Jean Michel Jarre @ Κλειστό Γυμναστήριο Φαλήρου, 01/06/10

Ο ηλεκτρονικός ταχυδακτυλουργός μπήκε στην αρένα σαν μονομάχος. Τη διέσχισε χαμογελαστός, για να φτάσει στη σκηνή, απολαμβάνοντας την αναμενόμενη αποθέωση, καθώς το όρθιο πλήθος χειροκροτούσε μανιωδώς, με τα χέρια στο ύψος του προσώπου και τις άκρες των χειλιών στα αυτιά. Η διαδρομή όμως ήταν μικρή. Μετά τις Πυραμίδες της Γκίζας, το Ηρώδειο και την Απαγορευμένη Πόλη, αυτή τη φορά τον υποδέχτηκε το κλειστό γήπεδο Τάε Κβον Ντο, στην παραλία του Φαλήρου. Γεμάτο μεν, γήπεδο Τάε Κβον Ντο δε.



Θα γκρίνιαζα και θα ειρωνευόμουν, αλλά τελικώς με απέτρεψε ένα μικρό θαύμα. Η μουσική του Jean Michel Jarre νίκησε την ηχοληπτική αφιλοξενία του Ολυμπιακού μας ακινήτου. Άμεμπτος ήχος, άψογη ηχητική και μόνο αισθητικό εμπόδιο το εν προκειμένω χαμηλοτάβανο, που καπάκωνε τα πιο αισιόδοξα λέιζερ.



Τα τελευταία τριάντα χρόνια ο Jarre τρέφει ένα φαντασμαγορικό σόου, που αποκλείεται να μην εντυπωσιάσει, ακόμα και όταν παρουσιάζεται σε ένα σχετικά μικρό κλειστό γήπεδο.



Η ηλεκτρονική του μουσική παραμένει πρωτοπόρα, η new age μελωδικότητά του εθιστική και η μεγαλόπνοη οπτικοακουστική του παράσταση μοναδική. Το δικό του σύμπαν ανήκει σε κάποιο γαλαξία ανάμεσα στην τεχνολογικά αναπτυγμένη αρχαιότητα του “Star Wars” και την ψυχρή λιτή τελειότητα του “2001: A Space Odyssey”. Θα το ομολογούσε και ο ίδιος ο Sir Arthur C. Clarke. Εξάλλου, είναι πολλαπλή η ηθελημένη σύμπτωση του τίτλου “2010” για τη φετινή περιοδεία.



Πριν μας οδηγήσει στο λατρεμένο του όραμα, ο εξηντάρης Γάλλος μας μίλησε. Εξέφρασε την συμπαράστασή του στην Ελλάδα, προσπάθησε να μας εμψυχώσει απέναντι στην οικονομική κρίση και υπογράμμισε τα πολιτιστικά χρωστούμενα των δυτικών, περνώντας στην κοίτη όπου βρίσκεται ο Godard, εδώ και δύο βδομάδες. «Ça fait chaud au coeur», όπως λένε στην πατρίδα του.



Όταν άνοιξε τα διαστημικά του κουτιά των θαυμάτων, το κοινό υποδουλώθηκε. Σαν παιδιά, οι χιλιάδες τριαντάρηδων και άνω σήκωναν αργά τα χέρια τους για να παίξουν με τις ακτίνες που βόλταραν ανάμεσα στα κεφάλια των καθημένων.



Οι δυναμικές ροές του “Magnetic Fields”, οι οπερετικές εξάρσεις του “Rendez-Vous”, οι αποχαυνωτικές διαστάσεις του “Oxygène” θα ήταν αρκετές δισκογραφικές πηγές για μία εξαιρετική συναυλία. Όμως το μουσικό ζενίθ της βραδιάς άνηκε στις συνθέσεις από το μεγαλειώδες “Equinoxe”, καθώς το μαγικό του εξώφυλλο ζωντάνευε υπνωτικά στο μεγάλο κινηματογραφόπανο, πίσω από τους τέσσερις μουσικούς.



Ρίχνοντας τα σαγόνια όταν άναψε το υποβλητικό laser harp, παλλόμενος σαν παραδοσιακός rock κιθαρίστας όταν κρατούσε το εξωφρενικό του keytar, χορεύοντας στις εναέριες αλχημείες του εντυπωσιακού theremin, ξεθεώνοντας τα υπερεξελιγμένα του synthesizer, ο Jarre φόρεσε κάθε του προσωπείο για δύο περίπου ώρες. Πέρασε το κοινό του από όλα τα στάδια μεταξύ κατάνυξης και χορευτικού κεφιού. Απίστευτα συμπαθής, αεικίνητος και ξεσηκωτικός, κατάφερε προς το τέλος να αχρηστέψει τα καθίσματα.



Υποσχέθηκε ότι θα ξανάρθει και θα τον περιμένουμε, ελπίζοντας την επόμενη φορά ο χώρος να είναι καταλληλότερος για τον όγκο του θεάματος και το κοινό αριθμητικά πολλαπλάσιο, χάρη στην προώθηση που θα άξιζε μια τέτοια συναυλία.

Μανώλης Γεωργακάκης