοκοκκαλιά των συνθέσεων, την ίδια στιγμή που τα δαντελωτά keyboard θέματα του Michael Jackson έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τις κιθαριστικές ομοβροντίες του Terry Gorle, το "One Small Voice" υπήρξε ένα μουσικά υποδειγματικό άλμπουμ προοδευτικά σκεπτόμενου U.S. power metal, το οποίο εξυψώνεται στο επίπεδο της στρατόσφαιρας από τη μία και μοναδική παράσταση της σπουδαίας φωνής του Steve Benito.


Jacobs Dream - "Jacobs Dream"
(Metal Blade, 2000)

Jacobs Dream - Jacobs Dream

Μια από τις περιπτώσεις που το δυσθεώρητο επίπεδο των πρώτων κυκλοφοριών μιας μπάντας αποτελεί τροχοπέδη για την επακόλουθη καριέρα της είναι κι αυτή των Jacobs Dream και των όσων κυκλοφόρησαν με τη φωνάρα του David Taylor την περίοδο 1996 - 2001. Πραγματικά, το υλικό που είχε να παρουσιάσει το σχήμα εκείνη την εποχή υπήρξε παγκόσμιας κλάσης, με το λυρισμό να περισσεύει και τους παραλληλισμούς με τα μουσικά έργα των Crimson Glory, Queensrÿche κι άλλων ανάλογων σπουδαίων συγκροτημάτων να αποτελούν μεγάλο παράσημο. Μεγάλο κρίμα που οι συγκυρίες και οι αναμενόμενες δυσκολίες που παρουσιάστηκαν στο σχήμα το οδήγησαν σταδιακά στην ανυποληψία, έστω και αν η παρουσία του στα βάθη του underground και η κατά καιρούς δραστηριότητα του ακόμη καταφέρνει να συγκινήσει αρκετούς από εμάς.


Lethal - "Programmed"
(Metal Blade, 1990)

Lethal - Programmed

Προφανώς αρκετά παραπάνω από μια καλή "Queensrÿche-worshiping" μπάντα, οι Lethal είναι ένα από τα σχήματα του αφιερώματος που κατάφερε να ξεχωρίσει από την ευρεία μάζα των Queensrÿche ηχητικών ακολούθων. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, το "Programmed" φαντάζει σαν το χαμένο άλμπουμ των Queensrÿche που θα κυκλοφορούσε μετά το "The Warning", με έναν τραγουδιστή που έχει βγάλει με άριστα τη μεγάλη του Geoff Tate σχολή, με τις εντυπωσιακές ερμηνείες του Tom Mallicoat να είναι, ωστόσο, σχεδόν αυτόφωτες μέσα στην αλαβάστρινη τους μεγαλοπρέπεια. Σε κάθε περίπτωση, ελπίζουμε σε νεότερη δραστηριότητα από το σχήμα, έχοντας πλέον αποδεχτεί και το σχετικά συμπαθές "Poison Seed".


Omega Point - "Infinite Rhyme"
(Lonar, 1991)

Omega Point - Infinite Rhyme

Παρότι το "Infinite Rhyme" είναι στην πραγματικότητα μια demo συλλογή τραγουδιών που στην πρώτη της έκδοση κυκλοφόρησε σε λιγοστά αντίτυπα στο format της κασσέτας, η προ δεκαετίας επανακυκλοφορία του από εγχώρια δισκογραφική και, προπάντων, η - σε βαθμό παρεξηγήσεως - λατρεία που έτρεφαν για τα πεπραγμένα των Queensrÿche, δικαιολογεί και με το παραπάνω την αναφορά μας. Άλλωστε, το υλικό του demo εύκολα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτούσιο για το επίσημο ντεμπούτο της μπάντας που δεν ήρθε ποτέ, ενώ οι συνθετικές τους αρετές υπήρξαν σαφώς ανώτερες από το επίπεδο που παρέμειναν τελικά, αποτελώντας ένα μικρό θυσαυρό που αργά ή γρήγορα ανακαλύπτουν κι εκτιμούν οι περισσότεροι ρέκτες του είδους.


Power Of Omens - "Eyes Of The Oracle"
(Elevate, 1998)

Power Of Omens - Eyes Of The Oracle

Μια σκάρτη δεκαετία διήρκησε το μουσικό ταξίδι των Τεξανών Power Of Omens, αλλά ήταν τέτοια η ποιότητα του λυρικού τους prog/power, έτσι όπως εκείνο παρουσιάστηκε στα δύο άλμπουμ που πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν, που μνημονεύονται μέχρι και σήμερα ως μια από τις αρτιότερες μπάντες του είδους που έμειναν εγκληματικά παραγνωρισμένες από το κοινό, την εποχή που δραστηριοποιούνταν. Μάλιστα, ο Chris Salinas, η εξαίρετη φωνή της μπάντας, διετέλεσε τραγουδιστής και στους - επίσης αδίκως παραγνωρισμένους και δυστυχώς εξίσου διαλυμένους - Zero Hour στα τελευταία χρόνια της ύπαρξης τους, μια μπάντα της οποίας τα πεπραγμένα αξίζουν επίσης τσεκαρίσματος.


Recon - "Behind Enemy Lines"
(Intense, 1990)

Recon - Behind Enemy Lines

Το ντεμπούτο των Recon αποτελεί μεγάλη προσωπική αδυναμία, ως ένα άλμπουμ που φέρει αυτούσιο το πνέυμα των παλιών, καλών Queensrÿche και το πηγαίνει μισό βήμα παραπέρα, με κιθάρες που «κεντάνε» κι έναν τραγουδιστή (Vett Roberts) που σε εποχές προ-ίντερνετ εύκολα δεχόσουν πως είναι ο Geoff Tate. Μιλάμε για τέτοια επίπεδα ομοιότητας, που ένας απρόσεκτος ακροατής εύκολα θα προβεί στη συγκεκριμένη «παρανόηση» και που λειτούργησε ως ευχή και κατάρα για ευνόητους λόγους, αλλά με την ποιότητα του υλικού να είναι σε "no filler - all killer" επίπεδα και τον συγκεκριμένο ήχο να έχει έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερα θέλγητρα, λίγο μας απασχολεί πλέον.


Sacred Warrior - "Master's Command"
(Intense, 1989)

Sacred Warrior - Master's Command

Μιλώντας για ομοιότητες, είναι εντυπωσιακό πόσες christian metal μπάντες των late ‘80s/early ‘90s είχαν έντονα αυτά τα τόσο χαρακτηριστικά Queensrÿche vibes στη μουσική τους, με τους προαναφερθέντες Recon και τους Sacred Warrior να είναι τα πρώτα παραδείγματα που έρχονται στο νου κι επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Άλλωστε, οι παραλληλισμοί μεταξύ των δύο μπαντών δεν είναι τυχαίοι, αφού ο Ray Parra, τραγουδιστής των Sacred Warrior, έχει προσφέρει τις φωνητικές του υπηρεσίες και στους Recon για ένα φεγγάρι, ενώ τόσο φωνητικά, όσο και από άποψης συνθετικών μανιέρων, οι δύο μπάντες υπήρξαν πιστές στο λυρικό U.S. metal που πρωτοπαρουσίασαν οι ‘Ryche, έστω και αν η οπτική των Sacred Warrior στο "Master’s Command" φέρει και ολίγη από τη μελιστάλακτη προσβασιμότητα των (ομοϊδεατών τους) Stryper στο DNA της.


Scarlet Rayne - "Theater Humanitarian"
(Toe Jam, 1989)

Scarlet Rayne - Theater Humanitarian

Περιπτωσάρα ανάλογη με τους Recon, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά (όντας προσανατολισμένοι στη διάδοση των χριστιανικών τους πεποιθήσεων μέσω της μουσικής τους), οι Scarlet Rayne υπήρξαν για καιρό ένα καλά κρυμμένο U.S. metal μυστικό, μέχρι να έρθει στα πιο προσβάσιμα underground στρώματα με την προ δεκαετίας επανακυκλοφορία του από γνωστό εγχώριο label. Δυστυχώς, παρά την πενταετή ύπαρξη της, την κυκλοφορία του εν λόγω ντεμπούτου της στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και των φιλότιμων προσπαθειών να επιβιώσει εντός του χώρου, γρήγορα υπερκεράστηκε από τις εξελίξεις, με την αλλαγή ονόματος σε Sol Scape να αποτελεί περισσότερο την αναμενόμενη ταφόπλακα για κάτι περισσότερο.


Screamer - "Target: Earth"
(New Renaissance, 1988)

Screamer - Target: Earth

Αναφερόμενοι στο συναρπαστικό ντεμπούτο των (καμία σχέση με τους μεταγενέστερους Σουηδούς heavy metallers με το ίδιο όνομα) Screamer, είναι εμφανής η επιρροή που άσκησαν οι Queensrÿche με το ομότιτλο EP και το "The Warning" σε όσες αμερικάνικες μπάντες αποφάσιζαν να παίξουν heavy metal τα επόμενα χρόνια. Έτσι κι αλλιώς, όμως, μιλάμε για δίσκο - αποκάλυψη, πιστό στις διδαχές των Iron Maiden, Judas Priest και φυσικά των Queensrÿche κι έναν τραγουδιστή που κινούνταν κατά το δοκούν στις πλέον υψίσυχνες U.S. power metal συχνότητες, τιμώντας το όνομα που έφερε η μπάντα στο ακέραιο.


Shadowkeep - "A Chaos Theory"
(LMP, 2002)

Shadowkeep - A Chaos Theory

Ευτυχώς, η επανεμφάνιση των Shadowkeep στην ενεργό δράση με ένα φανταστικό άλμπουμ, μας έδωσε σχετικά πρόσφατα την ευκαιρία να αναφερθούμε στην ιδιαίτερη περίπτωση τους, αλλά και να μιλήσουμε στη Nikki Robson για όσα τους αφορούν. Εκτός αυτού, το "A Chaos Theory" δεδομένα περιορίζεται από την κατηγοριοποίηση που υφίσταται εδώ, αποτελώντας - τουλάχιστον για τον γράφοντα - ένα από τα καλύτερα αμιγώς heavy metal άλμπουμ των ‘00s, μα η επίδραση που είχαν οι Queensrÿche στη μουσική ζωή των μελών της βρετανικής μπάντας είναι αναντίρρητη, γεγονός που επιβεβαιώνεται και από τη διασκευή στο κλασικό "Queen Of The Reich", με την έναρξη της τρέχουσας χιλιετίας.


Siam - "Prayer"
(Zero Corporation, 1995)

Siam - Prayer

Μία από τις δύο περιπτώσεις βρετανικών σχημάτων που ακούγονται για αμερικάνικα, οι Siam μας παρέδωσαν δύο πανέμορφα άλμπουμ, πιστά στην U.S. metal ατμόσφαιρα κι εντελώς εκτός κλίματος της εποχής που κυκλοφόρησαν, προτού χαθούν για πάντα. Δυστυχώς, ο πρόσφατος χαμός του Tony Mills έσβησε οριστικά την οποιαδήποτε πιθανότητα επανεμφάνισης των Siam υπήρχε στο μυαλό όσων τoν γνώρισαν κι αγάπησαν τη φωνή του από τα δύο άλμπουμ τους (και όχι από τη σαφώς δημοφιλέστερη περίοδο που τραγουδούσε για τους Νορβηγούς TNT), μια φωνή που αναπολούσε τις καλές μέρες του Geoff Tate σε χροιά, αλλά είχε τη δική της, ξεχωριστή υπόσταση.


Vauxdvihl - "To Dimension Logic"
(Advent, 1994)

Vauxdvihl - To Dimension Logic

Μάλλον η πιο παράδοξη από τις επιλογές που καταρτίζουν το παρόν αφιέρωμα, το ένα και μοναδικό άλμπουμ των Αυστραλών Vauxdvihl αποτελεί ένα παραγνωρισμένο διαμάντι του progressive metal χώρου, οπότε κάθε αφορμή για να γίνει γνωστό σε περισσότερο κόσμο δεν μπορεί να περνά ανεκμετάλλευτη. Φυσικά, υπάρχει σημαντική απόκλιση του συγκριτικά με το ύφος των υπολοίπων άλμπουμ που αναφέρονται εδώ, μα αυτή του η εσωστρεφής, σχεδόν απόκοσμη ατμόσφαιρα είναι που το τοποθετεί όσο πιο κοντά είναι δυνατόν στο πνεύμα και τη προοδευτική λογική του "Rage For Order", δικαιολογώντας την εδώ αναφορά σε αυτό.


Zaxas - "Zaxas"
(Noise, 1995)

Zaxas - Zaxas

Παρατηρώντας τις δισκογραφικές εξελίξεις στα μέσα της δεκαετίας του '90 από μια χρονική απόσταση πλέον, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές πως τα όσα στερούνταν το mainstream τμήμα του heavy metal, υπήρχε σε περίσσεια στο βαθύτερο underground. Βλέπoντας, για παράδειγμα, πως μέσα στο 1995 κυκλοφόρησαν δίσκοι - μνημεία όπως το ομώνυμο ντεμπούτο των Syris, το δεύτερο άλμπουμ των Siam ή το ντεμπούτο των Zaxas που μας απασχολεί εδώ, κάθε άλλο παρά άσχημη μπορεί να χαρακτηριστεί η παραγωγή της συγκεκριμένης χρονιάς. Όσο, δε, για τους Zaxas, αποτέλεσαν μια φιλότιμη, "Queensrÿche-on-steroids" εκδοχή του U.S. metal, με σαφείς αναφορές στους Metal Church, ογκώδεις κιθάρες που προσπαθούσαν να ταιριάξουν με την εποχή τους κι ένα τίμιο λαρύγγι κάπου ανάμεσα στον Mike Howe και τον Geoff Tate.

  • SHARE
  • TWEET