Vorga

Οι Γερμανοί Vorga στο ολοκληρωμένο ντεμπούτο τους, ηχούν ιδιαίτερα ώριμοι. Το μελωδικό black/death metal σχήμα, στο "Striving Toward Oblivion" δεν αποκόπτεται από τον ομφάλιο λώρο της σουηδικής σχολής των '90s, αλλά φροντίζει να της δώσει μια ανανεωτική δυναμική. Η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Vorga, ακολουθώντας την παράδοση του σύγχρονου ατμοσφαιρικού παρακλαδικού του ιδιώματος, στρέφει το βλέμμα της προς το διάστημα, ενώ παράλληλα φροντίζει με τις συνθέσεις της να διατηρήσει το καθ' όλα γήινο αίσθημα του θανάτου παρόν.

Η αισθητική των Vorga συνδυάζεται άψογα με την αφοσίωσή τους στις συνθετικές λεπτομέρειες. Ηχητικά, εδράζονται στο σήμερα της τοπικής σκηνής (με την σφραγίδα των Der Weg Einer Freiheit, Dark Fortress και Thulcandra ανεξίτηλη), ενώ τιμούν αφοσιωμένα την τριαρχία Dissection - Unanimated - Sacramentum. Πινελιές από Necrophobic και Immortal μεσαίας περιόδου ηχούν καλοδεχούμενες, αλλά το πραγματικό όραμα των Γερμανών έχει ως συμμάχους τους labelmates Imperialist, τους Mare Cognitum (προφανώς), Battle Dagorath, Void Omnia, Hyperion, τους Γάλλους The Great Old Ones, και λοιπές σύγχρονες δυνάμεις. Παράλληλα, το εξώφυλλο, παρουσιάζει μια αξιοσημείωτη πινελιά στην κλασική απόχρωση που κυριαρχεί, κατά ένα μυστήριο λόγο σε συγγενικές ηχητικά κυκλοφορίες.

Όσον αφορά τον τίτλο του δίσκου, δεν μπορώ παρά να αποδεχθώ πως μου επαναφέρει στο μυαλό τη θεωρία του «Μεγάλου Φίλτρου» του Φερμί. Ίσως να φταίει το πρόσφατο αριστούργημα των Mizmor για αυτόν τον συνειρμό, αλλά ο κοσμικός τρόμος δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από παγωμένα leads και καταιγιστικούς ρυθμούς. Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από τη σιωπή, ειδικά όταν αυτή αναδύεται από ένα απόμακρο αντίλαλο που σταδιακά σιγοσβήνει, και το "Striving Toward Oblivion", αν και ισοπεδωτικό ως προς τη μοίρα του ατόμου και διόλου ήρεμο ή «ύπουλο», επιτυγχάνει στο να μετατρέψει μια πληθωρική ηχητική εμπειρία σε ένα άκρως αποξενωμένο άκουσμα.

Από την εκκίνηση του εύστοχου "Starless Sky" που δίνει το στίγμα του ύφους, έως το mid-tempo μικρό έπος του "Death Manifesting" που κλείνει τον δίσκο, οι Vorga διατηρούν μια ακόρεστη ένταση. Μπορεί ο ήχος (και η μερική μονοτονία) των τυμπάνων καθώς και η, ανά στιγμές επίπεδη, φωνητική ερμηνεία, να στερούν από τις κιθάρες μερική από τη δυναμική τους, αλλά το "Striving Toward Oblivion" ηχεί πέραν του δέοντος συγκροτημένο, με αποτέλεσμα οι όποιες αδυναμίες να καλύπτονται κάτω από την αστρική σκόνη των riffs. Οι Vorga έχουν αντιληφθεί τη σημασία του χρόνου, και οι οκτώ συνθέσεις συνολικής διάρκειας 45 λεπτών επιτρέπουν στο, περί τα μέσα του δίσκου, διαφοροποιημένο "Stars My Destination" να αναδειχθεί με τη θεατρικότητά του, προσδίδοντας βάθος στην άμεση προσέγγιση της μπάντας.

Η διαδοχή του από το "Last Transmission" δε, αποτελεί την κορυφαία στιγμή ενός ντεμπούτου που κερδίζει δικαιωματικά κάθε ακρόαση. Η μετάβαση στο δεύτερο μέρος της σύνθεσης εκτονώνει μια συσσωρευμένη ένταση, η οποία θεμελιώθηκε πάνω σε κομμάτια όπως το "Comet" ή το "Disgust". Η σταδιακή αποφόρτιση όμως, θα δώσει χώρο σε παγωμένες ανάσες, λες και τα καύσιμα τελείωσαν και η προσεδάφιση ήταν απελπιστική. Οι Vorga, τοποθέτησαν στο δεύτερο μισό του δίσκου τις συνθέσεις που αναδεικνύουν τις προοπτικές τους, δίνοντας έμφαση στην προαναφερθείσα ολιστική αισθητική.

Τα synths δίνουν ταυτότητα στο black 'n' roll του "Fool’s Paradise", και έτσι για κάθε riff βγαλμένο από τις ένδοξες μέρες του ιδιώματος, υφίσταται μια παραλλαγή ικανή να αφήσει προσδοκίες για το μέλλον της μπάντας. Με το "Striving Toward Oblivion", οι Vorga κυκλοφορούν ένα extreme metal άλμπουμ σύγχρονης αισθητικής και παραγωγής, το οποίο δίνει δικαίωμα στην φαντασία να πορευθεί, δειλά, προς το μέλλον τους. Πριν επικεντρωθείς στην επόμενη συγκριτικά πιο προβεβλημένη μπάντα που αναμασάει τον εν λόγω ήχο δίχως σκοπό, αφέσου στην αστρική περιπλάνηση των Vorga, αφού ως γνωστόν, στο διάστημα κανείς δεν μπορεί να σε ακούσει να μιλάς για τον αναπόφευκτο θάνατο. Εκτός αν είσαι το riff του "Taken" περί το τέταρτο λεπτό.

Bandcamp
Youtube